Përgjigje Pyetjeve Te Materialisteve !

PASQYRA E LثNDثS

1)A mundet Allahu të krijoje ndonjë gje më të madhe se veten?

2) Meqë Allahu nuk ka nevojë për asgjë, atëhere perse e krijoi gjithësinë?

3) Cfare nevoje ka Allahu për adhurimin tonë?

4) Meqë Allahu e krijoi gjithësinë, atëhere Allahun kush E krijoi?

5) Allahu cfare bënte para se të krijojë gjithësinë?

6) Dritherat nga dheu, frutët nga druri. Shkurtë: Meqë çdo gjë po krijohet nga elemente, atëhere përse thoni se, të gjitha i ka krijuar Allahu?

7) Për çfare nuk e shikojmë Allahun?

8) Për çfare Allahu e krijoi shejtanin?

9) Për çfare arsye mbështetemi tek Allahu i Madheruar që të na ruaj prej dëmit të shejtanit?

10) Kur’ani në shumë vende i trembë ashpër ata që nuk respektojnë urdhërat e Allahut. A nuk është kjo e tepërt?

11) Pse Islami i lejon burrat të martohen me katër gra?

12) A e lejon feja martesën me të afërmit?

13) Pse Sheriati (Ligji Islam) në çështjen e trashegimise, djalit i cakton dy pjesë, e vajzës një?

14) Meqë feja është një, atëhere pse ka nevojë për katër Medhhebe?

15) Cfare u themi materialisteve që nuk i zënë besë asaj që se shohin me sy?

16) Cfare tu themi atyre që thonë se, si mund të na qeverisë Kur’ani që është liber i formuar para 14 shekujsh?

17) Për çfare nganjëherë mosbesimtarët ngadhenjejnë mbi ne?

18) Për çfare Allahu ia merr shpirtin fëmijëve të vegjël?

19) A është e mundur Ringjallja?

20) Allahu për çfare nuk na dergoje drejtë në xhennet, por të ndëshkohemi me vdekjen?

21) Cfare janë tarikatet (misticizmi)?

22) Duke qenë fe e vërtetë feja Islame, si e ka lejuar skllaverinë?

23) Për çfare Profeti ynë Muhammedi (a.s.) është martuar me disa gra?

24) A është e vërtetë qe thonë se Profeti Muhammed (a.s.) ka thënë se bota është mbi kaun e peshkun?

25) Si t'u përgjigjemi natyralisteve?

26) Cfare u themi atyre që thonë se me gjithëse nuk adhuroj por e kam zemrën e mirë?

27) Cfare faji kane ata qe Allahu i ka krijuar të sakatosur?

28) Për çfare disa besimtarë nuk i shkollojnë fëmijët e tyre?

29) Si krenohet njeriu ndaj Krijuesit të tij dhe nga rrjedh ky egoizem?

30) Cfare është njeriu?

31) Si do të behet halli ynë që na shkatërruan intrigat e kohës së fundit dhe si mund të mbrohemi prej tyre?

32) Patjetër është një Botë tjetër

33) Kur mbaron koha e pendimit?

34) Cfare duhet të dije fruti i vetëdijshem i drurit të gjithësisë?

35) Një bisedë me vëllezërit tonë shqiptarë

36) Sqarim i shkurter i disa Pofesoreve te Europes dhe te Amerikes qe besojne se ekziston Allahu i Madheruar

37) Për fenë Islame si thone profesorët e famshëm të Europës dhe të Amerikës?

38) Per cfare duke perseritur rilexoi veprat e Risale-i Nurit?

PARAQITJE



Vëllëzër të dashur! Unë shpresoi se kur ta lexoni këtë libër do të keni mundësi të zgjidhni shumë probleme që iu janë përmbledhur në kokët e juaja, sepse sot shume njerëz kanë devijuar nga që nuk kanë mundur të gjejnë përgjigjen e pyetjeve që iu janë grumbulluar në kokat e tyre. Veçanërishtë vendet tona që, që moti kanë mbetur pa marrur ushqimin e mjaftueshem shpirtërorë, kurse intrigat e ndryshme vazhdimishtë kanë sulmuar dhe akoma sulmojnë duke munduar që shqiptarëve tanë tiu imponojnë mendime negative ndaj besimit islam. Ky është që ka ndikuar shumë keq tek unë dhe vazhdimishtë tmerrshem më therë dhe më ndëshkon si një dhimbje e keqe, përsëri konkretishtë u themë se kjo arsyeja është që më shtyri të shkruaj këtë libërth. Bile për të forcuar argumentet në ndonjë vend kam përpiluar pak edhe nga librat të autorave të famshëm të Turkisë, që, në fundi e pjesës që kam përpiluar kam shkruajtur edhe emrat e tyre, në këtë mënyrë kam përgatitur këtë libër duke besuar se kam zgjidhur një problem të rëndësishem të popullit tim shqiptarë.
Abdylkadiri

HYRJE


Vëllëzër të dashur! Kudo në univers sundon një rregull i përsosur i cili na bind që patjetër këto shpenzime dhe këto shndërrime nuk bëhen vetvetiu. Ato medoemos kalojnë nën kontrollin e Një Fuqiploti që sheh, dëgjon dhe është i Gjithëdijshëm.
Tani supozojmë një shkretëtirë në të cilën vetvetiu e fare pa drejtues lëvizin e sillen miliarda makina. Ato gjithashtu duke u sjellur nga drejtime të kundërta, pra rreth vetes dhe përreth makinave të tjera nuk ndeshen me njëra-tjetrën. Interesante është se këtyre makinave nuk u soset as benzina. Si është e mundur kjo, kur në fakt makinat tona që i kemi para syve, megjithëse me shoferë nganjëherë ndeshen. Mirëpo kur kthejmë kokën në qiell shohim se në miliona vjet disa trilion yje lëvizin e sillen me një shpejtësi të madhe duke u sjellur andej këndej, duke mos iu prishur rregulli, duke mos u ndeshur dhe duke mos dalur nga boshti i tyre për të humbur rrugën.
Ne si njerëz a nuk do të mendojmë se kush i sjell këto aq shpejt? Asnjë anije apo aeroplan nëpër kozmos apo në det nuk mund të lëvizë në mënyrë të rregullt pa një drejtues. Madje mendja jonë, a nuk do të na thotë ne, se sigurisht është një Fuqiplotë i Gjithëdijshëm që i sjellë ato.
Tani le ta ngrejmë kokën me kujdes nga qielli dhe leta ulim kokën në botë. Nuk ka nevojë të tregojmë gjendjen e maleve dhe të vullkaneve që për ne mbartin kuptime jetësore, të cilat i kemi studiuar edhe nëpër shkolla.
Po për të na mbrojtur nga këto detërat si fenomene të mëdha, malet kush i nguli në tokë për të mos na ardhur përsipër detërat? Edhe një shtëpi e cila nuk ka mundësi të bëhet pa mjeshtër, po bota gjigande si mund të bëhet pa mjeshtër? Jo vetëm Kur’ani që thotë: “Ne malet a nuk i bëmë shtylla?”, por edhe shkenca thotë se malet jane si shtylla për ta mbrojtur tokën, sepse rrënjët e tyre janë të thella. All-llahu i Madhëruar secilin send e ka krijuar si mrekulli! Shiheni ajrin që jemi duke marrë frymë. Ai përmban 21% oksigjen, të ishte më pak nuk do të mund të jetonim, po të ishte pak më tepër, atëherë mushkëritë e bardha nuk do të mundnin të duronin ajrin aq të pastër dhe për pak do të kishin marrë flakë. A nuk është edhe ky një argument që ato nuk janë të rastësishme? Zoti secilin send e ka rregulluar tamam sa duhet. Edhe bota jonë po sillet me një shpejtësi tëcaktuar, të ishte sjellur pak më shpejt apo më ngadalë të gjithë ç’ka ka mbi të do ta kishte flakëruar. Ne a nuk duhet të mendojmë se këtë masë kush ia rregullon asaj? P.sh. dielli nga bota është 148.000.000 km larg. Po të ishte pak më afër do të na kishte djegur, po të ishte pak më larg do të kishim ngrirë.Këtë ekuilibrim kush ua vendosi atyre?
Njeriu që ngulçitet nën pyetje. Po qe se këto pyetjet nuk mund t’i zgjidhë duke pyetur ekspertin e përgjigjes së pyetjes, ai mund të bie edhe në devijim. Ne para se t’i përgjemi pyetjeje do të radhisim shkaqet që e fusin njeriun në pakujdesi për të mos pyetur që të mësuar përgjigjen e pyetjeve, Ajo pakujdesia është që njeriun e pengon që të mos mund të gjejë rrugën e drejtë.

