Serisht nje nate pa gjume, aty ne dritaren e dhomes rrija mbeshtetur me syte nga qielli plot yje.
As vete s’dija cfare kerkoja, nese deshiroja te lutesha per dicka, apo thjesht isha hipnotizuar me mendje e shpirt drejt asaj galaktike te panjohur.
Dikur deshiroja te zhdukesha diku, ne nje vend pa emer, te humbisja mes njerezish qe nuk me njihnin, te harroja kush isha e nga vija. Dikur deshiroja te isha e padukshme!
E sonte deshira e vdekur u ringjall, e sonte kujtimet moren jete, e sonte ngjyrat e qiellit ndryshuan para syve te mi…….
Atje ne ate gjithesi ku une jam grimca me e vogel , me e paperfillshme, me e padukshme , sot isha zoteruesja e vetme. Zgjata duart te luaja me endrrat e mia te dikurshme, i modifikoja ato , i ndryshoja kohen, vendin, ngjarjet dhe personazhet. Sa thjeshte ishte te ishe zot i vetes dhe te shkuares tende!
Perhumbja me kish dhene force dhe deshire per te rishikuar e njehere veten qe ne gjeneze.
Shihja veten te vrapoja neper etapa jete, metamorfozat e mia nder vite e moshe, pashe veten duke qare e duke qeshur, duke urryer e duke dashuruar, duke mallkuar e duke uruar, e diku diku…pashe ato fragmente pabesie, tradhetie ku jeta vete kish qene ideatorja per te qene kundra meje!
Tek shihja veten si urreja, si shaja, mallkoja e ulerija, nuk besoja qe isha une dhe ato momente i zhduka fare, me nje klik te gishtave i zhduka!
Mblodha vetem momentet me magjike:
Te bardhen e femijerise, simboliken e pafajesise sime, ate te qenurit qelibar, ate te qenurit e lumtur pa kushte!
Te portokallinjten e brishtesise, te hapit drejt te panjohures, drejt mistikes, drejt frikes .
Te kuqen e paturpesise, ate qe me beri te skuqem nga lakuriqesia e mendimeve, ate qe me beri te humbisja pafajesine e femijerise.
Te kaltren e dashurise, kur per here te pare dashuria me mori nder krahe dhe me Pegasus-in e endrrave me orvati neper netet pa drite, neper shkelqime endrrash, e me dhuroi perendeshen Aferdite si mikluesen e diteve te mia.
Te jeshilten e shpresave te medha, kur shihja veten teksa lutesha per te gjithe ato qe do ktheheshin ne humbjet e mia, kur lutesha qe lotet e mi te ktheheshin ne diamante ne syte e mi per te rishkelqyer serisht, kur lutesha te jetoja dhe pak sa per te prekur edhe njehere ato qe kisha!
Te vjollcen e pashprese, ate te nje hapi drejt gremines, e mavinjta e shpirtit, fillimi i ngurtesimit apokaliptik te shpirtit, te brengosjes se qenies , te mbytjes se shpreses.
Te zezen e hidhur, perfundimi i te qenurit UNE!
Kjo pra kish qene gjithcka e pare nga larte ne kete nate te gjate, gjithcka qe vitet kishin fshehur ne skutat e tyre, e qe sonte mu desh t'i nxirrja nga arkivat e pluhurosura e te bera stiv mbi peshen kohes. I ndryshova vendet, por ngjarjet u ngaterruan, njerezit u ndryshuan, historite u miksuan e une nuk isha me une, jeta ime nuk ishte me e imja.
Ylberin e jetes sime e riktheva sic qe…vetem kesisoj jeta ime ishte imja dhe e ridesha serisht, cdo copez te saj, cdo fragment, cdo humbje a disfate….Ajo ishte jeta ime!
As vete s’dija cfare kerkoja, nese deshiroja te lutesha per dicka, apo thjesht isha hipnotizuar me mendje e shpirt drejt asaj galaktike te panjohur.
Dikur deshiroja te zhdukesha diku, ne nje vend pa emer, te humbisja mes njerezish qe nuk me njihnin, te harroja kush isha e nga vija. Dikur deshiroja te isha e padukshme!
E sonte deshira e vdekur u ringjall, e sonte kujtimet moren jete, e sonte ngjyrat e qiellit ndryshuan para syve te mi…….
Atje ne ate gjithesi ku une jam grimca me e vogel , me e paperfillshme, me e padukshme , sot isha zoteruesja e vetme. Zgjata duart te luaja me endrrat e mia te dikurshme, i modifikoja ato , i ndryshoja kohen, vendin, ngjarjet dhe personazhet. Sa thjeshte ishte te ishe zot i vetes dhe te shkuares tende!
Perhumbja me kish dhene force dhe deshire per te rishikuar e njehere veten qe ne gjeneze.
Shihja veten te vrapoja neper etapa jete, metamorfozat e mia nder vite e moshe, pashe veten duke qare e duke qeshur, duke urryer e duke dashuruar, duke mallkuar e duke uruar, e diku diku…pashe ato fragmente pabesie, tradhetie ku jeta vete kish qene ideatorja per te qene kundra meje!
Tek shihja veten si urreja, si shaja, mallkoja e ulerija, nuk besoja qe isha une dhe ato momente i zhduka fare, me nje klik te gishtave i zhduka!
Mblodha vetem momentet me magjike:
Te bardhen e femijerise, simboliken e pafajesise sime, ate te qenurit qelibar, ate te qenurit e lumtur pa kushte!
Te portokallinjten e brishtesise, te hapit drejt te panjohures, drejt mistikes, drejt frikes .
Te kuqen e paturpesise, ate qe me beri te skuqem nga lakuriqesia e mendimeve, ate qe me beri te humbisja pafajesine e femijerise.
Te kaltren e dashurise, kur per here te pare dashuria me mori nder krahe dhe me Pegasus-in e endrrave me orvati neper netet pa drite, neper shkelqime endrrash, e me dhuroi perendeshen Aferdite si mikluesen e diteve te mia.
Te jeshilten e shpresave te medha, kur shihja veten teksa lutesha per te gjithe ato qe do ktheheshin ne humbjet e mia, kur lutesha qe lotet e mi te ktheheshin ne diamante ne syte e mi per te rishkelqyer serisht, kur lutesha te jetoja dhe pak sa per te prekur edhe njehere ato qe kisha!
Te vjollcen e pashprese, ate te nje hapi drejt gremines, e mavinjta e shpirtit, fillimi i ngurtesimit apokaliptik te shpirtit, te brengosjes se qenies , te mbytjes se shpreses.
Te zezen e hidhur, perfundimi i te qenurit UNE!
Kjo pra kish qene gjithcka e pare nga larte ne kete nate te gjate, gjithcka qe vitet kishin fshehur ne skutat e tyre, e qe sonte mu desh t'i nxirrja nga arkivat e pluhurosura e te bera stiv mbi peshen kohes. I ndryshova vendet, por ngjarjet u ngaterruan, njerezit u ndryshuan, historite u miksuan e une nuk isha me une, jeta ime nuk ishte me e imja.
Ylberin e jetes sime e riktheva sic qe…vetem kesisoj jeta ime ishte imja dhe e ridesha serisht, cdo copez te saj, cdo fragment, cdo humbje a disfate….Ajo ishte jeta ime!