Arfenilla
Themelues i Forumit
Një ndjenjë qetësie ra mbi pjesën tjetër të botës. Një javë e cuditëshme qetësie. Jo më luftime në Palestinë. Jo më shesh Tahrir. Morsi u harrua. Ahmedinaxhadid i ka ikur zëri. Askush nuk do t’ia dijë me për rezultatin e zgjedhjeve në Venezuelë. Konflikti sirian është heshtur. Të fshira janë rraketat koreane. Të harruar talibanët dhe Libia. I harruar është madje edhe funerali i Margaret Thatcher-it. Vëmendja e botës është drejtuar tek maratona e Bostonit. Bombat që shpërthyen atje vranë tre vetë dhe plagosën një numër të tjerësh. Gjuetia për të dyshuarit bashkoi një forcë masive policie që bllokoi gjithë qytetin ndërsa ngjarja u përcua nga cdo media ne botë. Humbje jetësh të pafajshme, sigurisht. Mos gjithë bota ra në qetësi?
Jo. Maduro, zëvendës presidenti i Chavez, fitoi zgjedhjet ne Venezuelë. BE është akoma në krizë. OKB deklaroi Sirinë si fatkeqësinë humanitare më të madhe në kujtesë me më shumë se gjysmën e popullsisë në nevojë për ndihmë. Revoltat vazhduan në Egjypt. Nën krahët e baroneshës Ashton, Kosova dhe Serbia bënë hapa drejt paqes. Thatcher-i u varros dhe “Miqtë e Sirisë”, ata që ndihmuan në shkatërrimin e saj, po mblidhen në Stamboll. Irani dhe Kina po merren me shkatërrimet e shkaktuara prej tërmeteve, ndërsa Musharaf rrezikon burgosjen në Pakistanin të cilin u kthye ta shpëtojë. ثshtë e habitshme, sidoqoftë, se si një akt terrori në SHBA konsumon gjithë botën. Madje as shpërthimi në uzinën e plehut në Texas i cili ndodhi vetëm një ditë pas shpërthimeve të Bostonit dhe i cili shkatërroi një qytet të tërë duke vrarë e plagosur shumë më tepër njerëz, në krahasim duket i largët e i parëndësishëm.
T’i japësh përgjigje ‘pse-së’ nuk është e lehtë. Njerëzit vdesin cdo ditë nga terrori. Në Afganistan dhe Irak jemi mësuar tashmë që vdekjet t’i numërojmë në dyshifrorë, pesëdhjetë këtu, gjashtëdhjetë e pesë atje. Në të njëjtën ditë me shpërthimet e maratonës së Bostonit në 15 prill, 33 persona vdiqën gjatë shpërthimeve në Irak. Vetëm pak ditë me vonë, në 19 prill, 32 të tjerë vdiqën pas një sulmi me eksplozive ndërsa qëndronin në nje kafe. Ne nuk dimë asgjë rreth këtyre bombave apo rreth viktimave të tyre. Ato janë fusnota, ndodhi të përditshme të krahasueshme me një aksident trafiku të cilat mezi meritojnë përmendje. Por të paktën nga to ne mund të mësojmë se të vdekurit janë njerëz. Sepse ka dhe më keq. Në Afganistan dhe Pakistan viktimat e bombardimeve të NATO-s as kaq nuk janë. Ata janë vetëm dëmtime anësore. Për ta ne mësojmë vetëm nëpërmjet burimeve dytësore apo fotove në internet.
Pra ka një lidhje. Politikat e jashtme të Shteteve të Bashkuara dhe përsëritja e tyre konstante brenda për brenda kanë një efekt mbi vetë shoqërinë. Financimi i “xhihadid” kundër Bashkimit Sovjetik krijoi bin Ladenin ndersa bllokada ndaj një popullsie të tërë në Irak për të “rrëzuar” Sadamin radikalizoi shumë të tjerë, sic bëri edhe pushtimi i atij vendi bazuar në gënjeshtra. Për shkak të ndjekjes së politikave të tilla, Shtetet e Bashkuara ndihmojnë në prodhimin e armiqve të tyre. Ato financojnë ekstremistë në Libi dhe politikat luftënxitëse rajonale të monarkive jo-demokratike të Gjirit, ndërsa shprehin si qëllim sjelljen e demokracisë në Siri e më pas bëjnë si të habitur kur këta të fundit i kthehen kundër. E tani shohim edhe Obamën që falënderon Putinin për bashkëpunimin ndërsa harron të përmendë se ishte Uashingtoni i cili nxiti trazirat në Kaukaz gjatë viteve ’90. Këta armiq më pas përdoren si justifikim për të bërë propagandën e luftërave në vend, e në proces, një komunitet i tërë njerëzish kthehen në të dyshuar.
