Historia e arteve

Historia e arteve
Paraqitet rrugetimi i arteve pergjate historise, duke perfshire edhe letersine, teatrin, muziken dhe kercimin.

Kelvingrove Art Gallery and Museum, Glasgow

Për historinë e artit figurativ ose vizual shiko: Historia e arteve pamore
Historia e arteve përfshin çdo aktivitet ose produkt të krijuar nga njeriu për qëllime estetike ose komunikuese që shprehin ide, emocione ose në përgjithësi, një vizion të botës. Arti përdor metoda të ndryshme, të tilla si plastike, gjuhësore, sonore apo të përziera. Historia e arteve si një disiplinë akademike si dhe mjedisi institucional (muzetë, tregu i artit, departamentet e universiteteve dhe shtëpitë botuese) e kanë zakon ta kufizojnë atë në të ashtuquajturat arte pamore ose plastike (në thelb piktura, skulptura dhe arkitektura) ndërsa që artet e tjera studiohen në mënyrë më specifike nga disiplina të tjera, të përcaktuara qartë, si historia e letërsisë apo historia e muzikës, duke qenë të gjitha objekt vëmendjeje nga e ashtuquajtura histori e kulturës apo historia kulturore, së bashku me historitë sektoriale të fokusuara në manifestime të tjera të mendimit, si historia e shkencës, historia e filozofisë apo historia e religjioneve. Disa fusha të dijes të lidhura ngushtësisht me historinë e artit, janë estetika dhe teoria e artit. Përgjatë kohës arti ka qenë klasifikuar në mënyra të ndryshme, që nga ai mesjetar në arte liberale dhe arte mekanike, në klasifikimin në arte të bukura dhe arte të aplikuara dhe deri te përcaktimet bashkëkohore, ku arti shihet si një shfaqje e kreativitetit njerëzor. Një ndarje e shekullit të XX e arteve, megjithëse nuk i përfshin të gjitha, është ajo e “nëntë arteve”. Ajo u hartua fillimisht në vitin 1923 nga poeti Italian Ricciotto Canudo dhe u zgjerua me dy zërat e fundit nga kritiku francez Claude Beylie në 1964. Kështu, lista e arteve kryesore në shekullin e XX përfshinte: arkitekturën, kërcimin, skulpturën, muzikën, pikturën, poezinë (e përshkruar gjerësisht si letërsi me funksion estetik, e cila përfshin edhe llojet e veçanta të teatrit dhe rrëfimit), kinemaja, radio-televizioni dhe tregimet figurative (comics). Tanimë, përveç formave të vjetra të shprehjes artistike po konsiderohen edhe mënyra të reja shprehjeje artistike si moda, gastronomia, compiuter art-i, artet grafike, performaca, reklama, animimi dhe videolojërat. Historia e artit është një degë shumëfushëse e arteve dhe shkencave, që kërkon një ekzaminim objektiv të artit përmes kohës, duke klasifikuar kulturat, vendosur periodizimet dhe duke vëzhguar karakteristikat dalluese dhe ndikuese të artit. Studimi i historisë së artit u zhvillua fillimisht gjatë Rilindjes, me qëllimin e saj të kufizuar në prodhimin artistik të qytetërimit perëndimor. Gjithësesi, me kalimin e kohës, vendosi një shikim më të gjerë të historisë së artit që ka një përmbledhje të përgjithëshme të gjithë qytetërimeve dhe analiza të prodhimit të tyre artistik sipas vetë vlerave të tyre (relativizmi kulturor) dhe jo vetëm sipas historisë së artit perëndimor.
Sot, arti gëzon një rrjet të gjerë studimi, përhapja dhe konservimi i gjithë trashëgimisë artistike të njeriut përgjatë historisë. Shekulli i XX ka parë përhapjen e institucioneve, fondacioneve, muzeumeve dhe galerive të artit, në sektorin publik dhe privat, dedikuar analizave dhe katalogimit të punëve artistike ashtu si dhe ekzibicione që synojnë një audiencë të zakonshme. Ngritja e mediave ka qenë themelore në përmirësimin e studimit dhe përhapjes së artit. Ngjarje ndërkombëtare dhe ekzibicione si Whitney Biennial dhe bienalet e Venecias dhe São Paulos ose the Documenta of Kassel kanë ndihmuar zhvillimin e stileve dhe trendeve të reja. Çmime si ai Turner i Tate Gallery-së, Wolf Prize in Arts, Pritzker Prize i arkitekturës, Pulitzer i fotografisë dhe ai Oscar në kinematografi promovojnë gjithashtu punët më të mira krijuese në një nivel ndërkombëtar. Institucione si UNESCO, me vendosjen e listave të World Heritage Site, ndihmon gjithashtu në konservimin e monumenteve kryesore në botë.

Zhvillimi historik

Sarkofag me muzat, rreth vitit 250, ne Vatikan
Studimi i historisë së artit është relativisht një fenomen i afërt; para Rilindjes, koncepti modern i artit nuk ekzistonte. Përgjatë kohës, historianët e artit i kanë ndryshuar këndvështrimet e tyre rreth asaj që vlen të studiohet. Për shembull, gjatë epokës së hershme viktoriane, artistët italianë të shekullit të XV konsideroheshin më të ulët ndaj atyre të Rilindjes së Lartë të shekullit të XVI. Kjo bindje u sfidua nga lëvizja Pre-Raphaelite. Që atëherë, ka qenë një prirje mbizotëruese në kritikën e artit të shekullit të XXI, që t'i trajtojë të gjitha kulturat dhe periudhat në mënyrë neutrale. Kështu, arti aborigjen i Australisë nuk do të shihej as më mirë as më keq sesa arti i Rilindjes: do shihej thjesht si i ndryshëm. Analizat historike të artit kanë evoluar gjithashtu më shumë në studimin e përdorimit shoqëror dhe politik të artit, sesa të fokusoheshin vetëm mbi vlerësimin estetik të mjeshtërisë së tij (bukurisë). Çfarë mund të ketë qenë parë dikur thjesht si një kryevepër, tashmë vlerësohet si një manifestim ekonomik, shoqëror, filozofik dhe kulturor i këndvështrimit, filozofisë, synimeve dhe prejardhjes të artistit.


Libri i Vasarit për biografite e artisteve ne 1568
Fusha e studimit të historisë së artit u zhvillua fillimisht në Perëndim dhe u mor vetëm me studimin e historisë së artit evropian, duke vendosur Rilindjen e Lartë (dhe paraardhësen e saj të Lashtësisë Klasike) si standardet përcaktuese të fushës. Megjithatë, gradualisht, gjatë shekullit të XX, u zhvillua një vizion më i gjerë i historisë së artit. Ky version i zgjeruar përfshin artin e shoqërisë nga e gjithë bota dhe zakonisht përpiqet t'i analizojë artifaktet sipas vlerave kulturore ku u krijuan. Kështu, studimi i historisë së artit tashmë përmbledh gjithë artet, që nga megalitet e Europës Perëndimore te pikturat e Dinastisë Tang në Kinë.

Krijimi i artit, historia akademike e artit dhe historia e museumeve të artit së bashku janë ngushtësisht të ndërlidhur me lindjen e nacionalizmit. Arti i krijuar në epokën moderne, në fakt, shpesh ka qenë një përpjekje për të gjeneruar ndjenjat e superioritetit kombëtar ose dashurisë për vendin. Arti rus veçanërisht, është një shembull i mirë i kësaj, pasi avangarda ruse dhe më vonë Arti Sovjetik ishin përpjekje për të përcaktuar identitetin e atij vendi.

Shumica e historianëve të artit të sotëm e identifikojnë specialitetin e tyre si arti i një kulture dhe periudhe të caktuar dhe shpesh këto kultura janë gjithashtu dhe kombe. Për shembull, dikush mund specializohet në historinë e artit gjerman të shekullit të XIX ose atij bashkëkohor kinez. Fokusi mbi kombësinë ka rrënjë të thella në këtë disiplinë. Në fakt, jetët e artistëve të Vasarit janë një përpjekje për të treguar superioritetin e kulturës artistike të Firences dhe shkrimet e Heinrich Wölfflin-it (veçanërisht monografia e tij mbi Albrecht Dürer-in) përpiqet të dallojnë stilet italiane të artit nga ato gjermane.

Shumë nga muzeumet më të mëdha dhe mirë-financuara të botës: Luvri, Victoria and Albert Museum, si dhe National Gallery of Art në Washington janë prona shtetërore. Shumica e vendeve, në fakt, kanë një galeri kombëtare me qëllimin e qartë të ruajtjes së trashëgimisë kulturore, të zotëruara nga qeveria, pavarësisht se cila kulturë e ka krijuar artin, dhe një mision implicit për të mbështetur trashëgiminë kulturore të vetë vendit. The National Gallery of Art, për shembull, shfaq artin e bërë në Shtetet e Bashkuara, por zotëron edhe objekte nga e gjithë bota.


Kapaku i The Story of Art të Ernst Gombrich
Megjithëse disa libra përpiqen për një afrim të përbotshëm, ata janë universalisht të fortë kryesisht në historinë e artit perëndimor. Librat përdorin shembuj përfaqësues nga çdo epokë për të krijuar një histori që përzien stilet në ndryshim me historinë shoqërore. Kjo pamje enciklopedike e historisë së artit fillon me një seksion mbi kontekstin evropian në rend kronologjik. Ajo e fillon narrativën e saj me artin parahistorik si psh. Stonehenge, duke vazhduar pastaj të diskutojë mbi botën antike. Kjo e fundit fillon me Mesopotaminë, pastaj përparon te arti i Egjiptit të Lashtë, i cili pastaj ndiqet nga Lashtësia Klasike. Arti klasik përfshin artin grek si dhe atë romak.

Historia e artit shpesh tregohet si kronologjia e kryeveprave të krijuara nga secili qytetërim. Ajo mund të përkufizohet kështu, si një histori e kulturës së lartë, e mishëruar nga Mrekullitë e Botës. Nga ana tjetër, shprehjet e artit të zakonshëm mund të përfshihen edhe në narrativat historike të artit, ku ato zakonisht përmenden si arte popullore ose si artizanat. Më ngushtësisht se sa merret një historian arti, me këto forma të ulëta kulture, merret ajo që i identifikon këto punime si ekzaminim i kulturës materiale, ose si kontribuim në fushat e lidhura me studimin e historisë së artit, si antropologjia ose arkeologjia. Në këto raste objektet e artit mund të quhen edhe artifakte arkeologjike.

Në 1842 Franz Theodor Kugler shkroi librin e parë mbi historinë e artit, i cili shpreh ndarjen e historisë së artit në 4 periudha (arti pre-hellenik ose i popujve primitiv, Klasik ose i lashtësisë greke e romake, “romantik” ose e artit mesjetar dhe islam, modern që nga rilindja deri në shekullin e XIX), i ndjekur në 1855 nga manuali mjaft i përhapur i Anton Heinrich Springer-it.

Një mënyrë e dobishme për të studjuar historinë e artit organizohet nëpërmjet vëzhgimit të punimeve kryesore që pasqyrojnë një pamje enciklopedike të artit të madh. Shpesh, punimet e konsultuara në anglisht janë Story of Art i Ernst Gombrich-it, Art History i Marilyn Stokstad-it, History of Art i Anthony Janson-it, Art Past, Art Present i David Wilkins, Bernard Schultz dhe Katheryn M. Linduff-it, Art Through the Ages i Helen Gardner-it, A World History of Art i Hugh Honour dhe John Flemming-ut si dhe Art Across Time i Laurie Schneider Adams-it. Një nga vendet më të mira për të gjetur informacion të mirëpranuar për studimin e historisë së artit është Heilbrunn Timeline of Art History, i sponsorizuar nga Metropolitan Museum of Art në New York.

