Eshte shume e veshtire mendoj per nje njeri qe e ke dashur me shume zemer, ta shikosh ne rruge, e thjeshte me nje pershendetje koke apo nje mikik fytyre, e gjithsecili shikon punen e tij.
Mendimet qe mund te na vijne ne koke mund te jene nga me te ndryshmet. Nga ato e nje nostaligje, ku perpara syve te dalin te gjithe castet e bukura qe keni kaluar bashke.
Nese do te ishte nje njeri qe e kemi dashur me shume zemer por per fat te keq te gjitha gjerave qe rrjodhen keshtu e u deshem qe tu ndanim, vec kujtime e nje hidherim nga brenda ber shkak te asaj dashurie e kohe te bukur qe keni kaluar bashke. Ato memente ur keni buzqeshur per here te pare nga njeritjetri, e deri tek takimi i pare, puthja e pare, e te gjitha ato gjera gjeste qe te bene te lumtur per ate kohe. Por ja qe edhe kjo e paska pasur nje fund. E vec kujtim do kesh ne mendje.
Por nese do te ishte nje njeri qe ta ka nxire jeten, edhe qe je bere ti shkak qe te ndahesh, vec urrejtje do te vije ne mendje, se do te kujtosh te gjithe ato caste te trushtuar e qe shkak eshte bere ky njeri. E do te mendoja, fal zotit qe mbarroi ai manat.
Nje deshire e brendeshme do te lindete per te qendrruar me te e per te kujtuar te gjithe ato qe kishin kaluar bashke, e pse jo nje kafe miqesore, nuk do te ishte keq. Per te biseduar se cilat ishin shkaqet te cilet na cuan deri ne nje ndarje, apo mund te kishte edhe gjera te cilat nuk i kemi sqaruar se per shkak te situatave te ndryshme i kemi kaluar pa i vene re.
Por edhe nese do tu largonim te dy ne drejtime te ndryshme, do te mendoja se do te ishte me mire ta shikoja me shpesh ate person se per vete faktin me ben te ndihem mire.
Nje mori mendimesh do te vine ne mendje, e me largimin e tij do ta kuptosh se mbase kjo kohe do te beje mire, per te qendruar pak vetem, por ndodh qe ta kuptosh qe ke ngeluar dhe vetem, e te ndihesh e vetumua, ne nje fare menyre te te bej te vuash se pse ishte nje takim kaq i rastesishem..
Ne ato momente permasat e dhimbjes mendoj se do te jene te habitshme.
Njerëzit arësyetojnë në heshtje, rrinë pezull, përpiqen ta përmbajnë veten, por kjo s’do të thoshte se ishin dakort dhe se miratonin veprimet e aktorëve të të keqes. Ata po përjetonin lirinë e penguar nën rrathët e hekurit, u kërkohet të rrëmojnë në ndërgjegje për ta zbrazur atë nga ndjesitë e për ta mbushur kokën me ide të reja.
Shpresa dhe durimi ishin në kufinjtë e të pamundshmes nga presioni i gjithanshëm, as vetes së tyre nuk arrinin t’i shpjegonin përhumbjen, djerrjen e mjegullnajën e krijuar.
