Arfenilla
Themelues i Forumit
Një nxënës shkoi tek Mësuesi dhe i tha:
- O Mësuesi im i dashur, më ndihmo, o Mësues! Koka ime është bërë si zgjua bletësh dhe vetëm gumzhimë e zhurmë kam në kokë, sepse i kam njëmijë probleme.- Ngadalë, tha Mësuesi, mos u ngut. Njëmijë probleme nuk zgjidhen përnjëherë.Problemet duhet zgjidhur një nga një.Me qetësi. Pa ngutje. Por, a di çka?
- Urdhëro, Mësues!
- A pijmë kafe, rrimë e pushojmë dhe, të shohim, mos po krijohet ndonjë situatë prej të cilës mund të mësojmë të dy: edhe unë edhe ti.
- Mirë...- u pajtua Nxënësi.
Hynë në dhomë. U ulën mirë e këndshëm. Pinin kafe e rrinin. Në një moment, nëpër një dritare të vogël, që kishte mbetur rastsisht e hapur,hyri një Zog.
Ishte një Zog i vogël, i bukur, por shumë i trembur. Kur hyri në dhomë, në ambientin e panjohur, Zogu i trembur fluturoi më rrëmbim: herë përplasej për xhamave të mbyllur të driareve të mëdha, herë përplasej për dere, e prapë, kthehej dhe përplasej në xhamat e dritareve të mbyllura.Kur u lodh nga dhimbjet e përplasjeve, nga vuajtjet e përpjekjeve për gjetjen e derëdaljes me rrëmbim,
pra kur u lodhë fort, shkoi dhe u ulë në një kënd të vitrinës.
Mësuesi e pa nxënësin e i tha:
- E sheh këtë Zog?
- Po, tha Nxënësi, nuk jam i vërbër, e shoh!
- Eh, ky Zog je ti nxënësi im i dashur. Dritarja e vogël qëlloi e hapur.
Zogu hyri rastsisht. U përplasë me vuajtje e dhembje nëpër xhama, në derë e kudo dhe nuk e gjeti rrugën për dalje. Tërë kohën, ajo dritare nëpër të cilën hyri zogu, ishte e hapur. Kësaj i thonë zgjidhje impulsive, zgjidhje me panik,
zgjidhje e vrullshme.
Asnjëherë, kurrë në jetë, përpjekjet e këtilla nuk përfundojnë me rezultate...
Mësuesi pushoi pak dhe tha:
- Pasi të pushoi Zogu mirë, pasi të qetësohet, shihe me vemendje çka do t’i bëj unë Zogut.
Në atë çast Mësuesi i përplasi duart: baaam! Zogu u tremb nga përplasja e duarve të mësuesit, fluturoi dhe, nëpër dritaren e hapur, doli në liri.
- E sheh, Nxënësi im, kur pushoi Zogu, kur u qetësua, kur u kthjellua,
atëherë e pa dritaren e vogël, që tërë kohën ishte e hapur.
Kësaj i thonë zgjidhje e vetëdijshme. Kështu duhet të veprosh edhe ti.
- Por unë i kam njëmijë probleme!...
- E di dhe të kuptoj mirë, por më kupto edhe ti mua. Të gjithë njerëzit në botë dinë të hyjnë në probleme, sikur Zogu që hyri nëpër dritarën e vogël.
Por nëntëdhjetë e nëntë përqind të njerëzve nuk dinë të dalin edhe pse gjithnjë dera e hyrjes është e hapur siç ishte dritarja e hapur për Zogun. Pse?
Sepse duan t’i zgjidhin të gjitha problemet përnjëherë,
sikur ti, me vrull, me rrëmbim, pa qetësi e vetëdijësim.
- E çka duhet të bëj unë?
- Të qetësohesh, sikur Zogu, që pushoi në këndin e vitrinës.
Të pushosh, të kthjellohesh mirë, të të vijë drita në sy, apo më saktë drita në mendje dhe të bëhesh dritë e tërë, të jesh krejtësisht syçelë, sepse:
Secili problem e ka DERثN për hyrje dhe, ajo derë e hyrjes është edhe
DERث e daljes. Dhe gjithmonë është e hapur. Qysh ke ditur të hysh në problem, nëpër cilën derë ke hyrë në problem, nëpër të njëjtën derë do të dalësh,
por dalja gjithmonë është e kushtëzuar nga SYاELTثSIA.
Thuaj: qetësi,sepse qetësia është kulturë.Pa qetësi nuk gjendet dera për dalje.f.b
do me kishe ndihmuar
...
... plus kjo ne fakt lidhet me problemet qe hasim cdo dite, ose kur kemi sh plane dhe fillojme te shqetesohemi njeheresh. Ashtu as nje problem nuk zgjidh perkundrazi, perkeqeson veten me shume...
