Brishtesi...

Te kjo teme le te sjellim fakte,copeza,tregime qe kane nje mesazh te mire sensibilizues dhe edukues.

Po e nis une me kete qe me beri shume pershtypje.

Në Gujarat një person bleu një lopë. Gjatë natës ai dëgjoi qentë duke lehur, ndodhi për netët e njëpasnjëshme; kështu që ai mori CCTV të instaluar. Ai u befasua kur pa se një Leopard vizitonte çdo natë dhe ulej afër Lopës. Me kërkimin nga pronari i mëparshëm, ai mori vesh se Nëna e këtij Leopardi u vra kur këlyshi ishte vetëm 20 ditësh. Lopa e ushqeu me qumësht dhe i shpëtoi jetën. Këlyshi mbeti jashtë në xhungël ndërsa rritej. Por, Leopardi i rritur plotësisht vjen çdo natë dhe ende kalon kohë me Lopën, të cilën e konsideron si Nënën e tij....

Natyra eshte gjeja me e bute dhe e eger gjithashtu.

I vjetër dhe i vetëm, mendova se një qen do të më plotësonte ekzistencën.
E gjeta endacak, të pisët, të uritur, e përkëdhela, ai më ndiqte pa frikë.
Tani ai është qeni im, unë jam pronari i tij.
Unë flas me të, ai më përgjigjet duke më lëpirë duart.
"Fido nesër nuk do të kemi për të ngrënë, pensioni mbaroi, duhet të presim! ".
Mbërrin ajo ditë e bekuar, në radhë, me pensionistët e tjerë, skenari i copëtuar nga koha, i përplasur në duar, pres radhën time. Fido tundet i lumtur.
Ai e di se sot do hamë më shumë dhe pak më mirë.
Tashmë është dimër. Shtëpia ime është e ftohtë pa zjarr. Ai është afër dhe më ngroh. Fillimi i pranverës na gjen të bashkuar duke falënderuar diellin, ndërsa nga zemra ime, lind lutja: "Faleminderit Zot, që krijove qenin. "

"KUR PRINDËRIT PLAKEN...
Lëri të plaken me të njëjtën dashuri që të lënë të rritesh... lëri të flasin dhe të tregojnë histori të përsëritura me të njëjtin durim dhe interes që dëgjuan tënden në fëmijërinë tënde... lëri të fitojnë, si shumë herë që të lënë të fitosh... lëri të kënaqen me miqtë e tyre siç të lënë ty... lëri të kënaqen me bisedat me nipërit e mbesat e tyre sepse ata të shohin ty në ta... lëri të kënaqen duke jetuar mes objekteve që i kanë shoqëruar për një kohë të gjatë, sepse vuajnë kur ndjejnë se ti rrëmben copëza të kësaj jete... lëri të gabojnë, si shumë herë gabove dhe nuk u vinte turp të të korrigjonin... LËRINI TË JETOJNË dhe përpiquni t'i bëni të lumtur me shtrirjen e fundit të rrugës që u ka mbetur për të udhëtuar•
jepu dorën, ashtu siç ta dhanë kur fillove udhëtimin!

