Loyalty
Anëtar i Nderuar
Një grusht dhe*
Mundohen të gjithë të dalin "të larë"
kjo jetë e shkurtër i bën dhe tinzarë
aq herë sa mundohen të rrojnë si sulltan
kaq herë e shkelin “nënë e baban”
Një grusht dheu për këta të mjerë
në ditën e vdekjes do kish shum vlerë
veç qiparisve pa goj ,që do qeshnin me lot
kortezhi funebër me lopatat përplot
Nën hund e nën zë gulçasin të fshehtat
shikimet nën mjekër s’guxojnë të vërtetat
të vërtetat e lëmëshit sajuar çdo ditë
ato që veç ditët e fundit i nxjerrin në dritë
Qajnë e lotojnë klithin e përgjërohen
për veprat e këqija të mirat nuk ç’mohen
të heshturit belbëzojnë pas kuintave në skenë
aktorët më te mirë nisin dheun të zenë
Ustallar me meritë muratorë të dalluar
baltosin ç’do cep në vrimat e shpuara
ato vrimat ku jeta gjithmon ka krijuar
ato hallet tona që kurr s’kan t’mbaruar
Ti marrin për bazë dhe fshehin të tyret
me grushtin plot dhe* s'përkasin mënxyret
Kujtojnë se ja hedhin, i vdekuri s’sheh
mëkatet gjithmon falen, aq sa zemra rreh
Pas grushtit të dheut sapo kan hedhur
mëkatet vaditur mbi tabutin e nëmur
nis frika e madhe ,të më ndodh dhe mua?!
vështrimin përreth, asnjë nga këta nuk dua!
Nuk duhet asnjë në ditën e fundit
të dashurit të gëzojnë e mos tu falen mundit
mundit të dhimbjes që dëm shkon kot
mbeten veç kujtime të jetuarit në këtë bot
Andaj një grusht dheu u bë si traditë
kush ish i sinqert të dëshmoj dashuritë
e kështu me radhë pa menduar dy herë
mbushën gropën me duar xhenazes së mjerë
Një qiparis mbi varr i sheh kur largohen
të uritur lugjetër tek dreka te shtrohen
i trisht si gjithmon me teatrot servirur
do te donte të bërtiste oohh ujqër të shtirur
Të keqen e vetes askush nuk e do
e mira e tjetrit zili për këdo
kur ikën njeriu nga kjo botë pa kthim
ta hajnë drekën e fundit, biles me rënkim
E kështu cdo dit kujtohen më pak
të gjitha cfarë thanë i vurën kapak
nganjëher kujtohen por shum rrall
i vdekuri me të vdekur i gjalli me të gjall
Rëndësi ka të shohësh, dëgjosh e jetosh
te jesh i vërtet edhe kur të dështosh
askush nuk te sheh se cili je
nuk të bën hero nje grusht dhe*
Vegimet e humbura
Si u fshine te gjitha ne baltosjen e kohes.
Si rruget u sterruan dhe shirat u terbuan.
Hapat e vdekjes ecnin nder ne.
Perpine shpirtra dhe endrra komplet pa ze.
E ne te dehur nga erresira kerkojme nje vegim.
Si u shuan te gjitha,pa nje ankim.
Si sdegjuam as vaj,as britma, as fjale e as bese.
Ku ishim ne?
Neper hapat e harreses,kerkonim dritat e te vertetes.
Kur ato grusht kujtimesh ndjen dhimbjen e vdekjes.
Ne si te babziutur hidhnim vallen e vdekjes.
Tani te dergjur ,vajtojme per nje shprese .
E nesermja shfaq vrensira ,komplet brenda nesh.
Nje grusht dhe 2*
Nje grusht dhe
mbi kraharor
u jep jete ndjenjave
e mahnit;
fidane te vegjel po valeviten
esence e ngrohte qe te cudit.
tek ze nje vend
ne toke ngjitet
qetesisht me pas nis e vepron;
ushqim per shpirtra enderrues
dhe mjalt olimpit
i dergon.
Njerezise dy metra toke i duhen
ne jete, ne vdekje a perjetesi;
se zihen, puthen e metej pajtohen
por s'rrojme me ajer
eshte marrezi.
Se besa besen o njeri kerkon,
pa te nuk vemi dot kurrkund;
pak dhe te gjitheve na takon
heq hap pas hapi çdo dhimbje e mund.
Ca re te bardha le te zbresin
se truallit tone i japin begati;
te trung'i pemeve njerezit presin
bekim nga qielli qe t'u vij.
Keshtu largohet edhe dhimbja
çel nostalgjia si lule ne lendine;
pejsazh magjepses mbi toke duket
afrohen zogjte e vegjel ne lugine.
