Perse u ndodhin kaq shume fatkeqesi njerezve te mire?
- Hapësi i temës Sirius.
- Start date
Ne thelb keto filozfit e shpirtit percjellin nje ajk shpirti qe te ben te duash te miren,ta dashtuosh dhe te veprosh dhe njohesh te miren.
Por neper kohe dhe histori njerzore,nuk pine shume uji,pasi pergjakja ka qene katastrofa njerzore.
Ndaj vete njerzimi duke qene i ndare ne turma me energji te ndryshme universi.
Nga negative deri ne ate pozitive,don kujdes.
I keqi duhet te ndeshkohet qe ta kuptoje.
Pa c`ka se i miri fiton duelin,po jo gjithnje.
Ata qe STalini Vrau nuk kthehen me.
Prandaj njeriu duhet te jete me i zgjuar se c1do lloj psikopoati,apo mostre, qe vete shoqeria njerzore prodhon.
Dhe t`ia pres ujrat ne kohe.
Por neper kohe dhe histori njerzore,nuk pine shume uji,pasi pergjakja ka qene katastrofa njerzore.
Ndaj vete njerzimi duke qene i ndare ne turma me energji te ndryshme universi.
Nga negative deri ne ate pozitive,don kujdes.
I keqi duhet te ndeshkohet qe ta kuptoje.
Pa c`ka se i miri fiton duelin,po jo gjithnje.
Ata qe STalini Vrau nuk kthehen me.
Prandaj njeriu duhet te jete me i zgjuar se c1do lloj psikopoati,apo mostre, qe vete shoqeria njerzore prodhon.
Dhe t`ia pres ujrat ne kohe.
Marakli^Krapit
Antarë i Respektuar
Te miret sprovohen se te keqijnt kan kry pune ?
Marakli^Krapit
Antarë i Respektuar
ZOTI I SPROVON BESIMTARËT
Zoti ynë thotë në Kuranin fisnik: “Elif Lam Mim. A menduan njerëzit se do të thonë: “Ne kemi besuar” e të mos vihen në sprovë? Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, në mënyrë që Allahu t’i dallojë ata që e thanë të vërtetën e do t’i dallojë edhe gënjeshtarët”. (El Ankebut: 1-3)
Gabon ai njeri, që ka menduar se dynjaja është vendi i rehatisë dhe i luksit. Sikur të shpenzojë gjithë pasurinë e kësaj dynjaje, përsëri do të kuptojë se dynjaja kurrë nuk mund të jetë e tillë. Ai njeri që mendon se të jesh besimtar do të thotë ta kesh dynjanë fushë me lule, të mos godasë asnjë fatkeqësi në trup, në familje apo në pasuri, ai gabon rëndë. Gabon ai njeri, që mendon se fatkeqësi dhe sprovë është vetëm e keqja dhe nuk e mendon se sprovë është edhe e mira, madje ajo mund të jetë sprovë edhe më e madhe se fatkeqësitë.
Gjithçka në këtë botë është sprovë. Ajo që të duket e ëmbël është sprovë, ajo që të duket e hidhur është sprovë. Zoti thotë në Kuranin fisnik: “dhe Ne ju sprovojmë juve me të mira dhe me të këqija dhe ju tek Ne do të ktheheni”.
Gabon ai njeri, që mendon se sprovat janë vetëm për një brez njerëzish, janë vetëm për një popull, janë vetëm për të këqijtë. Sprovat janë për të gjithë njerëzit. Ato përfshijnë edhe njerëzit e mirë me në krye profetët e Zotit. Madje e çuditshme është, se ata sprovohen më shumë se të gjithë të tjerët. Profeti (a.s) thoshte: “Ata që Zoti i sprovon më shumë, janë profetët e Tij, pastaj sprovohen njerëzit me radhë sipas besimit që kanë”. Kur Zoti e sheh se robi e ka besimin e fortë, e sprovon atë, ndërsa kur sheh se njeriu e ka besimin e dobët, nuk e sprovon, sepse i vjen keq për krijesën e Tij.
