Kur nuk do veten ?

TinkyPinky

TinkyPinky

.
?? Shum njerez jetojne me nje pyetje torturuese brenda tyre: "pse nuk arri te dua veten; te kujdesem per veten?

Disa prej tyre arrijn te bejn keto gjera me te tjeret... por jo me veten e tyre.

Ndihen shpesh here, mos me thene gjithmone, ne difekt, te papershtatshem, te padenje, te gabuar... te pamundur per tu dashur me pak fjale.

❓Perse kjo ndodh

Egziston nje pergjigje shum e thjesht qe neglizhohet sepse jashtzakonisht e dhimbshme.

"Si mund ta doj veten kur qe ne moshe te vogel i eshte dashur te mesoj qe nuk eshte i denj per dashuri dhe qe rrihet (manipolohet/kritikohet/zhvlersohet) ne menyre qe te behet ndryshe nga ai c'eshte ( sepse prindri nuk e pranon sic eshte)?

(Si mund ta doj veten) Nese i behet te kuptoj qe eshte nje barre dhe jo nje gezim per prindrit e tij, qe asgje ne bote mund te neutralizoj refuzimin dhe zemerimin qe ata kan treguar ndaj tij?

Do te besoj se ai eshte shkaku i vertet i asajt urrejtjeje (perbuzje/indiferenc/ashpersi/sarkazem etj).

Ai ndihet fajtore, deshiron te permiresohet, por kjo nuk mund te ndodh sepse prindrit jetojne dhe shkarkojne te femijet zemerimin qe ata jan detyruar ta mbajn ne brendesi kundrejt prinderve te tyre.
Femija per to eshte nje katalizator i atij zemerimi.

?? Kuptoni cfare ndodh?

Si mund ta duam veten kur ne vend te merrnim dashuri jemi tradhtuar, keq-trajtuar, rrahur, perbuzur dhe manipoluar?

Si mund ta duam veten nese nuk jemi ndjere te dashur?

Dhemb??

? zgjedhja eshte :

- te shofim dhe te pranojme te verteten; historine tone per ate qe ka qene bashk me mungesat dhe dhimbjet e saja;

- te vazhdojme te besojme se jemi ne ato te gabuarit, me vendimet (te padobishme, jo funksionale dhe te pavetedijshme) riparuese qe kryejme ne nivelin relacional dhe qe sbejn asgje me teper se te mortifikojne femijen tone te brendshme gjithnje e me shume;

- te kerkojme pergjigjen diku tjeter, kudo por jo brenda nesh dhe historise tone;

- te vazhdojme te ndihemi keq.

? tani mund te shikojme te verteten.

Mund te shohim sa ka vuajtur klyshi yne.

Tani mund te pranojme gabimin qe pesoi, padrejtesine, zemerimin e pafund te perjetuar, frika e shfrytezuar.


Mund ti japim nje ze ne zemren tone.

Mund ta c'lirojme nga prangat e idealizimit dhe mohimit te femijerise.

? mund te ulemi afer tij dhe ti premtojme qe do jemi aty per te dhe do ta mbrojme.

???? tani mund ta duam! Dhe nese do ta duam, edhe ai do na doj.


FB_IMG_1620020338632.jpg
?
 
5Zemra said:
?? Shum njerez jetojne me nje pyetje torturuese brenda tyre: "pse nuk arri te dua veten; te kujdesem per veten?

Disa prej tyre arrijn te bejn keto gjera me te tjeret... por jo me veten e tyre.

Ndihen shpesh here, mos me thene gjithmone, ne difekt, te papershtatshem, te padenje, te gabuar... te pamundur per tu dashur me pak fjale.

❓Perse kjo ndodh

Egziston nje pergjigje shum e thjesht qe neglizhohet sepse jashtzakonisht e dhimbshme.

