BeniT
Donatorë
Nga:Marin Sirdani
Rreth 25 vjetorit të Indipendencës
Asht folë e shkrue në rasen e 25 vjetorit t'indipen-dencës kombëtare per sa e sa vende të ndryshme të Shqypnis të cilat e dhanë kontributin e vet per t'ia mbërrijt me e pa atdhen të libruem prej robnijet të ma se katërqindvjeçare. Nji vend puth asht lanë si mbas doret asht Gurzi e Bregu i Matës, a ma mirë me thanë, vepra e zhvillueme per lirin kombëtare prej Malcorëve të qujtun, pse dimnojn nen Shkoder, Nënshkodrakë. Këta, si tash po tregojm per të gjatë të këtij artikulli, ma se nji herë rrezikuen gjanë, mallin e vun gershanë kryet per të trajtue nji atdhe të lirë. Mëritimi i tyne në lamë atdhedashtnijet kje fort i madh. Vuejtjet, flijet e heroizmi i tyne ndimoj per të trajtue e sigurue pamvarsin kombëtare, prandej me ket shkrim due të perkujtoj vepren madhshtore të tyne.
Malcorëve të Bregut të Matës e të Gurzit u kishte mbetë birë në zemer ke s'kishin muejt me marrë pjesë më sivllazent e vet, Guracakët,(1) në levisjen per lirin kombëtare kundra urdive të Shefqet Turgut Pashës. Ata me nji lufte të pergjakshme puth ngjati gadi gjysë vjeti, kishin titue simpatin e popujve të gjytetnuem e ngushtue Sulltanin me u dhanë autonomin. Mbas tregimit të tyne edhe Kosova e disa vise të Tosknfs kishin rrokë armët e lypshin prej Turkis të drejtat puth u ishin dhanë atyne, e gjithkahë neper Shqypni dukeshin sheje paknaqësijet. Per ket arsye burrat ma të mirët e ma trimat Nenshkodrakë me zi që pritshin me gjetë rasen me ba vogjlin per vedi e me i vu pushken Turkut. E kjo rasë nuk vonoj me u ardhë.
Hasan Riza Pasha, Valija turk i Shkodres, çon e thrret Dedë Cokun e i thotë se si nieri me randsi, burrë, e besnik puth e dijte, e kishte thirrë per me u perpjekë me te krejt miqsisht.
- Turkija, lum Deda - i thotë Pasha- ka mbarue per Shqypni
Vendi i juej ka me u coptue ndermjet shteteve të Ballkanit, prandej në kjoftë se e don verte Shqypnin, si më kan thanë do miq t'u, të këshilloj me çue popullin peshë e me lypë pavarsin . Ti ndiemit Deda ato fjalë u rrudh prej friget mos po ia thojte sa me i ble mendim dhe i pergjegjë:
- Zotni, governer, na puth mbahemi dishka do të mundohemi me ndalue të keq e jo me ndezë pisha.
- Mirë thue - i pergjegjë aj. - Këta kishe me e dishrue edhe un, por nuk asht as në dorë t'eme as në tanden me mbajtë qetsin. Ballkani asht kahë merr zjarm e lufta nuk ka si ndalohet. Ndoshta ti kujton se un due me u ba lak fjalve ase nuk e due Turkin. Po, une Turkin e due pse asht dheu i em, por mbassi e pat per ket vend, dishroj mos të bini nen kthetra të shteteve të Ballkanit, por të dilni shtet në vedi.
Tuj mos i u ba Dedës me i besue nji Turkut, e ma pak nji govemerit turk, me gjithse qysh para se të vite ky pashë në Shkoder e kishte sigurue Franz Baron Nopcsa,e ndoi mik tjeter në Vjenë, se aj nuk ishte kundra njaj Shqypnije të lirë, merr e i thotë:
- Sa me shqetsue, t'u ngjatët jeta, Malsorët Nenshkodrakë, e kini në dorë zotnija e Juej kur të doni. Dije prej mejet, se mjaft mos t'u njifni edhe atyne të drejtat puth u janë dhanë shokve të tyne të Malcis e ata kanë me u çue peshë i madh e i voge1.