Parahistoria e përgjithshme
Artikulli kryesor: Arti Parahistorik Artifaktet e para të njohura të artit njerëzor gjenden në periudhat e Epokës së Gurit (Paleoliti i Lartë, Mezoliti dhe Neoliti), kur shfaqen objeket e para që mund të konsiderohen art njerëzor. Gjatë Paleolitit (250 000 – 8000 vjet para K.), njeriu praktikoi gjuetinë dhe jetoi në shpella, ku u zhviluan pikturat e shpellave. Pas një periudhe kalimtare (Mezoliti, 8000 – 6000 vjet para K.), gjatë periudhës së neolitit (6000–3000 para K.), kur njeriu u bë sedentar (i ngulitur) dhe u morr me bujqësi, me shoqëritë që bëheshin gjithëmon e më komplekse dhe besimin fetar që po fitonte rëndësi, filloi prodhimi i zejtarisë. Më në fund, në epokën e bronxit (3000 – 1000 vjet para K.), u ngritën qytetërimet e para proto-historike.

Paleoliti
Paleoliti shfaqjen e parë artistike e pati rreth 25 000 vjet para K., duke arritur kulmin gjatë periudhës Magdaleniane (± 15 000 – 8000 vjet para K.. Gjurmët e para të objekteve të bëra nga njeriu shfaqen në Afrikën jugore, Mesdheun perëndimor, Europën Qëndrore dhe Lindore (deti Adriatik), Siberi (liqeni Bajkal), Indi dhe Australi. Këto gjurmë të para përgjithësisht ishin gurë të punuar (strall dhe qelq vullkanik), vegla druri ose kocke. Për të pikturuar me të kuqe përdoreshin oksidi i hekurit, me të zezë, oksidi i magnezit, dhe me okër, argjila. Gjurmët e artit të mbijetuar nga kjo periudhë janë skalitje të vogla në gurë ose kockë dhe piktura shpelle, këto të fundit nga rajoni Franko-Kantabrian; ka piktura me karakter magjiko-fetar dhe piktura me skena jo-natyralistike, të cilat tregojnë kafshë, veçanërisht shpellat e Altamirës, Trois Freres-it, Chauvet-it dhe Lascaux-it. Skulptura përfaqësohet nga të ashtuquajturat figurinat e Venusit, figura femërore që përdoreshin me gjasa në kultin e pjellorisë, siç është Venusi i Willendorf-it. Punime të tjera përfaqësuese të të kësaj periudhe janë Burri nga Brno-ja dhe Venusi i Brassempouy-it[9].


piktura neolitike nga El Cogul
Neoliti
Kjo periudhë — që nga 8000 vjet para K. në Lindjen e Afërme — ishte një ndryshim i thellë për njeriun, i cili u bë sedentar dhe ushtroi bujqësinë dhe blegtorinë, ashtu si dhe zhvillimi i formave të reja të bashkekzistencës shoqërore dhe besimit fetar. Arti shkëmbor i basenit Iberik të Mesdheut — i datuar midis Mezolitit dhe Neolitit — përmban figura të vogla dhe skematike njerëzore, me shembuj të shquar në El Cogul, Valltorta, Alpera dhe Minateda. Kështu lloj pikture kishte gjithashtu të ngjashme në Afrikën veriore (në malet Atlas dhe Sahara) dhe në zona Zimbabves moderne. Piktura Neolitike ishte skematike, e reduktuar në vijëzimet bazë (burra në formë kryqi dhe gra në formë trekëndëshi). Ka piktura shpelle që vlejnë njëlloj që të vihen në dukje si Pikturat lumore në Argjentinë, veçanërisht Cueva de las Manos. Në artin e bartshëm, Qeramika Cardium u prodhua dhe u dekorua me guacka deti të stampuara. U prodhuan materiale të reja si ambra, kristali i shkëmbit, kuarci, diaspri, etj. Në këtë periudhë shfaqen gjurmët e para të planimetrisë urbane, veçanërisht mbetjet në Tell as-Sultan (Xheriko), në Jarmo (Irak) dhe në Çatalhöyük (Anadoll).

Koha e metaleve

Monumenti megalitik i Stonehenge-it
Faza e fundit parahistorike është Koha e metaleve, pasi përdorimi i elementeve të tillë si bakrri, bronxi dhe hekuri provuan se ishin materiale të mahnitshme përndryshuese për këto shoqëri antike. Në epokën e bakrrit ( e quajtur edhe epoka e kalkolitit) u shfaqën Megalitet, monumentet prej guri si dolmenët dhe menhirët apo kromlekët anglez, ashtu si në komplekset e Newgrange-it dhe Stonehenge-it. Në Spanjë u formua kultura e Los Millares-it, e karakterizuar nga kultura Beaker dhe figrua e pikturuara njerëzore me sy të mëdhenj. Në Maltë, kultura që vlejnë të vihen në dukje janë komplekset e tempujve të Ħaġar Qim-it, Mnajdra-s, Tarxien-it dhe Ġgantija-s. Në Ishujt Balear u zhvilluan kultura të shquara megalitike, me lloje të ndryshme monumentesh: naveta, një varr në formën e një piramide të prerë, me një dhomë të zgjatur varrimi; taula, dy gurë të mëdhenj, njëri i vendosur verikalisht dhe tjetri horizontalish mbi njëri – tjetrin; dhe talaiot, një kullë me një dhomë të mbuluar dhe një kupolë fallse.

Në epokën e hekurit kulturat e Hallstatt-it (Austri) dhe La Tene-it (Zvicër) shënuan një fazë të rëndësishme në Evropë. E para u zhvillua mes shekullit të VII dhe të V para K. nga nekropolet me kodërvarre (ose tumat) dhe dhoma varri prej druri në formën e një shtëpie, shpesh të shoqëruar nga një qerre katër-rrotëshe. Qeramika ishte polikromatike, me dekorime gjeometrike dhe përdorimin e zbukurimeve metalike. Kultura La Tene u zhvillua midis shekullit të V dhe të IV para K. dhe që njihet gjerësisht si arti i hershëm kelt. Ai prodhoi shumë objekte hekuri si shpatat dhe heshtat, që nuk kanë mbijetuar mjaftueshëm, por që bronxi vazhdoi të përdorej për mburoja, fibula dhe objekte të tjera mjeshtërisht të dekoruara, me faza të ndryshme evoluimi të stilit (La Tene I, II dhe III). Dekorimi u ndikua nga arti grek, etrusk dhe ai skith. Në pjesën më të madhe të pushtimit kontinentital nga Perandoria Romake solli fundin e stilit.

Arti i lashtësisë mesdhetare

Paleta e Narmerit, 3100 para K.
Arti, në periudhën e parë të historisë, filloi me shpikjen e shkrimit, i krijuar nga qytetërimet e mëdha të Lindjes së Afërme: Egjipti dhe Mesopotamia. Kjo periudhë ndryshon prej të tjerave edhe sepse shfaqjet artistike ndodhën në çdo kulturë të kontinenteve. Në këtë periudhë shfaqen qytetet e para të mëdha në lumenjtë e mëdhej kryesor.: Nili, Tigris-i me Eufratin, Indusi, si dhe Lumi i Verdhë.

Një nga përparimet e mëdha të kësaj periudhe ishte shkrimi, i krijuar fillimisht nga nevoja për të mbajtur shënime të natyrës ekonomike dhe tregtare. Sistemi i parë i shkrimit ishte ai kuneiform, i cili u shfaq në Mesopotami 3500 vjet para K., i shkruar në tabela balte. Ai bazohej në elemente piktografike dhe ideografike, ndërsa më vonë Sumerët zhvilluan rrokjet për shkrimin, duke reflektuar fonologjinë dhe gramatikën e gjuhës sumere. Në Egjipt u zhvillua shkrimi hieroglifik, me Paletën e Narmer-it (3100 vjet para K.) si dëshminë e parë.

Shkrimi i parë alfabetik e ka prejardhjen nga shkrimi Proto-Sinaitik, shekulli i XIX para K., të zhvilluar nga punëtorët semit në minierat e Sinait në Egjipt. Ky shkrim ishte pjesërisht i ndikuar nga shkrimi më i vjetër hieratik egjiptian, një shkrim korsiv i lidhur me shkrimin hieroglifik.

Kryesisht nëpërmjet gjuhës fenikase dhe aramaike, dy anëtarë ngushtësisht të lidhur të familjes semite të shkrimeve që ishin në përdorim gjatë periudhës së hershme të mijëvjeçarit të parë para K., ky alfabet u bë paraardhësi i sistemeve të shumëfishta të shkrimit përgjatë Lindjes së Mesme, Europës, Afrikës veriore dhe Azisë së Jugut. Në këtë mënyrë shumica e gjithë shkrimeve alfabetike të përdorura sot e kanë origjinën prej këtij proto-alfabeti semit. Disa autorë modern bëjnë dallimin midis shkrimeve bashkëtingëllor të tipit semit, të quajtur “abjads” dhe “alfabetëve të vërtetë” në kuptimin e ngushtë. me kriter dallues faktin se alfabetët e vërtetë gërmëzojnë si bashkëtingëllore ashtu dhe zanoreve në bazë të barabartë, ndërkohë që në abjad-e çdo simbol përfaqëson një bashkëtingëllore. Në këtë kuptim, alfabeti i parë i vërtetë ishte ai grek, i cili u përshtat nga ai fenikas. Alfabeti latin, më gjerësisht i përdoruri sot, rrjedh prej atij grek (nëpërmjet grekëve të Cumae-s në Magna Grecia dhe Etruskëve).

Mesopotamia e Lashtësisë
Arti mesopotamik u zhvillua në zonën midis lumit Tigris dhe atij Eufrat (në Sirinë dhe Irakun e sotëm), kur në mijëvjeçarin e 4-t para K. ekzistonin shumë kultura, siç ishin ato sumere, akade, amorite, kaldease etj. Arkitektura Mesopotamike u karakterizua nga përdorimi i tullës, qemerit dhe futja e elementeve ndërtues, si harku dhe kupola. Ziguratet e famshëm ishin tempuj të mëdhenj në formën e një piramide të shkallëzuar me tarracë, nga të cilët nuk kanë mbijetuar veçse bazat e tyre. Varri ishte zakonisht një korridor me një dhomë të mbuluar dhe një kupolë false, si në disa shembuj të gjetur në Ur. Kishte edhe pallate me mure të taracuar në formën e një zigurati, duke u dhënë një rëndësi të madhe kopshteve (Kopshtet e Varura të Babilonisë janë një nga Shtatë Mrekullitë e Botës Antike).


Rrenojat e qytetit te Ur-it, Iraku i jugut
Skulptura u zhvillua nëpërmjet gdhendjes së drurit dhe relieveve që u përdoren në skena fetare, ushtarake dhe gjuetie, duke shfaqur figura njerëzore dhe kafshësh reale si dhe mitologjike. Në periudhën sumere kishte shtatore të vogla në formë këndore me gurë të ngjyrosur, kokë tullace dhe duar në kraharor. Në periudhën akade kishte figura me flokë dhe mjekër të gjatë, si psh. stela e Naram-Sin-it. Në periudhën amorite (ose neosumere) e shquar është shfaqja e mbretit Gudea të Lagashit, me mantelin dhe turbanin në kokën e tij dhe duart në kraharor. Përgjatë sundimit Babilonas është e famshme stela e Hamurabit. Skulptura asire është e njohur për antropomorfizmin e saj të kafshëve dhe gjenive me flatra, të cilët shikohen në shumë relieve që pasqyrojnë skena lufte dhe gjuetie, si Obelisku i Zi i Shalmaneser-it të III.

Me fillimin e shkrimit u zhvillua letërsia, si një mjet i shprehjes së krijimtarisë njerëzore. Tekstet absolutisht më të shumtë në gjuhën sumere që janë gjetur janë ata ekonomiko-administrativ. Një kategori e dytë tekstesh, e pranishme që nga periudha Uruk IV, do të thotë pak pas hyrjes së shkrimit, është e përbërë nga listat leksikore. Bëhet fjalë për lista fjalësh të grupuara sipas argumentit. Në këtë kategori janë gjetur, mes të tjerave, lista zogjsh, peshqish, kafshësh toke, toponime, profesione, gurë dhe njësi matëse.

Në gjuhën sumere shfaqen gjithashtu edhe përmbledhjet më të vjetra ligjore të shkruara, për të cilat kemi dijeni: Kodi i Ur-Namu-së (që edhe pse quhet kështu shumica e studiuesve ia atribuon tashmë të birit të tij, Shulgi) dhe Kodi i Lipit-Ishtar-it.

