Titulli: Momente me veten!!((krijime personale te anetarve)
Po shkruaj dhe unë diçka prej vetes
Thonë se letra ka trillime të bukura , në ketë rast forumi :
Isha lodhur nga ditet e njejta , në punë në shtepi, duke pritur trenin po i mendoja po keto monotoni të jetës sime të cilat kisha bindjen se po më ngushtonin, a ndihesha vetëm unë keshtu? Njerëz që kalonin gjithandej , nxitonin sikur nuk ishin njerëz, sikur ishim berë robot . më keq se kaq, më dukej se ishim jashtoksor në token tonë.
Keto mendime u thyen në një çast të vetëm, dje në lajme shikova se si paska zbritur një yll në qytetin tonë, nuk i besoja duhej të ishte për të fituar shikueshmeri , si mund të ishte e vertet.
Por nuk do më besoni deri në momentin kur u takova me një prej tyre, ishte i shkurter, me kokë të vogel por me zemër të madhe, kur flas për zemren dukej e madhe sepse i kishte dalë nga gjoksi dhe nuk ishte zhurma e madhe nga ecjet e tij, por nga të rrahurat e mëdha të zemrës që kishte. U habita, por jo vetëm. Frikësohesha , ishte takimi i parë i një njeriu me një jashtokësor, dukej me ndryshe se njerezit imagjinonim, në vend të kokës së çuditshme e të madhe, kishte zemrën e madhe. Dhe u ulë afër, aftesitë e tij ishin vertet të pashpjegueshme, u befasova nga menyra se si fliste si tokësor, dhe filloi të më flas :
" Kam ardhur nga një planet i larget, 15 milion vjet dritë larg nga ketu, erdha sepse do më duhej të vija jo sepse doja. E shikon driten lartë? Shiko në qiell, nuk do më besoje po të thoja diçka " I thashë me habi çfarë? " Duhet të dish se burimi i energjisë është buzqeshja juaj, e juve tokësorëve" unë po e shikoja me habi gjatë gjithë kohës " ky burim po shuhet çdo ditë e më tepër, ju njerezit po qeshni shumë pak, shkoni në shtepi të mrrolur nga streset dhe problemet e ditës, madje nuk gjeni as kohë për femijet tuaj, ata nuk qeshin, kur një femijë nuk qesh humbet burimi i energjisë sonë , e shikon çfarë po na beni" Unë e ula koken , deri sa ai po vazhdonte " jeni aq të keqinjë sa na ndalni burimin e rrahjës së zemrës, urreni aq shumë dhe dashuroni aq pak , po e ndalni çdo herë e me shumë kohen, keni berë armë për të vrarë njeri tjetrin duke shpenzuar çdo gjë, nuk dashuroni edhe pse është falas , keni berë rrugë aq të mira e të mëdha, por e keni ndaluar rrugen që të shpie të zemra" .
Ndihesha keq, si tokësor që isha me duhej të mbroja token ku jemi dhe por ne po bejmë çdo ditë ligje të mira për veten tonë " mjaft ! po beni ligje të shkruara ne nderkohë jeni qenia e vetme e ketij univerzi që keni arsye " u ndjeva qenia me e paarsyeshme në gjithë univerzin , i mbylla sytë, lotova se çfarë jemi berë, u ktheva dhe i thashë mirëpo ... . Nuk ishte aty, ishte humbur , u largua dhe koka më ishte mbushur me buzqeshje, dashuri e arsye fjalë .
Jemi qenie e vetme e ketij univerzi që buzqeshin, që dashurojmë dhe që veprojmë mbi arsye, jo nuk jemi ishim, ne gjithmonë flasim për çfarë kemi qenë, por jo se çfarë jemi. Kemi humbur dashurinë e buzqëshim me pak , veprojmë e punojmë çdo ditë por nuk jemi të arsyeshëm, ndoshta thirja e mikut jashtokësor ishte e duhura për njerëzimin, ose buzqeshëm e dashuruam , ose e shkatëruam jo vetëm botën por edhe univerzin nga veprimet e çmendura e të paarsyeshme, ose e ngjallëm zemren e shpirtin ose më mirë të vdesim të gjithë...
