6. ا’është Kur’ani?
Ai është shpallja finale e vullnetit të Zotit të Gjithfuqishëm ndaj tërë njerëzimit, e cila qe bartur përmes engjëllit (Xhibril), në Arabisht, deri te pejgamberi Muhamed në fjalët dhe domethënien e saj të plotë. Kur’ani u qe transmetuar shoqëruesve të pejgamberit, të cilin ata e mësuan përmendsh tekstualisht, dhe i cili ka qenë recituar publikisht dhe vazhdimisht nga ata dhe pasardhësit e tyre deri në ditët e sotme. Shkurtimisht, Kur’ani është libri i udhëzimit prej Zotit par exellence. Kur’ani ende mësohet përmendsh dhe mësohet nga miliona njerëz. Gjuha e Kur’anit, Arabishtja, ende është gjuhë e gjallë për miliona njerëz, pra ndryshe nga shkrimet e feve të tjera, Kur’ani ende lexohet në gjuhën origjinale të tij nga miliona njerëz. Kur’ani është mrekulli e gjallë në gjuhën Arabe; dhe dihet se është i paimitueshëm në stilin e tij, formën dhe ndikimin shpirtëror. Shpallja e fundit e Zotit ndaj njerëzimit, Kur’ani, i qe shpallur pejgamberit Muhamed gjatë periudhës 23 vjeçare. Kur’ani, në kontrast me shumë libra tjerë fetarë, ka qenë gjithmonë i menduar si Fjalë e Zotit nga ata që besonin në të, d.m.th. nuk ka qenë diçka e dekretuar nga një këshill fetar shumë vite pasi ka qenë shkruar. Poashtu, Kur’ani ka qenë recituar publikisht para komuniteteve muslimane dhe joMuslimane gjatë jetës së pejgamberit Muhamed. I tërë Kur’ani poashtu qe shkruar plotësisht gjatë jetës së Pejgamberit, dhe një numër i shoqëruesve të pejgamberit e mësuan përmendsh tërë Kur’anin fjalë-për-fjalë ashtu siç ishte shpallur. Pra, ndryshe nga shkrimet tjera, Kur’ani gjithmonë ka qenë në duart e besimtarëve të rëndomtë, gjithmonë është menduar të jetë fjalë e Zotit, dhe për shkak të mësimit përmendsh të përhapur ka qenë ruajtur në mënyrë të përsosur. Në lidhje me mësimet e Kur’anit – është një shkresë universale dhe i adresohet tërë njerëzimit, dhe jo ndonjë fisi të veçantë apo “njerëzve të zgjedhur”. Porosia që ai na e sjellë s’është asgjë e re, por e njëjta porosi e të gjithë pejgamberëve – nënshtroju Zotit të Gjithfuqishëm dhe adhuroje vetëm Atë. Si e tillë, shpallja e Zotit në Kur’an fokusohet në të mësuarit qenieve njerëzore rëndësinë e të besuarit në njësinë e Zotit dhe inkuadrimit të jetëve të tyre rreth udhëzimit që Ai solli. Veç kësaj, Kur’ani përmban rrëfime të pejgamberëvë tjerë, siç janë Abrahami, Noa, Moisiu dhe Jezusi, si dhe shumë urdhëra dhe ndalesa nga Zoti. Në kohën moderne në të cilën shumë njerëz kanë rënë në dyshim, dëshpërim shpirtëror dhe “korrektësi politike”, mësimet Kur’anore ofrojnë zgjidhje ndaj zbrazëtires së jetëve tona dhe trazirave që e kanë kapluar botën sot.
7. Si e shikojnë muslimanët natyrën e njeriut, qëllimin e jetës dhe Jetën e Përtejme?
Në Kur’anin e shenjtë, Zoti i mëson qeniet njerëzore se ata janë krijuar me qëllim që ta adhurojnë Atë, dhe se baza e tërë adhurimit të vërtetë është të qenit i vetëdijshëm për Zotin. Meqenëse mësimet e Islamit i përfshijnë të gjitha aspektet e jetës dhe etikës, të qenit i vetëdijshëm për Zotin inkurajohet në të gjitha çështjet njerëzore. Islami e bën të qartë atë se të gjitha veprat njerëzore janë akte të adhurimit nëse ato bëhen vetëm për Zotin dhe në pajtueshmëri me Ligjin e Tij hyjnor. Si i tillë, adhurimi në Islam nuk është i kufizuar në rituale fetare. Mësimet Islame shërbejnë si mëshirë dhe shërim për shpirtin njerëzor, dhe vetitë siç janë nënshtrimi, sinqeriteti dhe lëmosha janë fort të inkurajuara. Për më tepër, Islami dënon fodullëkun dhe vetëkënaqësinë, meqë Zoti i Gjithfuqishëm është i vetmi gjykatës i ndershmërisë së njeriut. Qeniet njerëzore nuk besohet të jenë trashëgimisht mëkatare, por shihen si barazisht të afta për të keqen dhe të mirën. Islami poashtu na mëson se besimi dhe veprat shkojnë së bashku. Zoti u ka dhënë njerëzve vullnet të lirë, dhe masë për besimin e njeriut janë veprat dhe punët. Mirëpo, qeniet njerëzore janë krijuar të dobëta dhe rregullisht bienë në mëkat. Kjo është natyra e qenieve njerëzore e krijuar nga Zoti në Urtësinë e Tij, dhe nuk është trashëgimisht e “bastarduar” apo e nevojitur për riparim. Kjo sepse bulevardi i pendimit është gjithmonë i hapur ndaj të gjitha qenieve njerëzore, dhe Zoti i Gjithfuqishëm e do mëkatarin pendestar më shumë sesa atë i cili nuk bën mëkat fare. Një balancim i mirëfilltë i jetës Islame vendoset duke pasur frikë të shëndoshë ndaj Zotit, si dhe besim të sinqertë në mëshirën e Tij të pafund. Jeta pa frikë ndaj Allahut çon në mëkat dhe mosbindje, derisa të besuarit se kemi mëkatuar aq shumë sa që Zoti nuk do të na fal çon vetëm në dëshpërim. Në dritën e kësaj, Islami mëson se: vetëm të humburit e humbin shpresën në Mëshirën e Zotit të tyre. Për më tepër, Kur’ani i shenjtë, që i qe shpallur pejgamberit Muhamed, përmban një pjesë të madhe të mësimeve në lidhje me Jetën e Përtejme dhe Ditën e Gjykimit. Për këtë shkak, muslimanët besojnë se të gjitha qeniet njerëzore përfundimisht do të gjykohen nga Zoti për besimet dhe veprat ne jetën e tyre tokësore. Në të gjykuarit e qenieve njerëzore, Zoti i Gjithfuqishëm do të jetë i Mëshirshëm dhe i Drejtë, dhe njerëzit do të gjykohen vetëm për atë që ata kanë pasur mundësi. Mjafton të thuhet se Islami mëson që jeta është sprovë, dhe se të gjitha qeniet njerëzore do të japin llogari para Zotit. Besimi i sinqertë në Jetën e Përtejme është çelës për të udhëhequr një jetë dhe moral të balancuar. Përndryshe, jeta shiqohet si një fund në vete, i cili nxit qeniet njerëzore të bëhen më vetiake, materialistike dhe të pamoralshme.