Ditën që nëna ime vdiq, shkrova në ditarin tim, "Një fatkeqësi e rëndë e jetës sime ka ardhur. "Kam vuajtur për më shumë se një vit pas ndarjes nga jeta të nënës sime. Por një natë, në malet e Vietnamit, po flija në kasolle në vetmitazhin tim. Ëndërrova nënën time. E pashë veten duke ndenjur me të, dhe po bënim një bisedë të mrekullueshme. Dukej e re dhe e bukur, flokët i rridhnin poshtë. Ishte kaq e këndshme të ulesh aty dhe të flisje me të sikur të mos kishte vdekur kurrë. Kur u zgjova ishte ora dy e mëngjesit, dhe ndjeva shumë fort se kurrë nuk e kisha humbur nënën time. Përshtypja se nëna ime ishte ende me mua ishte shumë e qartë. E kuptova atëherë se ideja e humbjes së nënës sime ishte thjesht një ide. Ishte e dukshme në atë moment që nëna ime është gjithmonë e gjallë në mua.
Hapa derën dhe dola jashtë. E gjithë kodra lahej në dritën e hënës. Ishte një kodër e mbuluar me bimë çaji, dhe kasollja ime ishte vendosur pas tempullit në gjysmë të rrugës. Duke ecur ngadalë në dritën e hënës nëpër radhët e bimëve të çajit, vura re se nëna ime ishte ende me mua. Ajo ishte drita e hënës që më përkëdhelte siç kishte bërë aq shpesh, shumë e butë, shumë e ëmbël... e mrekullueshme! Sa herë që këmbët e mia preknin tokën e dija që nëna ime ishte atje me mua. E dija që ky trup nuk ishte i imi por një vazhdim i gjallë i nënës dhe babait tim dhe gjyshërve dhe stërgjyshërve të mi. Nga të gjithë paraardhësit e mi. Ato këmbë që i shihja si këmbët "e mia" në fakt ishin këmbët "tona". Së bashku unë dhe nëna ime po linim gjurmë në dheun e lagësht.
Që nga ai moment, ideja se kisha humbur nënën time nuk ekzistonte më. Gjithçka që duhej të bëja ishte të shikoja pëllëmbën e dorës, të ndjeja flladin në fytyrën time ose tokën nën këmbët e mia për të kujtuar se nëna ime është gjithmonë me mua, e disponueshme në çdo kohë.
~Thich Nhat Hanh
(Libri: Pa vdekje, pa frikë

Një herë, një student iu afrua Rumit dhe e pyeti: "Si duhet ta përballoj dhimbjen dhe vuajtjen në jetë? "
Rumi, në mençurinë e tij, vendosi të ndajë një histori:
"Ishte një njeri që kërkonte mençurinë e një sage të madhe, duke shpresuar të gjente një mënyrë për t'i shpëtuar vuajtjeve të tij. Sage e shikoi njeriun dhe i tha: 'Unë do të të ndihmoj, por së pari, duhet të bësh diçka për mua. Merre këtë lugë, mbushe me vaj dhe ec nëpër qytet pa derdhur asnjë pikë. '
"Njeriu mendoi se kjo detyrë ishte mjaft e thjeshtë dhe ra dakord. Mori lugën, e mbushi me vaj, dhe filloi të ecte nëpër qytet. Teksa ekuilibronte me kujdes lugën, nuk mund të mos e përqendronte gjithë vëmendjen në mos derdhjen e asnjë vaji.
"Kur ai u kthye në sajë, urtaku pyeti, 'A i pe lulet e bukura në sheshin e qytetit? A i vutë re fëmijët që luajnë dhe të qeshurat e familjeve? ' Burri e kuptoi se ishte fiksuar aq shumë në lugë sa nuk kishte vënë re asgjë tjetër.
"I urti pastaj tha, 'Ky është çelësi për të përballuar dhimbjen. Ashtu siç ishe aq i fokusuar në lugë sa të mungonte bukuria përreth, kur konsumohesh nga vuajtjet e tua, të mungon bukuria e jetës. Dhimbja është si luga, dhe jeta është si qyteti. Mos lejoni që dhimbja të konsumojë të gjithë fokusin tuaj. Mos harroni të shikoni përreth dhe të vlerësoni bukurinë që ende ekziston. '"
Studenti e kuptoi mesazhin e saj: ndërsa dhimbja dhe vuajtja janë pjesë e jetës, është thelbësore të mos i lejosh të të lënë në hije bukurinë dhe gëzimin që mund të gjendet në çdo moment. Kjo histori shërben si një kujtesë se edhe përballë dhimbjes, ekziston mundësia për të gjetur kuptimin dhe bukurinë në jetë.
I dashuri Rumi...

