Krijime nder vite by Monique

Monique said:

Mos jam po une o

Click to expand...

Jo jo nuk ishte ti, ishte një tjetër aty. E pashë kush ishte..
PS. Në sa forume je ti oo

Ne sa me do qejfi
Dmth ti po thu ma kane vjedh?
E mire kane bo po he

Cfare te te marr? - Dicka qe eshte e prekshme….
Shpirtin - pershperiti dikush
I prekshem eshte edhe ai!

Krahet u keputen, krahet e deshires qe kisha bere gati te fluturoja ..me destinacion shpirtin tend.
Thjesht nje kemishe po marr ,e te mbledh ne te , te gjitha kujtimet kur nga mungesa jote te kem ftohte .
Mora e nje laps , te shkruaj cdo gje qe sot nuk mundem me….
Nje note muzike mora, nje lutje, nje prekje, nje shikim ..dhe dy endrra i mbylla ne gllenjken e tretur nga merzia….dhe i piva me nje fryme!
Mora shikimin e vrenjtur ne ditet e ftohta te ketij nentori , ku era fryn , e ben ftohte …ku qielli me ngjyre te papercaktuar ngjajne me ngjyren e syve te tu.
Te mora mendjen , aq dua nga ti dhe ti e di.
Zemren mbase t’a kam thyer dhe nepermjet xhamash thyer hyra per te gjetur rrugen drejt shpirtit tend! Ti se di sa bukur eshte pamja ketu, qiellin paske cati.
Nuk dua te jem gjysma jote me e mire, jo…dua thjesht te jem ajo qe te kujton ne cdo moment se ti je i plote! Me thuaj si qarkullon gjaku yt nder vena teksa degjon emrin tim? Si duket shpirti yt i zhveshur nder duar te mia? E di qe UNE JAM E JOTJA!
Mos harro se eshte vetem nje sekonde ku bota ndalet per nje kohe te shkurter ..midis shikimit dhe nje puthje , momenti i shkeputjes e per tju rikthyer dhe njehere , me fort me intensivisht , une tek ti…e aty ne ate cast perfundimi kuptojme se pikerisht aty eshte vetem fillimi!