Ajo që i dallon njerëzit karshi sprovës është besimi. Kur besimtari sprovohet, ai duron, reflekton dhe lartësohet tek Zoti i gjithësisë. Kur jobesimtari sprovohet, shfryn mllef dhe inat ndaj Zotit, si dhe mallkon çdo gjë që është rreth tij. Kështu ai zhytet më shumë në stres dhe në sprovë.
Të besosh në Zot, ta lartësosh emrin e Tij, t`i ruash vlerat njerëzore, ta ruash drejtësinë, t`i japësh hakun atij që e meriton, t`i tregosh vendin zullumqarit dhe të padrejtit, të gjitha këto janë detyra të vështira. Ato nuk mund të vijnë kurrë pa sprova, pa mund, pa djersë e pa sakrifica. Nëse profetët e Zotit dhe besimtarët pas tyre kanë vënë mbi supe këtë detyrë kaq të madhe, që edhe malet nuk e mbajtën, atëherë ata le ta mirëpresin sprovën, se sprova është e domosdoshme për të çuar në vend amanetin e Allahut (xh.sh).
Pikërisht për rrugën e se vërtetës dhe të drejtës u lodh për 950 vite Nuhu (a.s). Gjatë gjithë kësaj kohe ai duronte ofendime nga më të ndryshmet prej atyre që nuk e besonin Zotin.
Për këtë rrugë u hodh në zjarr Ibrahimi (a.s) dhe ai duroi, sepse e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Në këtë rrugë u dëbua Musai (a.s) nga Egjipti. Për këtë rrugë u tentua të vritet Isai (a.s). Për këtë rrugë u burgos Jusufi (a.s) dhe qëndroi për vite të tëra në burg, sepse edhe ai e dinte, se kjo është natyra e kësaj rruge. Për këtë rrugë u sharrua Zekerija (a.s). Në këtë rrugë u vra Jahja (a.s).
Për këtë rrugë u lodh profeti (a.s) për 13 vite në Meke. Ai e donte jetën e qetë e të lumtur, por e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Ai vuante sprovë pas sprove, stres pas stresi dhe shqetësimin më të madh e kishte kur shikonte shokët e tij të pafajshëm, që torturoheshin dhe ai nuk i ndihmonte dot, por u thoshte: “Duroni o familja e Jasirit. Vendtakimi ynë është xheneti i Zotit”.
Kur dikush nga shokët e tij i tha: “O profet i Zotit! A jemi në të vërtetën?” “Patjetër – iu përgjigj profeti (a.s). Shoku i tij ia ktheu: “Atëherë pse vuajmë kaq shumë. Lute Zotin për ne”. Profeti (a.s) i tha: “Pasha Zotin, njerëzit që kanë qenë përpara jush janë sprovuar më shumë sesa ju. Janë futur në një gropë dhe iu është thënë: “Ose braktisni besimin tuaj ose do të vdisni”. Ata kanë zgjedhur besimin dhe pas kësaj janë sharruar nga koka deri në fund të këmbëve dhe nuk hiqnin dorë nga feja e tyre, por ju nxitoheni. Do të vijë ajo ditë, kur Zoti do ta plotësojë fenë e Tij dhe bariu do të udhëtojë i qetë nga Sana`aja në Hadrameut pa pasur frikë askënd përveç Zotit dhe do të jetë i shqetësuar se mos ujku i ha delet”.
Kurani fisnik tregon për një grup besimtarësh nga populli i Isait (a.s), të cilët u sprovuan nga mbreti i asaj kohe. Ata duhet të zgjidhnin mes besimit të tyre dhe hedhjes në gropat e zjarrit. Por ata nuk hoqën dorë prej besimit të tyre dhe ushtarët e mbretit filluan t`i hidhnin njerëzit një e nga një në zjarr. Tregohet për një grua, që në dorë kishë foshnjën e saj. Kur erdhi radha e saj, ajo u tremb, sepse iu dhimbs foshnja. Në këto momente hezitimi, Zoti i dha gjuhë kësaj foshnje dhe ai i tha nënës së tij: ”Hidhu o nënë, mos kij frikë, ti je me të vërtetën”.
