Nuk e di PSE…
Pse mu shfaqe ne enderr?
Pas gjithe kesaj kohe qe ka kaluar,kur jeta ime vazhdon e qete dhe e zakonshme,kur une jam mesuar te mos te mendoj me,kur harrova fjalet qe nuk u thane,ti erdhe perseri. Pa paralajmerim.
Pa ze.
Pa asnje shpjegim.
Nuk te kam menduar prej kohesh.
Nuk kam menduar per ty,si dikur.
Nuk kam kerkuar ndonjehere te rikthehem prapa.
Kam jetuar me frymen time,me veten time,duke ecur perpara.
Kam qeshur me njerezit qe me duan,kam ndertuar plane qe nuk kane lidhje me ty.
Por mbreme… ti u shfaqe.
Jo si kujtim i larget,jo si nje thirrje qe vinte nga zemra, por si nje prani e qete,e heshtur.
Isha duke fjetur dhe papritmas aty ishe ti,si dikur,por ndryshe.
Nuk flisnim.
Asnje fjale.
Vetem nje heshtje qe nuk kerkonte asgje.
Vetem nje prani qe nuk zevendesonte asgje,por qe me trazoi gjithcka brenda.
Me dukej se koha nuk kishte kaluar.
Se asgje nuk kishte ndryshuar.
Se ne ishim aty,ne ate vend te heshtur,duke pare njeri-tjetrin pa e nevojshme te flisnim.
Sikur te ishim dy te huaj qe dikur kane njohur gjithcka,por qe tani nuk dine cfare te thone.
Ishte e cuditsheme ajo ndjenje.
Nuk ishte as mall,as dhimbje,as gezim.
Ishte nje ndjenje e perzier,e komplikuar,qe me ngjallte nje qetesi te cuditsheme dhe nje tronditje te brendshme.
Nje ndjenje qe me beri te ndjej se dicka nuk ishte mbyllur si duhet.
Sikur kishte dicka qe nuk u tha,dicka qe mbeti pezull ne hapesiren midis nesh.
Kur u zgjova,per pak nuk dija ku isha.
Per nje moment mendova se e gjithe ajo ndjesi ishte reale,se ti ishe prane.
Por pastaj erdhi heshtja e mengjesit dhe dita e zakonshme.
Ndoshta ishte vetem nje loje e trurit,nje kombinim rastesor i kujtimeve dhe emocioneve.
Por une ndjeva dicka me shume.
Nje ndjesi qe me tregoi se nese edhe harrojme,disa pjese e perjetshme e nesh nuk harrohen kurre.
Se ato mbeten aty,duke na shikuar nga larg,duke na kujtuar se dikur kemi dashur me gjithe shpirt.
Nuk dua te te rikthej ne jeten time.
Nuk dua te jetoj ne te kaluaren.
Por ajo enderr me beri te kuptoj se ndonjehere,edhe kur jemi larg,nje pjese e shpirtit tone mbetet gjithmone prane dikujt qe na ka ndryshuar pergjithmone.
Dhe ndoshta kjo eshte arsyeja pse te pashe.
Ndoshta zemra ime donte te fliste kur une heshtja.
Ndoshta ishte menyra qe ka kujtesa te me thote:
“Une jam ketu. Edhe kur nuk me sheh.”
