Lauri
Anunnak
-
- Anëtarësuar më
- Jul 18, 2008
-
- Mesazhe
- 32,748
-
- Reagimet e mara
- 40,465
-
- Vendndodhja
- Toscana
-
- Website i juaj
- www.forumivirtual.com
A e dini se ...në Francën e mesjetës njerëzit nuk laheshin. Romakët, nga ana tjetër, kishin edhe dushe.
Nga Rilindja e deri në shekullin e nëntëmbëdhjetë, banjat ishin të pakshillueshme: sipas mjekëve, uji hapte poret e lëkurës përmes të cilave mund të hynin sëmundje të rënda. Nëse bëhej një dush një herë në vit, rekomandohej një ditë pushimi për të rikuperuar nga dobësimi i supozuar i trupit.
Të krishterëve u ndalohej të laheshin pa rroba, pasi ishte sinonim i imoralitetit dhe shthurjes, madje gratë këshilloheshin të mos lanin pjesët e tyre intime, sepse larja e tepërt do të shkaktonte sterilitet. Dhe atëherë një grua që lahej më shpesh se zakonisht, konsiderohej si një virtyt i lehtë.
Përkundrazi, parfumet, veçanërisht në shekullin e shtatëmbëdhjetë, përdoreshin me bollëk nga klasat fisnike pikërisht për të mbuluar erërat që dilnin nga trupi. Dhe kjo është origjina e buqetës së nuseve: ato shërbenin për të zbutur erën e keqe të nuseve. Këto zakone të tmerrshme higjienike natyrshëm bënë që sëmundjet të përhapeshin; Parazitët ishin një mundim për t'u jetuar edhe për fisnikët, parukat e përpunuara të të cilëve ishin të mbushura me morra, aq sa gjesti i epshit ndaj njëri-tjetrit konsiderohej një gjest butësie dhe nderimi. Thuhet se Luigi XIV i Borbone (Mbreti Diellit), në 72 vitet e mbretërimit, bëri vetëm dy banjë.
Për të gjetur zakone më të shëndetshme, është çuditërisht e nevojshme të kthehemi pas në kohë, në botën greko-romake.
Romakët e konsideronin higjienën personale një detyrë. Në Romë në shekullin I para Krishtit Në funksionim ishin 11 ujësjellës, duke u sjellë qytetarëve çdo ditë një miliardë litra ujë të rrjedhshëm. Krijimi i Banjave i mundësoi kujtdo që të kujdeset për trupin e tij duke kufizuar kështu përhapjen e sëmundjeve. Por përparësia e njerëzve më të pastër u takon Egjiptianëve të Lashtë, të cilët laheshin të paktën një herë në ditë.
By Lauri anunnak
Nga Rilindja e deri në shekullin e nëntëmbëdhjetë, banjat ishin të pakshillueshme: sipas mjekëve, uji hapte poret e lëkurës përmes të cilave mund të hynin sëmundje të rënda. Nëse bëhej një dush një herë në vit, rekomandohej një ditë pushimi për të rikuperuar nga dobësimi i supozuar i trupit.
Të krishterëve u ndalohej të laheshin pa rroba, pasi ishte sinonim i imoralitetit dhe shthurjes, madje gratë këshilloheshin të mos lanin pjesët e tyre intime, sepse larja e tepërt do të shkaktonte sterilitet. Dhe atëherë një grua që lahej më shpesh se zakonisht, konsiderohej si një virtyt i lehtë.
Përkundrazi, parfumet, veçanërisht në shekullin e shtatëmbëdhjetë, përdoreshin me bollëk nga klasat fisnike pikërisht për të mbuluar erërat që dilnin nga trupi. Dhe kjo është origjina e buqetës së nuseve: ato shërbenin për të zbutur erën e keqe të nuseve. Këto zakone të tmerrshme higjienike natyrshëm bënë që sëmundjet të përhapeshin; Parazitët ishin një mundim për t'u jetuar edhe për fisnikët, parukat e përpunuara të të cilëve ishin të mbushura me morra, aq sa gjesti i epshit ndaj njëri-tjetrit konsiderohej një gjest butësie dhe nderimi. Thuhet se Luigi XIV i Borbone (Mbreti Diellit), në 72 vitet e mbretërimit, bëri vetëm dy banjë.
Për të gjetur zakone më të shëndetshme, është çuditërisht e nevojshme të kthehemi pas në kohë, në botën greko-romake.
Romakët e konsideronin higjienën personale një detyrë. Në Romë në shekullin I para Krishtit Në funksionim ishin 11 ujësjellës, duke u sjellë qytetarëve çdo ditë një miliardë litra ujë të rrjedhshëm. Krijimi i Banjave i mundësoi kujtdo që të kujdeset për trupin e tij duke kufizuar kështu përhapjen e sëmundjeve. Por përparësia e njerëzve më të pastër u takon Egjiptianëve të Lashtë, të cilët laheshin të paktën një herë në ditë.
By Lauri anunnak