Profeti (a.s) duroi 10 vjet në Medine luftë pas lufte dhe të gjitha luftërat ishin të imponuara. Por ai i qëndroi besnik kësaj rruge. Ai u plagos në këtë rrugë. Pati shumë atentate për ta vrarë atë, por asnjëherë nuk u mërzit, sepse e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Ai (a.s) qëndroi deri në fund dhe Zoti ia zbardhi faqen në këtë botë dhe në botën tjetër.
Askush të mos mendojë se sprova është dënim prej Zotit. Sprova Ajo në radhë të parë është ligj i Allahut (xh.sh) për besimtarët. Pas kësaj sprove fshihet urtësia e Zotit. Ne nuk i dimë shumë urtësi, por ato i di vetëm Allahu (xh.sh), ndërsa shumë të tjera i shikojmë me sytë tanë.
Dobia e parë e sprovës është, se nga sprova del në pah se kush janë besimtarët e vërtetë dhe kush janë dyfytyrëshit. Kur koha është e mirë, kur ka interesa, ku çdo fjalë flitet kollaj, të gjithë njerëzit pretendojnë se janë besimtarë dhe e mbajnë veten për miq të Zotit. Por kur shtrëngohet puna, kur dridhen këmbët dhe zemrat, atëherë del në pah se kush është besimtari i vërtetë, duket se kush i ka hyrë kësaj rruge për hir të Zotit dhe kush i ka hyrë për hir të interesave. Sprova e dallon të sinqertin nga gënjeshtari, atë që kërkon xhenetin e Zotit dhe atë që kërkon kënaqësinë dhe interesin e kësaj dynjaje.
Dobia e dytë e sprovës është, se sprova është nga mjetet më të forta, që e afron njeriun me Zotin e gjithësisë. Kur të mbyllen të gjitha dyert e dynjasë, kur i shikon njerëzit që nuk e kanë mendjen tek ti, atëherë të mbetet vetëm Allahu (xh.sh). Në atë moment mbështetju Allahut dhe lutju vetëm Atij, se kjo është forma më e madhe që e lidh robin me Allahun (xh.sh). Kur të këputen të gjitha forcat, mbetet forca më e madhe. Kur të këputen të gjitha ndihmat, mbetet ndihma më e madhe. Kur të hiqen të gjitha pushtetet, mbetet pushteti më i madh. Me të vërtetë Allahu (xh.sh) ka mëshirën më të madhe, forcën më të madhe, ndihmën më të madhe dhe pushtetin më të madh. Do të mjaftonte sprova si kënaqësi, nëse kjo do ta afronte robin me madhështinë e Allahut (xh.sh). Sprova e pastron besimtarin nga gjynahet, ashtu siç e pastron zjarri hekurin nga ndryshku. Hekuri që është me ndryshk, nuk i hyn në punë askujt për asgjë, por kur ai pastrohet, ai i hyn në punë të gjithë njerëzve.
Ashtu edhe Zoti e pastron njeriun nga gjynahet me anë të sprovave. Profeti (a.s) ka thënë: “Është e çuditshme puna e besimtarit. Ai vazhdon të sprovohet, saqë vjen një ditë dhe ai ecën mbi shpinën e kësaj toke pa pasur asnjë gjynah mbi shpinën e tij”. Zoti ia pastron gjynahet robit të Tij me anë të sprovave.
Dobi tjetër e sprovës është, se Zoti sprovon disa njerëz. Ata mund të jenë gra, fëmijë apo burra. Zoti i përdor si argument për gjithë botën, për të gjithë ata që e mbajnë emrin muslimanë. Ata mund të jenë fëmijë të pafajshëm, mund të jenë gra, mund të jenë njerëz pa armë e pushtet, por sprovohen dhe qëndrojnë si malet, madje edhe më të fortë se malet. Kjo dëshmon edhe njëherë forcën e besimit tek Allahu (xh.sh).
Prandaj profeti (a.s) ka thënë: “Do të ndodhin shumë sprova, por çfarëdo që të ndodhë, do të ketë gjithmonë një grup besimtarësh, që do ta mbajnë amanetin e do të qëndrojnë”. E pyetën: “Ku janë këta njerëz o profet i Zotit?” Profeti (a.s) u përgjigj: “Do të jenë besimtarët, që janë në xhaminë Aksa dhe në rrethinat e saj. Ata nuk do t`i dëmtojë tradhtia, që do t`u bëjnë të tjerët. Ata janë argument i Allahut (xh.sh)”. Sot po e shohim diçka të tillë.
