Love
βeℓℓe â๓e
Një komedian zemëruar dhe “Bunga Bunga” Berluskoni fituan vota të mjaftueshme për të bllokuar formimin e një qeverie e fokusuar drejt reformave urgjente në Romë. Ata tërhoqën miliona njerëz të pakënaqur që ndjehen të humbur prej euros. Italia është mbërthyer nga kaosi dhe e tërë Europa do ta ndjejë.
Spiegel
Zyrtarët partiakë debatuan deri vonë natën në emisionin popullor Italian ‘Porta a Porta”. Pas së gjithash kjo është puna e tyre. Njëri nga koalicionin i qendrës së majtë po zihej me një tjetër nga koalicioni i qendrës së djathte i Berlusconit për cilin nga koalicionet kishte marrë më shumë vota – megjithëse të dyja koalicionet kishin humbur miliona vota. Mario Monti iu bashkua debatit me anë të një videolidhjeje për të deklaruar se ishte i kënaqur. Deklaroi këtë, pavarësisht se votuesit praktikisht goditën aleancën e tij të qendrës. Të tëra janë gjepura politike, shumë larg nga realiteti.
Gazetarët po përpiqeshin të vinin në dukje problemet e politikanëve. Një gazetar foli për një “lumë votash të humbura”, ndërsa një tjetër tha se rezultati i zgjedhjeve “vendos tërë sistemi në dyshim.” Por politikanët dukeshin të përkushtuar për të treguar edhe një herë më shumë se pse votuesit kishin i braktisur ata në masë dhe ishin dyndur drejt një ish-komediani të TV-së. Ai, meqenëse ra fjala, ishte tashmë në shtëpi në shtratin e tij në atë orë të vonë. Ai nuk shfaqet në TV, sidomos nuk shfaqet për të biseduar me politikanë dhe gazetarë.
Votuesit zemëruar të Italisë
Ai quhet Beppe Grillo, është 64 vjeç dhe është fituesi i qartë i zgjedhjeve parlamentare italiane. “Lëvizja Pesë-Yjet” doli si partia më e madhe e vetme në dhomën e ulët të parlamentit. Liderat e majtë dhe të djathtë – Pier Luigi Bersani dhe Silvio Berluskoni – arritën të grumbullojë pak më shumë vota se Grillo me ndihmën e partive aleate përkatëse. Grillo, i cili tashmë ka nxjerrë në mijëra njerëz në rrugë në vitin 2007 për “Ditën më puth të Prapmet”, është zëdhënësi i votuesve të pakënaqur të Italisë, votuesve të zemëruar. Numrat e këtyre votuesve protestues janë duke u rritur në mënyrë dramatike.
Për vite me radhe vendi është udhëhequr nga lidership i paaftë. Sistemi shtetëror i arsimimit është i dobët, siç janë universitetet dhe sistemi shëndetësor. Shumica e ndërmarrjeve shtetërore janë të pashpresa dhe joefikase. Zona Antike të Trashëgimisë Botërore si Pompeii, janë duke u shkatërruar. Dhe ndërkohë, anëtarët e klasës politike kanë pasuruar veten e tyre dhe kontrollojnë shpërndarjen e vendeve të punës dhe ndajnë kontratat shtetërore të mbiçmuara me miqtë e tyre. Marrëveshje të dyshimtë dalin në pah pothuajse çdo ditë. Ndonjëherë dikush përfundon në burg – por sistemi nuk ndryshon. Asgjë nuk do të ndryshojë, në fakt, përderisa gjithçka të ndryshojë. Kjo është logjika e Grillo-s. Dhe shumë italianë, sidomos moshat e reja, pajtohen me të.
Shenjtori Berluskoni
Po Berluskoni dhe njerëzit e tij? Këto prototipa të dështimeve politike të Italisë dhe të mentalitetit vetëm-për-vete mblodhën edhe njëherë pothuajse 30 për qind të votave. Premtimet e Berluskonit janë të çuditshme, dhe shumë janë përqendruar në besimin ndaj tij, njësoj si njëri të besonte ne mrekullitë e shenjtorëve katolike ose të parajsës. Votuesit e tij janë të varfër, të moshuar, njerëz të cilët nuk janë duke jetuar mirë, tregtarë që përballen me falimentimin – ata janë të gjithë duke shpresuar për një mrekulli.