E para, është shikimi i pakujdesshëm ndaj ndodhive të gjithësisë, i cili bëhet shkak që njeriun ta largojë nga e vërteta. Sepse njeriu duke mos u kujdesur kur ec nëpër shkretëtira, së largu mirazhi i duket si ujë, yllë apo qiri. Njëlloj edhe çështjet serioze që për njeriun janë problemet jetsore, ato kur i shikon duke mos u interesuar, mashtrohesh e mbetesh pa rezultat. Ja pra njeriu duke mos u kujdesur kur e shikon gjithësinë nuk mund t’i shohë rregullat që na tregojnë All-llahun (xh.sh.) bile edhe hollësitë minimale nuk vihen re, edhe pse janë si dielli që e kanë rrethuar universin. Ai nuk mund ta shohë gjithësinë që është duke punuar si një fabrikë e rregullt e përpunuar nga ana e një Fuqiploti. Ajrin që e ka rregulluar për ta thithur gjallesat ua çon në gojë, natën, ditën dhe stinët i radhit njëra pas tjetrës, të gjitha në dobinë tonë, gjithashtu diellin për të na sjellë rrezet e dritës, elementet i shtyn të vrapojnë në ndihmë të bimëve, bimët i shtynë të ndihmojnë kafshët edhe kafshët me mëshirën e Tij i dërgon të ndihmojnë njerëzit. Këto mrekulli nuk mund të shihen me pakujdesi.
Njëlloj po me moskujdesje nuk shihen edhe drurët frutorë që dalin nga fara të vogla, lloj-lloj gjallesash si njerëzit, kafshët, shpendët e peshqit, që dalin nga çiftëzimet.
Duke mos i përfillur njeriu nuk mund ta mendojë mjeshtërinë e mrekullinë nëpër lule, fletët e frutat, si edhe krijimin e kafshëve. Me pakujdesinë nuk mund ta shohë si janë krijuar me veçori të ndryshme dhe kush ua sjellë ushqimin atyre, përmëtepër edhe në lindjen e vdekjen e tyre që është një drejtëpeshim, por mjerishtë njeriu edhe atë nuk mund ta shohë.
Në këtë mënyrë ai nuk mund të shohë që këto vijnë nga një Fuqiplotë i Gjithëdijshëm dhe Mëshirëplotë që secilën gjallesë mund ta furnizojë.
Pra ai nuk mund të shohë që në univers pasqyrohen një mijë e një funksionet e Emrave të Bukura të All-llahut (xh.sh.).
E dyta, nga pakujdesia e thellë njeriu nuk mund ta shohë qëllimin e krijimit të tij. Ai duke mos u kujdesur për këto mrekulli të paarritshme, mashtrohet e nuk sheh veten se nga ka ardhur, për çfarë e më në fund ku do të ikë.
Njeriu është i krijuar si një mrekulli e papërngjashme. Atij i është dhënë një mendje që të mund të kontrollojë krijimin superior të gjithësisë, atij i është dhënë një ndërgjegje që të mund ta ndajë të mirën nga e keqja, të drejtën nga e shtrembëta, i është dhënë një aftësi që të mund të bëhet pasqyrë e çdo shkence, ai mban një zemër plot me ndjeshmëri që të mund të mbrojë sekrete të panumërta, atij i është dhënë një gjuhë që të mund të kontrollojë të gjitha shijet, i janë dhënë sytë të tillë që t’i shikojë të gjitha bukuritë e kësaj bote, një palë veshë që t’i dëgjojë të gjithë zërat e muzikët bashkë me zërat e amshuar që lartësojnë e madhërojnë Krijuesin e tyre.
Kësaj krijese All-llahu i Madhëruar i ka dërguar librin qiellor, që të flasë me të për t’ia treguar urdhërat e ndalesat. Në këtë mënyrë njeriu po qe se nuk mund t’i çmojë vlerat që mban me vete, atëherë bie në pakujdesi dhe nuk mund ta kuptojë Dhënësin Bujar që ia ka dhënë atij vlerat e panumërta dhe nuk mund ta kuptojë se është robi i këtij Mjeshtri që vazhdimisht e edukon dhe e kontrollon dhe njëkohësishtë e harron se kush e ushqen atë me mirësitë e panumërta. Në këtë mënyrë duke e quajtur veten të krijuar rastësisht nuk e ndien të nevojshme t’i kryejë detyrat e adhurimit ndaj Tij. Dhe e kalon jetën duke mos e përdorur trupin e organet e veta për ta njohur Krijuesin e vet, mashtrohet e futet nëpër labirinthe të imagjinatave që janë larg të vërtetave.