Pak muaj me pare po mbanim nje seminar pune ne periferi te Prishtines, tek Pylli Arinjeve. Ne kete pjese ndodhet nje pjese pylli ku jane te vendosur disa arinje dhe nje luan. Te gjitha keto te marra nga kafazet e ndryshme dhe te sjellura ketu per tu dhene sadopak liri.

Aty ndodhej dhe restoranti me salla seminaresh. Gjate drekes dhe pauzave, une si njeri i malit, shfrytezoja kohen per te shetit ne shtigjet e ketij pylli.

Sa here kaloja aty pran ne nje vend aty me lart shifej nje ari qe sillej ne nje rreth vicioz. Nuk ndalej duke u endur. Levizja e tij ishte pothuajse e njejte dhe ne te njejten hapesire perkunder asaj se pylli ofronte me shume mundesi. Krijova nje pershtypje se ky vesi ariut ishte krijuar sa kishte jetuar ne kafaz diku me vite te tera.

Kafshet nuk jane te egra. Ato jane te lira.

Unë kurrë nuk pi, por dehem sa herë shoh,
driten e diellit dhe embelsisht do ta pershendes!
Dhe ndjej se kam pranë të bukurat e botës....
sepse dhe një ditë më dha,
akoma Zoti im...!!!
(Maria Vogiatzaki-Douza)

Luledielli nuk është lule! Petalet e saj në fakt janë gjethe...
Ndodh që gjethet maskohen si të verdha për të tërhequr polenizuesit. Tani, shikoni brenda lules më nga afër. Shikoni në atë që dikur mendonit se ishte lulja dhe në të vërtetë janë gjethe, dhe do të shihni lulet. Shumë... Shumë... E bukur dhe delikate në një rreshtim përtej harmonikës (gjeometria e natyrës). Ajo që mendonit se ishte një lule, në fakt është një skicim që mban qindra e qindra lule...
Dhe nëse e shikojmë me sytë e kopshtarëve, do të kuptojmë se secila lule e vogël mban brenda vetes, në këtë pluhur të artë, fusha të panumërta me luledielli.
Në biologji, kjo quhet infloracion.
Oj lule dielli,ec lexojeee dhe ti.
@SunFIower ,.

NeVertiti said:

Luledielli nuk është lule!

Petalet e saj në fakt janë gjethe...
Ndodh që gjethet maskohen si të verdha për të tërhequr polenizuesit. Tani, shikoni brenda lules më nga afër. Shikoni në atë që dikur mendonit se ishte lulja dhe në të vërtetë janë gjethe, dhe do të shihni lulet. Shumë... Shumë... E bukur dhe delikate në një rreshtim përtej harmonikës (gjeometria e natyrës). Ajo që mendonit se ishte një lule, në fakt është një skicim që mban qindra e qindra lule...
Dhe nëse e shikojmë me sytë e kopshtarëve, do të kuptojmë se secila lule e vogël mban brenda vetes, në këtë pluhur të artë, fusha të panumërta me luledielli.
Në biologji, kjo quhet infloracion.

Oj lule dielli,ec lexojeee dhe ti.
@SunFIower ,.
Shiko fotografinë 2214771

Click to expand...

Mbaj mend kur isha femije mbillte mami ne bahçe luledielli dhe kto ktheheshin nga ishte dielli,pra e ndiqnin diellin derisa te perendonte

Jo, kjo nuk është foto gjuetie..... Britaniku Alex Larenty jeton në një rezervë loje në Afrikën e Jugut dhe i kalon ditët duke bërë masazhe këmbësh luanësh. Një ditë, ai zbuloi se sa herë që një luan aplikohej një krem për të shëruar një infeksion në putrat e tij, luani ngadalësohej dhe dukej se buzëqeshte. Që atëherë, ai ka masazhuar të gjithë luanët në park çdo ditë. Falë llastimit, ai krijoi një lidhje të tillë që vetëm duke e parë të mbërrinte, luanët shtrihen, fillojnë të shtrijnë këmbët dhe të buzëqeshin. Me dashuri dhe respekt, të gjitha marrëdhëniet janë të mundshme!
National Geographic Nature

