Apshu
Miss Rrumuja
Po të lë popull italian. Të përshëndes e të uroj gjithë të mirat, mbetsh mirë Itali, ndoshta rishihemi serish.
U diplomova para disa muajsh me nota të mira, dhe mendoja të vazhdoja të jetoja ketu. Jam një djalë i huaj, s’ka rëndësi nga ku. Menjëherë pas diplomës gjeta punë. Per fat të keq shefi im kërkonte prej meje 12 mijë euro per kthimin e lejes së qëndrimit për motive studimi në leje qëndrimi për punë. Me pak fjalë duhet të isha skllav i tij për 12 muaj, për të fituar një të drejtë që sipas ligjit tashmë më përket. Nuk pranoj, nuk mundem.
Kësaj here po dorëzohem. E desha këtë vend, kishat e bukura (dhe pse jam i një tjetër feje), verën e mirë, vajzat e bukura dhe intelektualët tuaj. Kam parë një koncert te Ligabue-s, kur është dashur kam dhënë dhe gjak, kam punuar si barist - në të zezë -, e lexoj çdo ditë “La gazzetta dello Sport”. Por nuk jetohet më kështu, unë nuk jetoj dot më kështu. Në këto pesë vjet që kam kaluar këtu kam dëgjuar sharje të çdo lloji, përdhunues, hajdut, ricettatore, vrasës, larës xhamash, pezzo di merda, bingo-bongo, cigan, negër dhe të tjera që tani nuk më kujtohen. Por unë nuk kam vrarë njeri, as përdhunuar, as vjedhur.
Në Bergamo disa naziskinë, ose neofashistë ose ku ta di unë, më rrahën për vdekje për shkak të ngjyrës së lëkurës sime. Unë veç kurrë nuk kam urryer bergamaskët për këtë. Nuk mundem. Më kanë akuzuar që isha pa strehë, që per të jetuar merresha me gjëra te dyshimta e që isha i papunë, kur studioja, dhe kur fillova të punoj më kritikonin se u kisha vjedhur punën italianëve. Absurde!
Kuestura ende nuk ka rinovuar lejen time të qëndrimit. Kam dorëzuar dokumentet në qershor te 2007 dhe më kanë caktuar një takim në datën 31 mars të 2009, në orën 12:41. Pyesni ministrin e brendshem, ai ndoshta mund t’ju sqarojë më mirë situatën.
Po ju lë atëherë, ndonëse “il Belpaese” do mbetet në zemrën time. Por, nëse më lejoni t’jua them, kini kujdes. E kaluara ju kujton se keni një eksperiencë të keqe pas krahëve, atë të ligjeve racore. Ju lutem, lexoni historinë dhe pastaj një gazetë ose lajmet, e ndoshta do kuptoni që është e njëjta urrejte e verbër, dhe kam frikë se kjo i ka arritur tashmë kufijtë e civilitetit dhe demokracisë.
Po përdor fjalët e një kënge për t‘ju thënë që ju kam dashur fort, tani po iki, kam qenë një extracomunitario, kisha një ëndërr, mirupafshim Itali, mbetsh mire….
Me keqardhje të madhe
Një çfarëdo
U diplomova para disa muajsh me nota të mira, dhe mendoja të vazhdoja të jetoja ketu. Jam një djalë i huaj, s’ka rëndësi nga ku. Menjëherë pas diplomës gjeta punë. Per fat të keq shefi im kërkonte prej meje 12 mijë euro per kthimin e lejes së qëndrimit për motive studimi në leje qëndrimi për punë. Me pak fjalë duhet të isha skllav i tij për 12 muaj, për të fituar një të drejtë që sipas ligjit tashmë më përket. Nuk pranoj, nuk mundem.
Kësaj here po dorëzohem. E desha këtë vend, kishat e bukura (dhe pse jam i një tjetër feje), verën e mirë, vajzat e bukura dhe intelektualët tuaj. Kam parë një koncert te Ligabue-s, kur është dashur kam dhënë dhe gjak, kam punuar si barist - në të zezë -, e lexoj çdo ditë “La gazzetta dello Sport”. Por nuk jetohet më kështu, unë nuk jetoj dot më kështu. Në këto pesë vjet që kam kaluar këtu kam dëgjuar sharje të çdo lloji, përdhunues, hajdut, ricettatore, vrasës, larës xhamash, pezzo di merda, bingo-bongo, cigan, negër dhe të tjera që tani nuk më kujtohen. Por unë nuk kam vrarë njeri, as përdhunuar, as vjedhur.
Në Bergamo disa naziskinë, ose neofashistë ose ku ta di unë, më rrahën për vdekje për shkak të ngjyrës së lëkurës sime. Unë veç kurrë nuk kam urryer bergamaskët për këtë. Nuk mundem. Më kanë akuzuar që isha pa strehë, që per të jetuar merresha me gjëra te dyshimta e që isha i papunë, kur studioja, dhe kur fillova të punoj më kritikonin se u kisha vjedhur punën italianëve. Absurde!
Kuestura ende nuk ka rinovuar lejen time të qëndrimit. Kam dorëzuar dokumentet në qershor te 2007 dhe më kanë caktuar një takim në datën 31 mars të 2009, në orën 12:41. Pyesni ministrin e brendshem, ai ndoshta mund t’ju sqarojë më mirë situatën.
Po ju lë atëherë, ndonëse “il Belpaese” do mbetet në zemrën time. Por, nëse më lejoni t’jua them, kini kujdes. E kaluara ju kujton se keni një eksperiencë të keqe pas krahëve, atë të ligjeve racore. Ju lutem, lexoni historinë dhe pastaj një gazetë ose lajmet, e ndoshta do kuptoni që është e njëjta urrejte e verbër, dhe kam frikë se kjo i ka arritur tashmë kufijtë e civilitetit dhe demokracisë.
Po përdor fjalët e një kënge për t‘ju thënë që ju kam dashur fort, tani po iki, kam qenë një extracomunitario, kisha një ëndërr, mirupafshim Itali, mbetsh mire….
Me keqardhje të madhe
Një çfarëdo
etj 