E treta, është një pakujdesi tjetër e njeriut që ai e mashtron dhe e shtyrë të vrapoje nga shijet e përkohshme të kësaj bote.
All-llahu i Madhëruar këtë botë e ka krijuar për të pasqyruar funksionet e Tij të bukura dhe në të ka sqaruar sundimin e mjeshtërinë e Tij të përsosur. Kurrë të mos harrojmë se kjo botë për njeriun është një fermë për të prodhuar rezultatin e jetës tjetër dhe një vend për të lulëzuar aftësitë e tij dhe duke u kujtuar për to të sodisim mjeshtëritë Hyjnore.
Kush i mbyllë sytë duke mos u kujdesur ndaj këtyre vlerave të kësaj bote ai bëhet adhurues i gjërave të përkohshme dhe e harxhon në vende boshe mendjen, zemrën e aftësitë që atij i janë dhënë për të fituar jetën e pafundme. Kush vrapon pas shijeve të përkohshme ai është duke menduar vetëm për mirësitë e këtushme dhe përpiqet vetëm për të plotësuar dëshirat e veseve epshore. Në këtë rast, duke u larguar nga kënaqësia e Zotit (xh.sh.) që është qëllimi kryesor, ai përpiqet që të fitojë hirin e njerëzve dhe në vend që të lartësohet në shkallët e jetës tjetër, i ngul sytë tek pozita e kësaj bote. Duke vrapuar për të plotësuar veset epshore dhe duke jetuar një jetë të ç’frenuar, e humb aftësinë e mendimit real. Duke vazhduar jetën kështu, qëllim kryesor të jetës bën plotësimin e dëshirave e të veseve epshore, në fillim duke qenë i pakujdesshëm ndaj çështjeve shpirtërore dhe më pas bëhet armik i tyre. Më në fund ndaj gjërave shpirtërore bëhet i shterpë, në këtë rast mashtrohet prej mendimeve boshe që nuk pajtohen me logjikën.
E katërta, është edhe një pakujdesi e tij ndaj lajmeve të Profetëve.
Për njeriun një gabim i madh është mospranimi i ligjit hyjnor që është plot me të vërteta. Atij i mjaftojnë mendimet e veta dhe i pëlqejnë ato. I mjeri ai nuk e di se ligji hyjnor na tregon për shkaqet e ardhjes në këtë botë. Se është ai ligj që i ka lidhur planetet me diellin, elektronet rreth bërthamës, bletët për kryetarin e tyre, milingonat që të sillen për zotërinë e tyre dhe e njëjta gjë është edhe ligji ku për të edukuar ndërgjegjet e shpirtërat e njerëzve janë dërguar lajme me anën e Profetit Muhammed (a.s.m.).
Ashtu si fytyrat e njerëzve që janë të ndryshme nga njëri tjetri edhe kujtesa e mendimet dhe dëshirat e ndjeshmëritë e njerëzëve janë të ndryshme, në të cilën njëri thotë e mirë dhe e vertetë dhe tjetri thotë e keqe dhe e shtrembër. Përfundimisht në mes të njerëzve po paraqiten mendime e teori të ndryshme.
Ja pra për anëtarin e përjetësisë, pra për njeriun që është i dashuruar pas një lumturie që nuk soset, nuk mjafton mendja që mban ai. Me mendjen e vet mund të shkojë vetëm deri në një pikë të caktuar. Për të gjetur të vërtetat dhe për t’u kënaqur në të dy jetët që njeriu patjetër do t’i përjetojë, nuk është e mundur ndryshe përveçse me anën e Profetëve të tyre (a.s.). Dhe Profetët janë të domosdoshëm për të edukuar njerëzimin me ligjet e Krijuesit të tyre. Tani bindemi se All-llahu (xh.sh.) u ka dërguar Profetët njerëzve, jo për tjetër, por vetëm se të ndajnë të drejtën nga e shtrembëra, të vërtetën nga mitet e përrallat. Shkurt, këto njerëz fisnikë janë shkak që të mund të bëjmë punë të tilla që të kënaqim Mjeshtrin që na ka Krijuar nga gjërat e pajetë.

Ja pra që secili Profet ka qenë nga një yll i udhëzimit të rrugës së drejtë. Sahabët (shokët e Profetit a.s.m.), Imami Adhami, Imami Shafii, Imami Maliki, Imami Hanbeli, Nakshibendi, Rrufai dhe Shazeliu duke pasuar gjurmën e fisnikut (a.s.m.) njëlloj edhe ata kanë qenë prijës të fortë, që kanë mundur t’i kuptojnë hollësirat më preçize të Kur’anit. Fahreddin Raziu, Taftazaniu, Xhurxhaniu, etj., të gjithë kanë marrë dritë dhe dituri nga Ai diell i Udhëzimit të rrugës së drejtë (a.s.m.).
Logjika e pastër a nuk duhet të mendojë shkakun se njerëzit kush i ka futur në mosbesim dhe devijim duke futur dyshime në kokat e tyre që të besojnë në mite e përrallëza. Ky a nuk ka rrjedhur nga shkaku se nuk kanë mundur të marrin mjaft dritë nga dielli i prijësve që të edukohen e të arrijnë në vendin e duhur të njerëzimit?
Meqenëse sot njerëzit kanë përparuar me teknikë, përse nuk kanë mundur t’ia garantojnë qetësinë e popullit? A nuk jeni duke parë në jetën shoqërore se në çfarë niveli ka rënë mëshira, dashamirësia e drejtësia e popullit, ku vendin e virtyteve të bukura e ka zënë mizoria, dhuna dhe anarkizmi?! A nuk duhet të mendojmë se përse plagët e shoqërisë së sotme nuk mund t’i shërojë asnjë doktrinë e deklarim i filozofëve, për më tepër disa doktrina të tyre po bëhen shkak i zullumit dhe i dhunës. Të gjitha këto janë arsyet që nuk trokasin në derën e shkollës së Profetit Muhammed (a.s.m.) dhe të bëhen studentet e Tij.
E pesta, është mospërfillja që vjen nga ndikimi i propogandave materialiste.
Edhe më parë kam sqaruar se njeriu ndikohet mënjëherë. ثshtë interesant hadithi i Profetit (a.s.m.) që thotë: “Nuk kam parë ndonjë gjë tjetër që ndikohet sa njeriu”, domethënë njeriu patjetër mbetet nën ndikimin e ndonjë sendi. Për këtë hadithi tjetër thotë: “Njeriu është në fenë e shokut të tij”. Këtë, për veten e tyre shume popuj kanë bërë fjalë të urtë që thuajknë? “ Ti tregoma shoçin unë të tregoi se kush je ti”. Ai i ngjan një ene që është bosh, që nëse ajo nuk mbushet me mendimet pozitive atëherë patjetër atë do ta mbushin ideologjitë negative. A nuk është ky shkak që e ka tronditur rininë duke e futur në sëmundje nervore? Ja pra, për të shpëtuar nga këto sëmundje është vetëm një rrugë, ajo që mendja, zemra e shpirti të futet nën dritën e të vërtetave që u ka sjellë Kur’ani. Mjerisht shumica po u mashtrohen mendjeve e recepteve magjepsëse, duke menduar se do t’i shpëtojnë ato, ndërsa misionerët materialistë duke i mashtruar ata që s’janë inteligjentë, për t’i tërhequr nga vetja, u paraqesin propagandë të rreme “Drejtësi e bashkim” pastaj në kokën e këtyre simpatizanëve u fusin dyshime të rrepta, vazhdimisht atyre u paraqesin mendime të ndryshme të ndonjë materialisti dhe ateisti. Në këtë mënyrë ata djem dhe vajza të reja bëhen si një robot dhe secilit send u afrohen me paragjykim. Por është realitet që edhe një shtëpi e keqe nuk bëhet pa mjeshtër, ndërsa ata thojnë për universin madhështor se është bërë vetëvetiu dhe se nuk ka Zot, kur asnjë shkronjë nuk mund të shkruhet vetëvetiu. Ata thonë se secila germë e universit duke mbartur shkenca preçize është shkruajtur vetëvetiu. Kështu edhe për bimët, kafshët e njerëzit thonë se i ka krijuar natyra e verbër, e shurdhër, e pamend që nuk është e gjallë, apo që janë krijuar rastësisht. Edhe për veten e tyre mendojnë se janë krijuar pa kurrfarë qëllimi dhe janë pa zot. Po qe se s’i shohin forcat e qeverisë ata mund të bëjnë çfarë të dojë shpirti i tyre, që ajo për ta është një devijim i trishtueshëm.