Pyes mesueset: "me intereson te di si eshte raporti djalit tim me ju, a e respekton autoritetin dhe a ju degjon?!"
Nuk doja ti thoja qe i vogli im i ka gjujt te suma nje edukatore sepse e kapi duke fol keq per prindrit

Pergjigjet mesuesja qe eshte me e 'rrept' dhe me e shkathet se tjerat si natyre :
" Te ishte per Eren do vinte te na perqafonte perdit. Skam pare kurr dicka te till. Eshte i teri dashuri&ledhe"

U skuqa. It's my fault
Por mendimi im i pare shkoi tek fakti qe perqafimin ne te dy e perdorim per ti dhene fuqi dhe dashuri njeri tjetrit kur shofim qe e ka minus

Ne bot duhet te ket me shume dashuri.
Mesojani femijeve por mos e harroni dhe ju te rriturit! (natyrisht kujt e meriton. Tjereve qr. Bjerini pa kursim)

NeonLights said:

Pyes mesueset: "me intereson te di si eshte raporti djalit tim me ju, a e respekton autoritetin dhe a ju degjon?!"
Nuk doja ti thoja qe i vogli im i ka gjujt te suma nje edukatore sepse e kapi duke fol keq per prindrit

Pergjigjet mesuesja qe eshte me e 'rrept' dhe me e shkathet se tjerat si natyre :
" Te ishte per Eren do vinte te na perqafonte perdit. Skam pare kurr dicka te till. Eshte i teri dashuri&ledhe"

U skuqa. It's my fault
Por mendimi im i pare shkoi tek fakti qe perqafimin ne te dy e perdorim per ti dhene fuqi dhe dashuri njeri tjetrit kur shofim qe e ka minus

Ne bot duhet te ket me shume dashuri.
Mesojani femijeve por mos e harroni dhe ju te rriturit! (natyrisht kujt e meriton. Tjereve qr. Bjerini pa kursim)

Click to expand...

Nuk harroj dot une! Te dhurova i zemer!

Kjo pikturë e një gruaje të re që ushqente me gji një plak në qeli burgu është shitur për 30 milionë euro. Piktura mund të duket perverse por historia pas është nga regjistrimet historike. Njeriu i varfër u dënua me "vdekje nga uria" për vjedhjen e një copë bukë gjatë mbretërimit të Louis XIV në Francë. Gruaja ishte vajza e tij e vetme dhe vizitorja e vetme në qelinë e tij. Ajo lejohej ta vizitonte atë çdo ditë, por ishte e fiskuar plotësisht në mënyrë që nuk merrej ushqim. Kur pas 4 muajsh burri mbijetoi ende pa humbje peshe, autoritetet u perplasen dhe filluan ta spiunonin ne qeli dhe per habine e tyre te plote e gjeten te ushqente me gji babain e saj ne maksimum duke ndare qumeshtin e bebes se saj. Gjyqtarët më pas duke kuptuar dhembshurinë dhe dashurinë e gruas për babain e saj, e falën babain dhe e lanë të lirë. Kjo pjesë historie sjell në fokus se sa e thellë është dhembshuria e një gruaje në jetën tonë të përditshme që burrat shpesh tentojnë ta anashkalojnë.

Të jesh prind është si të veshësh zemrën jashtë trupit. Pastaj, pas viteve të kaluara duke u ushqyer, rritur, mbrojtur, mbajtur gjallë, duke e lënë atë zemër të endet vetë, në një botë, që ne e dimë, mund t'i bëjë një dëm të tillë. Dhe gjithçka për të cilën mund të shpresojmë, është që zemra jonë të thërret shtëpi, të na përditësojë ndonjëherë, me historitë e tyre, sigurinë e tyre, lumturinë e tyre, hallet e tyre. Ne vetëm mund të dëshirojmë që të na kërkohet të ndihmojmë në rregullimin e asaj zemre kur të jetë e nevojshme, një punë për të cilën jemi trajnuar Të jesh prind është si të veshësh zemrën jashtë trupit, dhe të dish se pikërisht aty duhet të jetë.
~Donna Ashworth

