Cyber_Spartacus
Homo Homini Lupus
Martin Luther King nuk mund të kujtohet askund më shumë se në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në vendin e të drejtave dhe barazive, në vendin e lirisë, ëndrrave dhe përrallës së çdo individi. Aty ku nuk ka asnjë dallim të jesh i bardhë, të jesh i zi, të jesh i verdhë, i kaftë a i kuq, të kesh një ngjyrë në lëkurën tënde apo të ndihesh aq i lehtë e transparent sikur të mos kishe lëkurën si petk që të dallon nga të tjerët, si një pasaportë të origjinës, prejardhjes a punës, vuajtjes, mjerimit, kombësisë a mirëqenies, gjithçka që ne tregojmë me imazhin tonë specifik që na bën të veçohemi nga njëri-tjetri e të tregon se çfarë jemi. Nuk ka rëndësi çfarë fytyre ke, nuk ka rëndësi ç’ngjyrë ka lëkura jote. Nuk ka asnjë dallim të jesh i varfër apo i pasur, i bukur a i shëmtuar, i dobët a i shëndoshë, të jesh femër apo të jesh mashkull. Në këtë vend të Luther Kingut, që duket se më shumë e ka bekuar pikërisht ai, duke shumëzuar me zero çdo lloj diskriminimi, nuk ka asnjë rëndësi nëse je president, shishembledhës a senator, postier, mësues, lypsar a shitës, biznesmen a punëkërkues, i majtë a i djathtë, liberal, demokrat, republikan apo komunist. Ti je një me të gjithë, ti je një. Je një para shtetit, para ligjit dhe para njerëzve. Je njeri. Para shtetit dhe para ligjit janë të gjithë njëlloj të barabartë si para Zotit. Një shtet social për të cilën Luther King meriton jo vetëm një ditë pushimi, siç ndodh rëndom tek ne, por pikërisht atë që në Amerikë, në të hënën e tretë të çdo janari, duket se është një ritual, përfshirja në veprimtari qytetare e individëve që përkrahnin pikërisht mungesën dhe mosekzistencën e dallimeve, një ditë që edhe legjislacioni federal e inkurajon për grupimet vullnetare. E hëna e tretë e janarit të çdo viti kujton në Amerikë figurën më madhore të luftës kundër racizmit dhe ndasisë racore që vendosi bazat e çlirimit prej çdo lloj forme diskriminimi qoftë ai gjinor, fetar a racor (se për dallim politik nuk mund të flitet askund në shekullin XXI apo në mijëvjeçarin aktual përveçse në mëmën tonë Shqipëri). Kjo është dita e caktuar si një ditë pushimi për të promovuar të drejtat e barabarta për të gjithë amerikanët pavarësisht nga përkatësia e tyre. Kjo është dita ku çdo njeri në Amerikë thotë “God Bless America” duke bekuar këtë vend, që nuk lë kurrë pa ushqim asnjë të varfër, që nuk lë pa strehë dhe në qiell të hapur komunitetet kulturore a etnike apo të rraskapiturit nga mjerimi. Kjo është dita ku si lypsari ashtu dhe nëna me shumë fëmijë, si i papuni ashtu dhe i pastrehu janë dhe ndihen më të lumtur se kurrë. Ata kanë dorën e shtrirë të shtetit për t’i dhënë ushqim fëmijëve e familjes, kanë përkrahje sociale, pagesa për ushqimin dhe shëndetin, banesa sociale për të futur kokën edhe në kushtet e mungesës së një pune dhe të ardhurave, madje dhe të braktisurit dhe ata pa familje këto ditë dimri nuk e kalojnë natën jashtë, por shteti iu ka siguruar shtëpizën e madhe të konviktit. Të gjithë, madje dhe ata me ngjyrë jo të bardhë, janë të privilegjuarit e shtetit.
Ne shqiptarët nuk kemi një Martin Luther King. Ne jemi për të ardhur keq kur në vend të një imazhi simbol drejt të cilit mund të shkojmë për të ecur vërtet përpara dhe për të sjellë realisht një ndryshim rrënjësor, në vend të një idhulli në rrugën e të cilit mund të ecim, vazhdojmë të dashurojmë hapur a në fshehtësi Romeo apo Zhuljeta të politikës. Ne nuk kemi shembullin dhe as kulturën e dorëheqjes nga ekstazat politike të politikanëve dhe udhëheqësve tanë. Dhe s’kemi sesi të kemi një kartë ushqimi nga shteti që na braktis kur kemi nevojë, të kemi të siguruar shëndetin e pleqërisë, të kemi Kembrixhe e Harvarde, një shtet social për të papunët, me qendra formimi profesional apo punësim sezonal për të zbutur varfërinë dhe për të ngritur mirëqenien ekonomike, një shtet ku të mos shohësh më fëmijë që vdesin nga uria apo i ftohti, ku rruga para shtëpisë të mos jetë me baltë apo dëborë, ku të mos dalë lumi nga shtrati e të vijë tek shtëpia për vizitë. Këto as mund të pretendohen në një vend si Shqipëria, pasi Shqipëria nuk ka pretendime, i ka vdekur çdo ambicie, çdo shpresë, çdo gjë, ku njerëzit vazhdojnë të kërkojnë shumë pak nga vetja, ku njerëzit vazhdojnë të kërkojnë një mik për t’i futur në punë, se s’kanë shpresën