Lauri
Anunnak
Dëgjoje, o njeri, zërin e mençurisë, kushtoji vëmendje zërit të Thoth, Atlantidasit! Lirisht ta jap ty mençurinë time, mbledhur në kohën dhe në hapësirën e këtij cikli; zot i mistereve, Diell i mëngjesit, që jeton përgjithmonë, një bir i Dritës që shkëlqen ndritshëm, yll i mëngjesit, Thoth, mësuesi i njerëzve, është i të Gjithëve. Shumë kohë më parë, në fëmijërinë time, shtrihesha poshtë yjeve në tashmë prej kohësh Atlantidën e përmbytur, duke ëndërruar misteret tepër lart mbi njerëzit. Pastaj në zemrën time u rrit një dëshirë e zjarrtë për të ndjekur shtegun që të çon tek yjet. Vit pas viti kërkova mençuri dhe dije të re, duke ndjekur shtegun, derisa, më në fund, Shpirti im, në cfilitje të madhe, këputi skllavërinë e tij dhe u çlirua prej vargonjve. Unë isha i lirë nga skllavëria e tokës së njerëzve. I lirë nga trupi, vetëtiva në natë. Më në fund për mua ishte hapur hapësira yjore.
U lirova nga robëria e natës. Në fund të hapësirës kërkova mençurinë, larg, përtej dijes së kufizuar të njerëzve. Shpirti im udhëtoi lirisht, larg, në hapësirë, në rrethin e pafundëm të dritës. Të pazakonshëm, përtej dijes, ishin disa prej planeteve, të mëdhenj dhe gjigandë përtej ëndrrave të njerëzve. Atëherë unë gjeta Ligjin, në gjithë bukurinë e tij, që punon nëpërmjet dhe midis tyre, njësoj si këtu mes njerëzve. Shpirti im vetëtiu përpara përmes bukurisë së pafundme, me mendimet e mia fluturova larg përmes hapësirës. U çlodha atje mbi një planet bukurie. Melodi harmonike mbushnin gjithë ajrin. Kishte forma që lëviznin në Rregull, të mëdha dhe mjeshtërore si yjet e natës; duke u rritur në harmoni, një ekuilibër i rregulluar, simbole të Kozmosit, ashtu si Ligji. Të shumta janë yjet që kalova në udhëtimin tim, të shumta racat e njerëzve në botët e tyre; disa që zhvilloheshin drejt lartësimit si yjet e mëngjesit, të tjerë që rrëzoheshin poshtë në errësirën e natës. Secili prej tyre dhe të gjithë së bashku duke u përpjetur për t’u ngjitur lart, duke fituar lartësitë dhe duke matur thellësitë, duke lëvizur, me raste, në mbretëritë e përndritjes, duke jetuar përmes errësirës, duke fituar Dritën. Dije, o njeri, se ajo Dritë është trashëgimia tënde! Dije se errësira është vetëm një perde! Vulosur në zemrën tënde është shkëlqimi i përjetshëm që pret momentin të fitojë lirinë, duke pritur të grisi velin e natës. Gjeta disa që kishin fituar eterin. Ata ishin të lirë nga hapësira ndërsa ishin akoma njerëz. Duke përdorur fuqinë, që është themeli i të Gjitha gjërave, larg në hapësirë ata ndërtuan një planet, tërhequr nga forca që rrjedh përmes Gjithësisë; duke kondensuar, duke kombinuar eterin në forma që rriteshin sipas dëshirës së tyre. Në shkencë, ata ua kalonin të gjitha racave, ata, bijtë e yjeve, të fuqishëm në mençuri. Për një kohë të gjatë ndalova, duke studiuar mençurinë e tyre.
