- Ja shif ktu.. Mos aty se lagesh!!! Hajde ktu të them! - Ngrys vetullat e zeza dhe sytë e tu të zinj të aq të bukur marin pamje kërcënuese - Ç'a të thashë!?? Mos u afro shumë ujit!!
Teksa bëje gati kallamin e thatë të peshkimit, po përpiqeshe të më tregoje se si kapet peshku.
Mirpo unë nga ana ime kisha gjetur një shkop edhe po peshkoja më vete...
Sigurisht që erdha menjëherë.
Teksa rrija ulur galiç me kokën mes duarve i mërzitur për vdekje që isha i detyruar të shikoja atë gjysëm tape vere teksa pluskonte mbi ujë.
Mendoja me vete...
- "Kjo është shumë e mërzitshme, nuk ndodh asgjë. Peshkimi ta shpifka!" -, ndërkohë që me gjuhë lagia cepat e buzëve të thara nga vapa e padurueshme.
Asgjë spipetinte - përpos zhukatjeve monotone të gjinkallave,dhe tek tuk ndonjë bretkoske uaak uuaak - pasi ti ma kishe ndaluar të flisja apo të bëja çdo lloj gjëje tjetër. Dhe kjo e bënte edhe më të mërzitshme të gjithë këtë aventurë që mezi e kisha prirur e të isha lutur të më merrje me vete.
Teksa po mendoja këto, i bindur që s'do vija më kurrë....
- Shshshsh hajde këtu - ma bën me gisht edhe gati me pëshpëritje më tregon nga tapa- afrohu këtu, ja vendose dorën tek kallami. Hë e ndjen?!
Vërtet! Tapa bënte lëvizje të shpejta dhe të shkurtra. Dhe në Kallam ndjeja gjithë vibrimin e ngjarjes që ndodhte poshtë ujit...
-O ba pesh.... - tepër i entuziazmuar desh therrita.
Por ti me një lëvizje të shpejtë më mbylle gojën, duke më pëshpëritur që tani duhej qetësi sepse ishte një moment shumë i rëndësishëm.
Entuziazmi im kapi majat kur nxorrem peshkun. Përveç peshkimit mësova edhe që qentë nuk para i kanë qejf peshkun pasi xiku (qeni ynë atëherë) nuk i hante.
Sot të shqyejnë edhe plastikën...
Më kujtohet si sot kur shkonim tek halla në fshat (në fakt më vonë do e mësoja se edhe ne fshat ishim pamvarsisht se kishim asfalt, makina,dyqane, lokale apo edhe kinema) nxeheshe me mua pasi duke të ardhur nga pas në pyllin e dëndur padashje shkelja leqet.
Pasi rrinim tek halla (zot ç'a kujtimesh si më llastonin, ndihesha si princ) nuk më vinte keq që çoheshim me natë pasi e dija që rrugës për në shtëpi, do shikonim gjahun...
Sigurisht ti gjithnjë ke patur fat, ose siç nga të tjerët e kam dëgjuar kishe "dorë"për këtë punë edhe pothuajse në ç'do lak gjeje një mullenjë.
Habitesha me (edhe sot habitem) se si i mbaje mënd në atë xhungël të gjitha leqet edhe të miat.
Madje kur qëllonte që unë të kapja ndonjë syresh më vije në lojë duke më treguar tuat në vënd që të më inkurajoje.
Sot mendoj se përveç natyrës tënde pak ngacmuse (deri në fund të jetës nuk e humbe shpirtin rrebel prej djaloshi të prapë) ajo ishte mënyra jote për të më ledhatuar...
Megjithëse unë shumë gjëra i kam mësuar vetë në jetë por s'di pse nga ato që më ke mësuar ti veçova këto dy.
Oh Zot sa kujtime! Sot ç'do gjë e ka rrethuar trishtimi. Çdo pemë kërkon dorën tënde ethshëm sepse ishe ti që jo vetëm i mbolle por edhe që kujdeseshe.
Ime më është bërë si pula pa kokë shpesh e kap tek bisedon me vete...
Unë ca më keq. Kjo shtëpi ishte e madhe edhe kur ishe ti gjallë. Tani më duket e stërmadhe edhe shumë bosh.
