Lauri
Anunnak
Në gadishull vihet re se historikisht shtetet, që u krijuan, u krijuan në bazë përkatësie dhe identiteti fetar popullsish racialisht heterogjene. Përjashtimi i vetëm në gadishull ka qenë shteti shqiptar, i cili u ringrit në bazë të përkatësisë kombëtare dhe jo fetare. Si i tillë, shteti shqiptar nuk ka qenë aspak i mirëpritur në këtë gjiriz fetar, ndaj dhe është luftuar smirëzisht nga të gjithë "fqinjët", saqë vazhdon ende të jetë i ndarë.
Armiqtë më të sëmurë të shqiptarëve dhe vatra të reaksionit antishqiptar kanë qenë dhe janë ende pikërisht Kisha dhe Xhamia e teokracive përreth si imponuese të ideologjisë fetare kundër ideologjisë kombëtare. Në këtë këndvështrim vërehet tërë thelbi i ekzistencës së shtetit kombëtar shqiptar përbri shteteve fetare fqinje me popullsi të përzier, kryesisht sllavomongole.
Ndaj dhe është e pamundur që një shqiptar i cili kërkon shtet kombëtar të flasë mirë për fenë apo të mbështesë fenë, kur DI që feja dhe fetarët janë përgjegjës kryesorë për shpërbërjen, devijimin dhe asimilimin racor e kulturor të kombit të tij, sidomos dy trajtat më virulente të saj islamizmi dhe ortodoksizmi.
Shtetet fqinje janë në tërësinë e tyre historike dhe aktuale çorba biologjike me ideologji "të pastër" fetare. ثshtë një farë kompensimi ku "ndyrësia" biologjike i detyron të jenë fanatikë të "pastërtisë" ideologjike. Kjo "pastërti" ruhet, zhvillohet dhe shërben si themeli kryesor i identitetit të tyre shtetëror, si shenjë dhe vlerë identifikuese e grigjave të tyre.
Duke qenë se ky realitet është i qartë për ta në nivel administrativ, vetiu iu shfaqet një urrejtje patologjike për çdo gjë që nuk i nënshtrohet këtij procesi të sajuar ideologjik. ثshtë imperativ rrënimi i çfarëdo elementi që ka paturpësinë të mos jetë si ta, por që ka një farë "krenarie" të natyrshme dhe të vetishme. Urrejtja e tyre në këtë rast është praktike, sepse shtetformimi kombëtar me baza biologjike është prej natyre kundërshtar i shtetformimit mbi baza fetare dhe është kjo urrejtje që i nxit të përpiqen të asimilojnë çdo gjë që iu kujton diçka të shëndetshme apo të painfektuar nga feja, kundërshtarin e "zotit", shqiptarin e pafé. Pikërisht urrejtja e çandalave.
Grekët, bullgarët e rumunët janë ata banorë të lashtë që e hëngrën identitetin e tyre me bukë gjatë sundimit romako-bizantino-otoman dhe u përzien e asimiluan me çdo send që ranë në kontakt derisa iu përfundua lavazhi trunor në kohën e Bizantit, dhe u ritrajtësuan tashmë mbi baza fetare. Sllavët e mëvonshëm janë ata që u edukuan që në foshnjëri nga bizantinizmi dhe vetëm atë identitet njohin. Të dy palëve iu dha në fund lustra nga otomanët dhe u përmbaruan si "kombe", apo më saktë grigja. Identiteti i tyre është identitet fetar, jo kombëtar.
Ashtu siç e kish vënë re Karaxhiçi një shekull më parë, se shqiptarët ishin një komb i vetëdijshëm për veçantinë e tij dhe që kombësia e tyre nuk lidhej kurrkund me përkatësinë fetare aq sa (në dallim nga tërë të tjerët rrotull) feve të mos iu kushtohej fare rëndësi në këndvështrimin kombëtar, po ashtu e kanë vënë re dhe administratat e tjera në të katër anët e horizontit. Kjo moskokëçarje dhe sfidim ndaj helmit dhe shpërndarësve të helmit si dhe vija e pandërprerë kombëtare përfundimisht ka sjellë tërë mërinë e vazhdueshme të fetarëve kundër nesh.
Pavarësisht se mund të duket thjeshtim i tepruar dalja në krahun fetar, ky është gjithë thelbi i kësaj çështjeje. Feja që disave iu bë komb! Nëse nuk kuptohet kjo atëherë jemi naivë. Sepse nuk ka Serbi, Bullgari, Greqi, Rumani, Turqi, Bosnje, Mal të Zi pa helmin fetar abrahamik (kristianizmi me dy herezitë e tij lindore: ortodoksizmin dhe islamizmin). Këto janë kombe artificiale të droguara dhe feja është helmi që i mban bashkë.