Ndërsa ngjarjet e maratonës së Bostonit zhvilloheshin, muslimanët në gjithë botën po luteshin. Nga Libia në Shqipëri, nga Anglia dhe SHBA në Pakistan, Irak dhe Siri ata po bënin dua ‘Të lutem mos ji musliman’. Ata e dinë se cfarë do të thotë për komunitetet e tyre një akt terrorist i kryer nga një musliman, madje dhe kur është akoma i dyshuar, në perëndim. Në vendet e tyre, kjo do të thotë vazhdim i gjithëpërfshirëses, kufihapurës, padallueses të ashtuquajtur “luftë ndaj terrorit”. Në Europë dhe SHBA kjo do të thotë më shumë kufizime, më shumë profilizim racor, më shumë dyshime, më shumë armiqësi dhe më shumë survejim policor. Që në fillim gazeta New York Post në mënyrë të rremë akuzoi një 17 vjecar si autorin e ngjarjeve të Bostonit i cili tashmë nuk mund të lërë shtëpinë nga frika se mos sulmohet. Sipas CAIR (Council on American-Islamic Relations) dy incidente të tjera sulmesh janë raportuar menjëherë pas shpërthimeve. Sulme të tilla të cilat rrallë e mezi përmenden në shtyp, janë në rritje të vazhdueshme e tani pritet të shtohen akoma më shumë.
Asnjë media nuk ka treguar deri tani se pati edhe muslimanë mes të dëmtuarve nga sulmi i fundit, sic fotot e marra nga zyra e një ndërtese pranë vendit të shpërthimit tregojnë. Mos prisni që një histori e tillë të tregohet në Fox News apo CNN. Mos e prisni kurrë që të shfaqet nga ekstremistë djathtistë si Glenn Beck. Këto sulme terrori që janë të frymëzuara nga mësimet e figurave fetare të financuara nga miqtë e SHBA-ve në Gjirin Persik apo që vijnë si rezultat i zhgënjimit me politikat e SHBA dhe BE apo dëshpërimit të shkaktuar nga fajësimi i vazhdueshëm nga qeveritë perëndimore dhe media janë të pafalshme. Po kështu janë dhe veprimet e qeverive prej të cilave ato rezultojnë.
Shpesh thuhet se 9/11 ndryshoi historinë e botës. Nuk e ndryshoi. E bëri këtë që është. Prandaj e gjithë vëmendja kthehet drejt Bostonit. Jo për shkak të një akti terrorist. I tmerrshëm sic është, ai është pothuaj i pakrahasueshëm me cfarë ndodh në pjesë të tjera të botës. Përqëndrimi i vëmëndjes tek ngjarjet e Bostonit është i rëndësishëm sepse implikimet e tij janë të rëndësishme. Nëse terroristi do të ishte një adoleshent i bardhë me probleme sociale për shkak të lojërave të shumta me dhunë që luan në kompjuter, bota do të merrte frymë e lehtësuar. Një fakt i tillë do të kish pasoja ndoshta për debatin mbi armët në SHBA por asnjë pasojë në politikën e jashtme. Por nëse terroristi është musliman, gjithkush duhet të fillojë të bëjë llogaritë se cilat do të jenë pasojat për familjen e tij, komunitetin, vendin.
Shkruan: Ilirjan SHEHU
Jo. Maduro, zëvendës presidenti i Chavez, fitoi zgjedhjet ne Venezuelë. BE është akoma në krizë. OKB deklaroi Sirinë si fatkeqësinë humanitare më të madhe në kujtesë me më shumë se gjysmën e popullsisë në nevojë për ndihmë. Revoltat vazhduan në Egjypt. Nën krahët e baroneshës Ashton, Kosova dhe Serbia bënë hapa drejt paqes. Thatcher-i u varros dhe “Miqtë e Sirisë”, ata që ndihmuan në shkatërrimin e saj, po mblidhen në Stamboll. Irani dhe Kina po merren me shkatërrimet e shkaktuara prej tërmeteve, ndërsa Musharaf rrezikon burgosjen në Pakistanin të cilin u kthye ta shpëtojë. ثshtë e habitshme, sidoqoftë, se si një akt terrori në SHBA konsumon gjithë botën. Madje as shpërthimi në uzinën e plehut në Texas i cili ndodhi vetëm një ditë pas shpërthimeve të Bostonit dhe i cili shkatërroi një qytet të tërë duke vrarë e plagosur shumë më tepër njerëz, në krahasim duket i largët e i parëndësishëm.
T’i japësh përgjigje ‘pse-së’ nuk është e lehtë. Njerëzit vdesin cdo ditë nga terrori. Në Afganistan dhe Irak jemi mësuar tashmë që vdekjet t’i numërojmë në dyshifrorë, pesëdhjetë këtu, gjashtëdhjetë e pesë atje. Në të njëjtën ditë me shpërthimet e maratonës së Bostonit në 15 prill, 33 persona vdiqën gjatë shpërthimeve në Irak. Vetëm pak ditë me vonë, në 19 prill, 32 të tjerë vdiqën pas një sulmi me eksplozive ndërsa qëndronin në nje kafe. Ne nuk dimë asgjë rreth këtyre bombave apo rreth viktimave të tyre. Ato janë fusnota, ndodhi të përditshme të krahasueshme me një aksident trafiku të cilat mezi meritojnë përmendje. Por të paktën nga to ne mund të mësojmë se të vdekurit janë njerëz. Sepse ka dhe më keq. Në Afganistan dhe Pakistan viktimat e bombardimeve të NATO-s as kaq nuk janë. Ata janë vetëm dëmtime anësore. Për ta ne mësojmë vetëm nëpërmjet burimeve dytësore apo fotove në internet.
