Ivy
Antarë i Respektuar
E vleresoj veprimin tuaj.Aq me teper duke dit rendesine e prinderimit dhe perjetimin e ketij procesi ,por per dicka jam kurioze.Nuk e di nese mund te te pyes.Nëse ish-i është njē dashuri rinie, duhet të mbetet kujtim dhe përvojë/mësim. Në rastin tim, im shoq u bë ish. Jo nga humbja e dashurisë por nga prioritetet e ndryshme. Pas 2 vite ndarje, ulëm krenaritë dhe ishin fëmijët që na lidhnin me njëri tjetrin përjetësisht. Nga ribashkimi lindi fëmija i tretë. Sot jam krenare për vendimin e marë në atë kohë. Nga përvoja do ju këshilloja: pyeteni veten a ja vlen? Se patjetër ka sakrifica....
Me bashkimin e dy personave te rritur normalisht jane pergjegjes per cdo te drejte dhe detyrim,por nuk e di nese ndjenja merr nje rrjedh normale mes ciftit,duke menjanuar femijet.
A eshte kjo ndjenje kapricoze?A rrjedh si dicka natyrale apo e sforcuar?
Mund te zgjedhe edhe mos ti pergjigjesh