Si grigja aktuale tërë këta ia detyrojnë gjithçka fesë. Në fakt nuk ka komb në gadishull, veç nesh, që mos t'ia detyrojë ekzistencën e vet fesë. Mendoni ca për këtë... dhe mprihni dhëmbët.
Antiteizmi duhet të jetë nga parimet bazë të organizmit kombëtar shqiptar, sidomos kur antiteizmi praktikisht shërben si veçues (nga gjithë "të tjerët" rreth e rrotull pa përjashtim) me vijën e vet të zjarrit.
Kombi shqiptar është krijuar e zhvilluar në luftë kundër feve dhe atyre që na impononin fe. Dhe është degraduar e ka rënë në humbje sa herë që i është nënshtruar fesë, cilësdo fe.
Duke filluar nga bijtë e kësaj toke që u bënë perandorë romakë e përndiqnin kristianistët, Muji i Jutbinës që djeg qytetin e kristianëve, Kreshnikët që vrasin igumanët (gumanat e zi), arbëreshët e shek. 14 që nuk janë as katolikë as ortodoksë, lufta e vazhdueshme e shqiptarëve kundër turqve, serbëve, bizantinëve, dhe mbretërizave të shumta nga Italia (normanë, anzhu etj), refuzimi i urdhërit të kishës së malësorët të heqin dorë nga paganizmi, refuzimi i kalendarit gregorian nga ana e mirditasve, Konfederata Ilirike e Kara-Mahmut Pashë Bushatliut (musliman??) që përfshinte fe të ndryshme, në luftë kundër perandorisë islamike, Ali Pashë tepelena (musliman??) që poashtu bashkoi shqiptarë nga fe të ndryshme për luftë kundër perandorisë islamike, Zenel Gjoleka (musliman??) përsëri në luftë kundër Perandorisë islamike, Formula e Pashko Vasës - fe e shqiptarit është Shqiptaria, pavarësimi i institucioneve fetare që një hap më tej në luftë kundër fesë, dhe së fundi ateizmi shtetëror në Shqipërinë e Enverit.
Shqiptarët kishin identitet racor, duke qenë racë më vete, identitet që ekziston pavarësisht nga vetëdija dhe dëshira subjektive, identitet që buron nga vetë natyra, por gjithashtu krijuan identitet kulturor-historik-politik në luftën e vazhdueshme kundër viruseve që vijnë nga jashtë, si dhe kundër armiqve që imponojnë ato viruse.
(mesdimr)
Armiqtë më të sëmurë të shqiptarëve dhe vatra të reaksionit antishqiptar kanë qenë dhe janë ende pikërisht Kisha dhe Xhamia e teokracive përreth si imponuese të ideologjisë fetare kundër ideologjisë kombëtare. Në këtë këndvështrim vërehet tërë thelbi i ekzistencës së shtetit kombëtar shqiptar përbri shteteve fetare fqinje me popullsi të përzier, kryesisht sllavomongole.
Ndaj dhe është e pamundur që një shqiptar i cili kërkon shtet kombëtar të flasë mirë për fenë apo të mbështesë fenë, kur DI që feja dhe fetarët janë përgjegjës kryesorë për shpërbërjen, devijimin dhe asimilimin racor e kulturor të kombit të tij, sidomos dy trajtat më virulente të saj islamizmi dhe ortodoksizmi.
Shtetet fqinje janë në tërësinë e tyre historike dhe aktuale çorba biologjike me ideologji "të pastër" fetare. ثshtë një farë kompensimi ku "ndyrësia" biologjike i detyron të jenë fanatikë të "pastërtisë" ideologjike. Kjo "pastërti" ruhet, zhvillohet dhe shërben si themeli kryesor i identitetit të tyre shtetëror, si shenjë dhe vlerë identifikuese e grigjave të tyre.
Duke qenë se ky realitet është i qartë për ta në nivel administrativ, vetiu iu shfaqet një urrejtje patologjike për çdo gjë që nuk i nënshtrohet këtij procesi të sajuar ideologjik. ثshtë imperativ rrënimi i çfarëdo elementi që ka paturpësinë të mos jetë si ta, por që ka një farë "krenarie" të natyrshme dhe të vetishme. Urrejtja e tyre në këtë rast është praktike, sepse shtetformimi kombëtar me baza biologjike është prej natyre kundërshtar i shtetformimit mbi baza fetare dhe është kjo urrejtje që i nxit të përpiqen të asimilojnë çdo gjë që iu kujton diçka të shëndetshme apo të painfektuar nga feja, kundërshtarin e "zotit", shqiptarin e pafé. Pikërisht urrejtja e çandalave.