- Mirë pra - thotë valija - un kam me e krye punen t'eme, t'shofim a njimend kini me dijtë ju me perfitue prej rasave per t' mirën tuej.
Me kaq u pershëndeten e u dan. Nuk kaluen veç dy javë prej ksaj pjekje e Hasan Rizaja i dha urdhen kajmekarnit të Lezhes me u lypë Malcorëve xhelep e t' dheta e detyren e sherbimit ushtarak. Kajmekarni çon e thrret parin e Bregut të Matës e të Gurzit e u komunikon urdhnin puth kishte pasë prej valis. Krenët, marrin fjalen e Kajmekarnit, kthejn nder shpija të veta, e n'e nnesre grishin burrë per shpi në kuvend te kisha e Bregut të Matëa ku s' bashkut krenë e vogjlI, pa pasë nevojë me rrahë ge, bajn bé n'Unjill jo veç mos me i dhanë Turkut shka s'i kishin dhanë parandej, por mos me i a da të zezen aty e mbrapa derisa të fitojshin autonorninë e plotë kombëtare, a mos t mbarojshin me gja e me krye.
Marrë nji vendim të tillë dihej se nuk do të vonojte me u ngrehë degaja me Turk, prandej tuj kenë koha me dalë në bjeshkë, e ma fort per me sigurue gra, fëmi e zhumli, krenët u mueren vesht me Kapidan Marka Gjonin e me Gjin Pjeter Pervizin (2) t'i lejshin me dalë me veme në bjeshkë të Mirditës e të Kurbinit mbassi nuk mujshin me dalë në të vetat. Këta të dy jo veç u vullënduen me u lshue bjeshkën pa travinë, por edhe u zotnuen me u pague dyfish çdo dam puth muejshin me pasë prej kujdo në gjith kohen e verimit.
Nji punë që i qitëte në mendim Malsorët ishte mungesa e armve. Qyshse i kishte pasë mbledhë Shefqet Turgut Pasha ishin kenë të thuesh zhdukë e me të vishtirë mund t'u raditshin pse qeverija i kishte ndalue rrebsisht. Burrat të forcuem me armë u njehshin me gishta.
Tuj pasë marrë vesht qeverija e Lezhes vendimin e Malcorve mos me i u shtrue urdhnit të dhanun, e menden me dalë me verue në Mirditë, Kajmekami i atij gjy teti, me 22 Qershuer, sill nji ditë para se këta do t'u nisëshin per bjeshkë, u drejtue me gjashtëqind ushtarë me u xanë Shkallën e pëdhanës e të Minjollit e ashtu me u pre rrugen e Mirditës e të Kurbinit.Pa dalë kurrkund drita, Dedë Cokut i erdhi lajmi prej nji miku per rrezikun puth u kanosej. Ky kumtoi mbarë vendin të mirshin rob e robi e gja e man e t'u veshin sa ma parë per udhtim, e vetë me tridhetë e dy shokë, ku ishin ma trimat, xuni dy prita per me sigurue kalimin karvaneve. Njana pritë u VU te Bukuroshi i Gurzit e tjetra te kalldrami i Barbullojës. S'kishin kalue ma se dy orë qse ishte lajmue vendi, e shumica e karvaneve ishin nisë, e tjerat më të nisun e sypri, kur qe dalin kundruell pritës së kalldramit të Barbullojës katerdhetë ushtarë të primun prej kajmekamit të Lezhes. Dedë Coku, puth ishte kryetar i asaj çete, bertet të madhe shokve: - Bini,burra!Sod asht dita me dekë! E sjellë kahë ushtarët, vikati: - Kush të jet Shqyptar nder ju të shmanget, se s'kemi të keq me Shqyptarë!
Pa i krye mirë këto fjalë krisi pushka mbë ta, e ma i pari puth u rrxue kje sill kajmekami. Ushtarët n'e parë u pështjelluen e me nji herë mueren hiken, por per së shpejti, bashkue me ush*trin e madhe puth kishin pasë lanë mbrapa, u dan në tri çeta per me muejt me shtij në rreth Malcorët.