Pra ka një lidhje. Politikat e jashtme të Shteteve të Bashkuara dhe përsëritja e tyre konstante brenda për brenda kanë një efekt mbi vetë shoqërinë. Financimi i “xhihadid” kundër Bashkimit Sovjetik krijoi bin Ladenin ndersa bllokada ndaj një popullsie të tërë në Irak për të “rrëzuar” Sadamin radikalizoi shumë të tjerë, sic bëri edhe pushtimi i atij vendi bazuar në gënjeshtra. Për shkak të ndjekjes së politikave të tilla, Shtetet e Bashkuara ndihmojnë në prodhimin e armiqve të tyre. Ato financojnë ekstremistë në Libi dhe politikat luftënxitëse rajonale të monarkive jo-demokratike të Gjirit, ndërsa shprehin si qëllim sjelljen e demokracisë në Siri e më pas bëjnë si të habitur kur këta të fundit i kthehen kundër. E tani shohim edhe Obamën që falënderon Putinin për bashkëpunimin ndërsa harron të përmendë se ishte Uashingtoni i cili nxiti trazirat në Kaukaz gjatë viteve ’90. Këta armiq më pas përdoren si justifikim për të bërë propagandën e luftërave në vend, e në proces, një komunitet i tërë njerëzish kthehen në të dyshuar.
Ndërsa ngjarjet e maratonës së Bostonit zhvilloheshin, muslimanët në gjithë botën po luteshin. Nga Libia në Shqipëri, nga Anglia dhe SHBA në Pakistan, Irak dhe Siri ata po bënin dua ‘Të lutem mos ji musliman’. Ata e dinë se cfarë do të thotë për komunitetet e tyre një akt terrorist i kryer nga një musliman, madje dhe kur është akoma i dyshuar, në perëndim. Në vendet e tyre, kjo do të thotë vazhdim i gjithëpërfshirëses, kufihapurës, padallueses të ashtuquajtur “luftë ndaj terrorit”. Në Europë dhe SHBA kjo do të thotë më shumë kufizime, më shumë profilizim racor, më shumë dyshime, më shumë armiqësi dhe më shumë survejim policor. Që në fillim gazeta New York Post në mënyrë të rremë akuzoi një 17 vjecar si autorin e ngjarjeve të Bostonit i cili tashmë nuk mund të lërë shtëpinë nga frika se mos sulmohet. Sipas CAIR (Council on American-Islamic Relations) dy incidente të tjera sulmesh janë raportuar menjëherë pas shpërthimeve. Sulme të tilla të cilat rrallë e mezi përmenden në shtyp, janë në rritje të vazhdueshme e tani pritet të shtohen akoma më shumë.
Asnjë media nuk ka treguar deri tani se pati edhe muslimanë mes të dëmtuarve nga sulmi i fundit, sic fotot e marra nga zyra e një ndërtese pranë vendit të shpërthimit tregojnë. Mos prisni që një histori e tillë të tregohet në Fox News apo CNN. Mos e prisni kurrë që të shfaqet nga ekstremistë djathtistë si Glenn Beck. Këto sulme terrori që janë të frymëzuara nga mësimet e figurave fetare të financuara nga miqtë e SHBA-ve në Gjirin Persik apo që vijnë si rezultat i zhgënjimit me politikat e SHBA dhe BE apo dëshpërimit të shkaktuar nga fajësimi i vazhdueshëm nga qeveritë perëndimore dhe media janë të pafalshme. Po kështu janë dhe veprimet e qeverive prej të cilave ato rezultojnë.
Shpesh thuhet se 9/11 ndryshoi historinë e botës. Nuk e ndryshoi. E bëri këtë që është. Prandaj e gjithë vëmendja kthehet drejt Bostonit. Jo për shkak të një akti terrorist. I tmerrshëm sic është, ai është pothuaj i pakrahasueshëm me cfarë ndodh në pjesë të tjera të botës. Përqëndrimi i vëmëndjes tek ngjarjet e Bostonit është i rëndësishëm sepse implikimet e tij janë të rëndësishme. Nëse terroristi do të ishte një adoleshent i bardhë me probleme sociale për shkak të lojërave të shumta me dhunë që luan në kompjuter, bota do të merrte frymë e lehtësuar. Një fakt i tillë do të kish pasoja ndoshta për debatin mbi armët në SHBA por asnjë pasojë në politikën e jashtme. Por nëse terroristi është musliman, gjithkush duhet të fillojë të bëjë llogaritë se cilat do të jenë pasojat për familjen e tij, komunitetin, vendin.
Shkruan: Ilirjan SHEHU
