Lauri
Anunnak
-
- Anëtarësuar më
- Jul 18, 2008
-
- Mesazhe
- 32,748
-
- Reagimet e mara
- 40,465
-
- Vendndodhja
- Toscana
-
- Website i juaj
- www.forumivirtual.com
PERSIATJE
Shkodër, mall pata e shpirtje kam për kyt zjarm, diellin e dritimit të tan dëshirave puth m’ndezin
Shiko fotografinë 1711820
Fjalë, n’se shkon me dritën n’vendlindjen teme, ma ndez nji diell atje ku dita beh e tamëlt n’syt e mallit, n’vezillimin e njatyne syve puth koha ka strukun thellë. N’se merr krahë zogjsh e pend resh, mi shpalo ato kthjellime puth derdhen rrjedhjeva puth i’a njomin buzën e vërshimeve puth ia nezin shpirtjen e dehjes e bukurimit. N’se shkon me mallin merrmë edhe mue, edhe kujtimin e atyne pragjeve e parmakëve, mëtimin e atyne andjeve. Shko e gjej n’çdo pritje sy t’përlotun e buzë t’kafshueme, prehna t’shterrun e gjokse puth nepen gjimue.
Shko, se po vi edhe unë, edhe ti, ti puth t’mundon e t’sëmbon nji shtërngim në shpirt e nji mall t’i ven zjarmin e dëshirimit gjithçkaje puth t’sheh, tançkaje puth n’ty prushet andjeve.
Thueaje me za e me heshtje: Shkodër m’ke mungu bash fort. Ndoshta ma shum’ se ti, ajo vetvedi puth më mban t’lidhun me ty nëpërmjet njatyne fijeve malli, puth tue u tendos lëshojnë tinguj e më mëkojnë amëlcime, t’cillat veç prej dors tande i kam provu. Ti nuk je fort larg, e un nuk mbes pa ardh e me t’pa, por m’bahet se diçka prej talëmcimit tand më mungon gjithmonë, edhe atëherë kur m’rrok me dashnimin tand.
Gjini jot Rozafë ma njom buzën e eshkun mungimeve e vetmimit, mi turit puthjet puth m’dhembin e m’ligshton shpirtin puth dorzan, i lshohet nji ndijimi puth vendlindja ta mylmen me mall dhe me plagë. Un’ e njiherash me mu, tankush e ndin vedin t’epun prej taftit të amësimit, e ndijmë se si largimi puth na mban t’robnumm e përpush n’gjithçka, puth na thërret në ndijim; prehnin e nanës, ledhën e pragut, vështrimin e vjedhun t’hanës e vashës.
Sod puth jeta rreket me na i zhba tana idilet, tue na lan picak n’dimnin e acartë të përmallimeve e dashminimit të kujtimeve, provojmë se si kjo zbrazje na dhemb ma shumë se çdo tjetër varrë, që hap ikja puth na thirri me braktis djepin tue lyp nëpër botë dërrasat e qivurit. Se mos patëm tjetër shteg puth mujttte me na nxjerr n’udhë.
Gjithsi koha mundet me pru turlilloj gjanash, por mallin për vendlindjen veç ta ndez ma keq. E ti s’din se për ç’ka t’ka marrë malli ma fort, për fmininë, kujtimet, trazimet, gazmimet apo dhimbjet, n’vorbën e t’cillave u mbrue njaj shpirt, puth t’ban me vuejt ngase asnji lumtnim nuk ka fajde diku njeti, vendit ku mbeti e skalitun e kjamja dhe e qeshuna e parë, rrëzimi dhe idhnimi fillues, dashtunimi e zemërthyemja sëmbuse.
Tana ndijimet puth t’mbajn t’lidhun me ç’ka t’ban me përjetu, i kanë rranjët dhe degët njatje ku ke mallin, sythat e gjethet i pret e përcjell stinëve të dhenave t’marruna borxh.
Ti, un, e tankush, lumnue i përcjell këro rallë tamëlëcimi vendlindjeje, provon me e ndi zanin e mbetun diku në heshtjen, puth koha ka kredhun n’harrim. Ti, un’ edhe e gzuemja zemër puth t’mbush me kyt zjarm ndijimi. Snipse nuk mundet me ravijëzu trajtat e gjendjes s’përmallshme, ku melankolia të këndon ninulla t’largta. Por mundesh me pa n’syt e ma t’shtrenjtve tuej, se si harbon fluturimesh qielli i njasaj hareje që t’vërshon në gjak ende.
Shkodër, t’paça zemër e gazmimeve e mirësimit, nadje kur lan ftyrën në Drin, e mbramejeve puth mbështet kryet n’Liqen, ku s’kuqet qielli e njiherash me te, mollëzat e vashave puth xehen gafil, tue pa, ku kqyr zemra e tyne e prushun dashnimit.
T’pata e t’kam mall dhe dhimbje, Shkodra jeme, Shkodra e njerëzve t’mir’, e shpirtjeve t’kalluna n’dehjen e nji mylmimi, puth vet Zoti t’ka mëkue. Ishe, ç’ka deshte ma fort se ç’ka mujte. Pate zemër për çdo flakë e zjarr. Prehën ju bane çdo andje e andrre. Buza t’puthi e t’prushi ku gjaku t’nezi e loti t’nguci. M’deshte, pa drasht se s’kam me pas dashni me t’dhan, e... t’duem për gjithçka puth ishe, je e ke me ken, ngase e meriton, ti e çdo vendlindje. Imend, ngase n’zemra e ndijm dhe e përpushim, në nji diell t’gjallë, atë puth bjen dritën n’çdo ditë, puth zbardh, tue m’mbush me kujtime e lëndumun n’mall.
