Lauri
Anunnak
Në një situatë kaq të papërshtatshme politike, shumë prej nesh shohin të hutuar lart nga qielli, sikur zgjidhja e çdo problemi vjen si fjollë bore. Përderisa ne jemi të zënë duke studiuar fjollat aq të bukura e të zakonshme, ngadalë po bijmë në gjumin e sforucar të “pushtimit paqësor” nga “paqeruajtësit”, ai gjumi dimëror i ariut. Me lejën e të qenit korrekt, them se në fakt “pushtimit” të cilit po i bijmë pré ne shtetasit shqiptarë, është lejim/mosluftim/pasivizim/përkrahje e ndërrimit të kulturës.
Duke parë që me të përdorur terma si “ndërrimi i kulturës” i hapim vetes problematika të diskutimit se a mundet a jo të ndërrohet kultura, që padyshim kërkon studim më të thellë, dhe natyrisht t’i lejojë hapësirë vallëzimi simbolik e artistik të përkufizimit të kulturës (prej të cilave janë 164 përkufizime – shota, salsa, rumba etj.), do të doja të mund të shprehesha “HARROJMث TRADITثN”. Por, në realitet unë dua të them se ne ndërrojmë kulturën! Sepse kjo kulturë përfaqëson karaoke-night, të nesërmen këngë folklorike të zgjedhura me kujdes, e të pasnesërmen këngë magjypçe; të gjitha vijnë në paketime posaçërisht të ndrequra për netët festive, që për popullin e lodhur shqiptar, paraqesin treqindegjashtëdhjetëepesë ditët e kalendarit. E them me keqardhje, ne bëjmë një përzierje të patakt mes traditave tona fisnike me rrymën e modernizimit perëndimor, duke krijuar një kulturë të re, flamur ngadhënjyes të globalizmit.
Me këtë kulturën tonë të re të formuar nënkuptojmë edhe trendet e të qenit post-modernist, rininë e sfilitur nga brezi i gjerë i injorancës – që përhapet direkt nga mediat unmikiane, vend të veçantë rëndon edhe paaftësia për të shikuar një kodër më tej. Por, ajo çka ne fituam në realitet, është hibrid të një populli të ri. Një populli me shtetas magjypë, turq, serbë, arabë, zezakë, indonezë, eskimezë, dhe ja, Kosova e Albania!
Ne vajtojmë për mungesën e kushteve ekonomike e shëndetësore, por për çka ne duhet të vajtojmë është mungesa e arsyes së shëndoshë – vetëm ajo mund të na sjellë në gjendje të jetueshme.
Pastaj, problem i një rëndësie të veçantë është edhe mosnjohja e historisë tonë dhe interpretimi i traditave tona si tradita të fesë islame, ky një gabim i pafalshëm i kryer nga injorantët që vijnë freskët si haxhinjë nga Meka. Papritmas, shqiptari po luftojka për zotin islam, pastaj për zotin krishter, pastaj tjetri lufton për Budën dhe e mallkon vetën fuqishëm që lindi në tokat shqiptare – sepse “nuk i mundësohet lulëzimi spiritual i njomë”.
Natyrisht, me probleme kaq “madhore” dhe me luftën e xhihadit, nuk ekziston hapësirë për të menduar për popullin shqiptar, e trojet tona, e harrojmë që shkjau e greku po na çkyen tokat, por ne (sikur, patjetër!) duhet të luftojmë për ngadhënjimin e një feje mbi tjetrën. E në fund thonë: të gjithë popujt një popull janë. Do të ishte relativisht e pranueshme sikur edhe shkjau e greku të rezononte kështu, por ata si duket ndjekin politika tjera: të marrin trojet tona, të rishkruajnë historinë, e në fund të na shohin si luftojmë në mes veti.
Në fakt, është një thënie e urtë që thotë: kush fiton, shkruan historinë. Pra, mos fitoi shkjau që thotë se FV nuk ishte kurrë tokë ilire?! Apo, kur thotë se shqiptarët janë jevgj?! Po, sikur të kishte fituar ky popull i mallkuar barbar, ne nuk do të ishim këtu dhe meqë ne jemi këtu, të mbledhim mend e të kthejmë historinë në rrugën e drejtë. Të gërmojmë më thellë, t’i kërkojmë traditat tona, të fitojmë tokat tona. Pastaj, të mohojmë kulturën e imponuar perëndimore e lindore, t’i kthehemi rrënjëve tona. Nëse nuk jemi ne që luftojmë, do të vdesim si peshq në ujin e ndotur të importuar nga jashtë. Mos fli dimrit!