Kështu është Mauro, për shembull, një shofer kamioni në një qytet të vogël në Toscana. Ai është i martuar, ka dy fëmijë dhe fiton më pak se 1000 euro në muaj. Ai gjithmonë ka arritur të përballojë jetesën dhe të arrijë ne fund të muajit. Por pastaj erdhi Mario Monti me politikën e tij të austeritetit dhe Mauros i duhej të fillojnë të paguante taksat për banesën e tij dhe çdo gjë u bë më e shtrenjtë, duke përfshirë ushqimin, ujin, energjinë elektrike. Në çdo 26 të muajit në të fundit, ai ka mbaruar të ardhurat dhe jeton me borxh për të blerë bukën e motuar të një dite përpara nga bukëpjekës duke paguar gjysmë çmimi. Mauro kërkon një mrekulli – taksa më të ulëta dhe pagat më të larta – kështu që ai votoi Berluskonin.
Mauro dhe legjionet si ai kanë padashur ifutur vendin në kaos politik. Do të duhet një mrekulli për të formuar një qeveri në gjendje pune. Gjithçka është e thjeshtë në dhomën e ulët. Aleanca e qendrës së majtë e Bersanit ka vetëm një kryesim prej 0.4 për qind, por ligji zgjedhor i jep atij 340 nga një total prej 617 vendesh – një maxhorancë të rehatshme. Por Bersani nuk ka shumicën në dhomën e lartë, atë të Senatit, edhe nëse ai bashkohet me forcat e koalicionit të qendrës së Mario Montit. Në pikën si janë gjërat, nëse Berluskoni dhe Grillo nuk do të donin, mund të bllokojnë çdo ligj të iniciuar nga një qeveri Bersani-Monti.
Të gjitha opsionet e tjera për koalicione
të mundshme janë vështirë të imagjinohen:
Bersani dhe Grillo: matematikisht e mundur, por Grillo ndoshta nuk do të jenë pjesë e një qeverie. Pas të gjitha, ai nuk dëshiron të stabilizojë sistemin, ai dëshiron ta shkatërrojë atë.
Berluskoni dhe Grillo: do të kenë shumicën në Senat, por jo në dhomën e ulët, Dhomën e Deputetëve.
Bersani dhe Beluskoni, do të jetë një qeveri e qëndrueshme në terma matematikore, me shumicë në të dy dhomat. Të martën Berluskoni u vu publikisht në dispozicion për një aleance të tillë. Por kjo do të ishte një katastrofë politike, sidomos për Socialdemokratët e Bersanit. Votuesit e tij do të mbeteshin të habitur dhe do të dyndeshin tek Grillo.
Një koalicion i madh i përkohshëm, me Bersanin, Berluskonin, Montin dhe – nëse ai nuk thotë jo – me Grillon, në mënyrë që të kujdeset për qeverisjen e përditshme dhe të zgjidhë dy probleme: të reformojë ligjin zgjedhor dhe të zgjedhë një president të ri të shtetit. Detyrë nga e cila, Giorgio Napoletano, do të largohet së shumti nga mesi i prillit. Atëherë mund të organizohen zgjedhje të reja. Por është e pamundur që të katër anët të mund të arrijnë një marrëveshje.
Zgjedhje të reja: askush nuk i dëshiron ato, përvec Grillos. Por ndoshta edhe ai do të preferonte që të presë pak. “Në tre vjet,” thotë ai,” ne do të jemi forca politike më e fortë.”
Kjo është një perspektivë e zymtë për Evropën.
Mbështetja e madhe dhënë populistëve në zgjedhje nuk erdhën vetëm nga problemet brenda shtëpisë. Ishte drejtpërdrejt e lidhur me situatën në Evropë. Shumë Italianë – ashtu si grekët, portugezët dhe spanjollët – ndihen si humbës në bashkimin monetar.
Gjermania dhe disa vende të tjera veriore janë bërë të pasura në sajë të euros, por në rajone të tjera, sidomos në jug, shtetet janë bërë më të varfra. Fuqia e tyre blerëse ka rënë, papunësia e tyre është rritur dhe një në tre italianë të moshës 18 dhe më poshtë jeton pranë kufirit të varfërisë. Dhe, sipas një marrëveshjeje me Bashkimin Evropian, vendit i duhet të dedikojë 5 për qind të prodhimit të brendshëm bruto, duke filluar nga viti 2015 për të reduktuar malin e saj të borxhit. Kjo mund të jetë gjëja e drejtë për tu bërë në aspektin makroekonomik, por kjo është një politikë shumë e dhimbshme për tu imponuar mbi njerëzit e zakonshëm. Ata do të bëhen më të varfër për çdo vit nëse nuk do të jetë në gjendje të gjenerojnë rritje diku afër 5 për qind.
