E filloj jeten duke qare, te vegjel por te mbuluar me dashuri. Nuk dime nga te shkojme pasi nuk dime te ecim, pasi nuk mbajme mend nese ne ate kohe mendonim...
Por jeta vazhdoi, ne mesuam te ecnim, ne fillim me hapa te vegjel, te pa sigurte dhe me nje dore qe na tregonte rrugen e drejte, qe na mesonte se si ti hidhnim hapat...
Fillimisht ne ecnim para, duke i hedhur kembet andej nga kishim veshtrimin....
Dhe jeta vazhdoi... Mesuam te ecnim, madje dhe te vraponim, me hapa te medhenj, te shpejte, te sigurte... Por ndolli qe u penguam, u rrezuam, u lenduam... dhe perseri u ngritem, u ngritem qe te fillonim te ecnim.
Por sot, ne jo gjithmone mbajme koken para, shpesh gjate udhetimit tone ne kthejme koken pas, shohim ate qe kemi kaluar, lendohemi ose gezohemi nga ajo dhe mund te ndodhe qe gjate kesaj kohe te mos shohim se ku i hedhim kembet dhe... dhe kuptojme se kemi nevoje per ate doren e dikurshme qe na udhehiqte dhe na ndihmonte, qe na ledhatonte dhe qe ndonjehere na qellonte, na qellonte qe te na bente me te mire per veten dhe te tjeret por jo... jeta vazhdoi perseri...
Ne pengohemi, na pengojne, pengojme te tjere... jeta ngjan me nje fushe pengesash qe duhet perballur, dhe ironia e fatit... "Kush eshte i zoti, vazhdon dhe ecen perseri ", por gjithesesi jeta vazhdon perseri...
Ne mesojme nga pesimet tona dhe kuptojme se koka nuk duhet mbajtur prapa gjithnje, kuptojme se duhet te jemi te kujdesshem ku i veme kembet, kuptojme se dicka nuk mund ta kemi kurre perjetesisht, kuptojme qe pengesat nuk jan barrjera te pakapercyeshme, kuptojme se dukja shpesh here te genjen...
Dhe tashme jemi rriturm tashme ne jemi dora orientuese e dikujt tjeter qe ka nevoje per ne, qe pret te mesoje nga hapat e pare, qe pret te ledhatohet kur vepron drejte dhe qe dritherohet kur kupton se ka gabuar pasi ai e di se cfare e pret... nga i cili ne presim te na kujtoje kur te rritet dhe ai... Dhe jeta vazhdon perseri.
A. Syla
Por jeta vazhdoi, ne mesuam te ecnim, ne fillim me hapa te vegjel, te pa sigurte dhe me nje dore qe na tregonte rrugen e drejte, qe na mesonte se si ti hidhnim hapat...
Fillimisht ne ecnim para, duke i hedhur kembet andej nga kishim veshtrimin....
Dhe jeta vazhdoi... Mesuam te ecnim, madje dhe te vraponim, me hapa te medhenj, te shpejte, te sigurte... Por ndolli qe u penguam, u rrezuam, u lenduam... dhe perseri u ngritem, u ngritem qe te fillonim te ecnim.
Por sot, ne jo gjithmone mbajme koken para, shpesh gjate udhetimit tone ne kthejme koken pas, shohim ate qe kemi kaluar, lendohemi ose gezohemi nga ajo dhe mund te ndodhe qe gjate kesaj kohe te mos shohim se ku i hedhim kembet dhe... dhe kuptojme se kemi nevoje per ate doren e dikurshme qe na udhehiqte dhe na ndihmonte, qe na ledhatonte dhe qe ndonjehere na qellonte, na qellonte qe te na bente me te mire per veten dhe te tjeret por jo... jeta vazhdoi perseri...
Ne pengohemi, na pengojne, pengojme te tjere... jeta ngjan me nje fushe pengesash qe duhet perballur, dhe ironia e fatit... "Kush eshte i zoti, vazhdon dhe ecen perseri ", por gjithesesi jeta vazhdon perseri...
Ne mesojme nga pesimet tona dhe kuptojme se koka nuk duhet mbajtur prapa gjithnje, kuptojme se duhet te jemi te kujdesshem ku i veme kembet, kuptojme se dicka nuk mund ta kemi kurre perjetesisht, kuptojme qe pengesat nuk jan barrjera te pakapercyeshme, kuptojme se dukja shpesh here te genjen...
Dhe tashme jemi rriturm tashme ne jemi dora orientuese e dikujt tjeter qe ka nevoje per ne, qe pret te mesoje nga hapat e pare, qe pret te ledhatohet kur vepron drejte dhe qe dritherohet kur kupton se ka gabuar pasi ai e di se cfare e pret... nga i cili ne presim te na kujtoje kur te rritet dhe ai... Dhe jeta vazhdon perseri.
A. Syla