Kanë mbijetuar himne të shumta për perënditë dhe tempujt. Këtij zhanri i përkasin veprat më të vjetra letrare të atribuara një autori të caktuar: dy himne për Inana-n dhe një përmbledhje e tërë himnesh tempullore janë në fakt transmetuar si vepra të Enkheduanna-s, bijës së Sargonit, mbretit të Akadisë, që ishte bërë priftëreshë në Ur. Në fakt bëhet fjalë për një përjashtim, pasi koncepti i autorit mbeti i huaj për kulturën sumere.


Fragment kuneiform me mitin e Atrahasis-it ne British Museum, shekulli i XVII para K., Irak
Një rast interesant është himni për perëndeshën e birrës Ninkasi, ku ofrohet spuntua për një përshkrim teknik të detajuar të të gjitha fazave të përpunimit të birrës.

Një seri e rëndësishme tekstesh përbëhet nga ata mitologjikë: ku përshkruhen bëmat e zotave kryesorë si An-i, zoti i qiellit, Enlilil-i zoti i tokës dhe Enki, zoti i diturisë dhe zota të tjerë të shumtë.

Një pjesë e tregimeve mitologjike kanë të bëjnë me gjendjen e botës para se të ndodhte ndarja midis qiellit dhe tokës. Të tjerë përshkruajnë këtë ndarje dhe çiftëzimin pasues të tokës me qiellin.

Motivi për të cilin zotat vendosën të krijonin njerëzit shpjegohet në hyrjen e “Grindja mes Palmës dhe Brukës”, një krijim që i përket zhanrit të "polemikave". Zotat, shpjegohet në këtë hyrje, të lodhur nga puna e rëndë, krijuan njerëzit që të punonin në vend të tyre.

Në tekstin mitologjik të “Përmbytjes sumere”, përshkruhet mbi të gjitha vendimi i një perëndie për t'u dhuruar njerëzve dy përbërësit thelbësorë të atij që ne quajmë qytetërim: mbretërinë dhe bujqësinë. Pastaj vjen vendimi hyjnor për shkatërrimin e njerëzimit me Përmbytjen. Vetëm Ziusudra lajmërohet dhe shpëton.

Disa nga krijimet më interesante dhe sugjestive përshkruajnë përleshje të ashpra mes zotave. Në mitin "Lugal-e", që me 727 vargjet e tij është një nga tekstet më të gjata të ardhura në ditët tona, rrëfehet përleshja mes zotit Ninurta, që duke ndërtuar diga dhe kanale për vaditjen krijoi bujqësinë, dhe përbindëshit Asag. Asag-u, në luftën e tij kundër Ninurta-s ndihmohet nga shumë gurë. Pas mundjes së tij Ninurta i drejtohet çdo guri, duke e mallkuar ose bekuar sipas qëndrimit të mbajtur gjatë ndërluftimit. Teksti ofron rastin për të paraqitur dijet mineralogjike të sumerëve.

Në dy tekste shfaqet si protagoniste perëndesha Inana. Te “Inana zapton qiellin”, që na ka mbërritur në një formë shumë të mangët, hyjnesha i vjedh zotit An në shtëpinë e tij, Eana-n, duke e sjellë në tokë, ku do të ndërtonte tempullin kryesor të Uruk-ut dhe të gjithë Sumerisë. Krijimi tjetër, “Zbritja e Inana-s në botën e përtejme”, përshkruan tentativën e saj të dështuar për të zaptuar Kur-in, që do të thotë Përtejvarri, dhe është një nga tekstet sumere më të njohura dhe magjepsëse.


Statuje sumere, burri ne adhurim, 2750-2600 para K.
Një grup tjetër i dedikohet përshkrimit të çiftëzimit të perëndive dhe gjeneratës së tyre pasuese ashtu si dhe udhëtimeve të tyre. Në këtë zhanër mund të përfshihet pjesërisht edhe dokumenti i rëndësishëm “Enki dhe rendi i ri i botës” (ky titull i është vendosur nga Pettinato), që përshkruan rolin e zotit të diturisë, Enki, në udhëzimin e qytetërimit dhe udhëtimet e tij në vende të ndryshme (duke përfshirë edhe vendin e nomadëve Martu). Në pjesën fundore të tekstit Enki paracakton një perëndi të veçantë për çdo veprimtari njerëzore të mësuar nga ai.


Fragment nga eposi i Gilgameshit, nga Babilonia, 2003-1595 para K.
Por përveç teksteve mitologjike mbi perënditë ekziston edhe një kategori tjetër e rëndësishme, ajo e poemave epike njerëzore (me protagonistë kryesor njerëzit) që përfaqësohet mbi të gjitha nga cikli epik i Uruk-ut. Bëhet fjalë për njëmbëdhjetë poema, shtrirja e të cilave shkon nga periudha e Dinastisë së III-të të Ur-it, deri në fund të mijëvjeçarit të III-të, që kanë si argument Dinastinë e I mitike të Uruk-ut. Ato grupohen në pesë cikle, të karakterizuar nga protagonisti:

1. Cikli i Enmerkar-it, që përmban dy poema: Enmerkar-i dhe sunduesi i Aratta-s; Enmerkar-i dhe Ensukhkeshdanna.
2. Cikli i Lugalbanda-s, gjatë fushatës së Enmerkar-it kundër Aratta-s, përmban dy poema: Lugalbanda në shpellën e malit, i quajtur edhe Lugalbanda i I-rë. Dhe e dyta Lugalbanda dhe zogu Anzud, i quajtur dhe Lugalbanda i II-të.
3. Cikli i Dumuzi-t ka vetëm një poemë.
4. Cikli i Gilgameshit ka 5 poema: Gilgameshi dhe Agga; Gilgameshi dhe Khubaba; Gilgameshi, Enkidu-ja dhe Bota e Përtejme; Gilgameshi dhe demi qiellor dhe Vdekja e Gilgameshit. Përmbajtja që trajton cikli i Gilgameshit do të rimerret më pastaj në më të vonën Epopeja e Gilgameshit të epokës babilonase, që ka mbijetuar në gjendje më të mirë.
5. Cikli Vajtim për Ur-in

Midis zhanreve letrare të pranishme në letërsinë sumere është dhe ai i polemikave, i përbërë nga tekste në të cilët përballen dy entitete duke shfaqur arësyet për parapëlqimin e njërës apo tjetrës. Këtu hyjnë krijime si p.sh. Vera dhe dimri, bariu dhe bujku, argjendi dhe bakrri e kështu me radhë. Bëhet fjalë për një zhanër shumë të dobishëm për të përmirësuar aftësitë gjuhësore dhe argumentuese të skribëve që i futeshin fushës dhe për transmetimin e përmbajtjeve didaktike. Ajo do të vazhdohej në shumë prej letërsive pasuese.

Letërsia Akade është letërsia antike e shkruar përkatësisht në dialektet asire dhe babilonase të gjuhës akade gjatë periudhës që zgjat nga Epoka e Mesme e Bronxit deri në Epokën e Hekurit (afërsisht nga shekulli i XXIII deri në shekullin e VI para K.)

Gjatë periudhës akade është i shquar miti i Atrahasis-it, i cili përmban mitin e përmbytjes. Në letërsinë babilonase shquhet poema Enûma Eliš, që përshkruan krijimin e botës.

Një sasi e konsiderueshme e letërsisë babilonase u përkthye nga origjinalet sumere ashtu si dhe vazhdoi të jetë gjuha religjoze dhe ligjore. Fjalorë, gramatika dhe përkthime interlineare u hartuan për tu përdorur nga studentët, ashtu si dhe komentarë mbi tekstet e vjetra si dhe shpjegime të fjalëve dhe frazave të errëta.

Kultura dhe letërsia asire erdhi nga Babilonia, por edhe këtu kishte diferenca midis dy vendeve. Pak nga letërsia asire ishte origjinale dhe edukimi, i përgjithshëm në Babiloni, ishte më së shumti i kufizuar në një klas në mbretërinë veriore.

Dialekti asir i akadishtes ishte veçanërisht i pasur në mbishkrimet mbretërore nga fundi i shekullit të XIV para K. e në vazhdim, për shembull epikat e Adad-nārārī-t, Tukulti-Ninurta-s dhe Šulmānu-ašarēdu III si dhe anale që kataloguan fushatat e monarkëve neo-asir. Epika historike mbretërore më e hershme është ajo e Zimri-Lim-it (1710–1698 para K.) të Mari-së. Letërsia e ngjashme nga periudha e mesme babilonase është ruajtur shumë pak me një epik fragmentare nga periudha Kasite, si ajo e Adad-šuma-uṣur-it dhe Nabû-kudurrī-uṣur-it të I dhe Marduk-ut.

Kronika tradicionale dëshmohet për herë të parë në krijimet e hershme të Epokës së Hekurit që u referohen kohëve më të hershme, siç është Kronika e Mbretërve të Hershëm, Kronika Dinastike, Kronika P dhe Historia Sinkronistike Asire. Një seri e 15 kronika Neo-Babilonase dhe Babilonase të Vona një zbuluar se tregojnë periudhën që shkon nga Nabû-nasir-i (747–734 para K.) te Seleukus-i III Keraunus (243–223 para K.) dhe janë derivuar nga ngjarjet politike të përshkruar në ditarët astronomikë të Babilonisë.


Hymn për Iddin-Dagan, një mbret sumer. shkrim kuneiform sumer rreth 1950 para K.
Ekzemplarë të teksteve komike i zgjerojnë zhanret nga ai burlesque deri te satira dhe përfshijnë poema dashurie komike si dhe gjëagjëza. “Te pastruesit” është një rrëfenjë e mosmarrëveshjes mes një fshesaxhiu të pacipë dhe klientit të tij, një student kokëbosh që i jep leksione pastruesit në detaje qesharake mbi larjen e rrobave të tij, duke e detyruar pastruesin e irrituar që të mos humbas kohë duke e marr atë te lumi. Dialogu i Pesimismit qe parë si një saturnalie nga Bëhl-i, ku padroni dhe shërbyesi ndërrojnë rolet dhe si një burlesque nga Speiser-i, ku një padron idiot llomotit klishe dhe shërbëtori e përsërit. Lambert-i e konsideroi atë një adoleshent zbavitës i paqëndrueshëm me tendenca vetëvrasëse.

Teksti Aluzinnu-ja (“mashtruesi”, një lloj arlekini, kllouni ose palaçoje), i shtrirë në pesë fragmente nga periudha Neo-Asire shqetëson një individ me “karakter vrasësi” dhe që jeton duke zbavitur të tjerët me parodi, mimikëri dhe këngë skatologjike. Njeriu i Varfër i Nipur-it sjell një narrativë subversive të triumfit të të dobëtit mbi të fuqishmin ndërkohë që qeni i Ninurta-Pāqidāt-it kafshon një tekst shkolle të një natyre trashanike.


Udhezimet e Shurrupak-ut, koleksion proverbash sumere, 2400 para K.
Një nga mitet më të famshëm ishte Epi i Gilgameshit, i cili fillimisht shfaqet në akadisht gjatë periudhës së Vjetër Babilonase si një epikë 1000 linjëshe e njohur nga fillimi i tij si šūtur eli šarrī, ‘‘Duke parakaluar gjithë mbretërit’’, i cili përmbledh disa nga tregimet e 5 rrëfenjave më të hershme të Versionit sumer. Një shumësi versionesh nga mesi deri nga fundi i mijëvjeçarit të II dëshmojnë për popullaritetin e tij. Versioni standard babilonas, ša naqba īmeru, ‘‘Ai që pa thellësinë’’, përmban mbi 3000 linja mbi njëmbëdhjetë tabela dhe një prozë meditimi mbi fatin e njeriut në të dymbëdhjetën, që ishte një përkthim fjalë për fjalë e tekstit sumer “Bilgames-i dhe Bota e përtejme”. Ai shtrihet në 73 kopje dhe i atribuohej njëfarë Sîn-lēqi-unninni dhe i arranxhuar mbi një parim astronomik. Çdo ndarje përmban tregimin e një aventure të veçantë në karrierën e Gilgameshit, mbretit të Urukut. E gjithë historia është një produkt i përbërë dhe është e mundur që disa nga tregimet i janë shtuar artificialisht figurës qendrore.

