Konkursi i letërsisë ~Muaji dhjetor ( i vërteti 😛)

Mirëmbrëma të nderuar.
E hapim dhe njëherë konkursin për tri ditë.
Shpresoj pjesëmarrjen tuaj në votim

1-U be kohe

U be kohe qe dielli shuhet ngadale qe ne oret e para te megjesit.
Shirat e vjeshtes jane te pa ngjyra, e po aq te pa shije, ditet vishen , zhvishen ne darke pa ngjyra vjeshte,te lodhura zbardhin e perendojne,njelloj si kjo ndjenje e imja per ty.
Neper duar ndjej brishtesin e saj diten kur lindi,kujtoj dhe diellin e asaj dite, nje diell i bukur , mbushur jete.Neper shpirt kerkonte dritare drite te pafundme, pretendonte nje pranvere sublime. Nje pranvere qe premtonte esenca lulesh ne cdo petale qeiellore qe kalonte rete per tu kondensuar ne forme shiu te imte ne zemren tende.
Ishin dite dashurie,dite me ngjyra ,ne nje univers qe premtonte, energjin e dashurise se perjetshme.
E tani ne keto dyer kohesh,qe hapen e mbyllen pafund, nuk kuptoj me ne cilen dere hyn apo del kjo ndjenje e lodhur, ka ngele vecse ne hije ne mirazhe kujtimesh.
Ndoshta eshte koha ta ftoj per nje kafe,ti jap lamtumiren!
Per ti lene vend nje hapsire boshe , te paqte.
Dyert te mbyllen,fryma e dimrit te fryje me denes, bora e bardhe floke bute te bie mbi cdo aort shpirti per te zbardhur erresiren e krijuar keto kohe te trazuara,si ne ikje dhe ne kthim.


2-Zbrazëti e pashpjeguar.

Tanimë fjalët janë memece,
si gurë të zhveshur nga çdo peshë.
Asnjë shpjegim, asnjë fjalë e fundit,
vetëm zbrazëti që rrëfen pa zë.

Kujtimet shfaqen herë pas here,
në rrugë a në librat mbi rafte.
Duken të largëta, si ëndrra të mjegullta,
si fletë ditari të grisura.

Ishte një histori pa fund,
apo një fund që s’pati kurrë histori?
Humbur si një hije në mes të kohës,
mbetet aty,
e pashpjeguar,
e paemër.

Ndoshta përgjigjja jeton mes heshtjes,
ose ndoshta... s’ka përgjigje fare.
Sepse ka gjëra që kur thyhen,
më kurrë nuk kthehen.


3-Fëmijëria ime

Në një shtëpi të vogël, mbi kodër të thatë,
Luaja me gurë, ëndërroja çdo natë.
Këpucët e grisura, duart me baltë,
Fëmijëria ime, pa diell ,e acartë

Kur dritat mungonin, yjet na ndiznin,
Në ëndrrat e mia, retë më prisnin.
Mbi barin e njomë, shpesh flija pa fjalë,
E hëna më fliste "dëshirat mos ndal"

Lodra s’kisha, as libra për të lexuar,
Me degë e me gjethe, ditën e bëja të gëzuar.
Një kukull prej lecke, një violin me shkopinj
Bashkë me shoqet këndonim për të bukurën fëmijërin

Kur shiu binte, kërceja në baltë,
Gjithçka përreth ishte një këngë e artë.
Zhurma e erës më bëhej melodi,
Fëmijëria ime, një simfoni në vetmi.

Kur dielli më ngrohte, një ditë ishte festë,
Një qeshje e thjeshtë ma mbushte gjithë shpirtin plot shpresë.
S’dija ç’ishin lodrat, as veshjet me ngjyra,
Por fëmijëria ime kish shpirt e pasqyra

Por zemra që rrihte, gjithnjë ishte plot,
Shpresat e mia s'vdisnin as mot.
Nga dielli mësova të jem e fortë,
Nga nata e errët, të kërkoj dritë pa frikë në botë.

Tani kur shikoj, e di që s’kam harruar,
Çdo dhimbje, çdo plagë më ka formuar.
Sado e thjeshtë, sado e vështirë,
Ishte burim force për të qen më e mirë .
E lodhur fëmijëria, por plot dashuri,
Më mësoi të dua dhe mes çdo varfëri.


4-Imja bukuroshe

A t’pashë njiherë, zemra m’u trand,
Porsi hana n’qiell t’kandshëm e bardh.
Shpirtin ma nxen si flakë prej dielli,
Dashnia jote, si këngë bilbili.
Kur ecë ti, toka për ty m’lodron,
Era n’fushë për erën tande kndon.
As lulja n’maj nuk t’rri përballë,
Ti je ma e bukra n’këtë tokë të gjallë.
Fjalët e tua, si burim i kulluem,
Shpirtin ma qetësojnë, m’djegin e m’dashurojnë.
Për sytë e tu, q'i ndriçojnë si yje,
Një jetë të tanë, e shkruej në vjershë hyje.
Jo veç hijeshia, po zemra e bardhë,
T’ban t’bukur si drandofille n’pranverë t’parë.
Ti je krijim i Zotit, veç Ai t’ka falë,
E unë jam veç rob, q'i të due pa fjalë.
Nji përmallim m’kaplo kur je larg,
Porsi deti q'i pret nji valë t’artë.
Dashnia për ty, s’ka kufi as vend,
Veç për të bukurën, kam gjithmonë nji andërr.



*Falenderoj të gjithë pjesëmarrësit