Pavetëdija kolektive është më e rrezikshme se dinamiti, megjithatë ka një mënyrë për ta trajtuar atë pa marrë shumë rreziqe.
Në atë rast, kur afrohet një krizë psikologjike, ju jeni më të pajisur për ta zgjidhur atë.
Ne të gjithë ëndërrojmë, në gjumë dhe me sytë hapur: mirë, atëherë le të bëjmë përpjekje për të shqyrtuar ëndrrat tona.
Çdo ëndërr, mund të thuhet, përmban një mesazh në mënyrën e vet. Jo vetëm që na tregon se në thellësi të qenies sonë diçka nuk shkon, por propozon edhe një zgjidhje për të dalë nga kriza.
Në fakt, pavetëdija kolektive, e cila na dërgon këto ëndrra, tashmë e ka zgjidhjen: asgjë nga përvoja mijëravjeçare e njerëzimit nuk ka humbur, është sikur çdo situatë e imagjinueshme dhe çdo zgjidhje të ishte parashikuar nga pavetëdija kolektive.
Thjesht studioni me kujdes mesazhin e dërguar tek ne dhe më pas deshifroni atë.
Analiza ndihmon pikërisht për të lexuar saktë këto mesazhe....
Në tetor 1913, ndërsa udhëtoja me tren nga Cyrihu në Schaffhausen, më ndodhi një gjë e çuditshme. Në hyrje të një tuneli, humba vetëdijen për kohën dhe vendin, për të ardhur në vete një orë më vonë, kur kondukteri njoftoi mbërritjen në Schaffhausen.
Në intervalin kisha pasur një halucinacion, një fantazi.
Teksa shikoja hartën e Evropës, pashë që deti përfshiu të gjithë shtetet njëri pas tjetrit, duke filluar nga Franca dhe Gjermania. Së shpejti i gjithë kontinenti u zhyt në ujë, me përjashtim të Zvicrës: Zvicra ishte si një mal, aq i lartë sa dallgët nuk mund e zhytën atë. Dhe e pashë veten ulur në majë të malit. Pastaj, duke parë rreth meje, kuptova se deti ishte një det gjaku, në sipërfaqen e të cilit notonin kufoma, çati të prishura, trarë të djegur.
E njëjta fantazi u përsërit tre muaj më vonë, në dhjetor 1913, përsëri ndërsa unë do të shkoja Schaffhausen me tren, gjithmonë në hyrje të tunelit. (Më vonë kuptova se hyrja në galeri ishte si të zhytesha në pavetëdijen kolektive).
Si psikiatër, fillova të shqetësohesha, pyesja veten nëse do të bëhesha skizofrenik, siç thoshin në zhargonin në atë kohë.
Më në fund, disa muaj më vonë, pata ëndrrën e mëposhtme: Isha në Detet e Jugut, afër Sumatra, në verë, me një mik. Nga gazetat mësuam se Evropën kishte goditur një ftohje e tmerrshme, e tillë që nuk kishte ndodhur kurrë më parë. Vendosa të shkoja në Xhakartë për t'u nisur për t'u kthyer në Evropë, ndërsa shoku im tha se do të shkonte me një anije me vela nga Sumatra në Hadramaut për të vazhduar udhëtimin prej andej përmes Arabisë dhe Turqisë.
Kështu arrita në Zvicër. Gjithçka ishte e mbuluar me borë, aq sa mund të shihte syri. Megjithatë, nga bora doli një hardhi shumë e madhe e ngarkuar me vile rrushi. Shkova dhe fillova t'i marr dhe t'ua shpërndaj një mase njerëzish që më rrethuan, por që nuk mund t'i shihja.
Tre herë kjo ëndërr u përsërit, derisa fillova të ndihesha në ankth. Në atë kohë po përgatisja një leksion mbi skizofreninë, të cilin do ta mbaja në një kongres në Aberdeen. Vazhdoja të përsërisja me vete: "Jam për mua që po flas në leksion!"..Do të përfundoj duke u çmendur sapo të mbaroj së lexuari raportin.
Konferenca do të mbahej në korrik të vitit 1914, në të njëjtën kohë kur në tre ëndrrat e mia e kisha parë veten duke udhëtuar nëpër detet e jugut.
Më 31 korrik, sapo mbaroi leksioni im, nga gazetat mësova se lufta kishte shpërthyer.
Më në fund u kuptua. Kur zbrita në Holandë të nesërmen, nuk kishte njeri më të lumtur se unë. Tani isha i sigurt se nuk do të kisha asnjë episode skizofrenike.
E kuptova që ëndrrat dhe vizionet më kishin ardhur nga nëntoka e pavetëdijes kolektive.
Gjithçka që duhej të bëja ishte të hetoja dhe vërtetoja këtë zbulim. Dhe kjo është ajo që unë jam përpjekur të bëj për dyzet vjet”.
Jung, Intervistë e Mircea Iliade në konferencën e Essendon, gusht 1952.
Në shqip by Lauri