Lauri
Anunnak
(Autori është Turk (Ayhan ضzer). I graduar në Stamboll dhe ka emigruar që ne 1971 në Amerikë. Bashkë me të shoqen, është një nga themeluesit e shumë prej organizatave që shërbejne për komunitetin turko-amerikan në mbarë Amerikën).
Mora pjesë në një ligjëratë në Universitetin e Princeton për politikën e jashtme të Turqisë nga Ahmet Davutoglu. Në atë kohë ai ende nuk ishte emëruar Ministër i Punëve të Jashtme, ishte një qytetar i thjeshtë. Në fjalën e tij Z. Davutoglu tërthorazi tha se “qeveria turke ishte duke menduar për të nisur një politikë të re për të ringjallur Otomanizmin dhe për të rikrijuar “lavdinë e vjetër” të Perandorisë Osmane. Paraprakisht po “provohen ujërat” në Ballkan për të arritur dhe të ri-lidhur me njerëzit e shteteve të vjetra të varura që dikur ishin pjesë e Perandorisë dhe rezultuan premtuese. Kultura Osmane dhe traditat në Ballkan ishin të mbuluara me hi, por ende të padëmtuara”-shtoi ai.
Dëgjova fjalët e zotit Davutoglu me mosbesim. Ai duket se nuk ka pasur mirëkuptimin e historisë dhe ishte iracional rreth saj. Osmanët nuk krijuan ndonjë kulturë të tyre si mund ata të linin ndonjë gjurmë kulturore në vende të tjera? Osmanët nuk donin mënyrën e tyre(të jetesës), ata pëlqenin çdo gjë të huaj, ata kishin një kompleks inferioriteti të thellë. Në pamundësi për të krijuar diçka të tyre Osmanët çdo gjë e kopjuan nga të tjerët; ata morën fenë nga Arabët, talleshin me gjuhën e tyre turke duke përdorur një perzierje në Arabisht dhe Persisht, sistemi administrativ ishte huazuar nga Persët, e ashtuquajtura muzikë e oborrit(apo klasike) ishte përvetësuar nga Bizantinët; dhe traditat më poshtëruese si Haremi dhe skllavërimin e grave e kishin adoptuar nga Beduinet Arabë. Pjesa tjetër ishte një imitim i dobët i perëndimit.
Osmanët sunduan Ballkanin, Bosnje-Hercegovin, Hungari, Bullgari, Shqipëri, Greqi dhe Rumani për më tepër se katër shekuj dhe trashëgimnia e varfër e jetesës nga kjo periudhë e gjatë janë disa fjalë të thyera Truke, disa enë Turke, dhe disa zakone Islamike; pa trashëgimni kulturore, pa sistem qeveritar; pra, kjo mani e re për të ringjallur Otomanizmin është krejtësisht idiotike dhe një aventurizëm i dëmshëm; ajo është e barazvlershme me fshirje nga progresi që Republika Turke ka arritur gjatë 80 viteve të fundit. Ajo është gjithashtu duke ngritur flamurin e gjelbër të Islamit kundër Rilindjes së Ataturkut i cili shëmbi muret e prapambetjes dhe i dha kombit një identitet të ri, vetë-respekt dhe dinjitet.
Falë këtij ndirçimi Kombi Turk kërceu nga Epoka e Mesme në Epokën Moderne me një hedhje kozmike. Gjatë gjashtë shekujve të sundimit Osmanët skllavëruan popullin e tyre, dhe nuk u dhanë asgjë, por mjerim, injorancë dhe varfëri. Minoritetet, duke qenë jo-musliman, ishin më të shkolluar dhe nuk mund të duronin dot më atë , dhe një nga një ata u rebeluan dhe u ndanë. Pjesa më e madhe turke(pra te turqizuarit) ishin servila dhe të paaftë për të ndryshuar fatin e tyre – deri sa erdhi Ataturk. Sot, avokatët e Otomanizmit duhet të vuajnë duke mos pasur studiuar historinë e Perandorisë Osmane, ose ata jetojnë në një botë me fantazi; cilido rast është i rrezikshëm.
Shekujt 16 dhe 17 ishin një agim i ri për Perëndimin; kishin arritur Rilindjen dhe Reformën, dhe me këtë vrull kishin hedhur themelet e Iluminizmit. Avancimet teknologjike dhanë përparësi të madhe Perëndimit në çdo fushë, duke përfshirë teknikën luftarake. Ndërsa Osmanët ende mbështeshin në forcën e papërvojë, Perëndimi shpiku armë të reja dhe metoda të reja të stërvitjes. Ushtritë Osmane, dikur të pamposhtura, filluan duke humbur shumicën e luftërave që ata angazhoheshin. Në shekullin e shtatëmbëdhjetë një luftë thelbësore që Osmanët humbën ishte me rrethimin e dytë të Vjenës(1683). Ky shpartallim është parë nga Perëndimi si pikë pushimi në magjinë Osmane.