I pashë të krijonin, prej nga eteri, qytete gjigande të kuqe dhe të arta. Të formuara nga elementi fillestar bazë e të gjithë materies, eteri projektohej larg. Në një të shkuar të largët, ata e kishin fituar eterin, liruan vetveten nga robëria e mundimit; formonin vetëm një imazh në mendjen e tyre, dhe, me shpejtësi e krijonin, e ajo rritej. Më pas, shpirti im përparoi me shpejtësi përmes gjithë Kozmosit, duke parë gjëra të papara ndonjëherë, gjëra të reja dhe të vjetra; duke mësuar se njeriu është me të vërtetë i lindur në hapësirë, një Diell i Diellit, një bir i yjeve. Dije, o njeri, se në çfarëdo trupi që jeton ti, sigurisht që është një me yjet! Trupat tuaj nuk janë gjë tjetër veçse planet që rrotullohen rreth diejve të tyre qëndrorë. Kur të kesh fituar dritën e gjithë mençurisë, do të jesh i lirë të shkëlqesh në eter, një nga Diejt që ndriçojnë errësirën e jashtme – një qënie i lindur në hapësirë dhe i rritur në Dritë. Pikërisht si yjet, që me kalimin e kohës, humbasin shkëlqimin e tyre dhe drita kalon prej tyre tek burimi i madh, po kështu, o njeri, edhe shpirti tënd përparon duke lënë pas errësirën e natës. Je formuar nga eteri fillestar, je i mbushur me shkëlqimin që rrjedh nga burimi, i kufizuar nga eteri i pranishëm përreth, e megjithatë gjithmonë flakëron, derisa, më në fund, të jesh i lirë. اliroje flakën tënde nga errësira, fluturo jashtë natës, dhe do të jesh i lirë!
Unë udhëtova përmes hapësirë-kohës, duke ditur se, më në fund, shpirti im ishte i lirë, duke ditur që tani do të mund të kërkoj të arrij mençurinë. Derisa, më në fund, kalova në një plan, të fshehur nga dija, të panjohur për mençurinë, që shtrihej përtej gjithë çfarë njohim ne. Kur pata këtë dije o njeri, shpirti im u rrit i lumtur, sepse tani isha i lirë. Dëgjo ti, i lindur në hapësirë, dëgjo me vëmendje mençurinë time; ju nuk e dini se edhe ju do të jeni të lirë. Vere vath në vesh mençurinë time, o njeri, sepse duke më dëgjuar, edhe ti do të mund të jetosh i lirë. Ti, tokësor, nuk je bir i tokës, por je bir i Dritës Kozmike të Pafundme. Nuk di ti o njeri për trashëgiminë tënde? Nuk e di që je në të vërtetë Dritë? Diell i Diellit të Madh, kur ti të përvetësosh mençuri, do të jesh me të vërtetë i vetëdijshëm për farefisninë tënde me Dritën. Tani ty ta jap dijen, mundësinë për të ecur në rrugën që kam shkelur unë, dhe do të të tregoj me të vërtetë se si, me përpjekjet e mia, kam ecur në shtegun që çon tek yjet. Dëgjo o njeri, dhe njihe skllavërinë tënde, mëso si të çlirohesh nga kjo barrë! Duhet të ngrihesh jashtë nga errësira, dhe të jesh një me Dritën dhe një me yjet. Ndiq gjithmonë udhën e mençurisë! Vetëm në këtë mënyrë ti do të mund të ngrihesh nga poshtë. Fati i njeriut e shtyn gjithmonë përpara në lakoret e Gjithësisë së Pafund. Dije o njeri se e gjithë hapësira është e disiplinuar. Vetëm përmes Rregullit mund të jesh Një me Gjithësinë. Rregulli dhe Ekuilibri janë Ligji i Kozmosit. Ndiqi dhe do të jesh Një me Gjithësinë! Ai që ndjek rrugën e mençurisë, duhet të jetë i hapur për lulen e jetës dhe duhet ta shtrijë vetëdijen e vet jashtë errësirës, për të rrjedhur në Gjithësi nëpërmjet kohës dhe hapësirës.