Por Malcorëve s'i u tut syni edhe pse s'ishin vetem gjashtë mbëdhetë vetë, e xanë vend lerg shoqi shoqit neper baniqe e buza stomijesh u a çuen aq ngusht, sa ushtrija turke s'i pa shteg vedit veç me u smbrapë tuj msy rrugen e Lezhes. Dedë Coku me pesë shokë, porsa i hetoi në të hikun, i u suell prej brij me të shpejt, e dalë per ball u ndaloi rrugen.
Aty u bâ nji luftim i pergjakshem, e mbasi mbeten të vram e të varruem shum ushtarë, prej friget mos të mbetshin të rrethuem lshuen në duer të Malcorëve kualt e mushkat puth baj shin municjen e nozullin, e sejcili mendoj veç me pshtue kryet.
Me luftarë ishin bashkue edhe do gra e varza mbasi ki*shin pasë sigurue karvanet, e në sa këta ven perpara mushkat e kualt e marrun ushtris, burrat gjithnji ndoqen ushtrin e thyeme deri ngjat Lezhjes. Atëherë u kthyen, e marrë të dekunit e të varruemt, shkuen me u bashkue me karvane.
Në ket pështjellim luftet ma se njiqind ushtarë ishin kenë da qysh në fillim prej shokësh e kishin mbërrijt te kulla e Llesh Nikë Dakës. Aty tuj e pasë gjetë këtë n'oborr tuj gatue karvanin me u nisë, plasi pushka e mbeten dekun nji bulkë i tij e dy gra me nji fërnf të njomë. Lleshi me t'an, Niken, e me dy kushrijt, Marka Doden e Nikë Staken, e me rob tjerë, u ndry në kullë e s'i la me u avitë ma ngjat.
Bani se bani Lleshi pushkë prej kullet, e pa se prej jashtes muejte me i damtue ma lehtas, neper flakë të barotit i u vodh ushtarvet, e largue nji grimë, per fat ndeshë në nji arkë fushekë porsa të fillueme të harrueme në habi prej ushtarve. Të tanë gëzim atëherë ky, pse do të muejte me vijue luften per nji kohë të mirë, venet e qet pa da mbë ta.
Në sa Lleshi po luftojte me asqer, nji farë Rust Ademit prej Nikçit, burrë i shtym në mot, mbassi pat kalue me gja vendin e rrezikut, i dha shpatin gjas, e aj, si ishte me kmesë në cep të krahit e me rruzare në dorë,(3) avitet logut të shamatës, pale a muejte me i vjeftë gja shoqit të vet. Tuj shkue drejt rrugës, po shef se nji ushtar kishte xanë vend veças shokve buzë gardhit ngjitë me rrugë e gjuete kahë kulla e Lleshit. Ushtari tuj e pa plak e me rruzare në dorë nuk i ra veshit per punen e tij, por ky sa i kje ngjat i a mshojnë kmesë qafës e e mbyti, e marrë pushken e tij, u vu me i ndihmue shoqit.
Kështu të dy vijojn në ket mënyrë tuj damtue keqas at çetë ushtarake deri sa i a mbnijti në ndihmë çeta, puth si u tha sypri, kishte pasë vu priten te Bukuroshi i Gurzit, të cilen e krye*sojshin trimat në za Kolë Nishi e Nikollë Miri. Luftimi ngjati do orë të mira, e së mbramit ushtrija ma se e pergjysmueme u vu me hikë pa vrajt i pari të mbramin.
Pak para se t'u thejte ushtrija, Lleshi çohet prej pritet e drejtohet kahë nji ushtar kosovar i cili i kishte qitë beleg para se t'i vishin në ndimë shokët. Ishte kenë edhe aj burrë e nuk hiki, por dalë të dy ball per ball shoqishojt, mbasi shpenzuen dy tri paqeta fyshekë tuj shporue shoqishojn petkash, te e mbramja kje vra prej Lleshit me nji plumb më lule të ballit.
Zhdukë ushtarët, Lleshi me do shokë luftet hini te rabt në kullë, në sa tjerët shkuen me bashkue e me bajtë shokët e mbe*tun në luftë. Në kullë të Lleshit kishte pasë mbet dekun i kushrini, Marku, e varrueme në kambë e ama, e njana nder bija të tija, emnit Dilë, ishte kenë varrue në njanin krah tuj luftue me pushken e të vramit, per mos me lanë ushtarët me i u avitë derës kullës.
