Lauri
Anunnak
Para kësaj pyetje në titull, a njihni vertetë "anën tuaj të errët" ?
Është një përpjekje që ne duhet të bëjmë në mënyrë që të rritemi në një nivel personal: të përqafojmë anën tonë të errët dhe të njohim në ne përbindëshat tanë.
Aktualisht, duket që optimizmi është i detyrueshëm të shfaqet. Të tregosh gjithmonë anën gazmore dhe të lumtur e pa stres, të mos kesh kriza apo të jetosh gjithmonë në maksimum është bërë tashmë një domosdoshmëri sidomos në rrjetet sociale.
Megjithatë, nuk ka gëzim pa trishtim, kohë të lumtura pa kohë të vështira, ose altruizëm pa egoizëm. Nuk ka dritë pra, pa hije.
Për këtë arsye, kategorikisht nuk mund ta refuzojmë "anën tonë të errët", atë pjesë të personalitetit tonë që përpiqemi t'ua fshehim të tjerëve.
Psikiatri dhe psikoanalisti, që e citoj shpesh nëpër tema, Carl Jung, e quan këtë pjesë më të thellë të tonën si "arketipi i hijes".
Bëhet fjalë për atë pjesë të personalitetit tonë që ne tentojmë ta fshehim në mënyrë të vetëdijshme dhe të pandërgjegjshme që i afrohet më shumë qenies sonë që në kohët primitive.
Çdo person, në fakt, priret të mos njohë drejtpërdrejt ato karakteristika që, sipas moralit tonë të përbashkët, janë defekte ose karakteristika negative që kërkojmë ti mbajmë nën hije. Kemi turp e/o frikë nga opinioni i të tjerëve.
Sipas Jung-ut, psikanaliza do të kishte aftësinë të na vinte në kontakt me këto hije, të na lejonte të ndërtojmë më mirë identitetin tonë dhe të parandalojmë shfaqjen e konfliktit dhe shqetësimit të pavetëdijshëm mbrenda nesh.
Çfarë ju mërzit tek të tjerët?
Shpesh ne mund të shohim anën tonë të errët vetëm nëse i përdorim të tjerët si "pasqyrë".
Cilat janë të metat e të tjerëve që nuk mund të tolerojmë?
A janë ata të pranishëm edhe në anën tonë të errët?
Kjo është pra një nga teknikat më të mira për të hyrë në kontakt me pjesën tonë që priremi ta fshehim.
Pra, të përqafosh dhe të integrosh hijen do të thotë të pranojmë të jemi ata që jemi në të vërtetë, në të mirë ose në të keq, dhe të bëjmë paqe me disa pjesë që nuk na pëlqejnë; t'i njohin ato, t'i kuptojnë ato, t'i asimilojmë ato, e t'i bëjnë më të dobishme.
Këtu vlen të përmend një tekst të Bride An Geal, që thotë;
"Unë i kam ushqyer demonët e mi me pranim dhe dëgjim.
I bëra të ulen përreth meje, duke i thirrur ata në emër.
Që atëherë nuk më frikësojnë më, dhe më janë bërë aleatë të fuqishëm.
Ata kishin shumë emra:
Shantazhe, zemërim, padukshmëri, pamjaftueshmëri, faj, plagë dashurie, dhimbje, humbjeje, frikë ...
Për sa kohë që i luftova ose i injorova ata gllabëruan jetën dhe marrëdhëniet e mia.
Ata duhet të përqafohen ... vetëm në këtë mënyrë ata do të hapin dyert e rilindjes.
Secili prej tyre ka një histori për të treguar, dëgjojeni atë.
Këta demonë janë si dragoit, ata duhet të qetësohen, nuk duhet të vriten."
Këtu pra, mundohuni të shikoni anën e errët pa gjykuar vetën, dhe duke e lejuar veten të jeni të dobët ndonjëherë dhe jo gjithmonë të përsosur dhe energjitik me çdo kusht.
Pse kemi frikë të gjykohemi nga të tjerët?
Të gjithë ne, pak a shumë, kemi qenë gjithmonë të ndikuar nga gjykimi i të tjerëve, të paktën që kur paraardhësit tanë u organizuan në fise dhe pranimi brenda atij fisi ishte thelbësor: ai përcaktonte rolin shoqëror, ndërsa mospranimi mund të nënkuptonte largimin nga vetë fisi, me rrezikun për të mos qenë në gjendje, i vetëm, të mbijetojë në një botë të egër.
Në fakt, qeniet njerëzore priren të kërkojnë vlerësim dhe pranim për të mos qenë të përjashtuar, të tjetërsuar, nga frika e refuzimit. Prandaj truri ynë ka evoluar, duke njohur mundësinë e të qenit i margjinalizuar nga shoqëria si një rrezik ose një kërcënim. Pra, mund të themi se frika nga gjykimi është adaptive dhe e njohur botërisht.
Të njohësh anën e errët tënde, do thotë të njohësh vetëveten.