Duhet të pushosh në heshtjen e thellë, e duhet të presësh, derisa, më në fund, të jesh i lirë nga dëshira, i lirë nga dëshira e zjarrtë për të folur në heshtje. Pushto, nëpërmjet heshtjes, robërinë për të folur! Përmbaju të ngrënës, derisa ta kesh dominuar dëshirën për ushqimin, që është robëri e shpirtit. Pastaj dergju në errësirë! Mbylli sytë e tu në rrezet e Dritës! Forcën tënde jetësore përqëndroje në vetëdijen tënde, duke e çliruar nga lidhjet e natës! Në mendjen tënde vendos imazhin e dëshirës tënde! Vizualizo vendin që ti dëshiron të shohësh! Vibro para e mbrapa me fuqinë tënde! Zgjidhe shpirtin tënd nga nata e vet! Në mënyrë energjike duhet të lëkundesh me gjithë forcën, derisa, më në fund, shpirti tënd të jetë i lirë. Madhështore, përtej fjalëve, është flaka e Kozmosit, shtrihet në plane të panjohura për njeriun; e fuqishme dhe e ekuilibruar, duke lëvizur në Rregull, muzikë harmonish, larg përtej njeriut. Duke folur me muzikë, duke kënduar me ngjyrat, flakëron që nga fillimi i Gjithësisë së Përjetshme. Ju jeni shkëndija të flakës, o fëmijët e mi, duke u djegur me ngjyrat dhe duke jetuar me muzikën. Dëgjoje zërin dhe do të jesh i lirë! Vetëdija e lirë shkrihet me Kozmosin, Një me Rregullin dhe me Ligjin e Gjithësisë. Nuk e ke ditur, o njeri, që Drita do të shkëlqejë jashtë errësirës, drita do të flakërojë përpara, një simbol i Gjithësisë. Recitoje këtë lutje për të arritur mençurinë! Lutu për ardhjen e Dritës tek Gjithësia! Shpirt i fuqishëm i Dritës, që shkëlqen përmes Kozmosit, tërhiqe flakën time më pranë harmonisë tënde! Ngrije lart zjarrin tim, jashtë errësirës, magnet i zjarrit që është Një me Gjithësinë! Ngrije lart shpirtin tim ti, Bir i fuqishëm dhe i pushtetshëm. Bir i Dritës, mos u largo! Më tërhiq në mënyrë që unë të kem fuqi të shkrihem në furrën tënde; Një me të gjitha gjërat dhe të gjitha gjërat në Një, zjarr i tendosjes së jetës dhe Një me Trurin. Kur ti ta kesh çliruar shpirtin tënd nga skllavëria e tij, dije se, për ty, është zhdukur errësira. Gjithmonë përmes hapësirës ti mund të kërkosh mençuri, jo më i kufizuar nga zinxhirët e farkëtuara në mish. Do të lëvizësh përpara dhe lart në mëngjes, si një flakëronjës i lirë, o Shpirt, për në mbretëritë e Dritës! Lëviz ti në Rregull, lëviz ti në Harmoni, lirisht ti do të lëvizësh me Bijtë e Dritës. Kërko dhe njihe ti اelësin tim të Mençurisë! Në këtë mënyrë, o njeri, ti, sigurisht që do të jesh i lirë.
IV* pllaka smeraldta.
U lirova nga robëria e natës. Në fund të hapësirës kërkova mençurinë, larg, përtej dijes së kufizuar të njerëzve. Shpirti im udhëtoi lirisht, larg, në hapësirë, në rrethin e pafundëm të dritës. Të pazakonshëm, përtej dijes, ishin disa prej planeteve, të mëdhenj dhe gjigandë përtej ëndrrave të njerëzve. Atëherë unë gjeta Ligjin, në gjithë bukurinë e tij, që punon nëpërmjet dhe midis tyre, njësoj si këtu mes njerëzve. Shpirti im vetëtiu përpara përmes bukurisë së pafundme, me mendimet e mia fluturova larg përmes hapësirës. U çlodha atje mbi një planet bukurie. Melodi harmonike mbushnin gjithë ajrin. Kishte forma që lëviznin në Rregull, të mëdha dhe mjeshtërore si yjet e natës; duke u rritur në harmoni, një ekuilibër i rregulluar, simbole të Kozmosit, ashtu si Ligji. Të shumta janë yjet që kalova në udhëtimin tim, të shumta racat e njerëzve në botët e tyre; disa që zhvilloheshin drejt lartësimit si yjet e mëngjesit, të tjerë që rrëzoheshin poshtë në errësirën e natës. Secili prej tyre dhe të gjithë së bashku duke u përpjetur për t’u ngjitur lart, duke fituar lartësitë dhe duke matur thellësitë, duke lëvizur, me raste, në mbretëritë e përndritjes, duke jetuar përmes errësirës, duke fituar Dritën. Dije, o njeri, se ajo Dritë është trashëgimia tënde! Dije se errësira është vetëm një perde! Vulosur në zemrën tënde është shkëlqimi i përjetshëm që pret momentin të fitojë lirinë, duke pritur të grisi velin e natës. Gjeta disa që kishin fituar eterin. Ata ishin të lirë nga hapësira ndërsa ishin akoma njerëz. Duke përdorur fuqinë, që është themeli i të Gjitha gjërave, larg në hapësirë ata ndërtuan një planet, tërhequr nga forca që rrjedh përmes Gjithësisë; duke kondensuar, duke kombinuar eterin në forma që rriteshin sipas dëshirës së tyre. Në shkencë, ata ua kalonin të gjitha racave, ata, bijtë e yjeve, të fuqishëm në mençuri. Për një kohë të gjatë ndalova, duke studiuar mençurinë e tyre.