Na duhet pra dheu
o njeri
qe bukuri t'i japim kesaj bote.
rilindin prinderit
dhe femije
e drite i falin kesaj toke.
Mundohen të gjithë të dalin "të larë"
kjo jetë e shkurtër i bën dhe tinzarë
aq herë sa mundohen të rrojnë si sulltan
kaq herë e shkelin “nënë e baban”
Një grusht dheu për këta të mjerë
në ditën e vdekjes do kish shum vlerë
veç qiparisve pa goj ,që do qeshnin me lot
kortezhi funebër me lopatat përplot
Nën hund e nën zë gulçasin të fshehtat
shikimet nën mjekër s’guxojnë të vërtetat
të vërtetat e lëmëshit sajuar çdo ditë
ato që veç ditët e fundit i nxjerrin në dritë
Qajnë e lotojnë klithin e përgjërohen
për veprat e këqija të mirat nuk ç’mohen
të heshturit belbëzojnë pas kuintave në skenë
aktorët më te mirë nisin dheun të zenë
Ustallar me meritë muratorë të dalluar
baltosin ç’do cep në vrimat e shpuara
ato vrimat ku jeta gjithmon ka krijuar
ato hallet tona që kurr s’kan t’mbaruar
Ti marrin për bazë dhe fshehin të tyret
me grushtin plot dhe* s'përkasin mënxyret
Kujtojnë se ja hedhin, i vdekuri s’sheh
mëkatet gjithmon falen, aq sa zemra rreh
Pas grushtit të dheut sapo kan hedhur
mëkatet vaditur mbi tabutin e nëmur
nis frika e madhe ,të më ndodh dhe mua?!
vështrimin përreth, asnjë nga këta nuk dua!
Nuk duhet asnjë në ditën e fundit
të dashurit të gëzojnë e mos tu falen mundit
mundit të dhimbjes që dëm shkon kot
mbeten veç kujtime të jetuarit në këtë bot
Andaj një grusht dheu u bë si traditë
kush ish i sinqert të dëshmoj dashuritë
e kështu me radhë pa menduar dy herë
mbushën gropën me duar xhenazes së mjerë
Një qiparis mbi varr i sheh kur largohen
të uritur lugjetër tek dreka te shtrohen
i trisht si gjithmon me teatrot servirur
do te donte të bërtiste oohh ujqër të shtirur
Të keqen e vetes askush nuk e do
e mira e tjetrit zili për këdo
kur ikën njeriu nga kjo botë pa kthim
ta hajnë drekën e fundit, biles me rënkim
E kështu cdo dit kujtohen më pak
të gjitha cfarë thanë i vurën kapak
nganjëher kujtohen por shum rrall
i vdekuri me të vdekur i gjalli me të gjall
Rëndësi ka të shohësh, dëgjosh e jetosh
te jesh i vërtet edhe kur të dështosh
askush nuk te sheh se cili je
nuk të bën hero nje grusht dhe*
Vegimet e humbura
Si u fshine te gjitha ne baltosjen e kohes.
Si rruget u sterruan dhe shirat u terbuan.
Hapat e vdekjes ecnin nder ne.
Perpine shpirtra dhe endrra komplet pa ze.
E ne te dehur nga erresira kerkojme nje vegim.
Si u shuan te gjitha,pa nje ankim.
Si sdegjuam as vaj,as britma, as fjale e as bese.
Ku ishim ne?
Neper hapat e harreses,kerkonim dritat e te vertetes.
Kur ato grusht kujtimesh ndjen dhimbjen e vdekjes.
Ne si te babziutur hidhnim vallen e vdekjes.
Tani te dergjur ,vajtojme per nje shprese .
E nesermja shfaq vrensira ,komplet brenda nesh.
Nje grusht dhe 2*
Nje grusht dhe
u jep jete ndjenjave
fidane te vegjel po valeviten
esence e ngrohte qe te cudit.
tek ze nje vend
qetesisht me pas nis e vepron;
ushqim per shpirtra enderrues
dhe mjalt olimpit
Njerezise dy metra toke i duhen
ne jete, ne vdekje a perjetesi;
se zihen, puthen e metej pajtohen
por s'rrojme me ajer
Se besa besen o njeri kerkon,
pa te nuk vemi dot kurrkund;
pak dhe te gjitheve na takon
heq hap pas hapi çdo dhimbje e mund.
Ca re te bardha le te zbresin
se truallit tone i japin begati;
te trung'i pemeve njerezit presin
bekim nga qielli qe t'u vij.
Keshtu largohet edhe dhimbja
çel nostalgjia si lule ne lendine;
pejsazh magjepses mbi toke duket
afrohen zogjte e vegjel ne lugine.
Na duhet pra dheu
qe bukuri t'i japim kesaj bote.
rilindin prinderit
e drite i falin kesaj toke.
Redaktimi i fundit:
)