Ata nuk mund ta shohin gjendjen e tmerrshme të mosbesimit që njeriun e rrëzon nga shkalla më e lartë e gradës diamant, në nivelin e grimcave të qelqit të thyer. Duke u fshirë nga koka e tyre të gjitha vlerat e njerëzimit, gjendja e tyre ato i rrëzon nën nivelin e kafshës, kurse mosbesimi i tyre nuk mund t’ua sqarojë të vërtetat e mëdha.
Këto pyetje e shqetësojnë vazhdimisht secilin njeri.
Kush e krijoi këtë gjithësi në të cilën jetojnë krijesat e panumërta?
Kush i sjell këto sisteme të kozmosit që sillen me një rregull të përsosur?
Rruzulli tokësor që është i pajisur me kodra e vreshta, detëra e lumenj, me dheun e ajrin, kush e detyron që t’i shërbejë njerëzimit?
Kush i krijoi kafshët që me një ekuilibrim të përsosur trupi i tyre përshtatet me shpirtin?
Kush e krijoi njeriun në shkallën më të lartë, shpirtin e tij të veshur me një trup që i përshtatet atij dhe pajisur me vlera që secila shqisë i kushton sa vetë bota?
Dhe nga ka ardhur ky njeri që është aq i vlefshëm dhe çfarë detyrë ka ai në këtë botë dhe më në fund ku do të shkojë?
Pra njeriu mund të qetësohet vetëm atëherë kur gjen përgjigjen e këtyre pyetjeve dhe vetëm në këtë mënyrë mund të jetojë në qetësi. Dhe vetëm kështu mund të gëzojë lumturinë përrallore në jetën tjetër, sepse e meriton meqenëse ka gjetur Krijuesin e këtij universi, që secilin send e shpenzon ku të dojë Ai.
E gjashta, një pakujdesi vjen nga që All-llahun, Krijuesin e Madhëruar e krahasojnë me krijesat.
Ky mendim e hedh njeriun në mashtrim, duke e futur në batakun e devijimit. Ekzistenca e All-llahut është “vaxhib’ul-vuxhud” (Ekzistenca e Tij është e domosdoshme) dhe Ai është i Pafillimtë edhe i Pambarimtë dhe të gjithë funksionet e Tij janë në majën e përsosmërisë. Dobësia, nevoja, koha e vendi nuk janë të nevojshme për Allahun. Pra, a është e mundur të krahasosh All-llahun e Madhëruar me krijesat e përkohshme që janë të ulëta e të dobëta, të krijuara më pas nga ana e Tij. Dihet se kur i krahason dy sende, ato duhet të kenë pikët e përbashkëta. Si shembull, cilësitë e njeriut kurrë nuk mund t’i krahasosh me të bimëve edhe orën me mjeshtrin e saj edhe rrobaqepësi nuk ngjan me xhaketën që ke në trup.
E shtata: Njeriu bëhet i pakujdesshëm nga moskryerja e detyrimeve të zakonshme ndaj All-llahut (xh.sh.) pra ibadetin (adhurimin).
All-llahu i madhëruar në këtë gjithësi secilin send e ka krijuar në shërbim të njerëzve dhe njeriun e ka krijuar si qëllim kryesor dhe rezultat të krijimit të universit. Patjetër edhe njeriu duhet të ketë një qëllim mbi gjithësinë. Ai qëllim nuk është tjetër vetëm se t’i zëjë besë All-llahut (xh.sh.) dhe duke u bindur ta adhurojë Atë. Adhurimi e shtyn njeriun të lartësohet dhe të lakohet ndaj mirësive të Tij të panumërta duke u pastruar nga të metat. Adhurimi për njeriun është një falenderim që me atë ai mund të lartësohet në vendin e duhur të njerëzimit. Sepse vetëm adhurimi mund t’i kufizojë dëshirat shtazore të njeriut, duke i marrë ato nën kontroll. Adhurimi duke e afruar njeriun tek i Adhuruari i Vërtetë, ia realizon forcat mendore, nervore e epshore dhe duke ia lulëzuar shpirtin ia pastron zemrën e zotit të vet dhe ia garanton moralin më të mirë.

Ja pra detyra kryesore e njeriut është adhurimi. Kush e braktis atë ka rënë në batakun më të madh duke hyrë nën gjykimin e veseve të veta shtazore. Ky njeri edhe në jetën shoqërore bëhet një agresor, nuk dëgjon kurrfarë drejtësie dhe shpirtërisht rrëzohet dhe jeton duke mos parë shëmtimin në brendësinë e mëkateve. Mëkatet e bëra e çojnë atë për ditë nga një hap drejt në mohim. Duke bërë mëkatet pak e nga pak zemra dhe ndërgjegjja e ndjeshmëritë e tij nxihen dhe shuhen dhe mbrapa bëhet i pagjykimtë ndaj të vërtetave. Me në fund ndaj të gjitha gjërave pozitive bëhet i paaftë.
Dihet se për detyrat e urdhëruara që s’i ka bërë nëpunësi, së pari turpërohet ndaj shefit. Po qe se kjo gjendje vazhdon ende, mosbindja i shtohet ndaj tij, e atëherë ajo kthehet në armiqësi dhe kundërshtim. Njësoj si ky shembull, njeriu për arsye se nuk i ka bërë detyrat e adhurimit ndaj Krijuesit të vet, së pari i vjen keq e turpërohet dhe më pas duke vazhduar jetën me mëkate, në zemrën e tij i fshihet dashuria dhe frika ndaj All-llahut (xh.sh.) dhe në vend të tyre ndaj Zotit u shtohen armiqësitë dhe ndaj adhurimit u shtohen urrejtjet, fillon të shpifë ndaj Zotit duke thënë se çfarë mëshire ka Zoti që tjetrin e ka bërë padron kurse mua të varfër dhe ia merr shpirtrat fëmijëve të vegjël. Fatziu jeton duke mos e falenderuar Atë që e ka krijuar në shkallën më të lartë të krijesave pa asnjë mangësi, (sepse ka qenë e mundur ta krijojë një bretkosë, një gjarpër e një gomar), se secili send duhet të falenderojë për gjendjen e tij që nuk ka mbetur tek asgjëja edhe guri falenderon për gjendjen e tij që ka dalë në shesh. Pra njeriu nga pakujdesia duke mos vlerësuar mirësitë me të cilat është përballuar, bëhet gati të pranojë çdo propagandë që bëhet kundra fesë islame. Ky njeri tashmë është gati që të mashtrohet prej fjalëve që mohojnë ekzistencën e Zotit, jetën tjetër, ringjalljen, etj., duke u mashtruar edhe nga fjalë të tjera që nuk kanë kurrfarë argumenti. Me këtë mendon se ka shpëtuar nga përgjegjësia. Fraksionet e komitetet e intrigave të ndryshme, këta njerëz i fusin shumë lehtë në rrugën e tyre të ligë.