Ne e kuptojmë sprovën, por nuk i dalim përpara asaj. Profeti (a.s) thoshte: “Mos uroni që të takoheni me armikun, por nëse përballeni me të, atëherë qëndroni si burrat”.
E lus Zotin të mos na sprovojë në fenë tonë, por kur të na vijë sprova të na bëjë të qëndrueshëm.
A M I N
Zoti ynë thotë në Kuranin fisnik: “Elif Lam Mim. A menduan njerëzit se do të thonë: “Ne kemi besuar” e të mos vihen në sprovë? Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, në mënyrë që Allahu t’i dallojë ata që e thanë të vërtetën e do t’i dallojë edhe gënjeshtarët”. (El Ankebut: 1-3)
Gabon ai njeri, që ka menduar se dynjaja është vendi i rehatisë dhe i luksit. Sikur të shpenzojë gjithë pasurinë e kësaj dynjaje, përsëri do të kuptojë se dynjaja kurrë nuk mund të jetë e tillë. Ai njeri që mendon se të jesh besimtar do të thotë ta kesh dynjanë fushë me lule, të mos godasë asnjë fatkeqësi në trup, në familje apo në pasuri, ai gabon rëndë. Gabon ai njeri, që mendon se fatkeqësi dhe sprovë është vetëm e keqja dhe nuk e mendon se sprovë është edhe e mira, madje ajo mund të jetë sprovë edhe më e madhe se fatkeqësitë.
Gjithçka në këtë botë është sprovë. Ajo që të duket e ëmbël është sprovë, ajo që të duket e hidhur është sprovë. Zoti thotë në Kuranin fisnik: “dhe Ne ju sprovojmë juve me të mira dhe me të këqija dhe ju tek Ne do të ktheheni”.
Gabon ai njeri, që mendon se sprovat janë vetëm për një brez njerëzish, janë vetëm për një popull, janë vetëm për të këqijtë. Sprovat janë për të gjithë njerëzit. Ato përfshijnë edhe njerëzit e mirë me në krye profetët e Zotit. Madje e çuditshme është, se ata sprovohen më shumë se të gjithë të tjerët. Profeti (a.s) thoshte: “Ata që Zoti i sprovon më shumë, janë profetët e Tij, pastaj sprovohen njerëzit me radhë sipas besimit që kanë”. Kur Zoti e sheh se robi e ka besimin e fortë, e sprovon atë, ndërsa kur sheh se njeriu e ka besimin e dobët, nuk e sprovon, sepse i vjen keq për krijesën e Tij.
Ajo që i dallon njerëzit karshi sprovës është besimi. Kur besimtari sprovohet, ai duron, reflekton dhe lartësohet tek Zoti i gjithësisë. Kur jobesimtari sprovohet, shfryn mllef dhe inat ndaj Zotit, si dhe mallkon çdo gjë që është rreth tij. Kështu ai zhytet më shumë në stres dhe në sprovë.
Të besosh në Zot, ta lartësosh emrin e Tij, t`i ruash vlerat njerëzore, ta ruash drejtësinë, t`i japësh hakun atij që e meriton, t`i tregosh vendin zullumqarit dhe të padrejtit, të gjitha këto janë detyra të vështira. Ato nuk mund të vijnë kurrë pa sprova, pa mund, pa djersë e pa sakrifica. Nëse profetët e Zotit dhe besimtarët pas tyre kanë vënë mbi supe këtë detyrë kaq të madhe, që edhe malet nuk e mbajtën, atëherë ata le ta mirëpresin sprovën, se sprova është e domosdoshme për të çuar në vend amanetin e Allahut (xh.sh).
Pikërisht për rrugën e se vërtetës dhe të drejtës u lodh për 950 vite Nuhu (a.s). Gjatë gjithë kësaj kohe ai duronte ofendime nga më të ndryshmet prej atyre që nuk e besonin Zotin.