Zilja e alarmit fillon te bjere ne ate melodine e saj cjerrse dhe acaruese. Zgjas doren dhe e fik, edhe pak, edhe 5 minuta. Ai 5 minuti eshte me I embli moment, me I dashuri teksa perhumbesh ne endrra te bukura, e me mendje aspak koshiente lundron ne boshllek, por 5 minuta kalojne kaq shpejt dhe befas ridegjon serisht zilen acaruese…
Pas nje ore veshur dhe para pasqyres mundohesh ti vjedhesh fytyres se lodhur tashme nga e djeshme, nje buzeqeshje. Cdo dite ka buzeqeshjen e saj magjike!
Shtrengon gjithe muskujt e fytyres dhe ajo qe sheh eshte vetem nje ngerdheshje, buzeqeshja keto kohe ka fluturuar larg. Nje ehh del nga buzet gjysem te hapura dhe sheh keqardhjen ne syte qe as make up nuk e fsheh dot trishtimin.
Del dhe ulesh tek kafja perballe shtepise, kamarieri as te pyet cfare do porositesh pasi per cdo dite ti porosit te njejten gje, ulesh ne te njejtin vend (komoditet I mengjesit te zgjedhesh), dhe teksa pret kafene degjon brenda vetes ate zerin qe kaq shume e ke shtypur se fundmi. Te acaron sepse e verteta keto kohe te vret…jetove kaq gjate ne genjeshter sa tashme e ke te pamundur te pranosh perballjen me te! Se fundmi ke bere kaq shume dialogje sa ndihesh e ezauruar, ndoshta sepse vetem ajo te ka mbetur? Jo jo ti e di qe jo, por ndoshta eshte e vetmja qe di cdo te vertete, edhe ato qe ti si pranon….Vetdija jote!
Vetdija -Mbreme konsumove serisht pak alkol, a thua se shpetimi varet nga dehja, apo harresa.
Une- Oh te lutem mos rifillo, moralin ma kurse.
Vetdija – Ka ca kohe s’te njoh me dhe nuk mendoja asesi qe dikush do arrinte ndonjehere te te erresonte arsyen dhe llogjiken.
Une- Pse duhet te ndodhte e gjitha kjo? Perse duhet te perfshihesha ne nje histori te tille? Pa koke e pa krye, e sigurisht pa fund! Duhet ta dinte qe gjithe kjo do ishte e pakendeshme per mua
Vetdija – Si the??? E qe kur meshkujt kane nisur te dine se cfare I zhyt femrat ne trishtim?
Une- Ti kete nuk arrin ta kuptosh. Ajo cka po me ndodh me te, eshte dicka mistike. Ne zhvillimin tend ti je ndaluar te racionalizmi. Dhe racionalizmi di per mistiken vetem qe ajo eshte joracionale, shih, kontrollo diku aty, brenda vetes: mos bej gabim? A eshte e vertet qe “raport” do te thote “pjese e se teres”? Une jam thuajse e sigurt qe kam te drejte,.Tanime e kam kaluar anash kete thenie te hershme. Racionalizmi (e ke provuar kete?) eshte I manget, jo I plote, eshte I ftohte dhe aspak komod. Si kasolle akulli e braktisur eskimezesh. Ai qe e kalon te gjithe jeten ne te, nuk mund ta kuptoj sesi ne nentor, kur jashte dritares bie shi, njeriu e ndien veten aq mire ulur ne nje qilim te bute prane vatres. E prane TIJ ndodh shpesh te ndihesh si prane vatres se nentorit. Ne nje cast te caktuar te duket vetja aq mire, sa harron qe harrohesh. Vec kesaj, ndihem aq ngrohte nga ky zjarr, sa me kenaqesi do ta urdheroja trupin te zhvishej. Nga kjo ka shume mundesi te biesh ne varesi te plote. E kam vrare mendjen kaq here, pse keshtu. Dhe ……… e di, cfare? Prane tij gjithcka ndricon, shkelqen. Ndjenje te tille prej kohesh nuk kam provuar me njeri tjeter.
Vetdija - S’ka gje me te keqe se vatra ne shtepine e boshatisur, te nesermen. Aty mbetet hiri, I cili do hedhur. Dhe shume shpesh ndodh te mos ndodhet njeri, qe ta beje kete per ty. Po ti, e ke menduar ndonjehere kete? Ne kasollen e eskimezeve eshte gjithmone njesoj. Merzi? Ftohte? Ndoshta…Ama nuk ka hi. Sepse hiri do te thote ….zjarr!
Une- S’kam menduar. Sepse une nuk mendoj. Une ndjej. Je ti qe mendon, vetem mendon, a s’u lodhe valle?