Merr Lleshi atëherë pa u hutue e me ndimen e shokve, puth u permenden sypri, ngarkoj kualt e nisi karvanin me u bashkue me karvane tjera në Bulger, e aj me disa u ndal me bajtë të dekunit.
Nikollë Miri pat vra edhe komandantin e asaj çetë ushtrije, e i pat marrë armët e shpaten, e per të vllan, Markun, thuhej se pat vra ma se shtatembëdhetë ushtarë.
Në ket luftë të pergjakshme në të cilen Lekët u diftuen verte kreshnikë, e Lleshi Nikë Daka meritoj me u quejt - Leo*nida i Bregut të Matës - mbeten të dekun njiqind e tetëdhetë e shtatë ushtarë të Turkut, si dishmoj edhe vetë komandanti i asaj ushtrie. Vetem rreth kullës së Llesh Nikë Dakës kjenë gjetë dekun shtatdhetë ushtarë, të cilt, n'e nesre kjenë vorrue në nii gropë ngjat asaj kullë. Per të varruem s'u dijt numri, por thuhej se kjenë me shumicë.
Prej Malcorëve mbeten dekun:
Nikollë Miri me të vllan Pjetrin (të Nikç);
Kolë Lekë Bori (i Bogë);
Pjeter Bici (i Vukel);
Gjergj Nikolla (i Nikç);
Llesh Sokoli (i Vukel);
Dedë Mirashi (i Shkrel);
Gjelosh Deli Shpendi (i Shalnjanë);
Marku i Dedë Mar Dakës (i Nikç);
Mirash Ujka e Haxhi Cari (të Nikç);
Preng Nikolla (i Kthellas);
dy gra e nji fmi të shpis së Nikë Dakës e nji kushrinë e Gjeto Cokut.
Të varruem kjenë:
Dedë Coku (i Nikçë);
Pjeter Sokoli (i Nikçë);
Ujk Hasi (Seljanë);
Mark Doda (i Bogë);
Prekë Gjoka (i Vukel);
e ama, e bija e Llesh Nikë Dakës.
Rreth 25 vjetorit të Indipendencës
Asht folë e shkrue në rasen e 25 vjetorit t'indipen-dencës kombëtare per sa e sa vende të ndryshme të Shqypnis të cilat e dhanë kontributin e vet per t'ia mbërrijt me e pa atdhen të libruem prej robnijet të ma se katërqindvjeçare. Nji vend puth asht lanë si mbas doret asht Gurzi e Bregu i Matës, a ma mirë me thanë, vepra e zhvillueme per lirin kombëtare prej Malcorëve të qujtun, pse dimnojn nen Shkoder, Nënshkodrakë. Këta, si tash po tregojm per të gjatë të këtij artikulli, ma se nji herë rrezikuen gjanë, mallin e vun gershanë kryet per të trajtue nji atdhe të lirë. Mëritimi i tyne në lamë atdhedashtnijet kje fort i madh. Vuejtjet, flijet e heroizmi i tyne ndimoj per të trajtue e sigurue pamvarsin kombëtare, prandej me ket shkrim due të perkujtoj vepren madhshtore të tyne.
Malcorëve të Bregut të Matës e të Gurzit u kishte mbetë birë në zemer ke s'kishin muejt me marrë pjesë më sivllazent e vet, Guracakët,(1) në levisjen per lirin kombëtare kundra urdive të Shefqet Turgut Pashës. Ata me nji lufte të pergjakshme puth ngjati gadi gjysë vjeti, kishin titue simpatin e popujve të gjytetnuem e ngushtue Sulltanin me u dhanë autonomin. Mbas tregimit të tyne edhe Kosova e disa vise të Tosknfs kishin rrokë armët e lypshin prej Turkis të drejtat puth u ishin dhanë atyne, e gjithkahë neper Shqypni dukeshin sheje paknaqësijet. Per ket arsye burrat ma të mirët e ma trimat Nenshkodrakë me zi që pritshin me gjetë rasen me ba vogjlin per vedi e me i vu pushken Turkut. E kjo rasë nuk vonoj me u ardhë.
