Përshëndetje, ka dalë në qarkullim romani im i parë, të cilin mund ta gjeni tek Botimet Toena, Adrion, Bukinist dhe librari të tjera në Tiranë, Elbasan apo rrethe. Përshtypjet e komentet tuaja janë të mirëpritura.
Qiriri i jaseminit - Kapitulli 1
Nga shtëpiza e vogël, që kishte mbirë si kërpudhë në rërën e shkrifët të plazhit, doli një grua. E para që e përshëndeti atë agim dite të porsalindur, ishte puhia e lehtë e erës, që rendi të mpleksej me flokët e saj të gjatë dhe me këmishën e hollë që kishte veshur. Gruaja e re mbuloi shpatullat e hajthme me një shall dhe drejtoi trupin. Valët e detit, që përplaseshin lehtazi në breg, i sillnin në vesh një melodi të ëmbël nanuritëse. Ajo hodhi vështrimin tutje në horizont, atje ku lufta e përditshme mes rrezeve të para të diellit dhe errësirës drithëruese të natës sapo kishte nisur. Nga mpleksja e krahëve të tyre të gjatë, qielli dhe deti, si një trup i vetëm, ishin mbështjellë me një ngjyrë të trëndafiltë që të magjepste. Gruaja iu afrua ngadalë bregut, duke lënë në rërën ende të ftohtë gjurmët e shputave të saj të zhveshura. Shtrëngoi rreth vetes shallin shumëngjyrësh dhe mbuloi qafën e hollë. Sytë e saj u fiksuan diku larg në horizontin e pafund, si të donin të përthithnin të gjitha ngjyrat e atij mëngjesi. “Cili prej piktorëve të mëdhenj të së shkuarës kish zbritur nga parajsa atë agim vallë?”, tha me vete ajo. “Cili prej tyre ishte duke kaluar butësisht penelin tashmë jo në një kanavacë të bardhë apo në mure pallatesh të larta, por në vetë hapësirën qiellore?” Ajo qëndroi një copë herë buzë detit pa lëvizur, ndërsa një buzëqeshje e lehtë i endej në fytyrën e ëmbël. Një ndjenjë paqeje dukej ta kishte pushtuar të tërën. Për një çast mbylli sytë dhe mori frymë thellë, si të donte të burgoste në kraharor aromën e butë të jodit që i mbushte flegrat e hundës. “Ah, sikur të qëndronim gjithnjë këtu... gjithnjë kështu... - pëshpëriti ajo teksa ktheu vështrimin drejt shtëpizës së përgjumur, - nuk dua asgjë tjetër në jetë...”
Qiriri i jaseminit - Kapitulli 1
Nga shtëpiza e vogël, që kishte mbirë si kërpudhë në rërën e shkrifët të plazhit, doli një grua. E para që e përshëndeti atë agim dite të porsalindur, ishte puhia e lehtë e erës, që rendi të mpleksej me flokët e saj të gjatë dhe me këmishën e hollë që kishte veshur. Gruaja e re mbuloi shpatullat e hajthme me një shall dhe drejtoi trupin. Valët e detit, që përplaseshin lehtazi në breg, i sillnin në vesh një melodi të ëmbël nanuritëse. Ajo hodhi vështrimin tutje në horizont, atje ku lufta e përditshme mes rrezeve të para të diellit dhe errësirës drithëruese të natës sapo kishte nisur. Nga mpleksja e krahëve të tyre të gjatë, qielli dhe deti, si një trup i vetëm, ishin mbështjellë me një ngjyrë të trëndafiltë që të magjepste. Gruaja iu afrua ngadalë bregut, duke lënë në rërën ende të ftohtë gjurmët e shputave të saj të zhveshura. Shtrëngoi rreth vetes shallin shumëngjyrësh dhe mbuloi qafën e hollë. Sytë e saj u fiksuan diku larg në horizontin e pafund, si të donin të përthithnin të gjitha ngjyrat e atij mëngjesi. “Cili prej piktorëve të mëdhenj të së shkuarës kish zbritur nga parajsa atë agim vallë?”, tha me vete ajo. “Cili prej tyre ishte duke kaluar butësisht penelin tashmë jo në një kanavacë të bardhë apo në mure pallatesh të larta, por në vetë hapësirën qiellore?” Ajo qëndroi një copë herë buzë detit pa lëvizur, ndërsa një buzëqeshje e lehtë i endej në fytyrën e ëmbël. Një ndjenjë paqeje dukej ta kishte pushtuar të tërën. Për një çast mbylli sytë dhe mori frymë thellë, si të donte të burgoste në kraharor aromën e butë të jodit që i mbushte flegrat e hundës. “Ah, sikur të qëndronim gjithnjë këtu... gjithnjë kështu... - pëshpëriti ajo teksa ktheu vështrimin drejt shtëpizës së përgjumur, - nuk dua asgjë tjetër në jetë...”