Vetdija - te mos te genjeje mendja. Kujton se, po te me quash misherim te racionalizmit, kjo te thote se ti je vete maja, stadi me I larte I zhvillimit, kurse une vetem nje vrime e humbur provincial? Gabohesh, zemer, gabohesh. Ne te dy jemi vende ku ndodhin reaksione kimike. Po, Zemer, po , keshtu eshte. Ne te dy jemi vetem Kimi. Vetem se reaksioni yt ndryshon pak nga imi. Une jam neuoren, brendi nen suke, truri I mesem, truri I vogel. Ti je kryesisht neurotransmetues, dopamine, adrenaline. Por emertimet nuk kane rendesi. Nje dite mund te na rregjistrojne ne ndonje banke te te dhenave te reaksioneve kimike. Ja, ke per te pare! Reaksioni yt perfundon shume me shpejt se imi. Reaksioni im zgjat deri ne fund. Reaksioni yt harxhon shume me teper nxehtesi. Ti kerkon me tepri dhe merr me tepri. E dicka te tille s’e sheh as furra e shkrirjes. Ti digjesh. Vec kesaj, ti hedh qymyr vetem ne nje furre. Une di c’te duhet ty. Ti ke nevoje per dashuri. Vetem mos harro: nga gjithcka e perjetshme afatin me te shkurter e ka dashuria. Prandaj mos u mprih per perjetesi.
Une - Flet keshtu, sepse e urren dashurine, kete e di mire une , madje te kuptoj. Sepse, kur vjen ajo, ty te stakojne, te dy te stakojne. Te cojne ne bodrum, si skite, pasi mbaron dimri. Dhe do presesh atje deri ne dimrin tjeter. Tani per tani nuk ta kane nevojen. Ti I pengon. Kuptoje kete, ti je Truri, duhet ta kuptosh pa shume veshtiresi. C’u duhesh ti? Ata s’kane kohe te merren me ty. Ata mendojne vetem per njeri tjetrin. Jane te dhene pas njeri-tjetrit. Mandje edhe me mangesite. Truri per ta eshte frika nga mospranimi, pyetjet torturuese, pse pikerisht ai ose ajo. E ata s’i duan pyetje te tilla, prandaj te stakojne. Kurse ty te mbetet te pajtohesh me kete.
Vetdija -Nuk mundem. Ti e ndien zemer qe nuk mundem. Mundohem ti therres jo rralle, por ata nuk degjojne. Ata jane te shurdher per gjithcka tjeter. Pastaj nga I di ti te gjitha keto, zemer? Hemm, me preke me ate krahasimin e bodrumit.
Une- Do te me ndihmosh? Kjo ka shume rendesi per mua. Dije, se kurre nuk do te ta harroj. Do me ndihmosh? A mund te fikesh per njefare kohe Ndergjegjen? Ajo me mundon shume.
Vetdija - Degjo zemer, mos bej kurre here tjeter keshtu. Kurre mos u rrek te merresh vesh me mua. Tregohu e painters. Fakti qe po bisedojme ty te beri pak racionale e mua paksa te ndjeshem, por kjo ste jep te drejten te me besh propozime te dyshimta. Qendro sic je ….e ndershme. Vec kesaj, Ndergjegja nuk lejon ta stakojne. Une nuk e bej dot kete. Sepse kam provuar disa here ta stakoj, se ajo dhe mua me bezdis nganjehere. Dola huq. Ajo mund te, shurdhohet per njefare kohe, por gjithsesi eshte me mire te jetojme ne mirekuptim me te.Sepse me Ndergjegjen nuk mund te flitet. Edhe me e veshtire eshte te takohesh. Ajo qendron diku ne Nenvetedije. Dhe del qe andej me shpesh naten. Ne kete kohe une fle dhe rigjenerohem, kurse ti zemer, ne kete kohe ke ritem te shkelqyer reklasi.
Une- As qe kam ndermend te merrem vesh me ty per dicka te tille. Ti mund ta beje kete thjesht nga miresia e perzemert. Por ke te drejte, Tru. Te besh pazare me ndergjegjen, eshte pune e kote.
Vetdija - Degjo ketu, Zemer, meqe po flasim sy me sy, me thuaj hapur dhe ndershmerisht – cfare kerkon ti? Perse e nis gjithe kete? Une I shoh te gjitha. Sapo njohe ate ,menjehere nisi : here ia merr vrapit si kale I hazdisur, here stepesh, vuan si e marre, me mbulon me dopamine , te merren kembet, mbyllesh ne vetvete,. Here me zgjon ne mes te nates, here nuk le fare te fle. Ja si sot...Pse e ben kete? Per emocione dhe kujtime?
Ke frike se do te vije nje dite kur ta shohesh veten para tortes se ditelindjes, te mbushur tragjikisht me qirinj, te te vije keq qe koha jote kaloi dhe ti nuk arritur te perjetosh sa ke dashur? Asnje aritmi per te qene, asnje takikardi romatike afatgjate ose se paku, vezullime parazemres? Dhe mjaft qave zemer, sepse kur te shoh keshtu e humbas Arsyen.