e aftësisë vetjake dhe as sigurinë, ku njerëzit ende kërkojnë një parti sa për përkrahje, një kafe në mëngjes, një xhep ryshfet a “ku-di-se-çfarë”, një përplasje të dyerve kur ke nevojë për një dokument a takim, apo më keq akoma ato radhët e gjata ku njerëzit sfiliten për një shërbim që kudo përtej deteve dhe oqeaneve mund ta marrësh brenda minutave. Ndryshimi vjen nga njerëzit, të cilët për sa kohë nuk e bëjnë atë te vetja, nuk mund ta presin tek të tjerët. Këta të tjerë janë politikanët tanë, që vazhdojnë e vazhdojnë të çirren, të zihen, bërtasin ulërasin, fyejnë, intrigojnë e ndonjëherë edhe vrasin vetëm për karrigen e pushtetit. Jemi në janar. Në një muaj që edhe pse në botë kujtohen Luter Kingë, njerëz të shquar të Wikipedias në çdo ditë, në kemi parë si komb vetëm dështime dhe tragjedi. Jemi në janarin e protestave shqiptare e opozitare të kundërprotestave e mitingjeve. Ja pse nuk ndahem dot nga Luter Kingu i Janarit Amerikan, një aktivist i të drejtave civile të rëndësishme, një avokat i protestave jo të dhunshme që u bë njeriu më i ri që do të fitonte اmimin Nobel për Paqe. Ai ishte një udhëheqës në lëvizjen për t'i dhënë fund ndarjes racore në Shtetet e Bashkuara, por më shumë se kaq, ishte dhe është simboli i rënies së diskriminimeve, ku të gjithë të ndihen të lumtur që janë të barabartë, të lirë dhe të njëjtë e të ngjashëm, se në thelb janë njerëz. Fjala e tij më e famshme ishte "I Have A Dream" E kam një ëndërr. Dhe ne duhet të kemi secili një ëndërr, një ëndërr për një jetë më të mirë.
gazeta shqip
Ne shqiptarët nuk kemi një Martin Luther King. Ne jemi për të ardhur keq kur në vend të një imazhi simbol drejt të cilit mund të shkojmë për të ecur vërtet përpara dhe për të sjellë realisht një ndryshim rrënjësor, në vend të një idhulli në rrugën e të cilit mund të ecim, vazhdojmë të dashurojmë hapur a në fshehtësi Romeo apo Zhuljeta të politikës. Ne nuk kemi shembullin dhe as kulturën e dorëheqjes nga ekstazat politike të politikanëve dhe udhëheqësve tanë. Dhe s’kemi sesi të kemi një kartë ushqimi nga shteti që na braktis kur kemi nevojë, të kemi të siguruar shëndetin e pleqërisë, të kemi Kembrixhe e Harvarde, një shtet social për të papunët, me qendra formimi profesional apo punësim sezonal për të zbutur varfërinë dhe për të ngritur mirëqenien ekonomike, një shtet ku të mos shohësh më fëmijë që vdesin nga uria apo i ftohti, ku rruga para shtëpisë të mos jetë me baltë apo dëborë, ku të mos dalë lumi nga shtrati e të vijë tek shtëpia për vizitë. Këto as mund të pretendohen në një vend si Shqipëria, pasi Shqipëria nuk ka pretendime, i ka vdekur çdo ambicie, çdo shpresë, çdo gjë, ku njerëzit vazhdojnë të kërkojnë shumë pak nga vetja, ku njerëzit vazhdojnë të kërkojnë një mik për t’i futur në punë, se s’kanë shpresën e aftësisë vetjake dhe as sigurinë, ku njerëzit ende kërkojnë një parti sa për përkrahje, një kafe në mëngjes, një xhep ryshfet a “ku-di-se-çfarë”, një përplasje të dyerve kur ke nevojë për një dokument a takim, apo më keq akoma ato radhët e gjata ku njerëzit sfiliten për një shërbim që kudo përtej deteve dhe oqeaneve mund ta marrësh brenda minutave. Ndryshimi vjen nga njerëzit, të cilët për sa kohë nuk e bëjnë atë te vetja, nuk mund ta presin tek të tjerët. Këta të tjerë janë politikanët tanë, që vazhdojnë e vazhdojnë të çirren, të zihen, bërtasin ulërasin, fyejnë, intrigojnë e ndonjëherë edhe vrasin vetëm për karrigen e pushtetit. Jemi në janar. Në një muaj që edhe pse në botë kujtohen Luter Kingë, njerëz të shquar të Wikipedias në çdo ditë, në kemi parë si komb vetëm dështime dhe tragjedi. Jemi në janarin e protestave shqiptare e opozitare të kundërprotestave e mitingjeve. Ja pse nuk ndahem dot nga Luter Kingu i Janarit Amerikan, një aktivist i të drejtave civile të rëndësishme, një avokat i protestave jo të dhunshme që u bë njeriu më i ri që do të fitonte اmimin Nobel për Paqe. Ai ishte një udhëheqës në lëvizjen për t'i dhënë fund ndarjes racore në Shtetet e Bashkuara, por më shumë se kaq, ishte dhe është simboli i rënies së diskriminimeve, ku të gjithë të ndihen të lumtur që janë të barabartë, të lirë dhe të njëjtë e të ngjashëm, se në thelb janë njerëz. Fjala e tij më e famshme ishte "I Have A Dream" E kam një ëndërr. Dhe ne duhet të kemi secili një ëndërr, një ëndërr për një jetë më të mirë.
gazeta shqip