Mora pjesë në një ligjëratë në Universitetin e Princeton për politikën e jashtme të Turqisë nga Ahmet Davutoglu. Në atë kohë ai ende nuk ishte emëruar Ministër i Punëve të Jashtme, ishte një qytetar i thjeshtë. Në fjalën e tij Z. Davutoglu tërthorazi tha se “qeveria turke ishte duke menduar për të nisur një politikë të re për të ringjallur Otomanizmin dhe për të rikrijuar “lavdinë e vjetër” të Perandorisë Osmane. Paraprakisht po “provohen ujërat” në Ballkan për të arritur dhe të ri-lidhur me njerëzit e shteteve të vjetra të varura që dikur ishin pjesë e Perandorisë dhe rezultuan premtuese. Kultura Osmane dhe traditat në Ballkan ishin të mbuluara me hi, por ende të padëmtuara”-shtoi ai.
Dëgjova fjalët e zotit Davutoglu me mosbesim. Ai duket se nuk ka pasur mirëkuptimin e historisë dhe ishte iracional rreth saj. Osmanët nuk krijuan ndonjë kulturë të tyre si mund ata të linin ndonjë gjurmë kulturore në vende të tjera? Osmanët nuk donin mënyrën e tyre(të jetesës), ata pëlqenin çdo gjë të huaj, ata kishin një kompleks inferioriteti të thellë. Në pamundësi për të krijuar diçka të tyre Osmanët çdo gjë e kopjuan nga të tjerët; ata morën fenë nga Arabët, talleshin me gjuhën e tyre turke duke përdorur një perzierje në Arabisht dhe Persisht, sistemi administrativ ishte huazuar nga Persët, e ashtuquajtura muzikë e oborrit(apo klasike) ishte përvetësuar nga Bizantinët; dhe traditat më poshtëruese si Haremi dhe skllavërimin e grave e kishin adoptuar nga Beduinet Arabë. Pjesa tjetër ishte një imitim i dobët i perëndimit.
Osmanët sunduan Ballkanin, Bosnje-Hercegovin, Hungari, Bullgari, Shqipëri, Greqi dhe Rumani për më tepër se katër shekuj dhe trashëgimnia e varfër e jetesës nga kjo periudhë e gjatë janë disa fjalë të thyera Truke, disa enë Turke, dhe disa zakone Islamike; pa trashëgimni kulturore, pa sistem qeveritar; pra, kjo mani e re për të ringjallur Otomanizmin është krejtësisht idiotike dhe një aventurizëm i dëmshëm; ajo është e barazvlershme me fshirje nga progresi që Republika Turke ka arritur gjatë 80 viteve të fundit. Ajo është gjithashtu duke ngritur flamurin e gjelbër të Islamit kundër Rilindjes së Ataturkut i cili shëmbi muret e prapambetjes dhe i dha kombit një identitet të ri, vetë-respekt dhe dinjitet.
Falë këtij ndirçimi Kombi Turk kërceu nga Epoka e Mesme në Epokën Moderne me një hedhje kozmike. Gjatë gjashtë shekujve të sundimit Osmanët skllavëruan popullin e tyre, dhe nuk u dhanë asgjë, por mjerim, injorancë dhe varfëri. Minoritetet, duke qenë jo-musliman, ishin më të shkolluar dhe nuk mund të duronin dot më atë , dhe një nga një ata u rebeluan dhe u ndanë. Pjesa më e madhe turke(pra te turqizuarit) ishin servila dhe të paaftë për të ndryshuar fatin e tyre – deri sa erdhi Ataturk. Sot, avokatët e Otomanizmit duhet të vuajnë duke mos pasur studiuar historinë e Perandorisë Osmane, ose ata jetojnë në një botë me fantazi; cilido rast është i rrezikshëm.
Shekujt 16 dhe 17 ishin një agim i ri për Perëndimin; kishin arritur Rilindjen dhe Reformën, dhe me këtë vrull kishin hedhur themelet e Iluminizmit. Avancimet teknologjike dhanë përparësi të madhe Perëndimit në çdo fushë, duke përfshirë teknikën luftarake. Ndërsa Osmanët ende mbështeshin në forcën e papërvojë, Perëndimi shpiku armë të reja dhe metoda të reja të stërvitjes. Ushtritë Osmane, dikur të pamposhtura, filluan duke humbur shumicën e luftërave që ata angazhoheshin. Në shekullin e shtatëmbëdhjetë një luftë thelbësore që Osmanët humbën ishte me rrethimin e dytë të Vjenës(1683). Ky shpartallim është parë nga Perëndimi si pikë pushimi në magjinë Osmane.