Grekët, bullgarët e rumunët janë ata banorë të lashtë që e hëngrën identitetin e tyre me bukë gjatë sundimit romako-bizantino-otoman dhe u përzien e asimiluan me çdo send që ranë në kontakt derisa iu përfundua lavazhi trunor në kohën e Bizantit, dhe u ritrajtësuan tashmë mbi baza fetare. Sllavët e mëvonshëm janë ata që u edukuan që në foshnjëri nga bizantinizmi dhe vetëm atë identitet njohin. Të dy palëve iu dha në fund lustra nga otomanët dhe u përmbaruan si "kombe", apo më saktë grigja. Identiteti i tyre është identitet fetar, jo kombëtar.
Ashtu siç e kish vënë re Karaxhiçi një shekull më parë, se shqiptarët ishin një komb i vetëdijshëm për veçantinë e tij dhe që kombësia e tyre nuk lidhej kurrkund me përkatësinë fetare aq sa (në dallim nga tërë të tjerët rrotull) feve të mos iu kushtohej fare rëndësi në këndvështrimin kombëtar, po ashtu e kanë vënë re dhe administratat e tjera në të katër anët e horizontit. Kjo moskokëçarje dhe sfidim ndaj helmit dhe shpërndarësve të helmit si dhe vija e pandërprerë kombëtare përfundimisht ka sjellë tërë mërinë e vazhdueshme të fetarëve kundër nesh.
Pavarësisht se mund të duket thjeshtim i tepruar dalja në krahun fetar, ky është gjithë thelbi i kësaj çështjeje. Feja që disave iu bë komb! Nëse nuk kuptohet kjo atëherë jemi naivë. Sepse nuk ka Serbi, Bullgari, Greqi, Rumani, Turqi, Bosnje, Mal të Zi pa helmin fetar abrahamik (kristianizmi me dy herezitë e tij lindore: ortodoksizmin dhe islamizmin). Këto janë kombe artificiale të droguara dhe feja është helmi që i mban bashkë.
Si grigja aktuale tërë këta ia detyrojnë gjithçka fesë. Në fakt nuk ka komb në gadishull, veç nesh, që mos t'ia detyrojë ekzistencën e vet fesë. Mendoni ca për këtë... dhe mprihni dhëmbët.
Antiteizmi duhet të jetë nga parimet bazë të organizmit kombëtar shqiptar, sidomos kur antiteizmi praktikisht shërben si veçues (nga gjithë "të tjerët" rreth e rrotull pa përjashtim) me vijën e vet të zjarrit.
Kombi shqiptar është krijuar e zhvilluar në luftë kundër feve dhe atyre që na impononin fe. Dhe është degraduar e ka rënë në humbje sa herë që i është nënshtruar fesë, cilësdo fe.
Duke filluar nga bijtë e kësaj toke që u bënë perandorë romakë e përndiqnin kristianistët, Muji i Jutbinës që djeg qytetin e kristianëve, Kreshnikët që vrasin igumanët (gumanat e zi), arbëreshët e shek. 14 që nuk janë as katolikë as ortodoksë, lufta e vazhdueshme e shqiptarëve kundër turqve, serbëve, bizantinëve, dhe mbretërizave të shumta nga Italia (normanë, anzhu etj), refuzimi i urdhërit të kishës së malësorët të heqin dorë nga paganizmi, refuzimi i kalendarit gregorian nga ana e mirditasve, Konfederata Ilirike e Kara-Mahmut Pashë Bushatliut (musliman??) që përfshinte fe të ndryshme, në luftë kundër perandorisë islamike, Ali Pashë tepelena (musliman??) që poashtu bashkoi shqiptarë nga fe të ndryshme për luftë kundër perandorisë islamike, Zenel Gjoleka (musliman??) përsëri në luftë kundër Perandorisë islamike, Formula e Pashko Vasës - fe e shqiptarit është Shqiptaria, pavarësimi i institucioneve fetare që një hap më tej në luftë kundër fesë, dhe së fundi ateizmi shtetëror në Shqipërinë e Enverit.
Shqiptarët kishin identitet racor, duke qenë racë më vete, identitet që ekziston pavarësisht nga vetëdija dhe dëshira subjektive, identitet që buron nga vetë natyra, por gjithashtu krijuan identitet kulturor-historik-politik në luftën e vazhdueshme kundër viruseve që vijnë nga jashtë, si dhe kundër armiqve që imponojnë ato viruse.
(mesdimr)