Une- Me kupton? AI ndodhet larg dhe ka fare pak shanse te rivalizoje me ndonje qe ndodhet prane , qe mund te me bej te rrah fort, megjithate une vetem me te nis te rrah me shpesh. Ne fillim me shqetesonte kjo. Aq me teper qe Ndergjegja vazhdimisht me friksonte, me demek kjo eshte me shume rrezik, mund te behet shkak per infarkt dhe heret a vone do te dale ne EKG. Ne fillim isha ne nje mendje me te. Mendoja se kjo do te kalonte, se ti Tru, bashke me Arsyen, do te me ndihmonit tia dilja ne krye, se keto qene vetem shkelje e perkohshme qe behen si reagim ndaj ftohtesise, zbrazetires ose moskokecarjes se pergjithshme. Mirepo tani dua qe keto “shkelje” te vazhdojne …..Dua pafund
Por ti, nuk mund ta kuptosh kete!!!!

T’u ftoh kafeja – ai ze sikur me rizgjoi….ahhh mos serisht edhe nje mengjes I nisur si mos me keq!

Te ka ndodhur?!

Te ka ndodhur ndonjehere te harrosh se i perket vetes, ne vend qe te kerkosh nje tjeter zemer te te plotesoj?
Te ka ndodhur te harrosh se vetem vetes i perket , e te zhytesh thelle ne shpirtin tend e te harrosh ndjesine qe ke , kur je pa te?
Mos me lejo te humbas ne ty ,nese ti mbyllur ke shpirtin e kengen time te preferuar nuk di ta kercesh.
Mos i lejo vetes te peshperisesh fjale , te cilat neser do ngjajne nje kujtim , e nga ai kujtim edhe mund te qaj.

Te jesh prane meje sic shpirti t’a dikton, lejoja vetes…ne mos shko , ende pa lene asnje kujtim.
Nuk mundem me te gezoj nga vuajtjet e mia, e as te vuaj per disa doza te vogla lumturie.
Nuk mundem as edhe nje minute me shume te lexoj, diktoj, perralla…por as te imagjinoj veten si pjese e personazheve te idealizuara ne perfeksion nga fantazite e mia.

Eja , eja ashtu sic je , dhe ma kurse nje gabim tjeter ne vargun e gjate te gabueshmerise sime.
E dime si une e ti sesa frike nga vetja kemi , kur zemres dyert kerkojme t’ia hapim.

Ndoshta eshte e veshtire ne kete bote tonen , te njohim njeri tjetrin si vertete jemi, jashte asaj kornizes se ngurtesuar keqaz.
Ndoshta eshte e veshtire sot te njohesh dike, pasi askush veten s’e shfaq per ate qe eshte , e japin aq sa nuk mjafton per te perqafuar nje zemer brenda zemres!

Ndaj eja , eja ashtu sic je , edhe pse kujtimet force ti fshij s’kam, edhe pse ndonjehere largesine do kumboj …nje arsye per te te gjetur brenda nje kujtimi do e gjej. Do jesh ndoshta nje grimce ne brendine time, por do gjesh perhere doren qe zgjatet kur bota shpinen kthen, do gjesh perqafimin e dikurshem qe s’do te harroj ndoshta kurre, e ndoshta mes ndjenjash te perziera do shqiptosh ate pyetje qe do te mundoj….a mos duhet te kthehem serisht tek A-ja dhe te harroj se i perkas vetem vetes , e zemres vendin t’i leshosh e njehere te rrahe prane saj.

Aty do me kesh kur mos duash te flasesh , me heshtjen time do te bej shoqeri. Do jem edhe kur askush prezencen tende mos e ver re , heshtja do jete sipari mes nesh e pasi t’a ngre ….do shuaj gjithe dritat e askend mos te shohesh , asnje kureshtar , e kur te zgjohesh , perqafimi eshte ai qe do ndjesh perreth vetes….Dhe une do jem aty , sepse kujtimet frike kam ti fshij dhe nese ndonjehere largesine shpirti do doje te shuaj…rrugen permes nje kujtimi do gjej e do te risjell serisht e serisht.

Me ka ndodhur te harroj se vetes i perkas , sepse me shpirtin tend jam bere njesh , sa s’di si mund te jete gjithcka pa ty….

Mono lal, me avash mi se na le pa pune

Soulmind said:

Mono lal, me avash mi se na le pa pune

Click to expand...

Po aty neper krijime jane e ti , thjesht i grupova
Kur i lexoni te krijimet 100 kritika i beni

Po libri kur do dali se kshu yhyyyy

Hard Styler said:

Po libri kur do dali se kshu yhyyyy

Click to expand...