"Si mund ta doj veten kur qe ne moshe te vogel i eshte dashur te mesoj qe nuk eshte i denj per dashuri dhe qe rrihet (manipolohet/kritikohet/zhvlersohet) ne menyre qe te behet ndryshe nga ai c'eshte ( sepse prindri nuk e pranon sic eshte)?

(Si mund ta doj veten) Nese i behet te kuptoj qe eshte nje barre dhe jo nje gezim per prindrit e tij, qe asgje ne bote mund te neutralizoj refuzimin dhe zemerimin qe ata kan treguar ndaj tij?

Do te besoj se ai eshte shkaku i vertet i asajt urrejtjeje (perbuzje/indiferenc/ashpersi/sarkazem etj).

Ai ndihet fajtore, deshiron te permiresohet, por kjo nuk mund te ndodh sepse prindrit jetojne dhe shkarkojne te femijet zemerimin qe ata jan detyruar ta mbajn ne brendesi kundrejt prinderve te tyre.
Femija per to eshte nje katalizator i atij zemerimi.

?? Kuptoni cfare ndodh?

Si mund ta duam veten kur ne vend te merrnim dashuri jemi tradhtuar, keq-trajtuar, rrahur, perbuzur dhe manipoluar?

Si mund ta duam veten nese nuk jemi ndjere te dashur?

Dhemb??

? zgjedhja eshte :

- te shofim dhe te pranojme te verteten; historine tone per ate qe ka qene bashk me mungesat dhe dhimbjet e saja;

- te vazhdojme te besojme se jemi ne ato te gabuarit, me vendimet (te padobishme, jo funksionale dhe te pavetedijshme) riparuese qe kryejme ne nivelin relacional dhe qe sbejn asgje me teper se te mortifikojne femijen tone te brendshme gjithnje e me shume;

- te kerkojme pergjigjen diku tjeter, kudo por jo brenda nesh dhe historise tone;

- te vazhdojme te ndihemi keq.

? tani mund te shikojme te verteten.

Mund te shohim sa ka vuajtur klyshi yne.

Tani mund te pranojme gabimin qe pesoi, padrejtesine, zemerimin e pafund te perjetuar, frika e shfrytezuar.


Mund ti japim nje ze ne zemren tone.

Mund ta c'lirojme nga prangat e idealizimit dhe mohimit te femijerise.

? mund te ulemi afer tij dhe ti premtojme qe do jemi aty per te dhe do ta mbrojme.

???? tani mund ta duam! Dhe nese do ta duam, edhe ai do na doj.


Shiko fotografinë 1920486
?
Click to expand...
Duam të tjerët sepse siç duam apo sillemi ne me ata do të donim të silleshin dhe ata me ne...sepse një person i rritur pa ngrohtësi përpiqet ta gjej atë duke u falur dashurin e mohuar të tjerëve në këmbim që ta marr njëjtë ,por me këtë bot nuk di si të sillesh ,kur fal dashuri të sinqert ta marrin për lajka e për shtirje ❤ e na falin veç hidhërime (për mos të thënë helme).Kur bëhesh nënë ndryshon gjithçka ❤ na bën vet engjëlli jon që ta duam veten shumë më shumë për ata ❤
 
Bebw said:
Duam të tjerët sepse siç duam apo sillemi ne me ata do të donim të silleshin dhe ata me ne...sepse një person i rritur pa ngrohtësi përpiqet ta gjej atë duke u falur dashurin e mohuar të tjerëve në këmbim që ta marr njëjtë ,por me këtë bot nuk di si të sillesh ,kur fal dashuri të sinqert ta marrin për lajka e për shtirje ❤ e na falin veç hidhërime (për mos të thënë helme).Kur bëhesh nënë ndryshon gjithçka ❤ na bën vet engjëlli jon që ta duam veten shumë më shumë për ata ❤
Click to expand...
Dashuria ashtu si respekti jane i vetmi atribut qe nuk falen nese ti nuk i ndjen. Dhe kjo eshte edhe nga pjesa tjeter
Ska lidhje sesi rritet dikush me dashuri apo jo, cdo njeri nga ne burim jete , ushqimi , ka dashurine
Abuzohet me kete term? sa te duash
padashur duke menduar se po falim dashuri kalojme ne posesivitet dhe aty shkaterrohet ajo qe ti po dhuroje
dashuria eshte te pranosh , duash tjetrin per ate qe eshte , dhe jo per ate qe ti doje te ishte
i permbahemi ne kesaj?