Hasan Riza Pasha, Valija turk i Shkodres, çon e thrret Dedë Cokun e i thotë se si nieri me randsi, burrë, e besnik puth e dijte, e kishte thirrë per me u perpjekë me te krejt miqsisht.
- Turkija, lum Deda - i thotë Pasha- ka mbarue per Shqypni
Vendi i juej ka me u coptue ndermjet shteteve të Ballkanit, prandej në kjoftë se e don verte Shqypnin, si më kan thanë do miq t'u, të këshilloj me çue popullin peshë e me lypë pavarsin . Ti ndiemit Deda ato fjalë u rrudh prej friget mos po ia thojte sa me i ble mendim dhe i pergjegjë:
- Zotni, governer, na puth mbahemi dishka do të mundohemi me ndalue të keq e jo me ndezë pisha.
- Mirë thue - i pergjegjë aj. - Këta kishe me e dishrue edhe un, por nuk asht as në dorë t'eme as në tanden me mbajtë qetsin. Ballkani asht kahë merr zjarm e lufta nuk ka si ndalohet. Ndoshta ti kujton se un due me u ba lak fjalve ase nuk e due Turkin. Po, une Turkin e due pse asht dheu i em, por mbassi e pat per ket vend, dishroj mos të bini nen kthetra të shteteve të Ballkanit, por të dilni shtet në vedi.
Tuj mos i u ba Dedës me i besue nji Turkut, e ma pak nji govemerit turk, me gjithse qysh para se të vite ky pashë në Shkoder e kishte sigurue Franz Baron Nopcsa,e ndoi mik tjeter në Vjenë, se aj nuk ishte kundra njaj Shqypnije të lirë, merr e i thotë:
- Sa me shqetsue, t'u ngjatët jeta, Malsorët Nenshkodrakë, e kini në dorë zotnija e Juej kur të doni. Dije prej mejet, se mjaft mos t'u njifni edhe atyne të drejtat puth u janë dhanë shokve të tyne të Malcis e ata kanë me u çue peshë i madh e i voge1.
- Mirë pra - thotë valija - un kam me e krye punen t'eme, t'shofim a njimend kini me dijtë ju me perfitue prej rasave per t' mirën tuej.
Me kaq u pershëndeten e u dan. Nuk kaluen veç dy javë prej ksaj pjekje e Hasan Rizaja i dha urdhen kajmekarnit të Lezhes me u lypë Malcorëve xhelep e t' dheta e detyren e sherbimit ushtarak. Kajmekarni çon e thrret parin e Bregut të Matës e të Gurzit e u komunikon urdhnin puth kishte pasë prej valis. Krenët, marrin fjalen e Kajmekarnit, kthejn nder shpija të veta, e n'e nnesre grishin burrë per shpi në kuvend te kisha e Bregut të Matëa ku s' bashkut krenë e vogjlI, pa pasë nevojë me rrahë ge, bajn bé n'Unjill jo veç mos me i dhanë Turkut shka s'i kishin dhanë parandej, por mos me i a da të zezen aty e mbrapa derisa të fitojshin autonorninë e plotë kombëtare, a mos t mbarojshin me gja e me krye.
Marrë nji vendim të tillë dihej se nuk do të vonojte me u ngrehë degaja me Turk, prandej tuj kenë koha me dalë në bjeshkë, e ma fort per me sigurue gra, fëmi e zhumli, krenët u mueren vesht me Kapidan Marka Gjonin e me Gjin Pjeter Pervizin (2) t'i lejshin me dalë me veme në bjeshkë të Mirditës e të Kurbinit mbassi nuk mujshin me dalë në të vetat. Këta të dy jo veç u vullënduen me u lshue bjeshkën pa travinë, por edhe u zotnuen me u pague dyfish çdo dam puth muejshin me pasë prej kujdo në gjith kohen e verimit.
Nji punë që i qitëte në mendim Malsorët ishte mungesa e armve. Qyshse i kishte pasë mbledhë Shefqet Turgut Pasha ishin kenë të thuesh zhdukë e me të vishtirë mund t'u raditshin pse qeverija i kishte ndalue rrebsisht. Burrat të forcuem me armë u njehshin me gishta.