E teta, është një pakujdesi e madhe që për të vërtetat e fesë islame të mos pyesësh ekspertin.
Në ditët e sotme njerëzit për çështjet e tyre më të drejta, meqenëse ndaj çështjeve të fesë këto janë të parëndësishme, interesohen të pyesin personat që janë ekspertë të degëve të tyre. Por për çështjet e fesë, përkundrazi, fatkeqësisht i besojnë mendjes së vet apo duke mos i dhënë rëndësi i besojnë personave që nuk janë ekspertë të asaj dege.
Ndërsa ai që nuk e njeh fenë mirë edhe në qoftë se është ekspert në degë të tjera fjala e tij këtu nuk vlen fare. ثshtë e ditur se një person që është ekspert i një dege, në një degë tjetër ai mund të jetë ipa informuar dhe fjala e tij aty nuk merret parasysh. P.sh. një doktor sado që të përparojë në mjekësi, nuk vlen fare në fushën e ndërtimeve. Duke qenë e vërteta në këtë drejtim, njeriu përpiqet me mendjen e vet që t’i mësojë të vërtetat e besimit të Kur’anit e të fesë islame, por nëse nuk është ekspert i kësaj fushe, asnjërit nuk duhet t’i zëjmë besë e t’ia dëgjojmë fjalët e tij. Ne duhet t’i lexojmë vetëm librat e ekspertëve të asaj dege, bile për të qenë ndikuese tek ne, duhet t’i dëgjojmë fjalët e t’i lexojmë librat e atyre që teorinë e tyre e vënë edhe në praktikë. Sepse shkenca e fesë islame nuk është teori e thatë, ajo mund të bëhet ndikuese vetëm me praktikë, përndryshe njeriu mund të mashtrohet e të largohet nga të vërtetat, që ajo njeriut si këtu e veçanërisht për atje i kushton shumë shtrenjtë.
Ja pra, po jetojmë në një kohë që vazhdimisht përballemi me propaganda të ndryshme dhe demagogji. Gjëra të pathemelta na i paraqesin si të vërteta, njëlloj edhe të vërtetat duke i shtjelluar me perde na i paraqesin si gjëra boshe. Me këto pyetje janë duke mashtruar ashpër shumë njerëz, veçanërisht rininë. Këto pyetje që përbëhen nga imagjinata e idealistëve të fraksioneve të jashtme, që janë demagogji e mitologji, ata mundohen të na imponojnë si diçka të vërtetë, ata po i mashtrojnë shumë njerëzit duke ia veshur gjërave të pathemelta petkun e vërtetë.
Këta materialistë, të rinjve të brishtë, atyre që shkolla nuk ka mundur t’ia garantojë diturinë e duhur për të mbrojtur besimin, atyre iu paraqesin pyetje të ndryshme që nuk kanë lidhje fare me të vërtetat dhe kështu të rinjtë e pafat duke u mashtruar prej këtyre pyetjeve mbesin nën dyshime.
Ja pra është e ditur se pyetjet ato nuk i paraqesin që të mësojnë ndonjë çështje që kanë mbetur pa e mësuar, por ata duke bërë demagogji përpiqen që t’i mashtrojnë duke u imponuar mosbesimin të rinjve. Kurse është e vërtetë se ata kurrë nuk do të mundin t’i mashtrojnë ato që kanë besim të fortë. Por mjerisht për arsye se në këtë kohë një pakicë shumë e vogël kanë mundur ta forcojnë atë, ne këtu do t’u mësojmë atyre si t’i përgjigjen pyetjeve të materialistëve...

A mundet Allahu të krijojë ndonjë gjë më të madhe se Veten?

Kësaj pyetje do t’i përgjigjemi me gjashtë pika: Në këtë pyetje duhet të kërkohet një qëllim i keq, sepse pyetësi me këtë pyetje duke ia turbulluar mendjet njerëzve përpiqet t’ia trondisë besimin, veçanërisht mundohet shpirtërisht që t’i helmojë të rinjtë. Kështu materialistët nuk duan t’a dijnë se All-llahu me Cilësitë e Tij të Madhëruar nuk është e mundur t’i ngjajë krijesave të dobëta. Ai nuk mban ndonjë gjendje fizike, njëlloj si arti që nuk i ngjan mjeshtrit të vet, edhe All-llahu nuk i ngjan krijesave të Tij. Pyetësi që nuk e mendon këtë, sigurisht që është ndonjë injorant.


Kush e paraqet këtë pyetje, ai dëshiron që nga fuqia e All-llahut të krijohet një krijesë që ajo t’i bëhet shok Atij. Kjo gjë është e pamundur, sepse ai me paragjykimin e tij si Krijues është duke pranuar All-llahun e Madhëruar. Edhe shokun që e kërkon për All-llahun, ai vetë më parë është duke e pranuar si krijesë. Dhe më pas është për t’u habitur se si mund të imagjinojë se krijesa e All-llahut do të bëhet më e madhe se All-llahu. Këtu edhe ju jeni duke parë se me këtë ai ka bërë një gafë të madhe.


Pyetësit që e paraqesin këtë janë të pakujdesshëm ndaj Fuqisë së All-llahut të Madhëruar, Fuqi e cila është Absolute, kurse ajo e krijesave shumë e dobët dhe e mangët. Ata me imagjinatën e tyre, Fuqinë absolute të All-llahut e zbresin në vendin e dobët dhe krijesën e dobët duan ta lartësojnë në vendin e lartë të Absolutes. Ato me këtë imagjinatë bien në vendin e të çmendurit siç jeni duke parë edhe ju vetë. Sepse All-llahu me një urdhër kur thotë “Bëhu”, sado e madhe të jetë bëhet, por prapë ajo është një krijesë, nuk është Zot (xh.sh.).

2. E ngatërrojnë atë që mund të bëhet, me atë që s’bëhet. Tani ta shohim se kujt i themi mund të bëhet? Kësaj mund t’i japim një shembull: Bashkëshortëve që janë martuar tani mund t’i lindë fëmijë, por mund të bëhet edhe e kundërta, ama imagjinata e tyre nuk ka kurrfarë mbështetje që me siguri mund të bëhet. Edhe shkenca e sotme e refuzon atë, sepse pyetja e tyre i ngjan punës së Nasradin Hoxhës që e ka zënë detin kos, kur pyesin Hoxhën a bëhet, i përgjigjet ndoshta bëhet. Kur pyetet se, a mund të krijojë Zoti ndonjë send më të madh se Veten, aty qartë duket se imagjinata është ngatërruar me meditimin real dhe kjo pyetje është prodhimi i imagjinatës që nuk ka kurrfarë lidhje me mentalitetin.