Një tjetër epik ishte ajo e “krijimit”, Enûma Eliš, objekti i së cilës ishte glorifikonte Bel-Marduk-un duke përshkruar mosmarrëveshjen e tij me Tiamat-ën, dragoi i kaosit. Në librin e parë, jepet një përmbledhje e krijimit të botës nga thellësia primordiale dhe lindjen e perëndive të dritës. Pastaj vjen tregimi i përballjes mes zotave të dritës dhe fuqive të errësirës dhe fitoren përfundimtare të Mardukut, i cili mbledh copat e Tiamat-ës për të formuar qiellin nga gjysma e trupit të saj dhe tokën nga tjetra. Marduku më tej renditi yjet së bashku me diellin dhe hënën dhe u caktoi atyre ligjet që nuk duhej ti shkelnin kurr. Pas kësaj u krijuan bimët dhe kafshët dhe në fund njeriu. Marduku këtu zë vendin e Ea-s, që shfaqet si krijuesi në legjendat më të hershme dhe që thuhej se kishte krijuar njeriun nga balta.

Legjenda e Adapa-s, njeriu i parë — një porcion i të cilit është gjetur zyrën regjistruese të mbretit egjiptian Akhenaton në Tell-el-Amarna — shpjegon origjinën e vdekjes. Adapa, ndësa po peshkonte, theu krahët e e erës së jugut dhe ndaj u çua para gjykatës së Anu-it në qiell. Ea i këshilloi atij që mos të hante apo të pinte gjë aty. Ai ndoqi këshillën e tij dhe kështu refuzoi ushqimin që do të kishte bërë atë dhe pasardhësit e tij të pavdekshëm.

Ndër legjendat e tjera të Babilonisë mund të përmënden ato të Namtar-it, demoni i murtajës; të Erra-s, epidemisë; të Etana-s dhe Anzu-së. Hadi, selia e Ereshkigal-it ose Allatu-së, ku kishte hyrë Nergal-i, e cila e inatosur nga një mesazh që i ishte dërguar asaj nga zotat e botës së sipërme, urdhëroi Namtar-in ti çante kokën. Ajo, gjithësesi, deklaroi se do ti bindej çdo kushti që do ti vendosej asaj dhe do ti jepte Nergal-it sundimin e tokës. Nergali kështu hoqi dorë dhe Allatu-ja u bë mbretëresha e botës së përtejme. Etana komplotoi me shqiponjën për të fluturuar te qielli më i lartë. Porta e parë, ajo e Anu-së, u arrit suksesshëm, por në ngjitjen më tej te porta e Ishtarit, fuqia e shqiponjës mbaroi dhe Etana u rrëzua në tokë. Ashtu si për zotin e stuhisë Anzu, na thuhet se ai vodhi tabelat e fatit dhe kështu prerogativat e Enlilit. Zot pas zoti u urdhërua të gjurmohej dhe të rikuperoheshin ato, por duket se ato u rekuperuan më në fund vetëm nëpërmjet një strategjie.


Perendi sumere, ne formen e një demi me koke njerzore
Magnituda e letërsisë së ogureve brenda korpusit akadian është e një veçantie dalluese e trashëgimisë së kësaj gjuhe. Sipas Oppenheim-it, 30% e gjithë dokumenteve nga kjo traditë janë të këtij zhanri. Ekzemplarë tekstesh oguri shfaqen gjatë periudhës së hershme të letërsisë akade, por e arrijnë maturinë e tyre herët në mijëvjeçarin e parë me formimin e versioneve kanonike. Të shquar ndërmjet tyre është Enuma Anu Enlil (ogure astrologjike), Šumma ālu (ogure tokësore),Šumma izbu (lindjet anomale), Alamdimmû (oguret fizionjomike) dhe Iškar Zaqīqu (oguret e ëndrrave). Është pikërisht mes këtij zhanri që edhe Sakikkū (SA.GIG) “Udhëzuesi Diagnostik” bën pjesë.

Praktika e ekstispicisë, parashikimi nëpërmjet të brendshmeve të kafshëve, u përkrye si një shkencë gjatë mijëvjeçarëve nga babilonasit dhe tekstet mbështetëse në fund u përmblodhën në një udhëzues monumental, Bārûtu, duke u shtrirë në 100 tabela dhe i ndarë në dhjetë kapituj. Parashikimi, gjithësesi, i shtrirë në fusha të tjera me, psh. tekstet e vjetra babilonase të libanomacisë, që kanë të bëjnë me interpretimin e paralajmërimeve nga tymi i temjanit duke qenë i tillë edhe teksti i ogurit të Bēl-nadin-šumi-t mbi shtigjet e fluturimit të zogjve, i hartuar gjatë periudhës së mbretit Kasit, Meli-Šipak, është një tjetër ekzemplar.

Magjepsjet (ose yshtjet) formojnë një pjesë të rëndësishme të kësaj trashëgimie, duke mbuluar një gamë të gjerë ritualesh nga të shenjtit, Maqlû, "djegjen" për të kundërshtuar shtriganërinë, Šurpu, “shkrumbimin” për të kundërshtuar mallkimet, Namburbi, për të parandaluar oguret jo të mbarë, Utukkū Lemnūtu (në fakt bilingual), për të çliruar nga “Demonët e këqij” dhe Bīt rimki, ose “banjë shtëpie” purifikimi dhe ceremonia e zëvendësimit, te të rëndomtat, Šà.zi.ga, “zgjimi i zemrës”, fuqia e formulave magjike si dhe Zu-buru-dabbeda, “të kapësh ‘dhëmbin e karkalecit’”, një përmbledhje magjepsjesh kundër parazitëve të fushës.

Një zhanër veçanërisht i pasur i teksteve akade është ai i përfaqësuar nga emri “letërsi diturake”, megjithëse ka diferenca në mendimin që ka të bëjë se cilat punime përfshihen në të. Një nga ekzemplarët më të hershëm është Dialogu mes një njeriu dhe zotit të tij vonë në periudhën e Vjetër babilonase. Ndoshta më e shquara është Poema e të drejtit që vuan (Ludlul bēl nēmeqi) dhe Teodicia babilonase. Të përfshirë në këtë grup janë një numër fabulash ose letërsia polemiste, në gjendje të ndryshme preservimi, si Bruka dhe Palma, Fabula e Shelgut, Nisaba dhe Gruri (kibtu), Kau dhe Kali (Inum Ištar šurbutum, “Kur ekzlatohet Ishtari”), Fabula e dhelprës dhe Fabula e majmunit kalërues.

W. G. Lambert dhe të tjerë përfshijnë mjaft thënie dhe proverba (të dyja dygjuhëshe nga Babilonia) së bashku me Vajtimi i vuajtësit me një lutës të Mardukut, Këshilltarët e Diturisë, Këshilltarët e një Pesimisti dhe Këshilla një princi në këtë zhanër. “Një dialog mes Šūpê-amēli dhe babait të tij” (Šimâ milka) është një pjesë letërsie diturake në formën e një debati në shtratin e vdekjes nga hinterlandi akad. Ka gjithashtu, edhe përkthime akade të teksteve më të hershme sumere si Udhëzimet e Shuruppak-ut të cilat shpesh konsiderohet se i përkasin kësaj tradite.

Muzika u zhvillua në këtë rajon midis mijëvjeçarit të 4-t dhe të 3-të para K., e përdorur në tempujt sumerë, ku priftërinjtë këndonin hymne dhe psalme për perënditë. Këndimi liturgjik përbëhej nga responsorium-e —këngë që alternohej mes priftit dhe korit— dhe antifone —këngë që alternohej mes dy koreve. Ata kishin mjaft instrumente si tigi (flaut), balag-u (tambure), lilis-e (paraardhës i timpanit) algar-ë (lira), zagsal-ë (harpa) dhe adapa (defi).

Egjipti i Lashtë

Mastaba e Ptahchepses-it, dinastia e V, ne Abousir
Në Egjipt u zhvillua një nga qytetërimet e para të mëdha me punime artistike të përpunuara dhe komplekse, të cilat supozojnë specializimin profesional të artistëve/artizanëve. Arti i tij intesivisht religjoz dhe simbolik, me një strukturë dhe hierarki pushteti shumë të centralizuar, duke i dhënë një rëndësi të madhe konceptit religjoz të pavdekshmërisë, veçanërisht të faraonit, për të cilin u ndërtuan monumente të mëdhenj. Arti egjiptian zgjat që nga 3000 vjet para K. deri në pushtimin e Egjiptit nga Aleksandri i Madh. Gjithësesi influenca e tij vazhdoi në artin Koptik dhe atë Bizantin.

Arkitektura karakterizohej nga monumentaliteti i tij, që krijohej nga përdorimi i blloqeve të mëdhenj prej guri, qemerit dhe kolonave solide. Të shquar janë monumentet funerale, me tre tipe kryesore: mastaba, varr me formë drejtkëndore; piramida, e cila mund të ishte e shkallëzuar (Saqqarah) ose faqe lëmuar (Giza); dhe hipogjeu, varr nëntokësor (Lugina e mbretërve). Tjetër ndërtesë e madhe është tempulli, një kompleks monumental i paraprirë nga një shëtitore me sfinksa dhe obelisqe, të cilët ja lënë vendin dy kullave drejtuese dhe mureve trapezoidale, një hypaetros, një holl hipostil dhe një faltore. Në këtë lloj ndërtesash të njohur janë tempujt e Karnak-ut, Luxor-it, Philae-s dhe Edfu-së. Një tjetër tip tempulli është tempulli shkëmbor, i cili ka formën e një hypogeum-i, si në Abu Simbel dhe Deir el-Bahari.


Piramidat e nekropolit te Gizas
Piktura karakterizohej nga mbivendosja e planeve. Imazhet shpërfaqeshin në mënyrë hierarkike, do të thotë. faraoni tregohet më i madh se subjektet ose armiqtë e pranishëm në skenë. Egjiptianët i pikturonin kokën dhe gjymtyrët në profil, ndërsa shpatullat dhe sytë përballë. Artet e aplikuara u zhvilluan në mënyrë domethënëse në Egjipt, në veçanti punimi i drurit dhe metalit, më shembuj mjeshtëror si orenditë prej cedri të zbukuruara me abanoz dhe fildish të varreve në Egyptian Museum, ose pjesët e gjetura varrin e Tutankamunit, që janë të një cilësie të lartë artistike.


Deir el Bahari, tempulli i Hatshepsut-it, mbreteria e re
Muzika egjiptiane ishte kryesisht me karakter fetar, me një protagonizëm të madh të këndimit vokal, ku u zhvillua një cikël vjetor festash çdo njëra prej të cilave kishte muzikën përkatëse –ashtu siç qenë më vonë liturgjia hebreje dhe e krishterë–. Mes instrumenteve të saj figuronin sistri, ser-i (dajria), ben-i (harpa), seba (flauti), sneb-i (trombeta) dhe met-i (klarineta). Me sa duket, kishin edhe një lloj organoje hidraulike si në varrin e Tutankhamun-it u gjetën trombeta argjendi.

Letërsia egjiptiane ishte e para që zhvilloi një format letrar siç e njohim edhe sot: librin. Një nga shfaqjet e saj më të rëndësishme është Historia e Sinuhe-s, një shërbëtor i Sesostris-it I, e cila daton në mesin e shekullit të XX para K. Më vonë shquhet Libri i të vdekurit, i shkruar në Papirusin e Anit, i datuar rreth shekullit të XIII para K.

Ka shumë shembuj të letërsisë me “mësime” që përfshijnë Maksimat e Ptahotepit, Udhëzimet e Kagemni-t, Mësimet e mbretit Merikare, Udhëzimet e Amenemhat-it, Udhëzimet e Hardjedef-it, Mësimi Mbretëror dhe Udhëzimet e Amenemope-it. Tekstet me mësime që kanë mbijetuar nga Mbretëria e Mesme janë dorëshkrime papirusi. Nga Mbretëria e Mesme nuk ka mbijetuar asnjë Ostraka. Dërrasa e drurit për të shkruar më e hershme, me një kopje të një teksti me mësime (konkretisht Ptahhotepit), daton nga Dinastia e XVIII. Ptahhotepi dhe Kagemni gjenden të dy në Papirusin Prisse, i cili u shkrua gjatë Dinastisë së XII të Mbretërisë së Mesme[55][56]. I gjithë teksti Mësimet Mbretërore mbijeton vetëm në dorëshkrime nga Mbretëria e Re, megjithëse e gjithë pjesa e parë është ruajtur në një stele guri biografike nga Mbretëria e Mesme që përkujton zyrtarin e Dinastisë së XII, Sehetepibre. Punime e Merikare-së, Amenemhat-it dhe Hardjedef-it janë punime xhenuine të Mbretërisë së Mesme, por mbijetojnë në kopje më të vona të Mbretërisë së Re.