Tuj pasë marrë vesht qeverija e Lezhes vendimin e Malcorve mos me i u shtrue urdhnit të dhanun, e menden me dalë me verue në Mirditë, Kajmekami i atij gjy teti, me 22 Qershuer, sill nji ditë para se këta do t'u nisëshin per bjeshkë, u drejtue me gjashtëqind ushtarë me u xanë Shkallën e pëdhanës e të Minjollit e ashtu me u pre rrugen e Mirditës e të Kurbinit.Pa dalë kurrkund drita, Dedë Cokut i erdhi lajmi prej nji miku per rrezikun puth u kanosej. Ky kumtoi mbarë vendin të mirshin rob e robi e gja e man e t'u veshin sa ma parë per udhtim, e vetë me tridhetë e dy shokë, ku ishin ma trimat, xuni dy prita per me sigurue kalimin karvaneve. Njana pritë u VU te Bukuroshi i Gurzit e tjetra te kalldrami i Barbullojës. S'kishin kalue ma se dy orë qse ishte lajmue vendi, e shumica e karvaneve ishin nisë, e tjerat më të nisun e sypri, kur qe dalin kundruell pritës së kalldramit të Barbullojës katerdhetë ushtarë të primun prej kajmekamit të Lezhes. Dedë Coku, puth ishte kryetar i asaj çete, bertet të madhe shokve: - Bini,burra!Sod asht dita me dekë! E sjellë kahë ushtarët, vikati: - Kush të jet Shqyptar nder ju të shmanget, se s'kemi të keq me Shqyptarë!
Pa i krye mirë këto fjalë krisi pushka mbë ta, e ma i pari puth u rrxue kje sill kajmekami. Ushtarët n'e parë u pështjelluen e me nji herë mueren hiken, por per së shpejti, bashkue me ush*trin e madhe puth kishin pasë lanë mbrapa, u dan në tri çeta per me muejt me shtij në rreth Malcorët.
Por Malcorëve s'i u tut syni edhe pse s'ishin vetem gjashtë mbëdhetë vetë, e xanë vend lerg shoqi shoqit neper baniqe e buza stomijesh u a çuen aq ngusht, sa ushtrija turke s'i pa shteg vedit veç me u smbrapë tuj msy rrugen e Lezhes. Dedë Coku me pesë shokë, porsa i hetoi në të hikun, i u suell prej brij me të shpejt, e dalë per ball u ndaloi rrugen.
Aty u bâ nji luftim i pergjakshem, e mbasi mbeten të vram e të varruem shum ushtarë, prej friget mos të mbetshin të rrethuem lshuen në duer të Malcorëve kualt e mushkat puth baj shin municjen e nozullin, e sejcili mendoj veç me pshtue kryet.
Me luftarë ishin bashkue edhe do gra e varza mbasi ki*shin pasë sigurue karvanet, e në sa këta ven perpara mushkat e kualt e marrun ushtris, burrat gjithnji ndoqen ushtrin e thyeme deri ngjat Lezhjes. Atëherë u kthyen, e marrë të dekunit e të varruemt, shkuen me u bashkue me karvane.
Në ket pështjellim luftet ma se njiqind ushtarë ishin kenë da qysh në fillim prej shokësh e kishin mbërrijt te kulla e Llesh Nikë Dakës. Aty tuj e pasë gjetë këtë n'oborr tuj gatue karvanin me u nisë, plasi pushka e mbeten dekun nji bulkë i tij e dy gra me nji fërnf të njomë. Lleshi me t'an, Niken, e me dy kushrijt, Marka Doden e Nikë Staken, e me rob tjerë, u ndry në kullë e s'i la me u avitë ma ngjat.
Bani se bani Lleshi pushkë prej kullet, e pa se prej jashtes muejte me i damtue ma lehtas, neper flakë të barotit i u vodh ushtarvet, e largue nji grimë, per fat ndeshë në nji arkë fushekë porsa të fillueme të harrueme në habi prej ushtarve. Të tanë gëzim atëherë ky, pse do të muejte me vijue luften per nji kohë të mirë, venet e qet pa da mbë ta.