Reagimi plot budallallëk i Berlinit
Ata nuk do të pranojnë, dhe më shumë prej tyre do të mblidhen tek populistët anti-evropiane. Zyrtarët e BE-së kanë negociuar marrëveshje të shumëfishta për të shpëtuar bankat dhe shtetet. Por ata nuk kanë menduar mjaftueshëm në lidhje me ndikimin e marrëveshjeve mbi njerëzit. BE-ja nuk do të jetë në gjendje të ecë në këtë mënyrë për një afat të gjatë.
Politikanët në Berlin duhet të kalojnë disa kohë duke menduar për këtë. Komenti më absurd mbi zgjedhjet italiane erdhi nga kryeqyteti gjerman, ku ministri i Ekonomisë, Philipp Rosler apeloi drejt “mirëkuptimit politik të përbashkët” të Romës. Ai shtoi se “nuk ka alternativë”, në drejtimin politik që Italia tashmë ka marrë.
Dukshëm, një alternativë është – Grillo, për shembull. “Ata janë të frikësuar prej nesh,” bërtiti së fundmi në një shesh të mbushur në qytetin verior të Trentos. “E tërë Evropa është frikësuar prej nesh”.
Tallja e Bild: Fati i Italisë në dorë të dy klounëve
Nuk lë hapësirë për keqkuptim qëndrimi i gazetës gjermane Bild në lidhje me zgjedhjet e mbajtura në Itali. Kjo është faqja që i dedikohet analizës së votave, me një picë të ndarë në katër pjesë në të cilat janë figuruar liderat Bersani, Berluskoni, Grillo dhe Monti. “Ky votim ne nuk na pëlqen”, është shkruar lart, ndërsa nëntitulli lexon “një barazim për të qarë.” Nikolaus BLOME shkruan gazetari: “Fati i Italisë janë në duart e dy klounëve: i pari është fytyra plak e fryrë si një tullumbace, aq i fuqishëm se ajo mund të bllokojë ndonjë ligj tjetër të ndjeshme është një klloun të cilit i ri. pika e vetme e programit është “Jo të gjithë” “Deri disa vjet më parë -. thotë gazetari – pjesa tjetër e Evropës gjithashtu mund të qeshë me sistemin zgjedhor italiane zgjedhor, si dhe qesh shimpanzetë në kopshtin zoologjik. Sot, megjithatë, ne të gjithë jemi në të njëjtën barkë me rrema, vështirë kundër stuhisë së krizës. Dhe tani një nga burrat në bord papritmas bën një vrimë në anije. Vetëm për shkak se ai është zhvilluar një çekiç ”
TO
Spiegel
Zyrtarët partiakë debatuan deri vonë natën në emisionin popullor Italian ‘Porta a Porta”. Pas së gjithash kjo është puna e tyre. Njëri nga koalicionin i qendrës së majtë po zihej me një tjetër nga koalicioni i qendrës së djathte i Berlusconit për cilin nga koalicionet kishte marrë më shumë vota – megjithëse të dyja koalicionet kishin humbur miliona vota. Mario Monti iu bashkua debatit me anë të një videolidhjeje për të deklaruar se ishte i kënaqur. Deklaroi këtë, pavarësisht se votuesit praktikisht goditën aleancën e tij të qendrës. Të tëra janë gjepura politike, shumë larg nga realiteti.
Gazetarët po përpiqeshin të vinin në dukje problemet e politikanëve. Një gazetar foli për një “lumë votash të humbura”, ndërsa një tjetër tha se rezultati i zgjedhjeve “vendos tërë sistemi në dyshim.” Por politikanët dukeshin të përkushtuar për të treguar edhe një herë më shumë se pse votuesit kishin i braktisur ata në masë dhe ishin dyndur drejt një ish-komediani të TV-së. Ai, meqenëse ra fjala, ishte tashmë në shtëpi në shtratin e tij në atë orë të vonë. Ai nuk shfaqet në TV, sidomos nuk shfaqet për të biseduar me politikanë dhe gazetarë.
Votuesit zemëruar të Italisë
Ai quhet Beppe Grillo, është 64 vjeç dhe është fituesi i qartë i zgjedhjeve parlamentare italiane. “Lëvizja Pesë-Yjet” doli si partia më e madhe e vetme në dhomën e ulët të parlamentit. Liderat e majtë dhe të djathtë – Pier Luigi Bersani dhe Silvio Berluskoni – arritën të grumbullojë pak më shumë vota se Grillo me ndihmën e partive aleate përkatëse. Grillo, i cili tashmë ka nxjerrë në mijëra njerëz në rrugë në vitin 2007 për “Ditën më puth të Prapmet”, është zëdhënësi i votuesve të pakënaqur të Italisë, votuesve të zemëruar. Numrat e këtyre votuesve protestues janë duke u rritur në mënyrë dramatike.
