Nuk pres më ….

Desa

Temet Nosce
V.I.P
Nga një grua e mençur


Unë nuk jam më duke pritur për një rast të veçantë; unë djeg qirinjtë më të mirë në ditë të zakonshme.

Nuk pres më që shtëpia të jetë e pastër; E mbush me njerëz që e kuptojnë se edhe pluhuri është i shenjtë.

Nuk pres më që të gjithë të më kuptojnë;
Thjeshtë, nuk është detyrë e tyre.

Nuk pres më që të jetë koha e duhur; koha gjithmonë është - tani.

Unë nuk jam më duke pritur për bashkëshortin që do të më kompletojë; jam mirënjohëse që jam kaq e ngrohtë dhe e butë.

Nuk pres më një moment të qetë; zemra ime do gjejë qetësinë kur t’i vijë koha.

Unë nuk pres më që bota të jetë në paqe; lëshoj gjërat dhe frymoj paqe brenda dhe jashtë.

Nuk jam më duke pritur të bëj diçka të mirë; të jem zgjuar për të mbajtur kokrrën time të rërës, është e mjaftueshme.

Nuk jam më në pritje të njohjes;

E di që vallëzoj në një rreth të shenjtë.

Nuk pres më të humbas këpucën tjetër; e humba dhe mbijetova.

Nuk jam më në pritje të faljes.

Mendoj, mendoj.



~ Mary Anne Perrone "
E publikuat në National Catholic Reporter

15 dhjetor, 2006



Besoj se shumica nga ne mund të gjejmë veten në pikat më lartë.



Unë nuk pres më .... të më ndriçojë rrugën shkëlqimi i Hënës; jam mësuar të eci edhe nëpër erësirë ....


Po ju?

Diskutim të këndshëm 🙂
 
Nuk pres më që të gjithë të më kuptojnë;
Thjeshtë, nuk është detyrë e tyre.
 
Nuk pres naten per te me treguar endrrat,i shoh bashke me diellin kur shkelqen.
Keshtu pres ata qe pelqejne diellin njelloj si une,per ta bere kete cope udhtimi te quajtur jete ,me te kendshem dhe me te paqte.
 
"Nuk pres me te shikoj fytyre tjeter si shembelltyre te paftyresise, pasi kjo e fundit i permblidhte te gjitha ne nje deng me lekure."
thene nga ai me shum senc.
 
Nuk pres me asgje as une 😁
 
Nga një grua e mençur


Unë nuk jam më duke pritur për një rast të veçantë; unë djeg qirinjtë më të mirë në ditë të zakonshme.

Nuk pres më që shtëpia të jetë e pastër; E mbush me njerëz që e kuptojnë se edhe pluhuri është i shenjtë.

Nuk pres më që të gjithë të më kuptojnë;
Thjeshtë, nuk është detyrë e tyre.

Nuk pres më që të jetë koha e duhur; koha gjithmonë është - tani.

Unë nuk jam më duke pritur për bashkëshortin që do të më kompletojë; jam mirënjohëse që jam kaq e ngrohtë dhe e butë.

Nuk pres më një moment të qetë; zemra ime do gjejë qetësinë kur t’i vijë koha.

Unë nuk pres më që bota të jetë në paqe; lëshoj gjërat dhe frymoj paqe brenda dhe jashtë.

Nuk jam më duke pritur të bëj diçka të mirë; të jem zgjuar për të mbajtur kokrrën time të rërës, është e mjaftueshme.

Nuk jam më në pritje të njohjes;

E di që vallëzoj në një rreth të shenjtë.

Nuk pres më të humbas këpucën tjetër; e humba dhe mbijetova.

Nuk jam më në pritje të faljes.

Mendoj, mendoj.



~ Mary Anne Perrone "
E publikuat në National Catholic Reporter

15 dhjetor, 2006



Besoj se shumica nga ne mund të gjejmë veten në pikat më lartë.



Unë nuk pres më .... të më ndriçojë rrugën shkëlqimi i Hënës; jam mësuar të eci edhe nëpër erësirë ....


Po ju?

Diskutim të këndshëm 🙂
Keq puna e të priturit 🤔💁‍♂️
 
Keq puna e të priturit 🤔💁‍♂️
Dikur ka pritur. Mbase mosha apo përvoja, e kanë larguar nga pritja dhe shijon momentet në jetë. 🙂
 
Nuk pres më kur të vijë dita të të shoh në sy dhe të ndjej - absolutisht asgjë.
 
Nuk pres më kur të vijë dita të të shoh në sy dhe të ndjej - absolutisht asgjë.
T'a paska bërë me borxh Desa, rob të pa shpirt 😎
 
Ti nuk je vetëm në këtë botë. Ti nuk mund të injorosh epokën në të cilën rron.
Përballë njerëzve e përball kohëve, ti duhet të përcaktosh qartë idetë e tua e pozicionin tënd.

Një e vërtetë e dyfishtë e huazuar nga një libër. Mos prit më 😁
 
Sipas autores:

Mary Anne Perrone

I came across this poem, out of the blue, as happens sometimes. I can’t even remember where I found it, and that doesn’t matter. What mattered was the recognition of the moment when I suddenly read or hear something that resonates in an instant. Words that instantaneously feel like a message that touch a part of me – seldom reached – and grow there. I was intending to write my own poem for the blog this week, but here was one that pretty much said it all.

Recently I have felt sad. And yet, personally I have so much to be happy and joyful about. I have tried to analyse why I feel this way and recognise how hard it is to be a human being. This poem also raised questions. The line in the poem “I am no longer waiting for everyone to understand me; It’s just not their task” – made we want to add – I am no longer waiting to understand myself – and this raised the question – is it my task to understand myself? Because I really don’t understand myself, not completely.

What I do know is that my innate nature is to want to know, understand, analyse to the nth degree. And yet here I sit with this strange sadness and tiredness surrounding me that I just cannot fathom or shrug off.

So – me being me – I understand that much about myself– I started to analyse…

e postuar në No Longer Waiting - Mindfulness Association Insights
 
Ka nje fakt racional koha.
Dhe ai eshte : -edhe sikur ne te duam te presim, ajo eshte e pakorruptueshme ne mos pritjen e saj.
Prandaj ,qofte me hap apo me vrap,,,,me njeren kembe apo te dya,zbathur apo mbathur,ne s`presim dot,sepse s`na pret koha.
 
Nuk pres me se na shkoi jeta neper rralla, po ve pantoflen ketu ku te shkorjtur ka # e culos, e po gjezdis njehere neper lagje.
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top