Femijet jane e vetmja dashuri pa kushte , por a s'behemi e ata mbytes me raste?

me pak fjale , duaj edhe pse te falin merzi , por jo deri ne piken ku te mohosh veten!
 
Monique said:
Dashuria ashtu si respekti jane i vetmi atribut qe nuk falen nese ti nuk i ndjen. Dhe kjo eshte edhe nga pjesa tjeter
Ska lidhje sesi rritet dikush me dashuri apo jo, cdo njeri nga ne burim jete , ushqimi , ka dashurine
Abuzohet me kete term? sa te duash
padashur duke menduar se po falim dashuri kalojme ne posesivitet dhe aty shkaterrohet ajo qe ti po dhuroje
dashuria eshte te pranosh , duash tjetrin per ate qe eshte , dhe jo per ate qe ti doje te ishte
i permbahemi ne kesaj?


Femijet jane e vetmja dashuri pa kushte , por a s'behemi e ata mbytes me raste?

me pak fjale , duaj edhe pse te falin merzi , por jo deri ne piken ku te mohosh veten!
Click to expand...
Ndoshta nuk kam arritur ta shpreh tamam ,por unë veproj siç e ndiej .Çdo veprim që bëj ,e bëj si ma dikton shpirti ,dhe jam dakord kur thua dashuria dhe respekti jan 1 .Disa habiten që mua më dalin vetëm fjalë të mira e mi marrin për shtirje ,nuk është se më ka interesuar thjesht jam lodhur duke i dëgjuar dhe jam lodhur nga gjykimi i gabuar që më bëhet ,dhe kjo ishte për këtë ⏬
Bebw said:
Duam të tjerët sepse siç duam apo sillemi ne me ata do të donim të silleshin dhe ata me ne...sepse një person i rritur pa ngrohtësi përpiqet ta gjej atë duke u falur dashurin e mohuar të tjerëve në këmbim që ta marr njëjtë ,por me këtë bot nuk di si të sillesh ,kur fal dashuri të sinqert ta marrin për lajka e për shtirje ❤
Click to expand...
Dhe konceptin dashuri unë e perceptoj tamam si atë dashurin që çdo fëmijë i vogël e ndien për 1 bashkëmoshatar apo x person që i hyn në zemër (në këtë aspekt nuk do ndryshoj kurrë ).Tani që po e lexoj veten përsëri si paskam formuluar mirë fjalët që të transmetoj mesazhin që doja të jepja.Unë gjithmonë në jet jam bullizuar nga shoqëria ime (kur isha fëmijë) por përsëri unë u falja dashuri sepse memoria ime fshinte çdo gjë negative, sa për rritjen time as nuk dua ta hap gojën ? por që gjithmonë e kam lën veten time pas dore sa do e thyer të isha ,e kështu kam bërë deri vonë,i kam veshur vetes një buzëqeshje .Kur bëhesh nënë të mëson vet fëmija ta duash veten më shumë sepse të mbush çdo zbrazëti të shpirtit dhe shikon në syt e tij sa e rëndsishme je për dikë ?

Ps: se di sa i jam përmbajtur replikës tënde ?
 