Për vite me radhe vendi është udhëhequr nga lidership i paaftë. Sistemi shtetëror i arsimimit është i dobët, siç janë universitetet dhe sistemi shëndetësor. Shumica e ndërmarrjeve shtetërore janë të pashpresa dhe joefikase. Zona Antike të Trashëgimisë Botërore si Pompeii, janë duke u shkatërruar. Dhe ndërkohë, anëtarët e klasës politike kanë pasuruar veten e tyre dhe kontrollojnë shpërndarjen e vendeve të punës dhe ndajnë kontratat shtetërore të mbiçmuara me miqtë e tyre. Marrëveshje të dyshimtë dalin në pah pothuajse çdo ditë. Ndonjëherë dikush përfundon në burg – por sistemi nuk ndryshon. Asgjë nuk do të ndryshojë, në fakt, përderisa gjithçka të ndryshojë. Kjo është logjika e Grillo-s. Dhe shumë italianë, sidomos moshat e reja, pajtohen me të.
Shenjtori Berluskoni
Po Berluskoni dhe njerëzit e tij? Këto prototipa të dështimeve politike të Italisë dhe të mentalitetit vetëm-për-vete mblodhën edhe njëherë pothuajse 30 për qind të votave. Premtimet e Berluskonit janë të çuditshme, dhe shumë janë përqendruar në besimin ndaj tij, njësoj si njëri të besonte ne mrekullitë e shenjtorëve katolike ose të parajsës. Votuesit e tij janë të varfër, të moshuar, njerëz të cilët nuk janë duke jetuar mirë, tregtarë që përballen me falimentimin – ata janë të gjithë duke shpresuar për një mrekulli.
Kështu është Mauro, për shembull, një shofer kamioni në një qytet të vogël në Toscana. Ai është i martuar, ka dy fëmijë dhe fiton më pak se 1000 euro në muaj. Ai gjithmonë ka arritur të përballojë jetesën dhe të arrijë ne fund të muajit. Por pastaj erdhi Mario Monti me politikën e tij të austeritetit dhe Mauros i duhej të fillojnë të paguante taksat për banesën e tij dhe çdo gjë u bë më e shtrenjtë, duke përfshirë ushqimin, ujin, energjinë elektrike. Në çdo 26 të muajit në të fundit, ai ka mbaruar të ardhurat dhe jeton me borxh për të blerë bukën e motuar të një dite përpara nga bukëpjekës duke paguar gjysmë çmimi. Mauro kërkon një mrekulli – taksa më të ulëta dhe pagat më të larta – kështu që ai votoi Berluskonin.
Mauro dhe legjionet si ai kanë padashur ifutur vendin në kaos politik. Do të duhet një mrekulli për të formuar një qeveri në gjendje pune. Gjithçka është e thjeshtë në dhomën e ulët. Aleanca e qendrës së majtë e Bersanit ka vetëm një kryesim prej 0.4 për qind, por ligji zgjedhor i jep atij 340 nga një total prej 617 vendesh – një maxhorancë të rehatshme. Por Bersani nuk ka shumicën në dhomën e lartë, atë të Senatit, edhe nëse ai bashkohet me forcat e koalicionit të qendrës së Mario Montit. Në pikën si janë gjërat, nëse Berluskoni dhe Grillo nuk do të donin, mund të bllokojnë çdo ligj të iniciuar nga një qeveri Bersani-Monti.
Të gjitha opsionet e tjera për koalicione
të mundshme janë vështirë të imagjinohen:
Bersani dhe Grillo: matematikisht e mundur, por Grillo ndoshta nuk do të jenë pjesë e një qeverie. Pas të gjitha, ai nuk dëshiron të stabilizojë sistemin, ai dëshiron ta shkatërrojë atë.
Berluskoni dhe Grillo: do të kenë shumicën në Senat, por jo në dhomën e ulët, Dhomën e Deputetëve.
Bersani dhe Beluskoni, do të jetë një qeveri e qëndrueshme në terma matematikore, me shumicë në të dy dhomat. Të martën Berluskoni u vu publikisht në dispozicion për një aleance të tillë. Por kjo do të ishte një katastrofë politike, sidomos për Socialdemokratët e Bersanit. Votuesit e tij do të mbeteshin të habitur dhe do të dyndeshin tek Grillo.