Për këtë rrugë u hodh në zjarr Ibrahimi (a.s) dhe ai duroi, sepse e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Në këtë rrugë u dëbua Musai (a.s) nga Egjipti. Për këtë rrugë u tentua të vritet Isai (a.s). Për këtë rrugë u burgos Jusufi (a.s) dhe qëndroi për vite të tëra në burg, sepse edhe ai e dinte, se kjo është natyra e kësaj rruge. Për këtë rrugë u sharrua Zekerija (a.s). Në këtë rrugë u vra Jahja (a.s).
Për këtë rrugë u lodh profeti (a.s) për 13 vite në Meke. Ai e donte jetën e qetë e të lumtur, por e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Ai vuante sprovë pas sprove, stres pas stresi dhe shqetësimin më të madh e kishte kur shikonte shokët e tij të pafajshëm, që torturoheshin dhe ai nuk i ndihmonte dot, por u thoshte: “Duroni o familja e Jasirit. Vendtakimi ynë është xheneti i Zotit”.
Kur dikush nga shokët e tij i tha: “O profet i Zotit! A jemi në të vërtetën?” “Patjetër – iu përgjigj profeti (a.s). Shoku i tij ia ktheu: “Atëherë pse vuajmë kaq shumë. Lute Zotin për ne”. Profeti (a.s) i tha: “Pasha Zotin, njerëzit që kanë qenë përpara jush janë sprovuar më shumë sesa ju. Janë futur në një gropë dhe iu është thënë: “Ose braktisni besimin tuaj ose do të vdisni”. Ata kanë zgjedhur besimin dhe pas kësaj janë sharruar nga koka deri në fund të këmbëve dhe nuk hiqnin dorë nga feja e tyre, por ju nxitoheni. Do të vijë ajo ditë, kur Zoti do ta plotësojë fenë e Tij dhe bariu do të udhëtojë i qetë nga Sana`aja në Hadrameut pa pasur frikë askënd përveç Zotit dhe do të jetë i shqetësuar se mos ujku i ha delet”.
Kurani fisnik tregon për një grup besimtarësh nga populli i Isait (a.s), të cilët u sprovuan nga mbreti i asaj kohe. Ata duhet të zgjidhnin mes besimit të tyre dhe hedhjes në gropat e zjarrit. Por ata nuk hoqën dorë prej besimit të tyre dhe ushtarët e mbretit filluan t`i hidhnin njerëzit një e nga një në zjarr. Tregohet për një grua, që në dorë kishë foshnjën e saj. Kur erdhi radha e saj, ajo u tremb, sepse iu dhimbs foshnja. Në këto momente hezitimi, Zoti i dha gjuhë kësaj foshnje dhe ai i tha nënës së tij: ”Hidhu o nënë, mos kij frikë, ti je me të vërtetën”.
Profeti (a.s) duroi 10 vjet në Medine luftë pas lufte dhe të gjitha luftërat ishin të imponuara. Por ai i qëndroi besnik kësaj rruge. Ai u plagos në këtë rrugë. Pati shumë atentate për ta vrarë atë, por asnjëherë nuk u mërzit, sepse e dinte se kjo është natyra e kësaj rruge. Ai (a.s) qëndroi deri në fund dhe Zoti ia zbardhi faqen në këtë botë dhe në botën tjetër.
Askush të mos mendojë se sprova është dënim prej Zotit. Sprova Ajo në radhë të parë është ligj i Allahut (xh.sh) për besimtarët. Pas kësaj sprove fshihet urtësia e Zotit. Ne nuk i dimë shumë urtësi, por ato i di vetëm Allahu (xh.sh), ndërsa shumë të tjera i shikojmë me sytë tanë.
Dobia e parë e sprovës është, se nga sprova del në pah se kush janë besimtarët e vërtetë dhe kush janë dyfytyrëshit. Kur koha është e mirë, kur ka interesa, ku çdo fjalë flitet kollaj, të gjithë njerëzit pretendojnë se janë besimtarë dhe e mbajnë veten për miq të Zotit. Por kur shtrëngohet puna, kur dridhen këmbët dhe zemrat, atëherë del në pah se kush është besimtari i vërtetë, duket se kush i ka hyrë kësaj rruge për hir të Zotit dhe kush i ka hyrë për hir të interesave. Sprova e dallon të sinqertin nga gënjeshtari, atë që kërkon xhenetin e Zotit dhe atë që kërkon kënaqësinë dhe interesin e kësaj dynjaje.