  • Përqafim
Reactions: Ivy
Monique said:
Dashuria ashtu si respekti jane i vetmi atribut qe nuk falen nese ti nuk i ndjen. Dhe kjo eshte edhe nga pjesa tjeter
Ska lidhje sesi rritet dikush me dashuri apo jo, cdo njeri nga ne burim jete , ushqimi , ka dashurine
Abuzohet me kete term? sa te duash
padashur duke menduar se po falim dashuri kalojme ne posesivitet dhe aty shkaterrohet ajo qe ti po dhuroje
dashuria eshte te pranosh , duash tjetrin per ate qe eshte , dhe jo per ate qe ti doje te ishte
i permbahemi ne kesaj?


Femijet jane e vetmja dashuri pa kushte , por a s'behemi e ata mbytes me raste?

me pak fjale , duaj edhe pse te falin merzi , por jo deri ne piken ku te mohosh veten!
Click to expand...

Si spaska lidhje dhe pasoja mungesa e dashuris qe ne femijeri?!
Qekam lodh kot un dje duke e publikuar.
 
Nuk e di si mund te ndihesh kur ste kane falur dashuri ne vogeli , sado te mundohem e kam te veshtire pasi personalisht sme ka munguar
Empatine mundohem ta perdor per gjera qe pak a shume i kam hasur , i kam pare por jo provuar.
mgjth di nje gje , qe cdo njeri nga ne ka nevoje te marr e te japi dashuri , sepse eshte kuptimi i jetes.
por ama di qe edhe dashuria ka nje limit , si cdo ndjesi, si kujdesi , si xhelozia, si maturia etj...
ndonjehere duke dhene dashuri ose justifikuar veten se japim dashuri, behemi posesiv dhe tejkalojme cdo mase njerezore
kufiri eshte fare i holle :)
 
Monique said:
po mire ky eshte mendimi im , se e thua ti sdo te thote se ke te drejte no?
Click to expand...

Ndjese, e respektoj mendimin tend sepse secili prej nesh flet ne baz te eksperiencave personale.

Monique said:
por ama di qe edhe dashuria ka nje limit , si cdo ndjesi, si kujdesi , si xhelozia, si maturia etj...
ndonjehere duke dhene dashuri ose justifikuar veten se japim dashuri, behemi posesiv dhe tejkalojme cdo mase njerezore
kufiri eshte fare i holle :)
Click to expand...

Kjo eshte shum e vertet... prandaj dashurite ndahen
- ne ato qe te ngrohin duke te marr per dore dhe nga te cilat merr shum mesime (dhe kur mbarojne te buzqesh perseri buza zhytyr ne kujtime)
- ne ato toksike ku te kap ankthi dhe te merret fryma por prap si prap te duket sikur pa ate sdo merrje me fryme (bota humb ngjyrat dhe mbytesh me negativitet)

Dhe sdi cila eshte ajo qe te dhemb me shum sepse nje person si ai I artikullit do te fajesoj gjithmon veten. Do kerkoj ku ka gabuar, pse nuk funcionoj, cfare mund te bente qe mos te shkonte cdo gje ne djall... pavarsisht se faktet i ka para syve qe bejn muuuuu

Ndodh ? jemi human
 
5Zemra said:
?? Shum njerez jetojne me nje pyetje torturuese brenda tyre: "pse nuk arri te dua veten; te kujdesem per veten?

Disa prej tyre arrijn te bejn keto gjera me te tjeret... por jo me veten e tyre.

Ndihen shpesh here, mos me thene gjithmone, ne difekt, te papershtatshem, te padenje, te gabuar... te pamundur per tu dashur me pak fjale.

❓Perse kjo ndodh

Egziston nje pergjigje shum e thjesht qe neglizhohet sepse jashtzakonisht e dhimbshme.

"Si mund ta doj veten kur qe ne moshe te vogel i eshte dashur te mesoj qe nuk eshte i denj per dashuri dhe qe rrihet (manipolohet/kritikohet/zhvlersohet) ne menyre qe te behet ndryshe nga ai c'eshte ( sepse prindri nuk e pranon sic eshte)?