Një koalicion i madh i përkohshëm, me Bersanin, Berluskonin, Montin dhe – nëse ai nuk thotë jo – me Grillon, në mënyrë që të kujdeset për qeverisjen e përditshme dhe të zgjidhë dy probleme: të reformojë ligjin zgjedhor dhe të zgjedhë një president të ri të shtetit. Detyrë nga e cila, Giorgio Napoletano, do të largohet së shumti nga mesi i prillit. Atëherë mund të organizohen zgjedhje të reja. Por është e pamundur që të katër anët të mund të arrijnë një marrëveshje.
Zgjedhje të reja: askush nuk i dëshiron ato, përvec Grillos. Por ndoshta edhe ai do të preferonte që të presë pak. “Në tre vjet,” thotë ai,” ne do të jemi forca politike më e fortë.”
Kjo është një perspektivë e zymtë për Evropën.
Mbështetja e madhe dhënë populistëve në zgjedhje nuk erdhën vetëm nga problemet brenda shtëpisë. Ishte drejtpërdrejt e lidhur me situatën në Evropë. Shumë Italianë – ashtu si grekët, portugezët dhe spanjollët – ndihen si humbës në bashkimin monetar.
Gjermania dhe disa vende të tjera veriore janë bërë të pasura në sajë të euros, por në rajone të tjera, sidomos në jug, shtetet janë bërë më të varfra. Fuqia e tyre blerëse ka rënë, papunësia e tyre është rritur dhe një në tre italianë të moshës 18 dhe më poshtë jeton pranë kufirit të varfërisë. Dhe, sipas një marrëveshjeje me Bashkimin Evropian, vendit i duhet të dedikojë 5 për qind të prodhimit të brendshëm bruto, duke filluar nga viti 2015 për të reduktuar malin e saj të borxhit. Kjo mund të jetë gjëja e drejtë për tu bërë në aspektin makroekonomik, por kjo është një politikë shumë e dhimbshme për tu imponuar mbi njerëzit e zakonshëm. Ata do të bëhen më të varfër për çdo vit nëse nuk do të jetë në gjendje të gjenerojnë rritje diku afër 5 për qind.
Reagimi plot budallallëk i Berlinit
Ata nuk do të pranojnë, dhe më shumë prej tyre do të mblidhen tek populistët anti-evropiane. Zyrtarët e BE-së kanë negociuar marrëveshje të shumëfishta për të shpëtuar bankat dhe shtetet. Por ata nuk kanë menduar mjaftueshëm në lidhje me ndikimin e marrëveshjeve mbi njerëzit. BE-ja nuk do të jetë në gjendje të ecë në këtë mënyrë për një afat të gjatë.
Politikanët në Berlin duhet të kalojnë disa kohë duke menduar për këtë. Komenti më absurd mbi zgjedhjet italiane erdhi nga kryeqyteti gjerman, ku ministri i Ekonomisë, Philipp Rosler apeloi drejt “mirëkuptimit politik të përbashkët” të Romës. Ai shtoi se “nuk ka alternativë”, në drejtimin politik që Italia tashmë ka marrë.
Dukshëm, një alternativë është – Grillo, për shembull. “Ata janë të frikësuar prej nesh,” bërtiti së fundmi në një shesh të mbushur në qytetin verior të Trentos. “E tërë Evropa është frikësuar prej nesh”.
Tallja e Bild: Fati i Italisë në dorë të dy klounëve
Nuk lë hapësirë për keqkuptim qëndrimi i gazetës gjermane Bild në lidhje me zgjedhjet e mbajtura në Itali. Kjo është faqja që i dedikohet analizës së votave, me një picë të ndarë në katër pjesë në të cilat janë figuruar liderat Bersani, Berluskoni, Grillo dhe Monti. “Ky votim ne nuk na pëlqen”, është shkruar lart, ndërsa nëntitulli lexon “një barazim për të qarë.” Nikolaus BLOME shkruan gazetari: “Fati i Italisë janë në duart e dy klounëve: i pari është fytyra plak e fryrë si një tullumbace, aq i fuqishëm se ajo mund të bllokojë ndonjë ligj tjetër të ndjeshme është një klloun të cilit i ri. pika e vetme e programit është “Jo të gjithë” “Deri disa vjet më parë -. thotë gazetari – pjesa tjetër e Evropës gjithashtu mund të qeshë me sistemin zgjedhor italiane zgjedhor, si dhe qesh shimpanzetë në kopshtin zoologjik. Sot, megjithatë, ne të gjithë jemi në të njëjtën barkë me rrema, vështirë kundër stuhisë së krizës. Dhe tani një nga burrat në bord papritmas bën një vrimë në anije. Vetëm për shkak se ai është zhvilluar një çekiç ”
TO