3. Materialisti duke pyetur bën demagogji. Sepse as një logjikë nuk mund të thotë se krijesa mund të bëhet më e madhe se Krijuesi i tij. P.sh. Për arsye se fotografia e kalit i ngjan kalit, nga fotografia e kalit që është vizatuar në mur nuk pritet hingëllima e tij, kush e pret këtë ai ka bërë një demagogji të paskrupullt. Njëlloj, ta imagjinosh krijesën më të madhe se Zoti është një budallallëk sikur kur e pret hingëllimën e kalit nga fotografia e tij. Në këtë pyetje parapranohen këto tre pika.

a) Pyetësi është duke pranuar se po kërkon një send që nuk është në shesh.

b) Krijimi i qenies që imagjinohet është duke u pritur nga All-llahu i Madhëruar. Në këtë mënyrë pranohet se All-llahu është Krijues dhe qenia e imagjinuar është një krijesë.

c) Sikurse qenia e imagjinuar që pritet nga All-llahu i Madhëruar edhe fuqia dhe aftësia për ta krijuar atë përsëri pritet nga All-llahu i Madhëruar.

Pas këtyre pikave kuptohet se All-llahu i Madhëruar është Krijuesi i Vetëm që nuk ka fillim apo mbarim dhe është Fuqiplotë dhe qenia e imagjinuar që ka nevojë të krijohet, sigurisht do të ishte më e dobët se Krijuesi i saj. Meqë përfundimi del kështu, atëherë i bëhet një pyetje atij që pyet, se a bëhet ajo qenie më e madhe se All-llahu i Madhëruar? Me këtë pyetje, pyetësi a nuk ka bërë një gafë të madhe?

4. Kjo pyetje mban shumë kundërshtime.

Për arsye se është formuar nga krahasime të kundërta, në aspektin mendorë dhe shkencorë nuk përmban ndonjë vlerë.
Dihet se përsosmëria e një vepre është pasqyrë e mjeshtrit të tij dhe është shenjë e bukurisë së tij. Pra është e pamundur që vepra të bëhet më e përsosur se mjeshtri i tij dhe mjeshtri asnjëherë nuk mund të krijojë një vepër më mirë se veten. Një autor në librin e tij nuk mund të parashtrojë ndonjë shkencë më tepër se sa di vetë, apo një vepër kurrë nuk mund ta tejkalojë arkitektin e saj. Dielli asnjëherë nuk mund t’i japë dritë një pike më tepër se ka vetë. Pra kjo pyetje është si miti që mban, duke pyetur: “All-llahu i Madhëruar krijesave të veta a mund t’i japë përsosmëri më tepër se sa ka Vetë?”, “Kur krijesat bëhen të përsosura, po vetë Mjeshtri jo?!”, “Krijesat a mund të bëhen krijuesa? Pyetësi nuk e di se si Fuqia e All-llahut ashtu edhe funksionet e Tij janë absolute. Pyetësi duke mos menduar pyet se, me gjithë fuqinë e pafundme që mban një Zot i Madhëruar a ka mundësi të krijojë një krijesë më të madhe se Veten?!

Pyetësi është injoranti i përjetësisë që nuk e di se çfarë është Ai dhe nuk e di se All-llahu nuk ka as fillim apo mbarim. ثshtë për t’u habitur se në këtë shekull edhe mitet po gjejnë blerës.

5. Pyetësi kërkon diçka që kundërshton të vërtetën. Dihet se është e pamundur që e vërteta të shndërrohet në të kundërtën e saj. Përsëri është e pamundur që e vërteta duke mbrojtur cilësitë e veta të hyjë në të kundërtën e vet. P.sh. dielli a mund të bëhet ujë duke mbrojtur cilësitë e veta, apo një insekt duke qenë i tillë, të bëhet edhe luan. Pra kush mendon kështu, ai sigurisht vuan nga arsyetimi i shëndetit . Pyetësi me mitin e tij duke dashur t’i japë fund All-llahut të pafundshëm, pas një krijese të imagjinuar që do të krijohet dhe që është e dobët dhe e mangët, pra krijesën do ta shndërrojë në të kundërtën e saj dhe të bëhet me fuqinë e pafundme, duke mos ditur se Funksionet Absolute të All-llahut të Madhëruar kurrë nuk shndërrohen në të kundërtën e tyre.

6. Pyetësi nuk ka dijeni nga shkallët e ekzistencës.


ثshtë e vërtetë se shkencëtarët e dinë saktë se ekzistenca e secilit send, ose është e domosdoshme ose mund të bëhet, ose nuk është e mundur të bëhet. Si shembull, supozojmë një statujë të përsosur e të hijeshuar. Tani kjo statujë na tregon se medoemos e ka një mjeshtër. Krijimi i statujës nuk ka qenë e domosdoshme, ka mundur edhe ta bëjë edhe mos ta bëjë. Por statuja kurrë nuk është e mundur të bëhet më mjeshtër se mjeshtri i saj. Në këtë mënyrë edhe ekzistenca e All-llahut të Madhëruar është e domosdoshme. Secili send që është i krijuar, apo mund të krijohet, është në radhën e mundësisë: mund të krijohen, mund edhe të mos krijohen. Por është e pamundur që All-llahu të ketë shok,apo Atij t’i përngjajë diçka apo ndonjë send të bëhet më i madh apo më i fuqishëm se Ai. Sepse Ai ka përsosmërinë absolute që nuk është e mundur t’i përngjajë krijesave që i ka krijuar Ai. Sepse krijesa, sado e madhe që të jetë është e kufizuar; ajo e ka fillimin edhe mbarimin e saj. Po qe se e përmbledhim, ekzistenca e All-llahut është e domosdoshme, nuk ka fillim apo mbarim, nuk ka lindur dhe prej Tij nuk lind kush. Ai nuk mund të konceptohet me anë të kohës apo vendit, Ai është All-llahu që nuk ngjan me asnjë send, sepse All-llahu është më i Madhi.


Siç e thamë edhe më parë injoranca, mosdija, njeriun e fut në vende që s’duhet. Kurrë nuk mund të krahasosh kodrën e lartë me dijen e lartë, sepse njëri është trup, tjetri cilësi, sepse bariu nuk ka dijeni nga dituritë e shkencave, konceptimi i tij i vetëm është se kodra është e lartë, njëlloj edhe për krijesat që njerëzit i imagjinojnë të mëdha, ato janë të destinuara të mbesin si krijesa e jo gjë tjetër”.(Një dijetari duke ligjeruar në një vend e pyet një shok si shoku që pyeste që treguam deri tani. A mund të krijojë All-llahu një guri më të madhë se vetën? Dijetari kthehet iu drejtohet turmës së madhe dhe u thotë: Shokët e dashur! Njëri më parashtroi këtë pyetrje Duke thënë se, A mund të krijoje All-llahu një guri më të madhe se veten? Unë para se t’i përgjigjem atij po ju pyes a ka nevojë për një guri tillë? Bërtasin jo. Dijetari pyetsit i thotë që, a e more përgjigjen All-llahu nuk është budallë që të krijoje ndonjë send që s’ka nevojë për të.)

