Shikova bilancin tim bankar dhe ndjeva zemrën time të fundosej.
Kisha më pak se 10 dollarë në emrin tim dhe po vdisja urie..
Atë natë, për herë të parë pas një kohe të gjatë, shkova në shtrat i uritur.
Iu betova vetes në atë natë 7 vjet më parë se nuk do ta harroja kurrë atë ndjenjë.
Pra, kur të gjithë dyshuan tek unë, thanë se nuk mund të isha i suksesshëm ose nuk do t’ia dilja kurrë...
Thjesht ula kokën dhe bëra atë që duhej të bëja.
Nuk do të përpiqem t'ju them se ato vite ishin të lehta, pa dhimbje apo argëtuese.
Ata nuk ishin...
Në fakt, ato ishin disa nga momentet më të vështira të jetës sime.
Por kur e ke shpinën pas murit, mëson ose të gjesh një mënyrë ose të heqësh dorë.
Dhe unë kurrë nuk do të isha ai që hoqa dorë.
Të gjithë dyshuan tek unë.
Shumica më shkruan dhe vendosën që nuk ia vlente koha.
Ata u larguan siç e kishin gjithmonë të gjithë.
Pra gjithçka që më kishte mbetur ishte personi në pasqyrë që më thoshte se ky nuk është kapitulli im i fundit por i pari.
U hoqa, u çava me kthetra dhe bëra atë që duhej të bëja.
Ndonjëherë,
Isha unë kundër stuhive të jetës, i vetëm, por e mbajta tokën time.
Shpesh mendoja përsëri në atë natë kur shkoja i uritur dhe kujtoja se si ndihesha.. sa herë që doja të rrija poshtë.
Dhe vazhdova të ngrihesha, vazhdova të shtyja veten dhe kurrë nuk ndalova së besuari në mua.
Isha i vendosur se nëse do të shkoja poshtë, do ta bëja duke luftuar.
Nuk kisha askënd që të më merrte përsëri kur u rrëzova ose dikë që të telefononte kur isha duke lënduar.
Nuk të them se nuk kisha netë që dukeshin se zgjasin përgjithmonë ose ditë kur doja të hiqja dorë..
Sepse e bëra. Shumë.
Por çdo ditë, bëhesha pak më i fortë dhe pak më i mençur.
Dështova, por nuk isha dështak.
U lëndova, por nuk isha viktimë.
Mësova se mund të biesh në fund në ditë por ngjitja përsëri lart mund të marrë vite..
Dhe kujtoj çdo ditë, çdo hap, çdo fitore dhe çdo pengesë.
Por unë ende vazhdova të ngrihesha, vazhdova.
Unë e pagova rritjen time me lot të panumërta, dhe përpjekje të pafundme.
Dhe kur më në fund arrita atje ku doja të isha gjatë gjithë jetës sime, u ktheva dhe shikova prapa ku kisha qenë dhe sa larg do të arrija...
Dhe kuptova që doja më shumë.
Që isha i aftë të bëja më shumë.
Mësova atëherë se ata mund të dyshojnë në ty, ata mund të të kritikojnë dhe ata mund të të shkrijnë..
Por ata nuk mund ta heqin suksesin që ti e ke fituar.
Shumë prej jush kanë pyetur se si e di luftën..
Kështu është.
Sepse kjo?
Kjo është historia ime..
Mund të jetë edhe e jotja.
Ngrihu sipër dhe fillo të besosh-
Tek ju, forca juaj dhe kjo është menduar për më shumë.
Do ta bësh këtë.
Tani ngrihu.
b.fb
Kisha më pak se 10 dollarë në emrin tim dhe po vdisja urie..
Atë natë, për herë të parë pas një kohe të gjatë, shkova në shtrat i uritur.
Iu betova vetes në atë natë 7 vjet më parë se nuk do ta harroja kurrë atë ndjenjë.
Pra, kur të gjithë dyshuan tek unë, thanë se nuk mund të isha i suksesshëm ose nuk do t’ia dilja kurrë...
Thjesht ula kokën dhe bëra atë që duhej të bëja.
Nuk do të përpiqem t'ju them se ato vite ishin të lehta, pa dhimbje apo argëtuese.
Ata nuk ishin...
Në fakt, ato ishin disa nga momentet më të vështira të jetës sime.
Por kur e ke shpinën pas murit, mëson ose të gjesh një mënyrë ose të heqësh dorë.
Dhe unë kurrë nuk do të isha ai që hoqa dorë.
Të gjithë dyshuan tek unë.
Shumica më shkruan dhe vendosën që nuk ia vlente koha.
Ata u larguan siç e kishin gjithmonë të gjithë.
Pra gjithçka që më kishte mbetur ishte personi në pasqyrë që më thoshte se ky nuk është kapitulli im i fundit por i pari.
U hoqa, u çava me kthetra dhe bëra atë që duhej të bëja.
Ndonjëherë,
Isha unë kundër stuhive të jetës, i vetëm, por e mbajta tokën time.
Shpesh mendoja përsëri në atë natë kur shkoja i uritur dhe kujtoja se si ndihesha.. sa herë që doja të rrija poshtë.
Dhe vazhdova të ngrihesha, vazhdova të shtyja veten dhe kurrë nuk ndalova së besuari në mua.
Isha i vendosur se nëse do të shkoja poshtë, do ta bëja duke luftuar.
Nuk kisha askënd që të më merrte përsëri kur u rrëzova ose dikë që të telefononte kur isha duke lënduar.
Nuk të them se nuk kisha netë që dukeshin se zgjasin përgjithmonë ose ditë kur doja të hiqja dorë..
Sepse e bëra. Shumë.
Por çdo ditë, bëhesha pak më i fortë dhe pak më i mençur.
Dështova, por nuk isha dështak.
U lëndova, por nuk isha viktimë.
Mësova se mund të biesh në fund në ditë por ngjitja përsëri lart mund të marrë vite..
Dhe kujtoj çdo ditë, çdo hap, çdo fitore dhe çdo pengesë.
Por unë ende vazhdova të ngrihesha, vazhdova.
Unë e pagova rritjen time me lot të panumërta, dhe përpjekje të pafundme.
Dhe kur më në fund arrita atje ku doja të isha gjatë gjithë jetës sime, u ktheva dhe shikova prapa ku kisha qenë dhe sa larg do të arrija...
Dhe kuptova që doja më shumë.
Që isha i aftë të bëja më shumë.
Mësova atëherë se ata mund të dyshojnë në ty, ata mund të të kritikojnë dhe ata mund të të shkrijnë..
Por ata nuk mund ta heqin suksesin që ti e ke fituar.
Shumë prej jush kanë pyetur se si e di luftën..
Kështu është.
Sepse kjo?
Kjo është historia ime..
Mund të jetë edhe e jotja.
Ngrihu sipër dhe fillo të besosh-
Tek ju, forca juaj dhe kjo është menduar për më shumë.
Do ta bësh këtë.
Tani ngrihu.
b.fb