Pektoral i Tutankhamunit, Dinastia e XVIII
Udhëzimet e Amenemope-it janë një përpilim i Mbretërisë së Re.


Pjese nga Libri i te Vdekurit Ani, 1275 para K.
Punime madhore narrative nga Mbretëria e Mesme përfshijnë Rrëfenjën e oborrit të mbretit Keops, Mbreti Neferkare dhe Gjenerali Sasenet, Fshatari elokuent, Historia e Sinuhe-së dhe Rrëfenjën e lundërtarit anijembytur[. Korpusi i rrëfenjave të Mbretërisë së Re përfshin Përballjen e Apepi-t dhe Seqenenre-së, Marrjen e Joppa-s, Rrëfenjën e princit fatkeq, Rrëfenjën e dy vëllezërve dhe Raportin e Wenamun-it. Histori nga mijëvjeçari i I para K. të shkruara në gjuhën Demotike përfshijnë historinë e Stelas së Urisë (e vendosur në Mbretërinë e Vjetër edhe pse e shkruar gjatë Dinastisë Ptolemejane) dhe ciklet e tregimeve të shkurta nga periudha Ptolemejane dhe Romake që transformon figura të mirënjohura historike si Khaemweset (Dinastia e XIX) dhe Inaros-in (Periudha e Parë Persiane) në heronj legjendar fikshëni. Kjo kontraston me shumë tregime të shkruara në gjuhën e vonë egjiptiane, autorët e së cilës shpesh zgjodhën perënditë si protagoniste dhe vendet mitologjike për ambjentim.


Muzikante dhe kercimtare nga varri i Nebamunit. Dinastia e XVIII.
Zhanri i “teksteve profetike” të Mbretërisë së Mesme, të njohur gjithashtu si “vajtime”, “diskutime” dhe “letërsi apoliptike”, përfshin punime të tilla si Paralajmërimi i Ipuwer-it, Profecia e Neferti-t dhe Mosmarrëveshja midis një njeriu dhe Ba-së (një lloj shpirti apo gjeniu vetiak) së tij. Ky zhanër nuk ka pararendës të njohur nga Mbretëria e Vjetër dhe nuk u krijuan përpilime origjinale në Mbretërinë e Re. Gjithësesi, punime si Profecia e Neferti-t kopjoheshin shpesh gjatë Periudhës Ramseside të Mbretërisë së Re kur ky zhanër në Mbretërinë e Re u kanonizua por nuk u vazhdua. Letërsia egjiptiane profetike pësoi një rilindje gjatë Dinastisë Ptolemejane greke dhe periudhës romake të Egjiptit me punime si Kronikat Demotike, Orakulli i Qengjit, Orakulli i Qeramikës dhe tekste profetike që fokusohen te Nektaneb-i II (360–343 para K) si protagonist i cili aludon se ky zhanër u rilind në periudha pas Mbretërisë së Mesme dhe citon Depauw (1997: 97–9), Frankfurter (1998: 241–8), dhe Bresciani (1999). Me gjithë tekstet e mësimeve, këto diskutime janë grupuar me kategorinë e letërsisë diturake të Lashtësisë së Lindjes së Afërme.

Një shumëllojshmëri traditash tekstuale evoluan nga Tekstet origjinale të Piramidave: Tekstet e Qivureve (sarkofagëve) të Mbretërisë së Mesme[77], i ashtuquajturi Libri i të Vdekurit, Litanitë e Ra-ut dhe Amduat-i të shkruara në papiruse nga Mbretëria e Re deri në fund të Qytetërimit të Lashtë Egjiptian.

Krahas glorifikimit të mbretërve, shkruheshin poema në nder të perëndive të ndryshme si dhe Nilit.


Atoni ndriçon karron mbreterore te Akhenatonit, Nekropoli i Amarnas
Hymne dhe këngë të mbijetuara nga Mbretëria e Vjetër përfshijnë hymne të përshëndetjes së mëngjesit për perënditë në tempujt e tyre. Një cikël këngësh i Mbretërisë së Mesme dedikuar Senusret-it III (1878–1839 para K.) u zbuluan në El-Lahun.

Kënga e Harpistit, lirika të gjetura në një gur varri të Mbretërisë së Mesme dhe në Papirus-in Harris 500 nga Mbretëria e Re, këndohej për të ftuarit në bankete formale.

Gjatë mbretërimit të Akhenaton-it (1353–1336 para K.), u shkrua Hymni i Madh i Atonit— i ruajtur në varret e Amarnas, duke përfshirë varrin e Ay-së— i kushtuar Aton-it, perëndisë së diskut diellor të cilit gjatë mbretërimit të tij iu kushtua një patronazh ekskluziv. Simpsoni i krahason fjalët dhe sekuencën e ideve të këtij hymni me ato të Psalmit 104 të Biblës.

Vetëm një hymn poetik është ruajtur në shkrimin Demotik. Megjithatë, ka shumë shembuj të mbijetuar nga hymnet e Periudhës së Vonë Egjiptiane të shkruar në hieroglife në muret e tempujve.

Letrat më të vjetra private të njohura janë gjetur në një tempull mortor mbi papirus që daton në mbretërimin e Djedkare-Izezi-t (2414–2375 para K.) nga Dinastia e V. Letrat më të shumta datojnë nga Dinastia e VI, kur fillon dhe nënzhanri epistolar.

Libri edukativ i Kemit, i datuar nga Dinastia e XI, përmban një list letrash me përshëndetje dhe narrativa me një fund në formë letre dhe terminologji të përshtatshme për tu përdorur në biografitë përkujtuese. Janë gjetur edhe letra të tjera nga periudha e hershme e Mbretërisë së Mesme që përdorin formula epistolare të ngjashme me ato të Librit të Kemit. Papirusi Heqanakht, i shkruar nga një fermer fisnik, daton nga Dinastia e XI dhe përfaqëson disa nga letrat e njohura private më të gjata që janë shkruar në Egjiptin e Lashtë.

Letërkëmbimi Satirik i Papirusit Anastasi i I, i shkruar gjatë Dinastisë së XIX ishte një tekst pedagogjik dhe didaktik i kopjuar nga nxënësit në ostraka të shumta.

Janë hequr paralele midis historisë ku ushtarët egjiptian hyjnë vjedhurazi në Jaffa, të fshehur në kosha, për të pushtuar qytetin në tregimin Marrja e Joppa-s dhe hyrjes vjedhurazi në Trojë të Grekëve Mikenas, fshehur brenda kalit të Trojës. Marrja e Joppa-s është krahasuar edhe me tregimin arab të Ali Baba-s në Njëmijë e Një Netë. Është hamendësuar gjithashtu se Sinbad detari mund të ketë qenë frymëzuar nga historia e Rrëfenjës së detarit anijembytur.

Lashtësia Amerikane

altari olmek i La Venta-s
Në një evolucion paralel me atë të popujve neolitikë evropianë, gjahtarë-mbledhësit e lashtë filluan të ushtronin bujqësinë rreth mijëvjeçarit të VII para K. –veçanërisht misrin– duke ngritur shoqëritë e para në rrafshnaltat e Meksikës, ku vërehet mbizotërimi i një klase priftërore , me njohuri të mëdha në matematikë dhe astronomi. Gjetjet e para artistike janë të rreth 1300 vjetëve para K. në Xochipala (shteti Guerrero), ku u gjetën disa statuja argjile me gjallëri të madhe. Qytetërimi i parë mesoamerikan ishte ai olmek, i vendosur në provincat e Veracruz dhe Tabasco, ku veçohen skulpturat e gurit të një natyralizmi të lartë (Luftëtar, i gjetur në Santa Maria Uxpanapan), ose kokat monolitike vigane deri në 3,5 metra të larta. Zapotekët, të vendosur në Oaxaca, ndërtuan një kompleks të mrekullueshëm të Qytetit të Tempujve, në Monte Alban. Në Amerikën e Veriut u dalluan kulturat Hohokam, Mogollon dhe Anasazi.

Në Peru është dokumentuar ndërtimi i tempujve të mëdhenj përfshirë edhe para zbulimit të qeramikës, në mijëvjeçarin e III para K. (Sechin Alto, Kuntur Wasi). Dallohet Chavín de Huántar (900 para K.), kompleks religjoz i ndërtuar në faza të ndryshme me një strukturë U-je, me një shesh të shtruar me pllaka në reliev me figura xhaguarësh dhe kafshësh mitologjike, tempull i ndërtuar mbi tre kate galerishë, dhe një monolit qendror prej graniti të bardhë 4,5 metra i lartë. Në këtë rajon lindi industria tekstile, e cila është e para në botë, me fije të thurura në rreshta pothuaj prej 200 ngjyrash të ndryshme, ku veçohen mantelët prej leshi Paracas-i. Kultura të tjera të rëndësishme të rajonit ishin ajo moche dhe nazca – me gjeoglifet e saj enigmatike në Nazca–. Në zonën e Amazonave u veçua kultura barrankoide, me një qeramikë me vizatime të gdhendura, ashtu si kultura San Agustin në Kolumbi.

Lashtësia Afrikane

Skulpture e kultures Nok, shek. i VI para K. - shek. i V pas K., Nigeri.
Arti afrikan ka mbajtur gjithëmonë një karakter të theksuar magjiko-religjiz, i destinuar më shumë për rite dhe ceremoni të besimeve të ndryshme animiste dhe politeiste afrikane, sesa për qëllime estetike, megjithëse ka edhe prodhime me shenja të qarta zbukuruese. Pjesa më e madhe e veprave të tyre janë prej druri, guri ose fildishi në maska dhe figura pak a shumë antropomorfike, me një stil tipik me kokë të madhe, trup të drejtë dhe gjymtyrë të shkurtra. U prodhua edhe qeramika, argjendaria dhe tekstili, ashtu si dhe objekte metalurgjike: hekuri njihej që nga shekulli i VI para K.. Prodhimi i parë i njëfarë rëndësie ishte kultura Nok, në mijëvjeçarin e I para K., e vendosur në veri të Nigerisë së sotme. Dallohen skupturat e terrakotës me figura njerëzore – në vend të vetëm kokës– ose kafshësh (elefantë, majmunë, gjarprinjë), me një ndjenjë të lartë natyraliste, duke treguar shprehjet e fytyrave të veçanta, me modele të ndryshme flokësh, në vend të gjerdanëve dhe byzylykëve. Në Sudan u zhvilluan kulturat kerma dhe meroe, të karakterizuara nga ndërtimet e tyre monumentale prej balte, armët dhe qeramikën e saj. Në Etiopi u dalluan qyteti i Aksum-it, qendra e një mbretërie që e arriti apogjeun e saj në shekullin IV. Me një kulturë të shquar (u zhvillua një shkrim në gjuhën ge'ez si dhe një sistem monetar) janë për tu veçuar stelat e tij në formë shtyllash monolitike, me karakter funerar, deri në 20 metra të larta.

Lashtësia e Azisë
Lashtësia Indiane
Arti Indian ka një karakter kryesisht fetar, duke shërbyer si mjet përçimi për besimet e veçanta që kanë përbërë Indinë: hinduizmi, budizmi, islamizmi, krishtërimi, etj. Duhet të veçohet si karakter dallues i artit indian edhe përpjekja e tij për t'u integruar me natyrën, si përshtatje ndaj rendit universal, duke marrë parasysh që pjesa më e madhe e elementeve natyrorë (male, lumenj, pemë) kanë për indianët karakter të shenjtë.

