A je duke pritur për momentin e Hidrit (a.s.)?
Një mbrëmje, mësuesi im më tha diçka që e ndryshoi krejtësisht mënyrën si e shikoja vështirësinë.
Po flisnim për pengesat – mundësitë e humbura, dyert e mbyllura, gjërat që thjesht nuk shkuan siç donim. Dikush sapo kishte ndarë me ne se nuk ishte pranuar në një punë për të cilën ishte shumë i pasionuar. E ndjeje peshën në zërin e tij. Çdo fjalë ishte mbushur me zhgënjim.
Atëherë mësuesi i tha:
"E dini tregimin e Musës dhe Hidrit?"
Të gjithë tundëm kokën.
Ai tha:
"Të gjithëve u pëlqen pjesa ku Hidri shpjegon pse e dëmtoi anijen, pse e vrau djalin dhe pse e rindërtoi murin. Sepse papritur, dhimbja merr kuptim. Hutimi kthehet në qartësi. Por a e keni vënë re diçka?"
Ai ndaloi.
"Musa e mori shpjegimin vetëm sepse ishte një mësim për të. Por njerëzit që zotëronin anijen, prindërit e atij fëmije, banorët e atij qyteti – ata nuk morën asnjë shpjegim. Ata thjesht duhej të jetonin me atë që ndodhi."
Në dhomë ra heshtje.
Pastaj ai tha:
"Në jetë, ndonjëherë nuk e merr momentin e Hidrit. Nuk e kupton pse ndodhi diçka. Thjesht merr kaderin. Derën e mbyllur. Humbjen. Heshtjen. Dhe sprova jote është nëse mund të vazhdosh të kesh besim tek Allahu pa pasur nevojë për një shpjegim."
Ai u përkul përpara dhe tha:
"Është e lehtë të bësh sabër kur historia mbyllet bukur. Por sprova e vërtetë është:
A mund të kesh mbështetje tek Zoti (teuekul) ndërsa je ende në mes të historisë?"
Më kujtohet që u ula duke menduar rreth këtyre fjalëve shumë kohë pasi përfundoi mësimi.
Sepse të gjithë presim momentin tonë të Hidrit – atë pikë kur gjithçka bëhet e qartë. Por ndonjëherë, ai moment nuk vjen kurrë në këtë jetë. Dhe megjithatë, ne jemi të kërkuar që të besojmë.
Dhe ky ishte morali që na la:
"Imani (besimi) nuk provohet duke kuptuar planin. Imani provohet duke pasur besim tek Planifikuesi."
E huazuar
Një mbrëmje, mësuesi im më tha diçka që e ndryshoi krejtësisht mënyrën si e shikoja vështirësinë.
Po flisnim për pengesat – mundësitë e humbura, dyert e mbyllura, gjërat që thjesht nuk shkuan siç donim. Dikush sapo kishte ndarë me ne se nuk ishte pranuar në një punë për të cilën ishte shumë i pasionuar. E ndjeje peshën në zërin e tij. Çdo fjalë ishte mbushur me zhgënjim.
Atëherë mësuesi i tha:
"E dini tregimin e Musës dhe Hidrit?"
Të gjithë tundëm kokën.
Ai tha:
"Të gjithëve u pëlqen pjesa ku Hidri shpjegon pse e dëmtoi anijen, pse e vrau djalin dhe pse e rindërtoi murin. Sepse papritur, dhimbja merr kuptim. Hutimi kthehet në qartësi. Por a e keni vënë re diçka?"
Ai ndaloi.
"Musa e mori shpjegimin vetëm sepse ishte një mësim për të. Por njerëzit që zotëronin anijen, prindërit e atij fëmije, banorët e atij qyteti – ata nuk morën asnjë shpjegim. Ata thjesht duhej të jetonin me atë që ndodhi."
Në dhomë ra heshtje.
Pastaj ai tha:
"Në jetë, ndonjëherë nuk e merr momentin e Hidrit. Nuk e kupton pse ndodhi diçka. Thjesht merr kaderin. Derën e mbyllur. Humbjen. Heshtjen. Dhe sprova jote është nëse mund të vazhdosh të kesh besim tek Allahu pa pasur nevojë për një shpjegim."
Ai u përkul përpara dhe tha:
"Është e lehtë të bësh sabër kur historia mbyllet bukur. Por sprova e vërtetë është:
A mund të kesh mbështetje tek Zoti (teuekul) ndërsa je ende në mes të historisë?"
Më kujtohet që u ula duke menduar rreth këtyre fjalëve shumë kohë pasi përfundoi mësimi.
Sepse të gjithë presim momentin tonë të Hidrit – atë pikë kur gjithçka bëhet e qartë. Por ndonjëherë, ai moment nuk vjen kurrë në këtë jetë. Dhe megjithatë, ne jemi të kërkuar që të besojmë.
Dhe ky ishte morali që na la:
"Imani (besimi) nuk provohet duke kuptuar planin. Imani provohet duke pasur besim tek Planifikuesi."
E huazuar