“Kjo është stërgjyshja ime, Christina Levant Platt në moshën 100 vjeç, duke bartur kopshtin e saj. Ajo lindi në skllavëri. “Pronarja” i saj ishte një grua që mësoi gjyshen time të lexonte dhe shkruante fshehurazi, gjë që ishte e paligjshme dhe mjaft e rrezikshme në atë kohë për të dyja.
Ajo mësoi të lexonte Biblën.
Ajo kishte 11 fëmijë, humbi dy, një djalë ishte një nga avokatët e parë me ngjyrë në SHBA. Ajo i dërgoi 4 djemtë në kolegj në Boston. E jashtëzakonshme në ato ditë.
Ajo shkoj 5 vjeç para se të lindja unë, por unë e dua atë sikur ta njihja. Familja më thotë se ajo do të thoshte “Unë vendos lutjet në kokën e fëmijëve të mi”.
Kjo me sa duket funksionoi
Rreth 12 prillit 1861, Christina ishte në betejën e 1-rë të LUFTËS CIVILE, në Fort Sumter në Charleston Bay, Karolina e Jugut, duke punuar në fushat e pambukut.
Ajo tha se “qielli ishte i zi si nata” nga zjarri i topit. Ajo pa një burrë të prerë nga topi i topit.
Ajo ishte vajza e ujit për skllevërit e tjerë si vajzë e re dhe “vrojtimi” i skllevërve në fusha për mbikqyrësin që afrohej mbi kalë ndërsa ata gjunjëzoheshin fshehurazi dhe luteshin për lirinë e tyre.
Ajo do të shikonte për bishtin e ndërrimit të kalit që po afrohej dhe do të alarmonte skllavin që të ngrihej dhe të kthehej të merrte pambuk para se ai t’i shihte.
Ajo përfundimisht u martua me një amerikan vendas nga fisi Santee. Xhon C, Platt.
Pas lirisë, Kristina këmbënguli t’i çonte fëmijët në veri pasi e dinte se ata nuk do të merrnin një arsim të mirë në jug, dhe kjo ishte gjithçka që i interesonte. Ajo vdiq në moshën 101 vjeç në vitin 1944, ku ajo dhe burri i saj kishin ndërtuar një shtëpi në Medfield, Masachusetts, familja e parë zezake që u transferua atje.
Me respekt te madh nderoj gjyshja ime e madhe
Aq më tepër mund të thoja për këtë grua mrekullibërëse. Ajo më dha shumë forcë në momentet e mia të vështira.
Sa herë që mendoja se po kaloja një ditë të vështirë, mendoja për të dhe e hiqja atë.
Faleminderit që lexuat një histori me miliona.
-Brenda Russell

Fytyra e njerëzimit....
Një burrë që donte të hidhej nga një urë në Londër u fol nga njerëz absolutë të cilët vazhduan ta mbanin atë për një orë derisa mbërriti ndihma për ta zbritur në mënyrë të sigurt. Shikoje atë kapje. Shikoni kujdesin, dhembshurinë, vetëmohimin dhe vendosmërinë e treguar nga njerëz të huaj të plotë për një qenie njerëzore që lëndon.
Na duhen më shumë nga këto në botë.

Kjo formë shumë e rrallë e ylberit - ndonjëherë quhet ylber zjarri - shkaktohet nga këndi i rrezeve të diellit që godet kristalet e akullit të cirrusit në atmosferë. Efekti është i kalueshëm, zakonisht zgjat vetëm disa sekonda para se ose të zhduket ose të kthehet në të bardhë normale në re.
Kjo u pikas më 5 qershor në një periferi të Atlantës, Gjeorgji.
Disa mendojnë se ylberët e zjarrit janë vendi ku ka ardhur koncepti i dragonjve.
Ylberi i zjarrit është lojë e fenomenit të motit të lehtë, një formë e harkut Circumhorizontal. ❤