(demetra)
Duke parë që me të përdorur terma si “ndërrimi i kulturës” i hapim vetes problematika të diskutimit se a mundet a jo të ndërrohet kultura, që padyshim kërkon studim më të thellë, dhe natyrisht t’i lejojë hapësirë vallëzimi simbolik e artistik të përkufizimit të kulturës (prej të cilave janë 164 përkufizime – shota, salsa, rumba etj.), do të doja të mund të shprehesha “HARROJMث TRADITثN”. Por, në realitet unë dua të them se ne ndërrojmë kulturën! Sepse kjo kulturë përfaqëson karaoke-night, të nesërmen këngë folklorike të zgjedhura me kujdes, e të pasnesërmen këngë magjypçe; të gjitha vijnë në paketime posaçërisht të ndrequra për netët festive, që për popullin e lodhur shqiptar, paraqesin treqindegjashtëdhjetëepesë ditët e kalendarit. E them me keqardhje, ne bëjmë një përzierje të patakt mes traditave tona fisnike me rrymën e modernizimit perëndimor, duke krijuar një kulturë të re, flamur ngadhënjyes të globalizmit.
Me këtë kulturën tonë të re të formuar nënkuptojmë edhe trendet e të qenit post-modernist, rininë e sfilitur nga brezi i gjerë i injorancës – që përhapet direkt nga mediat unmikiane, vend të veçantë rëndon edhe paaftësia për të shikuar një kodër më tej. Por, ajo çka ne fituam në realitet, është hibrid të një populli të ri. Një populli me shtetas magjypë, turq, serbë, arabë, zezakë, indonezë, eskimezë, dhe ja, Kosova e Albania!
Ne vajtojmë për mungesën e kushteve ekonomike e shëndetësore, por për çka ne duhet të vajtojmë është mungesa e arsyes së shëndoshë – vetëm ajo mund të na sjellë në gjendje të jetueshme.
Pastaj, problem i një rëndësie të veçantë është edhe mosnjohja e historisë tonë dhe interpretimi i traditave tona si tradita të fesë islame, ky një gabim i pafalshëm i kryer nga injorantët që vijnë freskët si haxhinjë nga Meka. Papritmas, shqiptari po luftojka për zotin islam, pastaj për zotin krishter, pastaj tjetri lufton për Budën dhe e mallkon vetën fuqishëm që lindi në tokat shqiptare – sepse “nuk i mundësohet lulëzimi spiritual i njomë”.
Natyrisht, me probleme kaq “madhore” dhe me luftën e xhihadit, nuk ekziston hapësirë për të menduar për popullin shqiptar, e trojet tona, e harrojmë që shkjau e greku po na çkyen tokat, por ne (sikur, patjetër!) duhet të luftojmë për ngadhënjimin e një feje mbi tjetrën. E në fund thonë: të gjithë popujt një popull janë. Do të ishte relativisht e pranueshme sikur edhe shkjau e greku të rezononte kështu, por ata si duket ndjekin politika tjera: të marrin trojet tona, të rishkruajnë historinë, e në fund të na shohin si luftojmë në mes veti.
Në fakt, është një thënie e urtë që thotë: kush fiton, shkruan historinë. Pra, mos fitoi shkjau që thotë se FV nuk ishte kurrë tokë ilire?! Apo, kur thotë se shqiptarët janë jevgj?! Po, sikur të kishte fituar ky popull i mallkuar barbar, ne nuk do të ishim këtu dhe meqë ne jemi këtu, të mbledhim mend e të kthejmë historinë në rrugën e drejtë. Të gërmojmë më thellë, t’i kërkojmë traditat tona, të fitojmë tokat tona. Pastaj, të mohojmë kulturën e imponuar perëndimore e lindore, t’i kthehemi rrënjëve tona. Nëse nuk jemi ne që luftojmë, do të vdesim si peshq në ujin e ndotur të importuar nga jashtë. Mos fli dimrit!
(demetra)