Ti vjen serisht ne mendimet e mia dhe per te bilionten here me ben te kuptoj brishtesine time kundrejt teje.
Ti qe je prezent ne cdo cast timin, ti qe prek cdo fill nervor si telat e nje kitare, buze detit melodia e harruar kumbon.
Ti qe per cdo here vjen vrullshem ,duke perplasur cdo dere e dritare brenda meje , si nje uragan dhe merr si shpagim ,si trofe ,cdo mur mbrojtes qe une me aq mund ngre….duke me lene ne qiellin e mekatit serisht te pa fe!
Ti ndoshta se di sa here jam munduar te te kuptoj, te te analizoj ashtu si une di te bej.
Mundohem te kuptoj filozofite e medha mbi luftrat, mbi betejat, mbi te renet ne fushat e pergjakura, por pse jo edhe mbi fitoret e atyre qe me pas krenohen sesi thyen “armiqte” e tyre, sesi pushtuan viset e tyre, sesi plackiten dhe grabiten cdo gje gjeten.
Kete e bej per nje arsye, dhe arsyeja ime je vetem ti.
Ti je ai qe ke pushtuar, sunduar e plackitur cdo gje qe une fitimtarja e dikurshme zoteroja, po po pikerisht ti!
Kam qene une plot here ti, ndoshta pothuajse cdo here, pothuajse cdo kohe, pothuajse gjithnje.
Kam qene brenda atij labirinthi te ftohte, te lagesht, te vecuar e te harruar.
Kam qene e padepertueshme, muret e forteses ishin te celikta, dhe as drita nuk depertonte ne te.
Ti kalores I plagosur ,pas nje beteje te lodhshme, pas nje lufte te gjate , u fanepse diku ne kufijte e mi.
Cdo dite hidhje nje hap perpara , duke bere me tej ,e duke shtyre tutje kufijte e mi.
Cdo dite e me shume une ndjeja si pesha jote mbi mua dominonte , me merrte frymen, me joshte , me lumturonte!
E ashtu me shpirt pezull prisja te nesermen e sodisja nga maja e kulles sime si ti me sigurine dhe buzeqeshjen tende shtrije krahet e tu, duke me futur me thelle, ne brendesi cdo gardh rrethues.
Ndjeja si copetoheshin muret e mia perqark, porsi morsete me shtrengoje dhe une pranoja pa kushte dhe kaq natyrshem, cdo levizje tenden. Ndoshta kisha pritur kaq gjate per ty?!
Asgje nuk kuptoja, askush s’me ndihmonte te kuptoja se kjo, per ty ish strategjia jote per te fituar betejen.
E une brenda qytetit me mure rrethues luftoja me fantazmat e kohes, luftoja me te shkuaren, luftoja me qenien e mosqenien time. Ti… ti vetem sundoje tashme, ashtu pa kuptuar as ti vete, rrenjoje brenda cdo territori, ku askush kish mundur te shkelte.
Por ti je uragan, vjen e shkon pa destinacion. E tani me, qytet ska, mure ska, fortese nuk ka, ererat e tua moren me vete gjithcka, qyteti im prej rere u therrmua.
Koha, vetem koha do rindertoj serisht, do bej te mundur diellin pas stuhie, por ti eja, ti eja serisht ne qytetin tim!
Ti qe je prezent ne cdo cast timin, ti qe prek cdo fill nervor si telat e nje kitare, buze detit melodia e harruar kumbon.
Ti qe per cdo here vjen vrullshem ,duke perplasur cdo dere e dritare brenda meje , si nje uragan dhe merr si shpagim ,si trofe ,cdo mur mbrojtes qe une me aq mund ngre….duke me lene ne qiellin e mekatit serisht te pa fe!
Ti ndoshta se di sa here jam munduar te te kuptoj, te te analizoj ashtu si une di te bej.
Mundohem te kuptoj filozofite e medha mbi luftrat, mbi betejat, mbi te renet ne fushat e pergjakura, por pse jo edhe mbi fitoret e atyre qe me pas krenohen sesi thyen “armiqte” e tyre, sesi pushtuan viset e tyre, sesi plackiten dhe grabiten cdo gje gjeten.
Kete e bej per nje arsye, dhe arsyeja ime je vetem ti.
Ti je ai qe ke pushtuar, sunduar e plackitur cdo gje qe une fitimtarja e dikurshme zoteroja, po po pikerisht ti!
Kam qene une plot here ti, ndoshta pothuajse cdo here, pothuajse cdo kohe, pothuajse gjithnje.
Kam qene brenda atij labirinthi te ftohte, te lagesht, te vecuar e te harruar.
Kam qene e padepertueshme, muret e forteses ishin te celikta, dhe as drita nuk depertonte ne te.
Ti kalores I plagosur ,pas nje beteje te lodhshme, pas nje lufte te gjate , u fanepse diku ne kufijte e mi.
Cdo dite hidhje nje hap perpara , duke bere me tej ,e duke shtyre tutje kufijte e mi.
Cdo dite e me shume une ndjeja si pesha jote mbi mua dominonte , me merrte frymen, me joshte , me lumturonte!
E ashtu me shpirt pezull prisja te nesermen e sodisja nga maja e kulles sime si ti me sigurine dhe buzeqeshjen tende shtrije krahet e tu, duke me futur me thelle, ne brendesi cdo gardh rrethues.
Ndjeja si copetoheshin muret e mia perqark, porsi morsete me shtrengoje dhe une pranoja pa kushte dhe kaq natyrshem, cdo levizje tenden. Ndoshta kisha pritur kaq gjate per ty?!
Asgje nuk kuptoja, askush s’me ndihmonte te kuptoja se kjo, per ty ish strategjia jote per te fituar betejen.
E une brenda qytetit me mure rrethues luftoja me fantazmat e kohes, luftoja me te shkuaren, luftoja me qenien e mosqenien time. Ti… ti vetem sundoje tashme, ashtu pa kuptuar as ti vete, rrenjoje brenda cdo territori, ku askush kish mundur te shkelte.
Por ti je uragan, vjen e shkon pa destinacion. E tani me, qytet ska, mure ska, fortese nuk ka, ererat e tua moren me vete gjithcka, qyteti im prej rere u therrmua.
Koha, vetem koha do rindertoj serisht, do bej te mundur diellin pas stuhie, por ti eja, ti eja serisht ne qytetin tim!