• Kultura e Indusit: qytetërimi i parë i madh indian u zhvillua midis 2500 deri në 1200 vjet para K., e njohur sot nga gërmimet e kryera në 1920 nga sir John Marshall në Mohenjo-Daro, qyteti antik që sheshet e njëpasnjëshme tregon një urbanizim të planifikuar, me ndërtesa publike të ndërtuara me tulla balte të pjekur. Me rëndësi të njëjtë janë gërmimet e kryera në Harappa, me mbetje qeramike, skulptura dhe mjete metalike (ari, argjend, bakër dhe tunxh)[.
• 
  Pamje e stupave te Mohenjo-daro-s
  Periudha vedike (shekujt e XIII-VI para K.) dhe premaurya-s (shekujt e VI-III para K.): në këtë etapë hyjnë popujt arian, duke shfaqur besimet tradicionale indiane. Në shekullin e VI para K. shfaqen budizmi dhe jainizmi, duke vendosur lidhje të ngushta me artin pers. Ekspedita në Indi e Aleksandrit të Madh (326-325 para K.) i hapi rrugën kontakteve me artin helenik, duke u ngjizuar në format greko-budiste.
• Arti Mauryan (shekujt e III-II para K.): dinastia Maurya, e besimit budist, zotëroi gjithë rrjedhën e mesme të Indusit dhe pjesën qendrore të gadishullit të Deccan-it. Arkitektura prej guri zëvendëson tullën, si në Pallatin e Aśoka-s në Pataliputra. Monumenti karakteristik i kësaj periudhe është stūpa, tuma funerare me karakter përkujtues, përgjithësisht të mbuluara me relieve me skena nga jeta e Buda-s, si Stūpa e Sānchi-t.
• Arti i Gandhāra-s (shekujt e II para K.-I pas K.): arti i Gandhāra-s është i traditës greko-budiste, me ndikime helenike dhe sasanide, duke u dalluar për shpërfaqjen e direkte të imazhit të Buda-s. Evoloi tipologjia e stūpa-s, që është me kupol mbi një tambur cilindrik të vendosur mbi një bazë katrore, si ai i Kanisha-s, në Peshawar.
• Arti i Mathurā-s dhe Amarāvatī-t (shekujt e I-IV): në qytetin e Mathurā-s, i vendosur në basenin e sipërm të Gangut, u zhvillua një shkollë artistike që u përhap në pjesën tjetër të Indisë dhe influencues i artit gupta. Stili Mathurā përziente elementet tradicionalë indian me motive greko-romane, pa dyshim na kanë mbijetuar pak përfaqësime të kësaj periudhe nga shkatërrimi i shkaktuar nga pushtimi islam. Arti i Amarāvatī-t gjithashtu ka ndikim greko-romak, siç dëshmojnë mbetjet e gjetura në Virapatnam (Pondicherry). Njëlloj si stilet paraardhëse, veprat e tij kryesore janë manastiret dhe stūpa-t, duke veçuar stūpa-n e madhe të Amarāvatī-t, prej 50 metrash e larte.

Skene luftimi nga Mahabharata, ilustrim i shekullit te XVII
Letërsia Indiane filloi rreth 2500 vjet para K., e shkruar në sanskritisht. Shfaqja e saj e parë ishte letërsia vedike (e veda-ve, ‘të vërteta’), me shkrime të përqëndruar te besimi fetar dhe lufta, me një ton poetik dhe evokues i një bote magjike. Ndahet në tre grupe: Samhita ose ‘koleksionet’, që përfshijnë vetë Rigveda-n (hymne liturgjik me tema mitologjike, me një gjuhë poetike dhe ekzaltim të natyrshëm); Brāhman, gjithashtu me karakter liturgjik, por me shenja më esoterike, duke përfshirë Upaṇiṣad-et, e shkruara mbi doktrinat sekrete dhe që mendohet se është vepra e parë filozofike në Indi; dhe Sutra, një seri aforizmash mbi besimin, gramatikën, filozofinë dhe aspekte të tjera të brahmanizmit. Në periudhën post-vedike (deri në shekullin e III para K.) lindën poemat e mëdha epike indiane: Mahabharata, që është vepra e tretë letrare më e gjatë në botë, me dyqind mijë vargje të përpiluar në 18 libra (ku veçohet Bhagavad-gītā), mbi legjendat dhe epopetë e mitologjisë hindu, por me një sfond të fortë filozofik dhe moral; dhe Ramaiana, vepra e Valmiki-t, sintezë e re e poezisë dhe epopesë me elemente teologjike dhe filozofike.

Teatri indian e ka origjinën te Nāṭya-śāstra, libër i shenjtë i Brahma-s që ju komunikua njerëzve nga rishi Bharata Muni dhe ku flitet për këngën, kërcimin dhe mimikën. Përgjithësisht, tematika është e natyrës mitologjike, mbi historitë e perëndive dhe heronjve indian. Shfaqja është thelbësisht aktoriale, pa dekorime, duke dalluar vetëm veshjet dhe makiazhin. Ka modalitete të ndryshme: si Śakuntalā, prej shtatë aktesh dhe Mricchakaṭikā, prej dhjetë aktesh. Si dramaturgë u dalluan Kālidāsa dhe Śūdraka.

Muzika Indiane mban një vulë të fortë eklektike për shkak të popujve të ndryshëm që u lidhën me nënkontinentin indian: vedat ruajtën meloditë prej vetëm dy notash; dravidët ruajtën muzikat dhe kërcimet më të përpunuara, të lidhura me kultet e fertilitetit; protomediterranët futën instrumente të reja, si magudhi, flauti i famshëm i magjepsësve të gjarprinjve; arianët futën hymnet religjoze të Veda-ve. Ṛig vedat («hymnet veda») e përbërë prej tre tipe intonacionesh: udatta (akut), anudatta (grave) dhe svarita (i mesëm). Sāma Veda («këngët e veda-ve») kaloi nga pesë në shtatë nota, duke përdorur përgjithësisht një tetrakord në meloditë vokale, që vazhdojnë akoma në zonat e Himalajave.

Kina e Lashtësisë

Luftetaret prej terrakote, Xi'an, Kine.
Arti kinez pati një evoluim më uniform se ai perëndimor, me një nuancë kulturore dhe estetike të përbashkët në etapat pasuese artistike, të shenjuara nga dinastitë e tij mbretëruese. Si shumica e artit oriental ka një ngarkesë të rëndësishme religjoze (kryesisht taoizmi, konfucianizmi dhe budizmi) dhe një përbashkim me natyrën. Në të kundërt të atij në Perëndim, kinezët vlerësonin njëlloj si kaligrafinë, qeramikën, mëndafshin ose porcelanin, ashtu dhe arkitekturën, pikturën ose skulpturën, ndërkohë që është plotësisht i integruar në filosofí dhe kulturë.

• Dinastia Shang (1600-1046 para K.): vihet në dukje për objektet dhe skulpturat në bronz, veçanërisht vazot e dekoruara me relieve dhe maskat si dhe statujat antropomorfike, si gjetjen e zbuluara në zonën e Chengdu-së, në rrjedhën e sipërme të Jangce-së, rreth 1200 vjet para K. Janë gjetur mbetje arkeologjike të qyteteve të ndryshme në zonën e Henan-it, me mure dhe me një rrjetë drejtkëndore, si në Zhengzhou dhe Anyang. Në këto vendbanime janë gjetur gjithashtu varre me pjesë të pasura armësh, stoli dhe vegla të ndryshme në bronz, nefrite, fildish dhe materiale të tjera.
• Dinastia Zhou (1045-256 vjet para K.): duke evoluar deri në artin Shang, Zhou-të krijuan një stil dekorativ dhe ornamental figurash të stilizuara dhe dinamike, duke e vazhduar punën në bakër. Një pushtim nomad në vitin 771 para K. fragmentoi perandorinë në mbretëri të vogla, periudhë në të cilën lulëzoi bujqësia dhe metalurgjia, duke shfaqur stile artistike vendore të ndryshme në të ashtuquajturën Periudha e mbretërive luftuese. U shfaq taoizmi dhe konfucianizmi, që e influencuan së tepërmi artin. Dallohet punimi i nefritit, të dekoruar me relieve si dhe u shfaq llaku.
• Dinastia Qin (221-206 vjet para K.): Kina e bashkuar nën mbretërimin e Qin Shi Huang, për të shmangur pushtimet e jashtme ndërtoi Murin e Madh, me 2.400 kilometa gjatësi dhe një mesatare prej 9 metrash lartësi, me kulla roje prej 12 metrash lartësi. Bie në sy gjetja e madhe arkeologjike e Ushtrisë prej terrakote të Xian-it (210 vjet para K.), e vendosur në brendësi të Mauzoleut të Qin Shi Huang-ut. Është e përbërë nga qindra statuja terrakote luftëtarësh në përmasa natyrore, duke përfshirë kuaj dhe qerre të ndryshme, me natyralizëm dhe saktësi të lartë në fizionomi dhe detaje.
• Dinastia Han (206 vjet para K.-220 pas K.): epoka e paqes dhe prosperitetit, u fut budizmi që pati një përhapje të ngadaltë por përparuese. U dallua për kapelat funerare, me statuja me flatra dhe luanë, tigra dhe kuaj. Piktura u përqendrua në temat e oborrit perandorak, fisnikëve dhe funksionarëve me një shije konfucianiste të solemnitetit dhe virtytit moral. Janë gjithashtu për tu veçuar relievët në tempujt dhe dhomat e ofertave, përgjithësisht të dedikuara motiveve konfucianiste, në një stil linear me thjeshtësi të madhe.
• 
  Pjese nga nje doreshkrim Taoist, shekulli i II para K.,Dinastia Han, e zbuluar ne varrin e Mawangdui, Provinca Hunan, Kine
  Periudha e gjashtë dinastive (220-618): u përhap më gjerësisht budizmi, duke ndërtuar tempuj të mëdhenj me statuja kolosale të Buda-s (Yungang, Longmen). Së bashku me këtë besim të ri si dhe falë rrugës së mëndafshit, u huazuan ndikime të ndryshme nga perëndimi aziatik. Në pikturë u formuluan gjashtë parimet, të shpallura nga Xie He në fillim të shekullit të VI si dhe filloi kaligrafia artistike me figurën legjendare të Wang Xianzhi-së

Letërsia kineze filloi me vepra të natyrës fetare dhe filozofike, duke u shfaqur në shekullin e X dhe të V para K. me të ashtuquajturit Pesë Klasikët: Li-Ki-u, përmbledhje ritualesh dhe zakonesh që u zgjeruan më vonë, duke u lidhur në qind vëllime; King-u i I, manual parashikimi i bazuar në domethënien e tetë trigramave, i atribuar perandorit mitik Fu Xi; Shu-king-u, kronikë e shkruar në një gjuhë formale dhe ceremoniale që do të ishte tipike e prodhimit letrar kinez; Shi King-u (Klasiku i poezisë), përmbledhje poemash; dhe Ch'uen-tsieu, kronika e parë e datuar (722-481 vjet para K.). Rreth shekullit të V para K. u krijuan veprat kryesore të mendimit kinez, përmbledhje të mëdha të filozofisë dhe moralit: Lùn Yǔ-ja (Përmbledhje letrare) të Konfucit dhe Tao te king-ut (Libri i Tao-s) të Lao Tse-së. Pati shumë jehonë edhe Arti i Luftës së Sun Tzu-së. Në epokën Han u shfaq një zhanër i ri, që qe poezia me karakter didaktik të ndërlidhur me një kompozim muzikor, ndërkohë që në prozë u dallua She-ki-u(Kujtimet historike) të Ssê Ma-ts'ien-it.

Muzika kineze është pentatonike (me pesë nota), në të kundërt të sistemit heptatonik perëndimor (me shtatë nota). Nga periudha paradinastike ka prezencë të instrumenteve të ndryshme, si ch'ing-u (guri i zëshëm), hsüan-i (flauti), ku-ja (tamburi) dhe chun-i(zilja). Nga epoka Shang është Shih Ching-u (Libri i këngëve), që përmbledh krijime muzikore që nga 1600 deri në 600 para K. Gjatë dinastisë Zhou u vendosën bazat e muzikës tradicionale kineze, të përmbledhura në Lü Shih Ch'un Ch'iu(Analet e Z. Lü) të Lü Buwei-t (239 vjet para K.): mbi një “ton bazë” (huang chung) nga një kallam bambuje, rrodhën tone më akut duke shkurtuar një të tretën e tubit të mëparshëm, duke nxjerr pesë nota: king, shang, chiao, chih, yü. Instrumentet kryesore ishin: pien-ch'ing-u (carillon me gurë nefriti), pien-chung-u (zilkat), sheng-u (organo tub bambuje), p'ai-hsiao (flauti i panit ose siringa) dhe ch'in-i (citara).