Zëri yt nuk bën eko në asnjë cep të sajë e pra sa shumë na mungon.
- Ja ti ketë vit unë për 3 vjet dalim në pension, nuk presim nga ai kapsolli jonë, mjaft kemi bo apo jo o gru? - i thoje nënës time.
Madje kishe nisur ti mlblidhje dokumentet për pencionin që në atë kohë. Por ai aksident nuk të la të vinte dita për ta shijuar më në fund pleqërinë, të ishit të dy pranë si gjithmonë.
Por ike në paqe duke ditur që unë u sistemova më në fund gjërat po shkonim vërtetë mirë për mua edhe për të gjithë ne.
Mirpo unë edhe pse për një moment shkova sërish në dhe të huaj edhe sikur po e përballoja si burrë humbjen tënde nuk munda gjatë ta përballoja.
Kam më tepër se një vit që jam në zi nuk duhet të isha nisur pas vdekjes tënde, duhet të mbaroja të shfryja zinë time.
Qenka shumë herë më e keqe mbrapa...
Nuk po arrij të marr dot veten s'di nga të ja nis. Nuk vij dot më në varreza më janë bërë një vënd i kobshëm. E të mendosh (e habitshme) gjithnjë kam patur ndjesinë e paqetë sa herë shkonim me ndonjë tufë lulesh etj tek ndonjë familjar joni i ndarë nga jeta.
Ndërsa tani s'mundem aq sa jam bërë i pa edukatë edhe kur ndodh ndonjë vaki gjëkundi nuk shkoj më për ngushëllime atje...
Ti ike pa u sëmurë një ditë. Ike në mënyrë të dhunëshme. Por tani prehesh në paqe por le një boshllëk edhe traum tek shumë njerëz.
Madje edhe tek ai djalë (fëmijë mund të them) që shkaktoi atë aksident.
Më vjen keq edhe për të edhe pse më mori një copë shpirti. Ai do ta vuaj gjithë jetën atë që padshje bëri.. nuk ka faj ai. As familja sigurisht por këto kohë të poshtra që i quajmë demokraci...
E pra trishtimi më është bërë bashkë shoqërues i ditëve të mia edhe alkooli sigurisht "miku" më i dashur. Pa frikë mundë të them i vetmi sepse kam larguar këdo që njoh nga vetja ime.
Jam në zi.
Ka kohë që varka ime lundron në të thatë...
Më kot manovroj me litarët edhe velat pasi ajo për dreq nuk bën para.
Në fakt bën por drejt një grope thithëse.
Dhe si për të ja shtuar rrezikun çastit kritik në të cilën ndodhem dëgjoj edhe këngën e sirenave.
Është aq magjepsës sa të bën të mos shohësh ç'ke para. Ta ben shumë të bukur panoramën mirëpo ti vazhdon të zhytesh.
Jo! Këtë herë duhet ti them jo! Sepse këtë radhë përplasja do ishte fatale. Nuk ka çfarë shpëtohet pas kësaj por fundi i sigurtë nën ditët që ikin pa peshë poshtë këmbëve të mia...
Për të kënaqur egon edhe krenarinë time që nuk bën mbrapa, duhet ti kujtoj vetes që kjo varkë nuk ka motorr e kësisoj s'ka se si bën ashtu menjëherë mbrapsht.
Por ngadalë duke përdorur erën mjaft ti kthej velat edhe timonin në një drejtim s'ka rëndësi nga të jetë më e volitshme majtas, djathtas. Mjafton të mos qëndroj në vënd, duke "ecur"në një drejtim të rrezikshëm...
Dhe kështu do të bëj! Sado i ëmbël zëri i sirenave më duhet diçka më tokësore, ja mjaft të kthej pak veshët vërdall (majtas,djathtas) dhe dëgjoj buzëqeshje të ëmbla vajzash.
Zot sa kohë pa jetuar!!
Tashmë dua të ndjej ëmbëlsinë e fjalëve të pëshpëritura në vesh pranë meje në vënd të jehonës magjepsëse që valët sjellin.
Duhet!
© Baboon 16:59
Te lumte! ?