(Si mund ta doj veten) Nese i behet te kuptoj qe eshte nje barre dhe jo nje gezim per prindrit e tij, qe asgje ne bote mund te neutralizoj refuzimin dhe zemerimin qe ata kan treguar ndaj tij?

Do te besoj se ai eshte shkaku i vertet i asajt urrejtjeje (perbuzje/indiferenc/ashpersi/sarkazem etj).

Ai ndihet fajtore, deshiron te permiresohet, por kjo nuk mund te ndodh sepse prindrit jetojne dhe shkarkojne te femijet zemerimin qe ata jan detyruar ta mbajn ne brendesi kundrejt prinderve te tyre.
Femija per to eshte nje katalizator i atij zemerimi.

?? Kuptoni cfare ndodh?

Si mund ta duam veten kur ne vend te merrnim dashuri jemi tradhtuar, keq-trajtuar, rrahur, perbuzur dhe manipoluar?

Si mund ta duam veten nese nuk jemi ndjere te dashur?

Dhemb??

? zgjedhja eshte :

- te shofim dhe te pranojme te verteten; historine tone per ate qe ka qene bashk me mungesat dhe dhimbjet e saja;

- te vazhdojme te besojme se jemi ne ato te gabuarit, me vendimet (te padobishme, jo funksionale dhe te pavetedijshme) riparuese qe kryejme ne nivelin relacional dhe qe sbejn asgje me teper se te mortifikojne femijen tone te brendshme gjithnje e me shume;

- te kerkojme pergjigjen diku tjeter, kudo por jo brenda nesh dhe historise tone;

- te vazhdojme te ndihemi keq.

? tani mund te shikojme te verteten.

Mund te shohim sa ka vuajtur klyshi yne.

Tani mund te pranojme gabimin qe pesoi, padrejtesine, zemerimin e pafund te perjetuar, frika e shfrytezuar.


Mund ti japim nje ze ne zemren tone.

Mund ta c'lirojme nga prangat e idealizimit dhe mohimit te femijerise.

? mund te ulemi afer tij dhe ti premtojme qe do jemi aty per te dhe do ta mbrojme.

???? tani mund ta duam! Dhe nese do ta duam, edhe ai do na doj.


Shiko fotografinë 1920486
?
Click to expand...
Ze ze zemerr. :))
Duke lexuar rrjeshtat,thelbi qe vjen ne siperfaqe eshte pak i trishte.
Por ka nje gje,kur ne arrijme moshen e pjekurise,absulutisht duhet te ulemi me veten dhe te vendosim nje kufi.
Dhe kufiri i pare eshte te mos akuzojme askend me per lumturine tone.
PErse?
Sepse tashme jemi adult dhe kemi mundesin te vendosim ne vete ,per veten tone,mendimet tona dhe ndjesit tona.
Ngjane pak ndoshta e rrepte por eshte domosdoshmeri.
Ne si te rriturit pika e pare e pergjegjsise eshte,qe ato qe ishin gabim mbi ne, ti ty mbyllim plaget.
Dhe per kete ne duhet te shkepusim akuzat ndaj te kaluares,cilet do qofshin keta njerez.
E nesermja dhe e sotshmja s`duhet,dhe nuk mund te jene peng e te djeshmes.
Shpesh here jetet e veshtira,apo pjeset e jetes pak trishtuese kane lindur gjeni,kane lindur njerez qe pervec lumturise se tyre ne brendesi per veten,kane afruar shembuj dhe per shoqerine.
Dhe per ta mbyllur,ne nuk mund te hedhim veten tone kurre ne asnje moment duke thene qe `une s dua veten time!?
Epo me fal por per kete pjese nuk eshte askush fajtor pervec se ti ndaj vetes tende.
Tani kapitulli i veshtersive ne jete,ose jeta feminore ne pergjethesi shpesh ka kryqet e veta. i themi ne nje fjale,e ne fund te fundit cdo njei ngre ne shpine kryqin e ti.
Qofte ky me pak apo me shume i rende.
Ama se si do jetoj te nesermen ne nje moshe adulte eshte pergjegjsi e jona.
Dhe nese na do apo jo tjetri,kush do qofte tjetri,nga nje moshe e me tej s`duhet te kete me kryefjalen ne lumturine e jetes sone.
Njeriu eshte qenie individualiste dhe i vetmuar ne thelb,si i tille duhet te gjeje pikat e qendrushmerise se ti.
E per ta mbyllur,dashurin e japim dhe e marrim, thjeshte jeta ka shume ngjyra emocionesh dhe ne humbemi apo jepemi me shume ne ngjyrat gri duke harruar te kuqen dhe kaltersine e saj.
Te puth.
 