I pashë të krijonin, prej nga eteri, qytete gjigande të kuqe dhe të arta. Të formuara nga elementi fillestar bazë e të gjithë materies, eteri projektohej larg. Në një të shkuar të largët, ata e kishin fituar eterin, liruan vetveten nga robëria e mundimit; formonin vetëm një imazh në mendjen e tyre, dhe, me shpejtësi e krijonin, e ajo rritej. Më pas, shpirti im përparoi me shpejtësi përmes gjithë Kozmosit, duke parë gjëra të papara ndonjëherë, gjëra të reja dhe të vjetra; duke mësuar se njeriu është me të vërtetë i lindur në hapësirë, një Diell i Diellit, një bir i yjeve. Dije, o njeri, se në çfarëdo trupi që jeton ti, sigurisht që është një me yjet! Trupat tuaj nuk janë gjë tjetër veçse planet që rrotullohen rreth diejve të tyre qëndrorë. Kur të kesh fituar dritën e gjithë mençurisë, do të jesh i lirë të shkëlqesh në eter, një nga Diejt që ndriçojnë errësirën e jashtme – një qënie i lindur në hapësirë dhe i rritur në Dritë. Pikërisht si yjet, që me kalimin e kohës, humbasin shkëlqimin e tyre dhe drita kalon prej tyre tek burimi i madh, po kështu, o njeri, edhe shpirti tënd përparon duke lënë pas errësirën e natës. Je formuar nga eteri fillestar, je i mbushur me shkëlqimin që rrjedh nga burimi, i kufizuar nga eteri i pranishëm përreth, e megjithatë gjithmonë flakëron, derisa, më në fund, të jesh i lirë. اliroje flakën tënde nga errësira, fluturo jashtë natës, dhe do të jesh i lirë!
Unë udhëtova përmes hapësirë-kohës, duke ditur se, më në fund, shpirti im ishte i lirë, duke ditur që tani do të mund të kërkoj të arrij mençurinë. Derisa, më në fund, kalova në një plan, të fshehur nga dija, të panjohur për mençurinë, që shtrihej përtej gjithë çfarë njohim ne. Kur pata këtë dije o njeri, shpirti im u rrit i lumtur, sepse tani isha i lirë. Dëgjo ti, i lindur në hapësirë, dëgjo me vëmendje mençurinë time; ju nuk e dini se edhe ju do të jeni të lirë. Vere vath në vesh mençurinë time, o njeri, sepse duke më dëgjuar, edhe ti do të mund të jetosh i lirë. Ti, tokësor, nuk je bir i tokës, por je bir i Dritës Kozmike të Pafundme. Nuk di ti o njeri për trashëgiminë tënde? Nuk e di që je në të vërtetë Dritë? Diell i Diellit të Madh, kur ti të përvetësosh mençuri, do të jesh me të vërtetë i vetëdijshëm për farefisninë tënde me Dritën. Tani ty ta jap dijen, mundësinë për të ecur në rrugën që kam shkelur unë, dhe do të të tregoj me të vërtetë se si, me përpjekjet e mia, kam ecur në shtegun që çon tek yjet. Dëgjo o njeri, dhe njihe skllavërinë tënde, mëso si të çlirohesh nga kjo barrë! Duhet të ngrihesh jashtë nga errësira, dhe të jesh një me Dritën dhe një me yjet. Ndiq gjithmonë udhën e mençurisë! Vetëm në këtë mënyrë ti do të mund të ngrihesh nga poshtë. Fati i njeriut e shtyn gjithmonë përpara në lakoret e Gjithësisë së Pafund. Dije o njeri se e gjithë hapësira është e disiplinuar. Vetëm përmes Rregullit mund të jesh Një me Gjithësinë. Rregulli dhe Ekuilibri janë Ligji i Kozmosit. Ndiqi dhe do të jesh Një me Gjithësinë! Ai që ndjek rrugën e mençurisë, duhet të jetë i hapur për lulen e jetës dhe duhet ta shtrijë vetëdijen e vet jashtë errësirës, për të rrjedhur në Gjithësi nëpërmjet kohës dhe hapësirës.
