Ishte një vajzë e vogël (gjashtë vjeçare) e cila agjëronte në Ramazan, megjithëse kjo nuk është e obligueshme për njerëzit nën moshën e pubertetit.
Ajo ishte në shkollë, dhe gjatë kohës së drekës, kur të gjithë fëmijët tjerë dolën jashtë për të ngrënë drekën, ajo qëndronte në klasë, sepse ajo agjëronte.
Mësuesja e saj (jomuslimane) mendoi se ajo ishte shumë e re për të agjëruar, dhe i tha vajzës së vogël se nuk është e domosdoshme që ajo të agjërojë, dhe se ajo mund të hante pak.
Vajza akoma nuk dëshironte të hante. Atëherë mësuesja i tha: ''Prindërit e t'u nuk janë këtu, nuk është me rëndësi nëse t'i hanë pak.''
Vajza e vogël u përgjigj: ''Unë nuk jam duke agjëruar për prindërit e mi, unë jam duke agjëruar për Allahun.''
Kjo thënie e thjeshtë kishte një efekt të tillë të thellë në mësuesen, që më vonë ajo e pranoi Islamin.