NeVertiti said:
Ze ze zemerr. :))
Duke lexuar rrjeshtat,thelbi qe vjen ne siperfaqe eshte pak i trishte.
Por ka nje gje,kur ne arrijme moshen e pjekurise,absulutisht duhet te ulemi me veten dhe te vendosim nje kufi.
Dhe kufiri i pare eshte te mos akuzojme askend me per lumturine tone.
PErse?
Sepse tashme jemi adult dhe kemi mundesin te vendosim ne vete ,per veten tone,mendimet tona dhe ndjesit tona.
Ngjane pak ndoshta e rrepte por eshte domosdoshmeri.
Ne si te rriturit pika e pare e pergjegjsise eshte,qe ato qe ishin gabim mbi ne, ti ty mbyllim plaget.
Dhe per kete ne duhet te shkepusim akuzat ndaj te kaluares,cilet do qofshin keta njerez.
E nesermja dhe e sotshmja s`duhet,dhe nuk mund te jene peng e te djeshmes.
Shpesh here jetet e veshtira,apo pjeset e jetes pak trishtuese kane lindur gjeni,kane lindur njerez qe pervec lumturise se tyre ne brendesi per veten,kane afruar shembuj dhe per shoqerine.
Dhe per ta mbyllur,ne nuk mund te hedhim veten tone kurre ne asnje moment duke thene qe `une s dua veten time!?
Epo me fal por per kete pjese nuk eshte askush fajtor pervec se ti ndaj vetes tende.
Tani kapitulli i veshtersive ne jete,ose jeta feminore ne pergjethesi shpesh ka kryqet e veta. i themi ne nje fjale,e ne fund te fundit cdo njei ngre ne shpine kryqin e ti.
Qofte ky me pak apo me shume i rende.
Ama se si do jetoj te nesermen ne nje moshe adulte eshte pergjegjsi e jona.
Dhe nese na do apo jo tjetri,kush do qofte tjetri,nga nje moshe e me tej s`duhet te kete me kryefjalen ne lumturine e jetes sone.
Njeriu eshte qenie individualiste dhe i vetmuar ne thelb,si i tille duhet te gjeje pikat e qendrushmerise se ti.
E per ta mbyllur,dashurin e japim dhe e marrim, thjeshte jeta ka shume ngjyra emocionesh dhe ne humbemi apo jepemi me shume ne ngjyrat gri duke harruar te kuqen dhe kaltersine e saj.
Te puth.
Click to expand...


Kjo teorikisht
Praktikisht duhen vite e vite psikoterapi.
Pasojat duken qart ne zhvillimin e ksaj pandemie, se sa te dobet jemi shpirterisht edhe kur teorikisht i kemi pas te gjitha bazat per te qen te lumtur.
 
Duhet të kyçeni ose të regjistroheni për t'u përgjigjur.

Konkursi Letërsisë

  • Jeta pa ty

    Votat: 7 50.0%

  • Simfonia e bisedave tona

    Votat: 2 14.3%

  • Bora e parë

    Votat: 3 21.4%

  • Larg

    Votat: 2 14.3%
See comments…
Back
Top