By Lauri anunnak
Është një përpjekje që ne duhet të bëjmë në mënyrë që të rritemi në një nivel personal: të përqafojmë anën tonë të errët dhe të njohim në ne përbindëshat tanë.
Aktualisht, duket që optimizmi është i detyrueshëm të shfaqet. Të tregosh gjithmonë anën gazmore dhe të lumtur e pa stres, të mos kesh kriza apo të jetosh gjithmonë në maksimum është bërë tashmë një domosdoshmëri sidomos në rrjetet sociale.
Megjithatë, nuk ka gëzim pa trishtim, kohë të lumtura pa kohë të vështira, ose altruizëm pa egoizëm. Nuk ka dritë pra, pa hije.
Për këtë arsye, kategorikisht nuk mund ta refuzojmë "anën tonë të errët", atë pjesë të personalitetit tonë që përpiqemi t'ua fshehim të tjerëve.
Psikiatri dhe psikoanalisti, që e citoj shpesh nëpër tema, Carl Jung, e quan këtë pjesë më të thellë të tonën si "arketipi i hijes".
Bëhet fjalë për atë pjesë të personalitetit tonë që ne tentojmë ta fshehim në mënyrë të vetëdijshme dhe të pandërgjegjshme që i afrohet më shumë qenies sonë që në kohët primitive.
Çdo person, në fakt, priret të mos njohë drejtpërdrejt ato karakteristika që, sipas moralit tonë të përbashkët, janë defekte ose karakteristika negative që kërkojmë ti mbajmë nën hije. Kemi turp e/o frikë nga opinioni i të tjerëve.
Sipas Jung-ut, psikanaliza do të kishte aftësinë të na vinte në kontakt me këto hije, të na lejonte të ndërtojmë më mirë identitetin tonë dhe të parandalojmë shfaqjen e konfliktit dhe shqetësimit të pavetëdijshëm mbrenda nesh.
Çfarë ju mërzit tek të tjerët?
Shpesh ne mund të shohim anën tonë të errët vetëm nëse i përdorim të tjerët si "pasqyrë".
Cilat janë të metat e të tjerëve që nuk mund të tolerojmë?
A janë ata të pranishëm edhe në anën tonë të errët?
Kjo është pra një nga teknikat më të mira për të hyrë në kontakt me pjesën tonë që priremi ta fshehim.
Pra, të përqafosh dhe të integrosh hijen do të thotë të pranojmë të jemi ata që jemi në të vërtetë, në të mirë ose në të keq, dhe të bëjmë paqe me disa pjesë që nuk na pëlqejnë; t'i njohin ato, t'i kuptojnë ato, t'i asimilojmë ato, e t'i bëjnë më të dobishme.
Këtu vlen të përmend një tekst të Bride An Geal, që thotë;
"Unë i kam ushqyer demonët e mi me pranim dhe dëgjim.
I bëra të ulen përreth meje, duke i thirrur ata në emër.
Që atëherë nuk më frikësojnë më, dhe më janë bërë aleatë të fuqishëm.
Ata kishin shumë emra:
Shantazhe, zemërim, padukshmëri, pamjaftueshmëri, faj, plagë dashurie, dhimbje, humbjeje, frikë ...
Për sa kohë që i luftova ose i injorova ata gllabëruan jetën dhe marrëdhëniet e mia.
Ata duhet të përqafohen ... vetëm në këtë mënyrë ata do të hapin dyert e rilindjes.
Secili prej tyre ka një histori për të treguar, dëgjojeni atë.
Këta demonë janë si dragoit, ata duhet të qetësohen, nuk duhet të vriten."
Këtu pra, mundohuni të shikoni anën e errët pa gjykuar vetën, dhe duke e lejuar veten të jeni të dobët ndonjëherë dhe jo gjithmonë të përsosur dhe energjitik me çdo kusht.
Pse kemi frikë të gjykohemi nga të tjerët?
Të gjithë ne, pak a shumë, kemi qenë gjithmonë të ndikuar nga gjykimi i të tjerëve, të paktën që kur paraardhësit tanë u organizuan në fise dhe pranimi brenda atij fisi ishte thelbësor: ai përcaktonte rolin shoqëror, ndërsa mospranimi mund të nënkuptonte largimin nga vetë fisi, me rrezikun për të mos qenë në gjendje, i vetëm, të mbijetojë në një botë të egër.
Në fakt, qeniet njerëzore priren të kërkojnë vlerësim dhe pranim për të mos qenë të përjashtuar, të tjetërsuar, nga frika e refuzimit. Prandaj truri ynë ka evoluar, duke njohur mundësinë e të qenit i margjinalizuar nga shoqëria si një rrezik ose një kërcënim. Pra, mund të themi se frika nga gjykimi është adaptive dhe e njohur botërisht.
Të njohësh anën e errët tënde, do thotë të njohësh vetëveten.
By Lauri anunnak