Meqë Allahu nuk ka nevojë per asgje, atehere perse e krijoi gjithesine?

Përgjigje: اfarë dobie mund t’i bëjnë diellit, sendet që ai atyreve u jep dritë e nxehtësi. Domethënë pasqyrat si të duan të bëjnë dobi ose jo, për diellin nuk ka dallim fare, ato diellit nuk mund t’i garantojnë asgjë. Dielli nuk ndien nëse janë pasqyret apo jo . Jo dielli, por pasqyrat kanë nevojë për të bërë dobi nga ai, sepse ai ato i ka shpëtuar nga errësira dhe dielli nuk ka nevojë që ato të mbesin në errësirë apo të bëjnë dobi nga ai, sikurse kur ato mbesin në errësirë, diellit nuk i pakësohet diçka, njëlloj edhe kur marrin dritë nga dielli, atij nuk i shtohet asgjë.


All-llahu nuk ka nevojë për asnjë send, sikurse ekzistenca e gjithësisë Atij nuk i ka shtuar diçka, ashtu edhe po të mos i kishte krijuar ato, përsëri Atij nuk do t’i kishte munguar gjë. Por për krijesat nuk është e njëjtë krijimi edhe moskrijimi i tyre, sepse hiçi, asgjëja, për qeniet është dëmi më i madh, kurse ekzistenca dhe krijimi i tyre është tërësisht dobi. All-llahu i ka krijuar ato që të shohe funksionet e Emrave të Tij. Emra që do të pasqyrohen nëpër krijesa të ndryshme. Ashtu siç një mjeshtër kur krijon një art dhe i del përpara që ta shohë dhe kënaqet duke soditur mjeshtërinë e tij, përsëri edhe njëherë kënaqet kur mjeshtëria i pëlqen blerësit. “Një bukuri e përsosur me të vërtetë do të dojë që ta shohë veten dhe ta shohin të tjerët atë”. A ka ndonjë gjë më normale se kjo?


Këtë ta sqarojmë edhe me një tjetër shembull: Për një mbret bujar a nuk është një kënaqësi e madhe kur u ndan të varfërve nga thesarët që i ka plot e përplot me begati të ndryshme. Një dijetar i madh kënaqet kur i mëson njerëzit që nuk dijnë, si mbreti që kënaqet duke soditur kënaqësinë e të varfërve edhe dijetarit i bëhet qejfi kur përparojnë nxënësit e tij. Në një Hadith Kudsi thotë kështu: “Unë i krijova krijesat që ato të bëjnë dobi nga dhuratat e Mëshirës Sime, krijimi i tyre nuk është për dobinë time, domethënë: I krijova që ato të bëjnë dobi, e jo unë”. Pra është e qartë se Ai krijoi lloj-lloj krijesash, veçanërisht gjallesat dhe njerëzit i ka krijuar me shumë lloj shqisash e ndjeshmërish dhe i ka pajisur. Pra a mund të tregoni, All-llahu (xh. sh.) për cilin fitim tonën, për cilën punë, për cilën dijeni tonën ka nevojë?! Ne, në cilën punë të Tijën i ndihmojmë Atij, apo Ai a ka nevojë që ne të hamë ushqimet që i ka përgatitur Ai?!

Në Ajetin Kur’anor theksohet:

“Unë nuk i krijova xhindët dhe njerëzit për tjetër veçse që të më adhurojnë" [51:56]

”E për çfarë të adhurojmë”?

Dihet se gjallërimi është një shkallë më e lartë ndaj gjërave të pashpirt, po ashtu edhe të gjallët e vetëdijshëm ndaj të tjera gjallesave janë në shkallen më të lartë. Edhe shkalla e tyre ndahet. Pra të vetëdijshmit marrin vlerën sipas shkallës që marrin nga njoftimi i Zotit të Madhëruar dhe njeriu sipas shkallës që zotëron dashamirësinë ndaj Tij arrinë në vende të larta. Këtu duket shumë qartë se njeriu rehatinë e lumturinë mund ta zotërojë vetëm atëherë kur e zotëron besimin e fortë dhe kur adhuron Krijuesin e vet.

اfare nevoje ka Allahu per adhurimin tonë?

Megjithëse në përgjigjen e parë u dha edhe përgjigjja e kësaj se Ai nuk ka nevojë për asnjë send, por, ne duke adhuruar kemi nevojë t’i lutemi dhe të kërkojmë diçka prej Tij që të na plotësojë nevojat që janë të panumërta. Përsëri ky është një argumet i mjaftueshëm për këtë se, Ai na ka krijuar duke na përsosur. Ai po na edukon. Qiellin, botën, bimët e kafshët Ai i solli në shërbimin tonë, Ai na plotëson nevojat që kemi, sepse Ai është Fuqiplotë. Atëherë, Ai çfarë nevoje mund të ketë për ne? Ndërsa kuptimi i adhurimit është që robi duke bërë shyqyrin të falenderojë Mëshirëplotin për mirësitë e panumërta.

Adhurimi është për përparimin e personalitetit të njeriut, për qetësimin e shpirtit, për shëndetin e trupit, për të plotësuar kërkesat e ndjeshmërive të larta, për të edukuar veset e liga, për të pastruar zemrën, për të udhëzuar moralin, për t’i garantuar familjes qetësinë, për t’u bërë besnik në jetën shoqërore. Sepse nuk nevojitet ligj për njeriun e devotshëm, ai e ka policin në zemër, prej tij s’mund të ankohet askush, bashkëshortja e tij tek shtëpia burrin e vet nuk e pret me dyshime duke thënë ku shkoi dhe kur do të vijë. Bile adhurimi duke e larguar njeriun nga dembelizmi e bën sistematik duke ia racionuar edhe kohën e punës që të mos shkojë kot, sepse njeriu në këtë jetë nuk ka tjetër kapital përveç moshës. Adhurimi për njeriun është shkak që të dijë të çmojë sendet, adhurimi duke ia garantuar njeriut besimin e një jete të lumtur e zgjon që të mos mbesë i pakujdesshëm ndaj vetes duke e shtyrë të mos bëhet dembel, duke e shtyrë që të punojë më tepër se tjerët, që të fitojë respektin e lumturinë e të dy jetëve, që të mos kapet si shumica që vrapojnë vetëm për këtë jetë.

Shumë shembuj mund të paraqesim për të vërtetuar se All-llahu nuk ka nevojë për adhurimin e njeriut. Një fakt i gjallë është edhe Universi që vazhdimisht na shërben me shumë lloje mirësie. Por na tregoni se çfarë kërkon prej nesh për këto bërjet e tij?! Domethënë, Universi nuk ka nevojë për ne por ne kemi nevojë për të. Meqë e vërteta është kështu, si ka mundësi të pyesim se përse kërkon ta adhurojmë Atë Krijuesi i Gjithësisë?! Përgjigje:Sikurse për bujkun që kur e punon mirë kopështin e vet rezultati është për të, njësoj edhe dembelizmi i tij e dëmton veten e tij.