Dobia e dytë e sprovës është, se sprova është nga mjetet më të forta, që e afron njeriun me Zotin e gjithësisë. Kur të mbyllen të gjitha dyert e dynjasë, kur i shikon njerëzit që nuk e kanë mendjen tek ti, atëherë të mbetet vetëm Allahu (xh.sh). Në atë moment mbështetju Allahut dhe lutju vetëm Atij, se kjo është forma më e madhe që e lidh robin me Allahun (xh.sh). Kur të këputen të gjitha forcat, mbetet forca më e madhe. Kur të këputen të gjitha ndihmat, mbetet ndihma më e madhe. Kur të hiqen të gjitha pushtetet, mbetet pushteti më i madh. Me të vërtetë Allahu (xh.sh) ka mëshirën më të madhe, forcën më të madhe, ndihmën më të madhe dhe pushtetin më të madh. Do të mjaftonte sprova si kënaqësi, nëse kjo do ta afronte robin me madhështinë e Allahut (xh.sh). Sprova e pastron besimtarin nga gjynahet, ashtu siç e pastron zjarri hekurin nga ndryshku. Hekuri që është me ndryshk, nuk i hyn në punë askujt për asgjë, por kur ai pastrohet, ai i hyn në punë të gjithë njerëzve.
Ashtu edhe Zoti e pastron njeriun nga gjynahet me anë të sprovave. Profeti (a.s) ka thënë: “Është e çuditshme puna e besimtarit. Ai vazhdon të sprovohet, saqë vjen një ditë dhe ai ecën mbi shpinën e kësaj toke pa pasur asnjë gjynah mbi shpinën e tij”. Zoti ia pastron gjynahet robit të Tij me anë të sprovave.
Dobi tjetër e sprovës është, se Zoti sprovon disa njerëz. Ata mund të jenë gra, fëmijë apo burra. Zoti i përdor si argument për gjithë botën, për të gjithë ata që e mbajnë emrin muslimanë. Ata mund të jenë fëmijë të pafajshëm, mund të jenë gra, mund të jenë njerëz pa armë e pushtet, por sprovohen dhe qëndrojnë si malet, madje edhe më të fortë se malet. Kjo dëshmon edhe njëherë forcën e besimit tek Allahu (xh.sh).
Prandaj profeti (a.s) ka thënë: “Do të ndodhin shumë sprova, por çfarëdo që të ndodhë, do të ketë gjithmonë një grup besimtarësh, që do ta mbajnë amanetin e do të qëndrojnë”. E pyetën: “Ku janë këta njerëz o profet i Zotit?” Profeti (a.s) u përgjigj: “Do të jenë besimtarët, që janë në xhaminë Aksa dhe në rrethinat e saj. Ata nuk do t`i dëmtojë tradhtia, që do t`u bëjnë të tjerët. Ata janë argument i Allahut (xh.sh)”. Sot po e shohim diçka të tillë.
Ne e kuptojmë sprovën, por nuk i dalim përpara asaj. Profeti (a.s) thoshte: “Mos uroni që të takoheni me armikun, por nëse përballeni me të, atëherë qëndroni si burrat”.
E lus Zotin të mos na sprovojë në fenë tonë, por kur të na vijë sprova të na bëjë të qëndrueshëm.
A M I N
Bastardo_Dentro
Mbushe Tushe Me Uje Fushe
Un lus zotin qe shqiptari tvije dita e tflas shqip tlej mrapa fjalt arabe e turke.... e gjem ne kam ska me na hy manej
Per ti bere me te forte.
LeVoyageur
RDM 33 NSOE
Fatkeqesite u ndodhin te gjitheve.
Bien ne sy me shume kur u ndodhin te mireve sepse ata nuk e meritojne, dhe kjo na ben pershtypje(me te drejte)
Bien ne sy me shume kur u ndodhin te mireve sepse ata nuk e meritojne, dhe kjo na ben pershtypje(me te drejte)