Ska liber

Monique said:

Ska liber

Click to expand...

Hajde mblidhi se ta publikoje une ca ke

Hard Styler said:

Hajde mblidhi se ta publikoje une ca ke

Click to expand...

Vras mendjen kush do ishin ata buallej qe do e blenin

Në gëzim dhe trishtim…………



…..i premtuan ata njeri – tjetrit ne ate fillim vjeshte , me duart shtrenguar ,me shikimin ne sy , u perbetuan per te vetmen here. E dita I gjente bashke , e nata me emblesine e saj I mekonte e i perfshinte ne nje perqafim qe kurre s’do mbaronte. Besonin ne vargjet e Kadares ku dinosauret u zhduken qe ne kete bote te vinin ata, ata te dy , dhe gjithcka rreth tyre te ishte grimca me e vogel e gjithesise. Besuan fort se nuk do kish dimer per te zbehur shpirtrat shumengjyresh te tyre, as termet per te shkundur rrenjet e atij trendafili qe me aq kujdes e ujisnin cdo dite, e as shi qe te pluheroste shikimet e tyre perhumbur tek njeri – tjetri. Ata I kishin vene emer edhe pritjes, edhe largesise, edhe pranise. Ne dhomen e tyre aroma e trupave te zhveshur teksa I faleshin deshirave te tyre ndjehej deri ne thellesi te mukozave. Por diku atje pertej atij xhami te lagur nga shiu I nje vjeshte ……ata I thane njeri tjetrit ,duke shtrenguar serisht duart ne shenje mirenjohje…Lamtumire ! Harruan cdo premtim , harruan emrat dhe e vetmja qe mbeti ishte Lamtumire!

Eja sot!


Eja sot , nese do te vish, vetem ti mungon e portreti yne do marr pamjen serisht.
Eja sot , nese do te vish, ne nje kohe tjeter nuk te pres.
Eja sot, te ndjesh serisht ate perqafim , e te kuptosh se te kam falur edhe pse nuk kam harruar sesi ditet mi veshe gri, e naivja e genjeshtrave te tua me nuk ekziston.

Ketu jam serisht , deshirat si dikur ndezur per ty kam, ne te njejtin vend ulem serisht, me zemren plot te mbushur per ty.
Ende dua te te shoh si dikur me adhurim, sepse ti e di, une s’di te dua ashtu kot…kur dua , dua me shpirtin plot.
Mungesen tende sot s’dua ta ndjej, tkurrur jam nga mosprania jote e veten plot here hidheruar kam mjaftueshem …
E nese sot do te vish, do te dhuroj nje perqafim te forte , e te kuptosh se ajo cka ndjej per ty eshte me e forte se nje perqafim.

Mos lejo te mbetesh nje mesazh i copetuar ne telefon, as nje thirrje e deshtuar, genjeshtrat leri menjane e kujto sa me ke dashur vertet.
E le ti kthejme ato qe ditet tona mbushen , kur gjerat ishin me te thjeshta , te zhveshura nga kotesite e panevojshme e bukurine e ndjenjes kishim catine tone.
Dhe nese do te vish, eja sot ….neser eshte vone!

Zemren beje te fluturoj!

Pjesen me te dashur te besova, ate qe nuk di as vete t’a mbaj e keshtu sigurohem se do jete ne duart me te sigurta ..ne te tuat.
Pjesen me te dobet te vetes te dhurova , ate qe mes deshirash griset e serish gjen forcat te rikthehet ne gjendjen e meparshme e veten bind se asnje pale duar te tjera s’mund te kete si ti t'a miklojne.
Zemren i dashur , zemren qe ti e ben te fluturoj…
Ruaje ate copez qe pulpon brenda kesaj keshtjelle te ftohte , te akullt e te erresuar nga gjykimi kur perballe teje qendron.
Ruaje e kur tkurret , torturohet , fiket , shuhet e brenda saj si budallaqe fillon e fantazon dhe bie nen dominimin e pasigurive, frikerave, deshtimeve…
Po po atehere ruaje me fort , e mos u merzit nga jo perfeksioni i saj ,sepse ne joperfekten te ka perqafuar , e ne deshtimet e saja vetem saje teje ka rifilluar te pulsoj, eshte motivuar e ka triumfuar.
Zemra saj nuk ka limite per te dhuruar driten e saj , shkelqimin e saj, qiellin ku fluturon dhe me grimcat qe i ke dhuruar te dashurohet e me shume , e me tepri…
Andaj i dashur , zemren ma ruaj, sepse me te qiejt prek e te prek e ty!