Japonia e Lashtësisë

Kapitulli Epoka e Zotave nga Kronikat e Japonise, Nihon Shoki jindai-kan)
Arti japonez ka qenë shenjuar nga ishulloriteti i tij, edhe pse me intervale ka huazuar ndikimin e qytetërimeve kontinentale, mbi të gjitha të Kinës dhe Koresë. Pjesa më e madhe e artit të prodhuar në Japoni ka qenë e tipit religjoz: nga besimi shintoist, tipikisht më japonez, i formuar rreth shekullit të I, iu shtua budizmi rreth shekullit të V, duke farkëtuar një sinkretizëm fetar që do të vazhdonte deri sot.

• Periudha Jōmon (5000-200 para K.): gjatë mesolitit dhe neolitit u prodhuan instrumente prej kocke dhe gurësh të lëmuar, qeramika dhe figura antropomorfe. Japonia ndenji e izoluar nga kontinenti, prandaj gjithë prodhimi i saj qe vendor, edhe pse i një rëndësie të vogël. Duhet shenjuar se qeramika Jōmon është më e vjetra që u prodhua nga njeriu, e bërë me dorë dhe dekoruar me skalitje dhe stampuar me litarë.
• Periudha Yayoi (200 para K.-200 pas K.): që nga shekulli i I filloi të hynte qytetërimi i kontinentit për shkak të lidhjeve me Kinën dhe Korenë. Në këtë epokë u përhap një lloj varrimesh tumore me dhomë duke zbukuruar cilindrat e terrakotës, me figura njerëzore dhe kafshë. Qeramika prodhohej me torno.
• 
  Detaj nga Koleksioni i 10 000 gjetheve (Man'yōshū), Volumi i 9, Aigami edition, me i hershem se 1185, Japoni
  Periudha Kofun (200-600): dallohet për varrimet e mëdha të perandorëve Ōjin (200-310) dhe Nintoku (310-399), ku shfaqen stoli, armë, qeramika dhe disa figura terrakote të quajtura haniwa. Në këtë periudhë takojmë mostrat e para të pikturës japoneze (varret e Kyūshū, shekujt e V-VI; varreza mbretërore e Otsuka-s). Për sa i përketë arkitekturës religjoze, duhet dalluar tempulli i Isa-s

Letërsia japoneze ka një ndikim të fortë kinez, mbi të gjitha ngaqë adoptuan shkrimin kinez. Dëshmia më e vjetër e ruajtur është Kojiki (Tregime të gjërave të vjetra), një lloj historie universale e oborrit mitik dhe teogonik. Tjetër dëshmi e rëndësishme është Nihonshoki (Analet e Japonisë). Poezia përfaqësohet nga Manyoshu (Koleksioni i dhjetë mijë gjetheve), antologji poetike e shenjave të ndryshme, me varietet të madh tematik dhe stilistik, duke redaktuar autorë të ndryshëm mes të cilëve dallohen Otomo Yakamochi dhe Yamanoue Okura

Muzika japoneze i pati shfaqjet e saj të para te honkyoku-t («pjesët origjinale»), që shkojnë deri në shekullin e XIX para K., ashtu si dhe min'yō-ja, këngë popullore japoneze. Ritet shintoiste kishin kore që recitonin një dredhje të ngadaltë të shoqëruar nga flauti i bambusë (yamate-bue) dhe kitara me 6 tela (yamato-goto). Modaliteti kryesor muzikor dhe kërcimi shintoist është kagura, mbi mitin e Amaterasu-së, perëndeshës së diellit. Ekzekutohet me instrumentet e përmendura dhe të tjerë si hichiriki (oboe-ja) dhe tamburët si o-kakko-i dhe o-daiko-i


Art shkembor aborigjen, Kakadu National Park, Australi
Oqeania e Lashtësise
Arti oqeanik dallohet për shumësinë e territoreve ishullore që shenjojnë Oqeanin Paqësor, ku dallohen ishujt e Australisë dhe Zelandës së Re si dhe tre zona kryesore ishujsh dhe arqipelagësh: Polinezia, Melanezia dhe Mikronezia. Kultura e parë e zhvilluar në zonë qe ajo lapita-se (1500-500 para K.), e lindur në Kaledoninë e Re dhe e shtrirë në Guinenë e Re dhe Polinezinë perëndimore (ishujt Salomon, Vanuatu, Fixhi, Tonga dhe Samoa, kryesisht). Karakterizohet nga qeramika e dekoruar me motive të dhëmbëzuara të bëra me krehëra ose dhëmbë, ashtu si objektet prej obsidiane dhe guackash. Midis viteve 500 para K. dhe 500 pas K. vazhdoi kolonizimi drejt Mikronezisë, Melanezisë dhe Polinezisë lindore (ishujt Sociedad, Marquesas, Ishulli i Pashkës, Hawai), megjithëse në këto faza të para nuk janë gjetur gjurmë të shumta, përveç disa veglave dhe rruazave, kryesisht prej guackash. Në Australi dallohen pikturat shkëmbore, që janë mjaft skematike, deri në gjeometrike.

Arte të tjera
Arti hitit: populli hitit banoi në gadishullin e Anatolisë, në Armeni dhe në Siri, midis mijëvjeçarit të III dhe të II para K. Huazoi ndikime mesapotamike dhe, nga vetë ndikoi artin pers, minoik dhe etrusk. Arkitektura e tij ishte monumentale, me pallate të paraprirë nga shëtitore me skulptura sfinksësh, si në Boğazköy, ku shfaqen edhe relieve të ndryshme me skena luftrash dhe gjuetie. Veçohen skulpturat e Karkemish-it dhe Tell-Halaf-it (Siri).


Muzikante Hitit ne Muzeun Arkeologjik te Stambollit
Arti fenikas: popull me traditë të shquar detare, i kushtuar kryesisht tregëtisë, lundruan gjatë gjithë Mesdheut dhe veriut të Afrikës, duke themeluar qytetin e Kartagjenës në Tunizinë aktuale. Tejçuan ndikimin e artit lindor gjatë gjithë Mesdheut. Veçohen skulpturat e tij me ndikim asir dhe egjiptian, me njëfarë ngurtësimi arkaik dhe mungesë natyraliteti. Arti fenikas u përhap edhe në shumë zona të tjera të Mesdheut, veçanërisht në Qipro, Sardenjë dhe Ibiza.

Arti skith: i quajtur edhe «arti i stepave», është arti që i përket popujve nomadë të stepave euro-aziatike, kryesisht mes mijëvjeçarit të II dhe të I para K. Arti i tij ishte më së shumti i bartshëm, i lehtë për t'u transportuar duke qenë se ishte prodhuar nga një popull nomad. Lidhur me metalurgjinë, u veçuan objekte në bronz, hekur dhe metale të çmuara (armë, mburoja, fibula, rripa, stoli), ashtu si dhe punime në dru, kockë, lëkurë, pëlhura dhe tapete. Në punimet e tij dallohen motivet e kafshëve, me gjasa me origjinë totemike. Arti skith ndikoi te popujt gjermanikë, vikingët dhe paleokristianët.


Dama e Elche-s
Arti i lashtë iberik: u zhvillua në Gadishullin Iberik në të njëjtën kohë me kulturën La Tène, kryesisht në Andaluzi dhe në zonën lindore të gadishullit, dhe, në masë më të vogël, në Pllajën Qendrore si dhe në jug të Francës. Arkitektura bazohet te muret e baltës, me sistem qemeresh, duke krijuar harqe dhe kupola false duke afruar rreshtat. Qytetet zakonisht ndërtoheshin në akropole, si në Azaila, Ullastret dhe Olérdola. U zhvillua dukshëm skulptura, duke theksuar tipologjinë e “damave”, si ato të Elche-s, Baza-s dhe Cerro de los Santos-it. Gjithashtu ishte tipike shfaqja e kafshëve (kuaj, dema, luanë), disa me karakter antropoid, si “Bicha de Balazote”.


Sfinks ne basoreliev qe dekoron pallatin e madh te Darit ne Persepolis
Arti pers: Në Persi u zhvillua një kulturë e rëndësishme nën mbretërimin e dinastive të rëndësishme: akemenide (560-331 vjet para K.) dhe ajo sasanide (226-640 pas K.). Arkitektura perse bashkoi format mesopotamike me ato egjiptiane, duke përdorur për herë të parë gurin në pallatet e mëdha si në Suza, Persepolis dhe Pazargada, ku lindi për herë të parë përdorimi i dritares (në ndryshim nga ndriçimi nga lartë i përdorur deri atëherë), dhe ku dallohen sallat e mëdha ose apadanat, me kolona me lartësi të madhe dhe kapitele zbukuruese. Në epokën sasanide u ngritën pallate (Ktesifoni, Firuzabad-i) me sisteme harqesh me kupola mbi trungje si dhe një portik ose iwan me hark të madh të hapurn në një oborr, që do të ndikonte artin islam. Në skulpturën perse veçohen relievet, në gur ose qeramikë të lëmuar me skena luftëtarësh, luftues me përbindësha ose kafshë si dema dhe luanë.


imazh nga qyteti nabatean i Petra-s ne Jordani
Arti nabaten: popull me origjinë semite që banuan në zonën siro-palestineze midis shekujve të VI dhe të II para K., dallohet veçanërisht qyteti i Petrës, i vendosur midis grykave të maleve, ku janë gjetur tempuj të ndryshëm, pallate dhe varre të gërmuara në shkëmb, të stilit helenistik. Midis tyre dallohet “Jazneh Firaun” («thesari i faraonit»), me një fasad monumentale me pronao hekzastil dhe fronton, ashtu si dhe pjesa e sipërme me një tholos të rrumbullakët si dhe dy ndërtime anësore me gjysëm-frontone.

Arti i lashtë hebre: hebrenjtë u vendosën në Palestinë në shekullin e XIII para K. Ata përthithën ndikimin e artit egjiptian, fenikas dhe mesopotamik, ashtu si dhe atij helenistik më vonë. Sipas besimit të tyre ndaloheshin imazhet, për rrjedhojë edhe pjesa më e madhe e artit të tyre zbukurues. Në arkitekturë, ka dëshmi të madhështisë së Tempullit të Jerusalemit, që fatkeqësisht nuk ka mbërritur deri në ditët e sotme. Përveç këtyre u dalluan sinagogat, përgjithësisht me plan bazilikal dhe fasada trepjesësh, si në tempujt sirian. Në letërsinë hebreje veçohet Bibla (Tanakh-u ose Testamenti i Vjetër, i quajtur edhe Tora, ligji), dokument i rëndësishëm jo vetëm fetar, por edhe letrar, i hartuar midis shekujve të X para K. dhe të II pas K. në stile dhe zhanre të ndryshme (historik, legjendar, mitologjik, poetik, profetik, diturak dhe epistolar). Më vonë u hartua Mishna, Talmudi dhe Kabala.

Arti klasik
Artikulli kryesor: Arti dhe kultura klasike

Quhet art klasik arti i zhvilluar në Greqinë dhe Romën e Lashtë, përparimet shkencore si dhe teknike dhe të rendit estetik sollën në historinë e artit një stil të bazuar në natyrë dhe te qenia njerëzore, ku mbizotëronte harmonia dhe ekuilibri, racionaliteti i formave dhe volumeve, si dhe një ndjesi imitimi («mimesis») të natyrës që vendosën bazat e artit perëndimor, në një formë të tillë që rikthimi në format klasike ka patur një konstante përgjatë historisë në qytetërimin perëndimor.

Greqia

Llozha e kariatideve, Erekteu i Akropolit te Athines
Artikulli kryesor: Arti i Greqisë së Lashtë

Në Greqi u zhvilluan shfaqjet kryesore artistike që kanë shenjuar evolucionin e artit perëndimor. Pas disa fillimeve ku u veçuan kulturat minoike dhe mikenase, arti grek u zhvillua në tre periudha: arkaike, klasike dhe helenistike. I karakterizuar nga natyralizmi dhe përdorimi i arsyes në masa dhe proporcione, si dhe me një ndjenjë estetike të frymëzuar nga natyra, arti grek qe pika e nisjes së artit të zhvilluar në Evropë.