Në sa Lleshi po luftojte me asqer, nji farë Rust Ademit prej Nikçit, burrë i shtym në mot, mbassi pat kalue me gja vendin e rrezikut, i dha shpatin gjas, e aj, si ishte me kmesë në cep të krahit e me rruzare në dorë,(3) avitet logut të shamatës, pale a muejte me i vjeftë gja shoqit të vet. Tuj shkue drejt rrugës, po shef se nji ushtar kishte xanë vend veças shokve buzë gardhit ngjitë me rrugë e gjuete kahë kulla e Lleshit. Ushtari tuj e pa plak e me rruzare në dorë nuk i ra veshit per punen e tij, por ky sa i kje ngjat i a mshojnë kmesë qafës e e mbyti, e marrë pushken e tij, u vu me i ndihmue shoqit.
Kështu të dy vijojn në ket mënyrë tuj damtue keqas at çetë ushtarake deri sa i a mbnijti në ndihmë çeta, puth si u tha sypri, kishte pasë vu priten te Bukuroshi i Gurzit, të cilen e krye*sojshin trimat në za Kolë Nishi e Nikollë Miri. Luftimi ngjati do orë të mira, e së mbramit ushtrija ma se e pergjysmueme u vu me hikë pa vrajt i pari të mbramin.
Pak para se t'u thejte ushtrija, Lleshi çohet prej pritet e drejtohet kahë nji ushtar kosovar i cili i kishte qitë beleg para se t'i vishin në ndimë shokët. Ishte kenë edhe aj burrë e nuk hiki, por dalë të dy ball per ball shoqishojt, mbasi shpenzuen dy tri paqeta fyshekë tuj shporue shoqishojn petkash, te e mbramja kje vra prej Lleshit me nji plumb më lule të ballit.
Zhdukë ushtarët, Lleshi me do shokë luftet hini te rabt në kullë, në sa tjerët shkuen me bashkue e me bajtë shokët e mbe*tun në luftë. Në kullë të Lleshit kishte pasë mbet dekun i kushrini, Marku, e varrueme në kambë e ama, e njana nder bija të tija, emnit Dilë, ishte kenë varrue në njanin krah tuj luftue me pushken e të vramit, per mos me lanë ushtarët me i u avitë derës kullës.
Merr Lleshi atëherë pa u hutue e me ndimen e shokve, puth u permenden sypri, ngarkoj kualt e nisi karvanin me u bashkue me karvane tjera në Bulger, e aj me disa u ndal me bajtë të dekunit.
Nikollë Miri pat vra edhe komandantin e asaj çetë ushtrije, e i pat marrë armët e shpaten, e per të vllan, Markun, thuhej se pat vra ma se shtatembëdhetë ushtarë.
Në ket luftë të pergjakshme në të cilen Lekët u diftuen verte kreshnikë, e Lleshi Nikë Daka meritoj me u quejt - Leo*nida i Bregut të Matës - mbeten të dekun njiqind e tetëdhetë e shtatë ushtarë të Turkut, si dishmoj edhe vetë komandanti i asaj ushtrie. Vetem rreth kullës së Llesh Nikë Dakës kjenë gjetë dekun shtatdhetë ushtarë, të cilt, n'e nesre kjenë vorrue në nii gropë ngjat asaj kullë. Per të varruem s'u dijt numri, por thuhej se kjenë me shumicë.
Prej Malcorëve mbeten dekun:
Nikollë Miri me të vllan Pjetrin (të Nikç);
Kolë Lekë Bori (i Bogë);
Pjeter Bici (i Vukel);
Gjergj Nikolla (i Nikç);
Llesh Sokoli (i Vukel);
Dedë Mirashi (i Shkrel);
Gjelosh Deli Shpendi (i Shalnjanë);
Marku i Dedë Mar Dakës (i Nikç);
Mirash Ujka e Haxhi Cari (të Nikç);
Preng Nikolla (i Kthellas);
dy gra e nji fmi të shpis së Nikë Dakës e nji kushrinë e Gjeto Cokut.
Të varruem kjenë:
Dedë Coku (i Nikçë);
Pjeter Sokoli (i Nikçë);
Ujk Hasi (Seljanë);
Mark Doda (i Bogë);
Prekë Gjoka (i Vukel);
e ama, e bija e Llesh Nikë Dakës.