Te dua ..mos me harro!

Kur askend mos kesh per te perqafuar , kujto nje nga ditet kur ndjeve lumturine, kujto nje cast, kujto nje detaj , nje emocion dhe mendo se dikush ne ate moment eshte aty me ty , tek ty!
Brenda trazirave te shpirtit , brenda cdo zhurme te brendshme , brenda cdo deshire a ndjenje malli, aty do e gjesh parqafuar me ty , tek ty!
Ne diten me bosh , shpirtin do vij te te mbush e me bindje do thuash: Je e tera brenda meje, je e tera ketu!


Pranoja vetes se ende e do, se e ke dashur e do ta duash ne cdo kohe, ne cdo stine, ne cdo kujtim tuajin.
Zhvishe veten nga krenaria , kembe zbathur ndje si prekja e shpirtit njehesohet me lekuren kur token prek.
E ndoshta nje dite do ndihesh vetem, askend prane , askend per te dashur, kujto sesi frymon shpirti yt kur ate kujton. Ate qe dikur te ndizte cdo qelize, cdo mendim qe digjte, yjet ne qiell ti ofronte mbi nje pjate te stolisur.

Edhe vetem kur mos jesh , buzeqeshjen e saj mos e harro, ishe magneti i saj , kujtimi me i bukur ne ditet e errta .
Ishe gjithcka ajo kish dashur, por nuk mundi te te kish e copezat e saja ne hapsira boshe u shperndane ,si poleni i luleve ne dite pranverash stolisur.
Kujto qe te deshi shume dhe buzeqesh....Buzeqesh edhe per te ,sepse ajo eshte me ty , tek ty!

Pa Titull!

Sonte rend pas saj, ndiqe me frymen qe te merret, rrefeju dhe shpirtin cliro. Le te jene fjale te thena rremujshem sesa pengje ne gojen mbyllur.
Cohu nga aty ku je dhe kerkoje, thuaji se nje dite pa te eshte si te ndjesh erresiren ne irisin e syrit.
Vrapo drejt saj pa ngurim, pa frike a droje dhe ndalo ta puthesh duke e lene pa fryme....
E mos kerko me te fshihesh tek e kaluara, aty ku me pafajesine me te madhe ju fale qindra gabimeve. Shkule, flake tutje ate masken qe tashme e mban te veshur me kohen, nuk te duhet me. Tek vetja mos kerko te mbrosh ate qe si egoist ke ndertuar nder vite, mos u frikeso...
E neqoftese prape ti druhesh...kujto momentin kur ngrite koken e more guximin ta shikosh drejt e ne sy. Ato sy qe shkelqenin e qe te dehen cdo mendim. Ashtu merr guximin ti shprehesh ate c’ka ne zemer mban peng. Mos lejo qe shpirti te te marre meri, vrapo tek ajo sepse...kur fjalet nuk thuhen peshojne, barra e tyre shpinen te krrus....ndaj ti mos ndalo, tento, leviz e gjeje, themelet tundi edhe pse ajo me nuk pret.
E ashtu ne mesin e dites befasoje , lere pa fryme, dehe me fjalet e tua ....se ke kuptuar ende se te dy vuani per pak emocione?
Shtregoja fort duart ,mos ia lesho dhe binde se je per te qendruar....e jo per te shkuar larg!!!

Leshoji tashme krahet e fluturo tek ajo...

Gezuar!

