Pritje Ferri…
Zgjas duart, te ndez driten
Te shikoj veten si pasqyre
sepse sonte dua te kendoj,
jo me ze por me shpirt.
Ti bie gjoksit tim me grushta
Te shporr pluhurin,
e shpatullave e mia.
Sonte nuk guxon askush
te me thote qe nuk mundem.
Jo, jo
nuk ka njeri,
i madh apo i vogel,
dreq apo engjell,
te me thote
qe nuk ka muzike, per veshet mi,
qe nuk ka lule, ne dimer per mua.
Mjaft te kam pritur,
E per dreq, akoma pres
Aq sa nuk e imagjinon dot,
Buzqeshja perhumbur,
ka humbur ritmin
nen vellon e “injorantit”
e nuk kupton dot,
te shkarat nga gezimi,
e te vrarat nga pikellimi.
Sa shkrime, sa poezi
kam thurur nen zgavren time
aq here sa,
mishi rrenqethej ne vetmi
e zemra dridhej
vetem per pak miresi.
Ne heshtje si vdekja,
kam pritur,
nuk dua ta pranoj,
por akoma pres
te zgjoj veten ngo kjo erresire
te shikoj e un pakez shprese.
