▌VNSHD▐
BSNT
Mirësia është kur bën gjëra të vogla me dashuri të madhe. Është kaq e natyrshme, dhe përqafon një gamë të gjerë ndjenjash të përshkruara me fjalë të ndryshme: solidaritet, bujari, altruizëm, qëllime të mira, humanitet, mëshirë, empati. Në të shkuarën këto ndjenja njiheshin me fjalë të tjera: filantropi (dashuria ndaj njerëzimit).
MSc.Valentina Telhaj, Psikologe, Terapiste ABA & EMDR
Në pjesën më të madhe të historisë perëndimore, mirësia është lidhur me besimin fetar, i cili i konsideron të shenjta instinktet e bujarisë dhe i vendos në një besim më universal. Për shekuj, udhëheqësja ka qenë bamirësia e predikuar nga besimi, e cila ka mbajtur të bashkuar individët në një shoqëri. Postulati “duaje tjetrin si veten tënde” ose “bëj për tjetrin atë që do të doje të të bënin për ty të tjerët” apo “sillu me tjetrin ashtu siç do të doje ti të silleshin me ty”.
Siç shkuante Donald Winnicott më 1970, “mirësia është aftësia për të hyrë në mendimet, në ndjenjat, në shpresat dhe në frikërat e një personi tjetër, dhe t’i lejosh tjetrit të bëjë të njëjtën gjë me ne”. Përkujdesja për njëri-tjetrin, thoshte Jean-Jacques Rousseau, na bën thellësisht njerëzorë. Varemi nga njëri-tjetri jo vetëm për mbijetesën tonë, por edhe për vetë ekzistencën. Një njeri pa lidhje emocionale ose gënjen, ose është i çmendur, shprehej ai.
Ciceroni e përkufizonte mirësinë dhe mirënjohjen si “Prind i të gjitha virtyteve”. Mendoj se ka thënë plotësisht të vërtetën, sepse është një virtyt që rrallë mund ta gjesh në ditët e sotme. Çdo njeri duhet të jetë bamirës, të japë ndihmë në ditët më të vështira, kundrejt atyre që i ofrojnë gjithçka vetëm e vetëm që t’i shohin të lumtura fytyrat e tyre. Prandaj, të bëjmë mirë, se nga mirësia veç pasurojmë shpirtrat e tyre dhe tanët.
Botuar në Revistën “Psikologjia”, Nr. 155
MSc.Valentina Telhaj, Psikologe, Terapiste ABA & EMDR
Në pjesën më të madhe të historisë perëndimore, mirësia është lidhur me besimin fetar, i cili i konsideron të shenjta instinktet e bujarisë dhe i vendos në një besim më universal. Për shekuj, udhëheqësja ka qenë bamirësia e predikuar nga besimi, e cila ka mbajtur të bashkuar individët në një shoqëri. Postulati “duaje tjetrin si veten tënde” ose “bëj për tjetrin atë që do të doje të të bënin për ty të tjerët” apo “sillu me tjetrin ashtu siç do të doje ti të silleshin me ty”.
Siç shkuante Donald Winnicott më 1970, “mirësia është aftësia për të hyrë në mendimet, në ndjenjat, në shpresat dhe në frikërat e një personi tjetër, dhe t’i lejosh tjetrit të bëjë të njëjtën gjë me ne”. Përkujdesja për njëri-tjetrin, thoshte Jean-Jacques Rousseau, na bën thellësisht njerëzorë. Varemi nga njëri-tjetri jo vetëm për mbijetesën tonë, por edhe për vetë ekzistencën. Një njeri pa lidhje emocionale ose gënjen, ose është i çmendur, shprehej ai.
Ciceroni e përkufizonte mirësinë dhe mirënjohjen si “Prind i të gjitha virtyteve”. Mendoj se ka thënë plotësisht të vërtetën, sepse është një virtyt që rrallë mund ta gjesh në ditët e sotme. Çdo njeri duhet të jetë bamirës, të japë ndihmë në ditët më të vështira, kundrejt atyre që i ofrojnë gjithçka vetëm e vetëm që t’i shohin të lumtura fytyrat e tyre. Prandaj, të bëjmë mirë, se nga mirësia veç pasurojmë shpirtrat e tyre dhe tanët.
Botuar në Revistën “Psikologjia”, Nr. 155
