8-Loren
Në qytetin e rrënuar, ku hiri i asfaltit përplaset me borën e kohës, atje banonte një njeri i pazakontë. Emri i saj ishte Loren ,cdo mëngjes, ajo dilte me vrull në përditshmërinë e saj me një fytyrë të ndryshme, të shprehur në mënyrë të theksuar ndryshe nga dita e mëparshme.
Kishte ditë kur fytyra e saj shfaqte kënaqësi dhe lumturi të ftohtë,por kishte gjithashtu ditë kur ajo dilte me një maskë të mbyllur, e cila fshehte shqetësimet dhe vuajtjet e saja.
Vajza e trishtuar ishte një mister për komunitetin. Për ta ajo ishte e çuditshme dhe çdo ditë ditë e më shumë të gjithë e largonin duke pëshpëritur "Ajo vajzë nuk është normale" ose " oh,erdhi Vajza e trishtuar"
Askush nuk dinte se çfarë ndodhte në zemrën e saj. Ndoshta ishin kujtimet e hidhura që e bënin atë të ndryshonte fytyrën me secilën lindje të diellit,ose ndoshta ishin ëndrrat e shuar që i sillnin fytyrat e ngurtësuar. Secila ndjesi e saj ishte një kapitull i fshehur, një histori që nuk ndahet lehtësisht me të tjerët.
Loren ecte heshtur në rrugët e qytetit duke mbajtur misterin e saj të fshehur , duke u përpjekur ti largonte njerëzit çdo ditë e më shumë.Fundja më mirë për të që e quanin të çuditshme dhe qëndronin larg .Kështu ajo s'ka pse i hap plagët e saja duke u treguar dhimbjen të cilën një ditë do e shfrytëzonin .
Nëpër rrugët plot ngrica ajo vazhdonte të hidhte hapat e saj ,në fytyrë e veshur me ngurtësi dhe përbrenda e ngroht si dielli që mezi pret të lind bashkë me të .
Kur nata puthte qiellin, yjet shkëlqenin si pika të argjendta, vajza e trishtuar qëndronte në ballkonin e saj. Sytë e saj reflektonin melankolinë e një zemre të plagosur. Ajo shihte në horizont, ndërsa era e ftohtë e fryrë lëvizte flokët e saj tërhequr nga muzgu i heshtjes.
-"Sa e çuditshme jeta në këtë qytet gri, drita e ditës zbehet në errësirë dhe hapat bien në një tingull të mbyllur"-mërmëriti ajo. Letrat e zhubrosura , i binin nga dora sikur të ishin tela të plasaritura ,nga zjarri i ndjenjave të pakuptimta.
Heshtja u bë mbytëse,ndaj ajo filloi të kompozonte një letër. Një fletë e bardhë do të mbante gjithë peshën e shpirtit të saj. Fjalët e saja u shpërndanë direkt në letër si notat e një melodie të trishtuar.
Ajo shkruante për dritën që kishte humbur me vdekjen e nënës njeriut të vetëm që ajo kishte në këtë jete , për kujtimet që i ishin shuar ashtu si yjet në qiellin plot vransira. Por, gjithashtu ajo shprehte dëshirën e saj për një nisje të re, për një rikthim ,një agim në qiellin e zemrës së saj.
Letra befas u mbulua nga lotët e heshtura pas atyre fjalëve drithëruese të një vajze që po përpiqej të ndërtonte një fushë të re plot gjelbërim , jete e shpresë.
Të nesërmen sapo agoj vendosi ti prek kujtimet e të shkonte në parkun që sodiste së bashku me nënën.
Fletët e gjetheve rrëzoheshin nga pemët dhe tingulli i tyre këndonte një kronikë melankolike.
Loren shkoi në një vend të qetë . Atje, përballë një liqeni të qetë, ajo filloi të shkruante një letër të fundit për dhimbjen dhe humbjen që kishte ndjerë,por këtë herë fjalët kishin shpresën brenda.
Në letër, ajo shkruajti për rritjen dhe fuqizimin që kishte gjetur duke u përballuar me errësirën dhe zbrazi gjithë dhimbjen në të.
Ndërsa lapsi i saj prekte letrën, ajo ndjeu një liri të re, një ndriçim brenda saj që kishte ndalur prej shumë kohësh. Letra ishte një lamtumirë e butë me të kaluarën e vështirë dhe shpresë për ditët që do vijnë.
Me një lëvizje të butë,pasi e mbaroj letrën së shkruari Loren e vendosi letrën në ujë. Uji i liqenit mori me vete ngjyrat e trishtimit dhe i zbardhi ato në dritën e diellit që po ngrihej ngadalë. Në atë moment, vajza ndjeu një lehtësim të thellë.Ndjeu se ditë të bukura e presin .Kush e di ,ndoshta një ditë dikush do e ndalte në ato rrugët e qytezës që ajo përshkonte çdo ditë dhe do ti hapte zemrën.Ditë të bukura të presin Loren- pëshpëriti ajo.
Keto ishin krijimet tuaja drejt keti konkursi,me nje falenderim dhe vlersim ndaj jush,te perzemert,ju uroj nje muaj te mbare!
Perqafime nga Nevi! 
bukur!