Duhet të pushosh në heshtjen e thellë, e duhet të presësh, derisa, më në fund, të jesh i lirë nga dëshira, i lirë nga dëshira e zjarrtë për të folur në heshtje. Pushto, nëpërmjet heshtjes, robërinë për të folur! Përmbaju të ngrënës, derisa ta kesh dominuar dëshirën për ushqimin, që është robëri e shpirtit. Pastaj dergju në errësirë! Mbylli sytë e tu në rrezet e Dritës! Forcën tënde jetësore përqëndroje në vetëdijen tënde, duke e çliruar nga lidhjet e natës! Në mendjen tënde vendos imazhin e dëshirës tënde! Vizualizo vendin që ti dëshiron të shohësh! Vibro para e mbrapa me fuqinë tënde! Zgjidhe shpirtin tënd nga nata e vet! Në mënyrë energjike duhet të lëkundesh me gjithë forcën, derisa, më në fund, shpirti tënd të jetë i lirë. Madhështore, përtej fjalëve, është flaka e Kozmosit, shtrihet në plane të panjohura për njeriun; e fuqishme dhe e ekuilibruar, duke lëvizur në Rregull, muzikë harmonish, larg përtej njeriut. Duke folur me muzikë, duke kënduar me ngjyrat, flakëron që nga fillimi i Gjithësisë së Përjetshme. Ju jeni shkëndija të flakës, o fëmijët e mi, duke u djegur me ngjyrat dhe duke jetuar me muzikën. Dëgjoje zërin dhe do të jesh i lirë! Vetëdija e lirë shkrihet me Kozmosin, Një me Rregullin dhe me Ligjin e Gjithësisë. Nuk e ke ditur, o njeri, që Drita do të shkëlqejë jashtë errësirës, drita do të flakërojë përpara, një simbol i Gjithësisë. Recitoje këtë lutje për të arritur mençurinë! Lutu për ardhjen e Dritës tek Gjithësia! Shpirt i fuqishëm i Dritës, që shkëlqen përmes Kozmosit, tërhiqe flakën time më pranë harmonisë tënde! Ngrije lart zjarrin tim, jashtë errësirës, magnet i zjarrit që është Një me Gjithësinë! Ngrije lart shpirtin tim ti, Bir i fuqishëm dhe i pushtetshëm. Bir i Dritës, mos u largo! Më tërhiq në mënyrë që unë të kem fuqi të shkrihem në furrën tënde; Një me të gjitha gjërat dhe të gjitha gjërat në Një, zjarr i tendosjes së jetës dhe Një me Trurin. Kur ti ta kesh çliruar shpirtin tënd nga skllavëria e tij, dije se, për ty, është zhdukur errësira. Gjithmonë përmes hapësirës ti mund të kërkosh mençuri, jo më i kufizuar nga zinxhirët e farkëtuara në mish. Do të lëvizësh përpara dhe lart në mëngjes, si një flakëronjës i lirë, o Shpirt, për në mbretëritë e Dritës! Lëviz ti në Rregull, lëviz ti në Harmoni, lirisht ti do të lëvizësh me Bijtë e Dritës. Kërko dhe njihe ti اelësin tim të Mençurisë! Në këtë mënyrë, o njeri, ti, sigurisht që do të jesh i lirë.
IV* pllaka smeraldta.
nga ajo jam aq e levizhme sidomos kur me zen terbimi dallages 
)
