Titulli: Shqiptarët në turqi nuk kanë të drejtë ta mësojnë gjuhen shqipe as si gjuhë
TURQIZMI SI DHUNث PSIKOLOGJIKE MBI MINORITETET ETNIKE
Nurcan Kaya, Forgotten or Assimilated? Minorities in the Education System of Turkey
Të gjithë nxënësve në Turqi, përfshirë edhe 6 vjeçarëve shqiptarë që u kanë emigruar prindërit sivjet në atë shtet, përpara fillimit të mësimit u kërkohet të shprehin në kor:
Unë jam turk, unë ndihem mirë; jam punëtor, detyra ime është të mbroj fëmijët, të respektoj të moshuarit, të dua shtetin tim dhe kombin tim më shumë se veten. Ideali im është të ec më tutje…
I shtrenjti Ataturku i Madh, unë marr dafinat dhe ec pa u ndaluar në drejtimin që ke përcaktuar ti, në rrugën që ke hapur për ne. Prania ime është prania e pranisë së turqëve. I gëzuar është ai person që thotë: “Unë jam turk”!
Hrant Dink, një armen, kryeredaktori i të përjavshmes në gjuhën armene AGO, që u vra para zyrës së tij në Stamboll, më parë ishte dënuar me burg vetëm pse kishte kërkuar për minoritetet etnike: për armenët, grekët, çifutët, që njihen zyrtarisht si minoritete, por edhe për 20 milionë kurdë, 6 milionë shqiptarë, 3 milionë boshnjakë, etj, pra për të gjithë ata që nuk ishin turq, të zevendësohej shprehja “Unë jam turk”, (se ata nuk ishin të tillë), me shprehjen “Unë jam prej Turqie” dhe për këtë ishte dënuar me burg për fyerje të turqizmit.
Ky pra është mentaliteti turk, një mbeturinë e frikëshme e të kaluarës jo aq të largët në periudhën e globalizimit. Me këtë mentalitet ndeshet 6 vjeçari shqiptar kur shkon në shkollat turke. Edhe puntori shqiptar dhe nëpunësi shqiptar. Edhe pensionisti shqiptar. Kjo është Turqia në pamjen e saj të vërtetë. Edhe pse kush e njeh historinë shprehjen “Krenar që jam turk” e kupton më shumë si një shaka, se s’ka sit a kuptojë ndryshe.
In all public and private primary schools, including Lausanne minorities’ schools, students read an oath every morning, which is worded as follows:
‘I am a Turk, I am right, I am hardworking, my principle is to protect young people, to respect the elders, to love my country and my nation more than my soul. My ideal is to advance and go further.
Dear Grand Atatürk, I take the oath to walk without stopping towards the target you have shown us, on the path that you have opened for us. My presence is a present to the presence of Turks. Happy is the person who says “I am Turk”.’
Hrant Dink, an Armenian journalist, the chief-editor of Armenian-Turkish AGOS weekly, who was assassinated in front of his office in Istanbul on 19 January 2007 due to his Armenian ethnic origin and political views, had criticized the reading of this oath by non-Turks in the following way: ‘I like the “I am right, I am hard working” parts of the oath and I read them cheerfully but I try to perceive the “I am Turk” part as “I am from Turkey”.’ For these comments, Dink was charged under Article 159 of the former Penal Code for ‘insulting Turkishness and the Republic’. Dink was finally acquitted.
