Engjelli Im
Me duket sikur po ç'mendem i vetem ne kete bote te eger.
Ti je ajo qe po me jep forcen dhe arsyen per te vazhduar perpara,
megjithese me duket sikur kam rene ne nje humbetire te madhe e te thelle dhe se nuk do arrij dot te dale kurre prej saj,
por cdo gje kthehet permbys kur zerin tend te embel i cili me rikthen forcat,
per te luftuar cdo gjeje e cdokujt qe mund te behet pengese.
Ti je ajo qe mbush boshlleqet e mia ne kete jete,
thjesht disa dite kemi qe nuk kemi folur dhe mua me duket sikur jane shekuj qe ne nuk po flasim,
me duket sikur kjo bote e shemtuar dhe shume e keqe eshte kthyer e gjitha kunder meje,
cdo fjale me duket si helm i cili me hyn ne trup dhe kerkon te ma marre shpirtin pak e nga pak,
duke me shkaktuar vuajtje e dhimbje,
kur nuk degjoj zerin tend nuk arrij te gjej forcat per te luftuar,
une kam nevoje per ty ashtu si ka nevoje trendafili per uje dhe diell qe te lulezoje,
une kam nevoje per ty ashtu sic ka nevoje bota per diellin,
une kam nevoje per ty ashtu sic ka nevoje njerezimi per oksigjenin qe te mbijetoje.
Ndoshta nuk jam poet i mire e ndoshta keto cfare une shkruajta mund te te duken fjale boshe, por dije se kane dale nga thellesia e shpirtit tim,
ndoshta ti nuk do ti besosh keto fjale nga vete natyra e njeriut e cila eshte mosbesuese,
por ti ke zgjuar te une nje ndjenje te cilen besoja se nuk do arrija ta ndjeja dot me kurre.
Nuk arrij ta kuptoj pse zoti me nxorri para syve fytyren tende engjullore kur une nuk kam mundesina ta shoh perdite?
Per te vuajtur ndoshta?
Nuk e di nuk kam pergj per keto pyetje hera e pare qe me ndodh dicka e tille.
Nuk arrij ta kuptoj pse jeta na ve perpara gjerave te pamundura por di te them qe me mungon shume megjithese nuk arrij ta kuptoj pse-ne, pse duhet te vuaj ne nje menyre kaq brutale?
Te puth fort o engjelli im i dashur, sepse e tille je ti per mua je engjell.
Me duket sikur po ç'mendem i vetem ne kete bote te eger.
Ti je ajo qe po me jep forcen dhe arsyen per te vazhduar perpara,
megjithese me duket sikur kam rene ne nje humbetire te madhe e te thelle dhe se nuk do arrij dot te dale kurre prej saj,
por cdo gje kthehet permbys kur zerin tend te embel i cili me rikthen forcat,
per te luftuar cdo gjeje e cdokujt qe mund te behet pengese.
Ti je ajo qe mbush boshlleqet e mia ne kete jete,
thjesht disa dite kemi qe nuk kemi folur dhe mua me duket sikur jane shekuj qe ne nuk po flasim,
me duket sikur kjo bote e shemtuar dhe shume e keqe eshte kthyer e gjitha kunder meje,
cdo fjale me duket si helm i cili me hyn ne trup dhe kerkon te ma marre shpirtin pak e nga pak,
duke me shkaktuar vuajtje e dhimbje,
kur nuk degjoj zerin tend nuk arrij te gjej forcat per te luftuar,
une kam nevoje per ty ashtu si ka nevoje trendafili per uje dhe diell qe te lulezoje,
une kam nevoje per ty ashtu sic ka nevoje bota per diellin,
une kam nevoje per ty ashtu sic ka nevoje njerezimi per oksigjenin qe te mbijetoje.
Ndoshta nuk jam poet i mire e ndoshta keto cfare une shkruajta mund te te duken fjale boshe, por dije se kane dale nga thellesia e shpirtit tim,
ndoshta ti nuk do ti besosh keto fjale nga vete natyra e njeriut e cila eshte mosbesuese,
por ti ke zgjuar te une nje ndjenje te cilen besoja se nuk do arrija ta ndjeja dot me kurre.
Nuk arrij ta kuptoj pse zoti me nxorri para syve fytyren tende engjullore kur une nuk kam mundesina ta shoh perdite?
Per te vuajtur ndoshta?
Nuk e di nuk kam pergj per keto pyetje hera e pare qe me ndodh dicka e tille.
Nuk arrij ta kuptoj pse jeta na ve perpara gjerave te pamundura por di te them qe me mungon shume megjithese nuk arrij ta kuptoj pse-ne, pse duhet te vuaj ne nje menyre kaq brutale?
Te puth fort o engjelli im i dashur, sepse e tille je ti per mua je engjell.