RRUGE PA KRYE
Ecën rrugës, i vetëm,
fytyra njerzish të ndryshëm shikon
buze që qeshen, e sy që qajnë
këmbë që shkelin tokën
atje ku ëngjëjt e djajt shkojnë
Fytyra që të flasin, që të injorojnë
duar që zgjaten
kërkojnë të të copëtojnë
të bërtasin, të ulërasin
asgjë nuk të tregojnë
Zëra që përsëriten
stuhi sahareje krijojnë
të përplasin, tutje të flakin
prap arrrin ti mbijetosh
E këmbët prap ecin,
nuk din ku shkojnë
nuk ndjekin fatin që është shkruar
nuk ndjejne zjarrin qe te zgjon
E kur hapi ndalet
E shpirti nuk çelet
Ndjen qe vetemia nk paska fund.
Ecën rrugës, i vetëm,
fytyra njerzish të ndryshëm shikon
buze që qeshen, e sy që qajnë
këmbë që shkelin tokën
atje ku ëngjëjt e djajt shkojnë
Fytyra që të flasin, që të injorojnë
duar që zgjaten
kërkojnë të të copëtojnë
të bërtasin, të ulërasin
asgjë nuk të tregojnë
Zëra që përsëriten
stuhi sahareje krijojnë
të përplasin, tutje të flakin
prap arrrin ti mbijetosh
E këmbët prap ecin,
nuk din ku shkojnë
nuk ndjekin fatin që është shkruar
nuk ndjejne zjarrin qe te zgjon
E kur hapi ndalet
E shpirti nuk çelet
Ndjen qe vetemia nk paska fund.