Në arkitekturë u dalluan tempujt, ku u pranëvendosën tre rende ndërtues: dorik, jonik dhe korintik. Ishin ndërtime prej guri mbi një bazament (krepis), me ose pa portik (ose me portik përpara dhe mbrapa, do të thotë amfiprostil), me ose pa kolona (që mund të ishin ballore, anësore, ose mund të rrethonin gjithë ndërtesën, në këtë rast të quajtur peripter), si dhe kurora përgjithësisht në formën e frontoneve, ku bie në sy friza, e dekoruar kryesisht me relieve skulptorike. Bie në sy, veçanërisht kompleksi i Akropolit, me tempullin dorik të Partenonit dhe jonikët Erekte dhe Nike Aptera. Vepra të tjera të rëndësishme ishin Teatri i Epidaurit dhe Fanari i Lisikratit, si dhe u zhvillua urbanistika nëpërmjet Hipodamit të Miletit.


Kouros-i i Kroisos-it, mermer Parian, rreth 530 para K.

Amazona e plogosur, kopje romane e origjinalit te Poliklet-it, 430 para K.
Në skulpturë mbizotëroi shfaqja e trupit njerëzor, duke u bazuar në harmoninë e përmasave. Në epokën arkaike u krijuan forma të ngurta dhe skematike, me ekspresivitet të lartë, duke veçuar një buzëqeshje të fytyrës së quajtur “buzëqeshja egjinetike” për të patur shfaqjet në figurat e Tempullit të Afaia-s në Egjina. Janë tipike të kësaj periudhe statujat nudo të atletëve (kouros) dhe vajzave të veshura (kore). Në shekullin e V para K. (i quajturi «shekulli i Perikliut») u formua klasicizmi, që ngriti në përsosmëri kanonin mbi përmasat e trupit njerëzor, me natyralizëm më të madh dhe një studim animik në shprehjen e figurës së përfaqësuar. U dalluan veçanërisht veprat e Mironit, Fidias dhe Polikletit. Në një fazë të dytë klasiciste, u thye qetësia natyrore në mënyrë që të theksonte shprehjen, që çon në një shprehje më tragjike dhe të ankthshme, si e perceptojmë në veprat e Skopas-it, Praksitelit dhe Lisipit. Së fundi, në periudhën helenistike proporcionet dhe harmonia i lënë vendin mbingarkimit dhe sinuozitetit, dinamizmit të dhunshëm të formës dhe shprehja patetike e ndjenjave, si te Laokoonti dhe Demi Farnez, po ashtu vazhduan format klasike në vepra si Venusi i Milos dhe Nike-ja e Samotrakës.

Piktura u zhvillua mbi gjithë qeramikën, në skena të përditshme ose me tematikë historike apo mitologjike. Zakonisht vendosen dy epoka, në funksion të teknikës së përdorur në modelet e qeramikës së pikturuar: «figura të zeza mbi një sfond të kuq» (deri në shekullin e VI para K.) dhe «figura të kuqe mbi një sfond të zi» (që nga shekulli i VI para K.). Megjithëse nuk ka gjetje të shumta të arritura deri më sot, referohen burimet historike mbi emra të ndryshëm piktorësh grekë, si Zeusi, Apelesi, Parrasi, Eufranori, Polignoti etj

Letërsia greke arriti ndër majat më të larta, duke vendosur bazat e letërsisë perëndimore. U konfiguruan zhanret letrarë (epika, lirika dhe dramatika), duke qenë baza argumentuese e veprave të saj besimi dhe mitologjia. Nga fillimet e traditës gojore (epopeja), lindi letërsia e shkruar me zhvillimin e alfabetit grek rreth shekullit të VIII para K.. Mitet greke ishin një shkrirje e elementeve indo-gjermanike dhe mesdhetare, me një shije të veçantë estetike që do t'i sillte poezisë. Në fillim, mitet greke ishin histori të treguara sipas traditës gojore dhe që konsideroheshin të besueshme, ndryshe nga sot, kur “miti” është sinonim i legjendës, fantazimit me epikën dhe poezinë, miti kaloi në letërsi, kryesisht me figurën e Homerit dhe veprave të tij të mëdha: Iliada dhe Odisea. Poezia u dallua nga lirika korale që shprehte ndjenjat kolektive, si perceptoheshin në veprën e Hesiodit, Pindarit, Safos dhe Anakreontit. U zhvillua edhe proza, mbi të gjitha në zhanrin historik, ku u dallua Herodoti, Tuqididi dhe Ksenofonti; oratoria, e përfaqësuar nga Demosteni, Platoni dhe Aristoteli; dhe fabula, e praktikuar nga Ezopi.


Laokonti me fëmijët, kopje romake mermeri sipas një origjinali helenistik rreth. 200 para K. Gjetur ne Banjot e Trajanit
Në Greqi lindi teatri, i perceptuar si «arti dramatik», ku së bashku me një tekst (ku mbizotëron dialogu, baza e përfaqësimit skenik), ndërhyjnë edhe aktorët, skenografia, dritat dhe efektet zanore, veshjet, makiazhi etj., ndërkohë që është thelbësore prania e një publiku që shikon spektaklin. Teatri grek evoloi nga ritualet antike fetare (komos); rituali kaloi në mit dhe, nëpërmjet «mimesis-it», u shtua edhe fjala, duke lindur tragjedinë. Nga ana tjetër, publiku kaloi nga ndjekja e ritit në një vëzhgues të tragjedisë, e cila mbajti përbërësin edukativ, të tejçimit të vlerave, ashtu si dhe pastrimin e ndjenjave («catarsis-i»). Më tej lindi komedia, me përbërësin kryesor satirën dhe kritikën politike e shoqërore, duke kaluar më vonë në temat e zakoneve dhe personazheve arketipe. Duke shfaqur së tejmi mimikën dhe farsën. Dramaturgët kryesor grekë ishin: Eskili, Sofokliu dhe Euripidi në tragjedi, ndërsa në komedi u dallua Aristofani dhe Menandri.

Muzika greke është e panjohur në plan auditiv, kështu që se si mund të ishte e kemi idenë vetëm nga dokumentet e shkruara. Grekët shkruan muzikë me gërmat e alfabetit, por nuk dihet sa zgjaste nota, për të cilën nuk njihet ritmi. Një nga modalitetet e para qe ditirambi, i lidhur me kultin e Dionisit. Teatri dhe rrëfimet epike këndoheshin, megjithëse kanë humbur anotacionet muzikore kanë mbetur si dokumente të shkruara. Në Greqi për herë të parë në botë u studiua muzika në formë shkencore: Pitagora e lidhi me matematikën dhe shkroi traktate teorike mbi të, duke qenë i pari Aristokseni në shekullin e IV para K. Instrumentet kryesore të përdorura në Greqi ishin: lira, citara, aulosi, siringa, tipe të ndryshme tamburesh –si për shembull timpani–, krotali, cimbali, sistri etj.
Greqia qe vendi i parë ku kërcimi konsiderohej një art, duke pasur një muzë të dedikuar ndaj saj: Terpsikoren. Gjurmët e para vijnë sërisht nga kulti i Dionisit, ndërkohë që ishte te tragjeditë (kryesisht ato të Eskilit), ku u zhvilluan si teknikë, në lëvizjet ritmike të korit.

Roma

Koloseu i Romes
Me një precedent të qartë etrusk, arti romak përthithi një ndikim të madh nga ai grek. Falë shtrirjes së Perandorisë Romake, arti klasik greko-roman arriti gati në të gjitha cepat e Europës, Afrikës veriore dhe Lindjes së Afërme, duke vendosur bazën evolutive artit të ardhshëm të zhvilluar në këto zona.

Arkitektura u dallua për karakterin e saj praktik dhe utilitar: si inxhinierë dhe ndërtues të mëdhenj romakët u dalluan në arkitekturën civile, me ndërtimin e rrugëve, urave, ujësjellësve dhe veprave urbanistike, ashtu si dhe tempuj, pallate, teatro, amfiteatro, cirqe, terma, harqe triumfi etj. Sistemit arkitekturor grek i shtuan përdorimin e harkut dhe kupolës. Përdorën rendet arkitekturore greke, të cilëve i shtuan rendin toskan, me shtylla të lëmuara dhe kapitele me kollarina dhe ekin me një abak katror. Ndër veprat e saj kryesore mund të kujtohen Koloseu, Panteoni i Agripas, Teatri i Meridas, Maison Carrée i Nimes-it, Termat e Karakallës, Ujësjellësi i Segovias, Harku i Kostandinit, Kulla e Herkulit etj.


Statuje apoteoze e Augustit
Skulptura, e frymëzuar nga ajo greke, u përqëndrua njëlloj te figura njerëzore, por me më shumë realizëm, nuk i shqetësohej se tregonte difektet që injoroheshin nga idealizimi skulpturor grek. Një zhanër shumë i përhapur qe busti, me detajim të madh dhe besnikëri në lineamente, të perceptueshme në përdorimin e trapanit për të prodhuar dritëhije dhe në bërjen e bebes së syrit. Më të idealizuara janë bustet e perandorëve, të realizuar në tre versione: togata, si patric; thorakata, si ushtarak; dhe apoteozik, si zot. U dallua veçanërisht relievi, në tema historike apo fetare, siç shikojmë në Ara Pacis-i i Augustit, te Harku i Titos dhe te Kollona Trajane.

Piktura është e njohur mbi të gjitha nga mbetjet e gjetura në Pompei, ku perceptohen katër stile: zbukuruesi ose inkrustacioni, që imiton veshjet në mermer; arkitektonik, kështu i quajtur për arkitekturat e ngjashme; ornamentali, me arkitektura fantastike, kurora dhe kupidë; dhe fantastiku, përzierje e dy të mëparshmëve me peizazhe imagjinare, forma të ndryshme arkitektonike dhe skena mitologjike. U dallua edhe mozaiku, në opus sectile, në forma gjeometrike, opus tesellatum, me pjesë të vogla që formojnë skena figurative, si Flijimi i Ifigjenisë në Ampurias ose Beteja e Isos në Napoli


Natyre e qete ne afresk nga Pompei
Letërsia romake përthithi si pjesa tjetër e arteve, ndikimin grek, nga i cili përshtatën teknikën dhe zhanret; risia kryesore latine qe koncepti i “stilit” që romakët aplikuan në veprat e tyre. Edhe pse prodhimi i saj nuk qe i një cilësie të lartë (në aspektin estetiko-letrar), vepra e autorëve latinë ka ushtruar një ndikim të madh në letërsinë perëndimore, nga paraprirja e letërsisë së krishterë dhe mesjetare si dhe për shkak se latinishtja qe pararendësja e gjuhëve popullore të folura më vonë në shumë vende të Europës. Kultivuan po ashtu zhanret e grekëve, duke veçuar në poezi Lukrecin, Virgjilin, Horacin dhe Ovidin; në prozë, Petronin dhe Apuleun; në oratori Ciceronin dhe Senekën; në historiografi, Salustin, Tacitin dhe Tit Livin.

Teatri romak përthithi ndikimin grek, megjithëse fillimisht rrodhi nga spektaklet antike etruske, që përzienin artin skenik me muzikën dhe kërcimin: kemi kështu ludiones-it, aktorë që kërcenin nën ritmin e tibiae-ve –një lloj aulos-i–; më vonë, me shtimin e muzikës vokale, lindën histriones-it (që do të thotë “balerinë” në gjuhën etruske), që përzien këngë dhe mima (saturae, origjina e satirës). Me sa duket, qe Liv Androniku (me origjinë greke), i cili në shekullin e III para K. futi në këto spektakle rrëfimin e një historie. Koha e lirë romake ndahej midis ludi circenses (cirku) dhe ludi scaenici (teatri), duke mbizotëruar në këtë të fundit mima, kërcimi dhe këndimi (pantomima). Si autorë u veçuan Plauti dhe Terenci.

Muzika romake na është e panjohur, njësoj si ajo greke. Vetëm Ciceroni flet pak për të në shkrimet e tij. Me sa duket, epoka me më shumë shkëlqim qe sundimi i Neronit, që përkrahu muzikën (po ashtu luante lirën). Muzika romake kaloi në kishën e krishterë primitive.