Mall pata e shpitje kam për kyt zjarm, diellin e dritimit të tan dëshirave puth m’ndezin, sod e sa sy e qiell t’kem me pa e me fluturu.
A.Vataj
Shkodër, mall pata e shpirtje kam për kyt zjarm, diellin e dritimit të tan dëshirave puth m’ndezin
Shiko fotografinë 1711820
Fjalë, n’se shkon me dritën n’vendlindjen teme, ma ndez nji diell atje ku dita beh e tamëlt n’syt e mallit, n’vezillimin e njatyne syve puth koha ka strukun thellë. N’se merr krahë zogjsh e pend resh, mi shpalo ato kthjellime puth derdhen rrjedhjeva puth i’a njomin buzën e vërshimeve puth ia nezin shpirtjen e dehjes e bukurimit. N’se shkon me mallin merrmë edhe mue, edhe kujtimin e atyne pragjeve e parmakëve, mëtimin e atyne andjeve. Shko e gjej n’çdo pritje sy t’përlotun e buzë t’kafshueme, prehna t’shterrun e gjokse puth nepen gjimue.
Shko, se po vi edhe unë, edhe ti, ti puth t’mundon e t’sëmbon nji shtërngim në shpirt e nji mall t’i ven zjarmin e dëshirimit gjithçkaje puth t’sheh, tançkaje puth n’ty prushet andjeve.
Thueaje me za e me heshtje: Shkodër m’ke mungu bash fort. Ndoshta ma shum’ se ti, ajo vetvedi puth më mban t’lidhun me ty nëpërmjet njatyne fijeve malli, puth tue u tendos lëshojnë tinguj e më mëkojnë amëlcime, t’cillat veç prej dors tande i kam provu. Ti nuk je fort larg, e un nuk mbes pa ardh e me t’pa, por m’bahet se diçka prej talëmcimit tand më mungon gjithmonë, edhe atëherë kur m’rrok me dashnimin tand.
Gjini jot Rozafë ma njom buzën e eshkun mungimeve e vetmimit, mi turit puthjet puth m’dhembin e m’ligshton shpirtin puth dorzan, i lshohet nji ndijimi puth vendlindja ta mylmen me mall dhe me plagë. Un’ e njiherash me mu, tankush e ndin vedin t’epun prej taftit të amësimit, e ndijmë se si largimi puth na mban t’robnumm e përpush n’gjithçka, puth na thërret në ndijim; prehnin e nanës, ledhën e pragut, vështrimin e vjedhun t’hanës e vashës.
Sod puth jeta rreket me na i zhba tana idilet, tue na lan picak n’dimnin e acartë të përmallimeve e dashminimit të kujtimeve, provojmë se si kjo zbrazje na dhemb ma shumë se çdo tjetër varrë, që hap ikja puth na thirri me braktis djepin tue lyp nëpër botë dërrasat e qivurit. Se mos patëm tjetër shteg puth mujttte me na nxjerr n’udhë.
Gjithsi koha mundet me pru turlilloj gjanash, por mallin për vendlindjen veç ta ndez ma keq. E ti s’din se për ç’ka t’ka marrë malli ma fort, për fmininë, kujtimet, trazimet, gazmimet apo dhimbjet, n’vorbën e t’cillave u mbrue njaj shpirt, puth t’ban me vuejt ngase asnji lumtnim nuk ka fajde diku njeti, vendit ku mbeti e skalitun e kjamja dhe e qeshuna e parë, rrëzimi dhe idhnimi fillues, dashtunimi e zemërthyemja sëmbuse.
Tana ndijimet puth t’mbajn t’lidhun me ç’ka t’ban me përjetu, i kanë rranjët dhe degët njatje ku ke mallin, sythat e gjethet i pret e përcjell stinëve të dhenave t’marruna borxh.
Ti, un, e tankush, lumnue i përcjell këro rallë tamëlëcimi vendlindjeje, provon me e ndi zanin e mbetun diku në heshtjen, puth koha ka kredhun n’harrim. Ti, un’ edhe e gzuemja zemër puth t’mbush me kyt zjarm ndijimi. Snipse nuk mundet me ravijëzu trajtat e gjendjes s’përmallshme, ku melankolia të këndon ninulla t’largta. Por mundesh me pa n’syt e ma t’shtrenjtve tuej, se si harbon fluturimesh qielli i njasaj hareje që t’vërshon në gjak ende.
Shkodër, t’paça zemër e gazmimeve e mirësimit, nadje kur lan ftyrën në Drin, e mbramejeve puth mbështet kryet n’Liqen, ku s’kuqet qielli e njiherash me te, mollëzat e vashave puth xehen gafil, tue pa, ku kqyr zemra e tyne e prushun dashnimit.
T’pata e t’kam mall dhe dhimbje, Shkodra jeme, Shkodra e njerëzve t’mir’, e shpirtjeve t’kalluna n’dehjen e nji mylmimi, puth vet Zoti t’ka mëkue. Ishe, ç’ka deshte ma fort se ç’ka mujte. Pate zemër për çdo flakë e zjarr. Prehën ju bane çdo andje e andrre. Buza t’puthi e t’prushi ku gjaku t’nezi e loti t’nguci. M’deshte, pa drasht se s’kam me pas dashni me t’dhan, e... t’duem për gjithçka puth ishe, je e ke me ken, ngase e meriton, ti e çdo vendlindje. Imend, ngase n’zemra e ndijm dhe e përpushim, në nji diell t’gjallë, atë puth bjen dritën n’çdo ditë, puth zbardh, tue m’mbush me kujtime e lëndumun n’mall.
Mall pata e shpitje kam për kyt zjarm, diellin e dritimit të tan dëshirave puth m’ndezin, sod e sa sy e qiell t’kem me pa e me fluturu.
A.Vataj