Hera e pare
Eshte hera e pare per ty. Kur perkulesh prapa dhe shtrihesh me kurriz nisin muskujt e tu te tendosen. Ti e le ate te prese pak, duke nxjerre nje justifikim te keq, por ai nuk pranon te largohet pasi te eshte afruar nje here. Ai te pyet nese je nervozuar, dhe ti tund koken guximshem.
Ai ka shume me teper pervoje, por eshte hera e pare qe gishterinjte e tij shkojne ne vendin e duhur. Ai fut veglen e tij brenda tek ty dhe trupi yt dridhet i teri: tendoset, por ai eshte i kujdesshem, si cfare te kishte premtuar se do te ishte. Ai te sheh thelle ne sy dhe te thote te kesh besim ne te. Ai e ka bere kete pune shume here.
Buzeqeshja e tij te ben te lirohesh, dhe ti i hap vend me teper qe ai te fuse me lehte veglen e tij tek ty. Ti nisen t'i lutesh Zotit qe ai te mbaroje pune sa me shpejt, por ai merr kohen qe i nevojitet per te te shkaktuar sa me pak dhimbje te jete e mundur. Kur ai meshon pak me fort ti ndjen nje kercitje brenda teje; nis te te dhembe perbrenda, sikur dicka te te kishte therur dhe ti ndjen gjakun i cili dalengadale nis te rrjedhe. Ai te shikon i shqetesuar dhe te pyet nese te dhemb shume.
Syte e tu jane te mbushur me lote, por ti tund koken ne shenje pohimi qe ai te vazhdoje. Ai fut e nxjerr veglen e tij me mjeshteri, por ti je mpire krejt nga dhimbja dhe nuk e ndjen me ate tek leviz brenda teje. Mbas disa minutash dhimbjeje te tmerrshme ti ndjen se si dicka thyhet brenda teje dhe ai e nxjerr jashte ate. Tani ti shtrihesh lirshem, te eshte bere qejfi qe kjo pune u krye. Ai te shikon ne sy e te buzeqesh perzemersisht dhe te thote se per te ishte pervoja me e vecante dhe me e vyeshme qe ke perjetuar ndonjehere. Ti i buzeqesh dhe e falenderon STOMATOLOGUN.
Kjo ishte pra hera e pare qe hoqe nje dhemb.
Eshte hera e pare per ty. Kur perkulesh prapa dhe shtrihesh me kurriz nisin muskujt e tu te tendosen. Ti e le ate te prese pak, duke nxjerre nje justifikim te keq, por ai nuk pranon te largohet pasi te eshte afruar nje here. Ai te pyet nese je nervozuar, dhe ti tund koken guximshem.
Ai ka shume me teper pervoje, por eshte hera e pare qe gishterinjte e tij shkojne ne vendin e duhur. Ai fut veglen e tij brenda tek ty dhe trupi yt dridhet i teri: tendoset, por ai eshte i kujdesshem, si cfare te kishte premtuar se do te ishte. Ai te sheh thelle ne sy dhe te thote te kesh besim ne te. Ai e ka bere kete pune shume here.
Buzeqeshja e tij te ben te lirohesh, dhe ti i hap vend me teper qe ai te fuse me lehte veglen e tij tek ty. Ti nisen t'i lutesh Zotit qe ai te mbaroje pune sa me shpejt, por ai merr kohen qe i nevojitet per te te shkaktuar sa me pak dhimbje te jete e mundur. Kur ai meshon pak me fort ti ndjen nje kercitje brenda teje; nis te te dhembe perbrenda, sikur dicka te te kishte therur dhe ti ndjen gjakun i cili dalengadale nis te rrjedhe. Ai te shikon i shqetesuar dhe te pyet nese te dhemb shume.
Syte e tu jane te mbushur me lote, por ti tund koken ne shenje pohimi qe ai te vazhdoje. Ai fut e nxjerr veglen e tij me mjeshteri, por ti je mpire krejt nga dhimbja dhe nuk e ndjen me ate tek leviz brenda teje. Mbas disa minutash dhimbjeje te tmerrshme ti ndjen se si dicka thyhet brenda teje dhe ai e nxjerr jashte ate. Tani ti shtrihesh lirshem, te eshte bere qejfi qe kjo pune u krye. Ai te shikon ne sy e te buzeqesh perzemersisht dhe te thote se per te ishte pervoja me e vecante dhe me e vyeshme qe ke perjetuar ndonjehere. Ti i buzeqesh dhe e falenderon STOMATOLOGUN.
Kjo ishte pra hera e pare qe hoqe nje dhemb.