Ja pra urdhërat dhe ndalesat e All-llahut për njeriun janë nga një dhuratë. Edhe njerëzit duke mos rënë në pakujdesinë kur i kryejnë këto urdhëra e fitojnë lumturinë e të dy jetëve. Pra a ka më normale se kjo.

Në rast se do të na kishte pyetur All-llahu xh.sh.duke thënë se: Në qoftë se doni që ushqimin ta mblidhni me gojë për tokë (si kafshët që e mbledhin) e nuk do të adhuroni, dhe po qe se doni ta mblidhni e ta hani rriskun tuaj me dorë, atëherë do të adhuroni? Sigurisht që do të pranonim adhurimin vetëm që të hanim me duart tona, siç jemi duke ngrënë tani.

Edhe një shembull tjetër: Një kryetar që i thotë popullit të tij “Në qoftë se bëni kështu ju dhuroj këto mirësi”. Më pas populli a ka të drejtë të thotë për kryetarin se çfarë dobie ka ai për këto që po na dhuron?!

Tani duke i dhënë fund kësaj pyetje po ju them edhe këtë. Propozojmë se All-llahu nuk na urdhëroi ta adhurojmë Atë. Si themi ndaj Një All-llahu të Madhëruar që na ka krijuar nga hiçi e na ka parashtruar mirësi të llojllojshme duke i bërë të gjithë qeniet shërbëtorë për ne. Përmëtepër edhe diellin madhështor, duke ditur se përpara na pret varri e jeta e përtejme e megjithëse Ai s’na ka urdhëruar t’a adhurojmë, në qoftë se ne e adhurojmë ndoshta Ai na fton në ndonjë jetë të mirë, se Ai Fuqiploti që ka krijuar të gjithë këto nuk është e mundur për njerëzit e mirë të mos ta ketë një vend të tillë, edhe për ata të pasjellshmit sigurisht ka nevojë që ta ketë një vend për dënim. Pra, ne duke menduar kështu a nuk duhet të adhurojmë atë Zot xh.sh.

Meqë Allahu e krijoi gjithesinë, atehere Allahun kush e krijoi?

Me këto fjalë na shtynin të lidhemi edhe më fort me Profetin fisnik (a.s), se Ai, secilin paralajmërim e ka bërë më një përpikmëri sikur ta kishte parë me sy.

Njëherë duke ndenjur me Sahabet (shokët e tij) u thotë: ”Do të vijë një kohë që njerëzit duke vendosur këmbën përmbi këmbë e me mburjen e egon e tyre duke u krenuar e mendjemadhësuar, gjoja kanë zgjidhur të gjitha problemet e veta e do të thonë: Këtë e atë e krijoi Allahu, por All-llahun kush e ka krijuar”? Ne duke parë këtë të vërtetë menjëherë duhet të themi: “Dëshmojmë se Muhammedi është i Dërguari i All-llahut” pastaj të fillojmë përgjigjen se kush e krijoi Allahun, megjithëse në pyetjen e parë është edhe përgjigjja e kësaj, por edhe vetë e shihni se pyetësi nuk e di shkallën e një qënieje dhe duke parashtruar pyetjen duket se pyetësi nuk ka fare seriozitet. Kur pyetet për një tren me pesëmbëdhjetë vagona, për kë është i lidhur vagoni i fundit? Sigurisht përgjigja do të ishte për atë që ka përpara, po tjetri me radhë njëri pas tjetrit e deri tek lokomotiva. Tani a pyetet se lokomotiva për cilin është e lidhur?! Në qoftë se pyetet edhe për lokomotivën se për ke është e lidhur, atëherë kjo pyetje a nuk është anormale?

Shtrohet pyetja: Kur të prishet lokomotiva, atëherë çfarë bëhet? Për këtë ne edhe më përpara thamë se përveç All-llahut, secilit send një ditë i soset jeta.

Një pyetje tjetër: Trupin kush e mban? Këmbët... Po këmbët? Toka. Po tokën?... E meqë e gjete përgjigjen reale nuk ka nevojë të pyetet mbrapa.

Edhe një shembull: Supozojmë se përpara e kemi një zero, ato zerot edhe pse me triliarda nuk kanë vlerë fare deri sa në anën e parë nuk mbështeten në një numër që të marrin vlerë.

Ja pra, secili send më pas u bë. Ato i krijoi All-llahu. Ai për arsye se është All-llah nuk është krijuar nga ana e tjetërkujt. Secili send që është krijuar më pas është krijesë dhe nevojtar. Kurse Ekzistenca e Tij ështe nga vetvetiu. Secili send mbështetet në Të. اdo errësirë që nuk mund të shpjegohet, ka dalë në dritë vetëm se me Të. Ai të gjitha i krijon, Ai i tërheqë dhe Ai i shtyn ato sipas një qëllimi. Pas Tij nuk ka as një send që edhe për Të të kërkohet një shkak.

Allahu cfarë bënte para se te krijojë gjithësinë?

Gabimi më i madh i njeriut, është se Allahun dëshiron ta krahasojë me veten e tij dhe ngatërrohet duke marrë parasysh bisedat e veta që thotë: “Ti ku ishe dje? A erdhe? Ti parvjet ke qenë ushtar?” dhe “Para pesë vjetësh më ka vdekur baba.” etj. Ai nuk e di se në gjuhën shqipe nuk ka fjalë që i jep shpjegim fjalës “Ezel”. Shumëzoje katërlionin me katërlion dhe numri i fundit ndaj Ezelit nuk është as një e dhjeta pjesë e një numri. Ezeli nuk është gjë edhe ndaj një kohe të paskajshme, në Ezel nuk janë “e kaluara, e tashmja, e ardhmja”, aty nuk ekziston as vend, as send. Këtu kuptohet se ne e ngatërrojmë të paskajshmen me atë që është e skajshme. Para se të krijohen qeniet koha nuk ishte. Kemi thënë edhe në një vend tjetër se, për Të është e njëjtë që në qoftë se dëshiron të krijojë diçka, e në qoftë se jo. Atij këto as ia shtojnë ndonjë gjë e as ia pakësojnë. Profeti ynë (a.s.) megjithëse dritën e All-llahut e ka parë në Miraxh përsëri thotë:

“Ti je i pastër nga të metat, Unë sa duhet nuk mund të të bëj dhikër Ty. Unë Ty nuk munda të falenderoj sa duhet” “Unë Ty nuk munda të të lavdëroj ashtu siç e meriton Ti. Ti si e lavdëron veten, tamam ashtu Je.”

Kësaj mund t’i japim fund vetëm me fjalën e një poeti që thotë:

“Ne me mendjen tonë të vogël nuk mund të kuptojmë se Ti çfarë Je. Sepse peshorja e jonë nuk mund ta masë peshën Tënde.” Ti je tamam ashtu si e lavdron neten.


VAZHDON...