Ne dite si keto , kur heshtjen kemi ne mes ,ashtu si ti e une perpiqem te bej me te miren edhe pse e mira nuk eshte kurre mjaftueshem.
Ashtu si une e ti ne dite te tilla, mendon se s’te perket asgje dhe asnje vendi me nuk i perket.
Dinamike e jetes te duket sikur shkon ne kahun tjeter e ti perkundrejt saj capesh e rraskapitur.
Ne dite si keto me duket, se as tokes si perkas edhe pse kembet me rendojne fort ,per te me treguar se ne cdo beteje te saj duhet te luftoj vetem!
Vetmia edhe ajrin e ka ndryshe , me te rende e me te lodhur e ben cdo gje pritja. E ne pritje ti lejon mendjen te bredh si shtojzovalle e te arratiset atje ku shpirti deshiron. Ne gjithe kete proces ndertohet historia…imja e jotja bashke!
Fjalet, nuk me dhembin me , heshtja me ngroh , me perkedhel embel , ne shpirt endrrat vallezojne , celin sythe, e ne cdo note pentagrami i njejti skenar perseritet….krah meje je ti!
Limite, si njoh me ato , me perrallat e historite e fantazive jam bere njesh , e mendja ime ne perfeksion krijon cdo personazh dhe me te, keshtjellat e reres ne breg te detit nderton. E ti ulesh pa shume zhurme perballe e sheh si shemben te gjitha , te gjitha ato qe ne vertik i le pas, si kujtimin me te cmendur te diteve tona …
Nje gote vere nder duar kam , nje dolli per ty ,arkitektin e endrrave boshe uroj..
Nuk druhem i dashur te hap edhe nje shishe tjeter , ndergjegjen me te te mbys
Vetes i bindem ne ate thirrje te mekur dhe lejoj boshllikun tim te me shfaqet para syve duke kerkuar sadopak me ajer te mbushet .
Mesoje , te dish te sherosh veten, duhet art dhe durim ..ohh sa durim . Mbi egersine e diteve gri nje copez dashuri mund te triumfoj….por..

Ke guxim te presesh?
Apo shpinen do kthesh serisht?

Une e ti, e njejta dhimbje!

Keto dite Dhjetori serish na gjejne bashke , sa afer e larg por jemi bashke ne menyren tone , ne ate menyre qe pak kush njeh…
Nje prekje larg jemi te dy dhe ndjej si veshtrimi im deperton ne tendin, sa shume brenda teje gjen,,,as ti se di
Si ti edhe une dikur kam qene e qeshur, me endrrat e mia njesh isha bere, flija e zgjohesha me dashurine brenda vetes , plot rrefenja per te treguar ne netet e dimrit te gjate.
Si ti e une ,dikur me jeten isha e dashuruar, me dike qe ashtu si endrrat fluturoi larg, duke lene pas nje germadhe brenda meje.
Tek ai shihja nje tjeter une, qe diku mes lotesh gezimi e hidherimi , humbur mbeti.
Pa kuptuar as vete ,ai ishte shendrruar ne nje ikone brenda asaj zemre te brishte e pa faj, ku une lutesha per cdo dite per pak me shume , oh sa pak …
E kur Dhjetori erdhi , perpara pasqyres se thyer ne mije copa refuzoja ta lija te shkonte , sepse kjo zemer nuk mund te pranonte askend me.
Ky muaj eshte ai qe me dha jete, por me mori copeza te miat , ato qe i doja fort.
Sa here goten e veres kam mbushur me lot shpirti , e dehur nder kujtime jam perhumbur….
Kam qare plot here e me menget e mia kam fshire dhimbjen pak nga pak derisa erdhe ti , dhe njoha dhimbjen brenda teje.
Te shohesh ne syte e ty dhimbjen ku kaluar ke , me ben te ndihem serish gjalle , serish gati per te dashuruar ,sepse une e ti vijme nga e njejta dhimbje….

“E mban mend?!”


Kjo eshte ajo pyetje e cila me ben te ndihem e zhveshur, e dobet, me nje keqardhje karshi vetes , ndjesi e dores mbi shpatull, si nje fraksion sekondi e gjitha te kalon duke te lene therjen qe shkon deri ne kocke….
Do te dish se kush do bente ndryshimin tani? Pershperima jote ne veshin timin dhe ai togfjalesh I ndjere si kurre me pare – Te dua!
Dhe gjithcka ne menyre kaq naïve do rridhte si uje kristal e heshtja do thyhej nga brishtesia e zerit tim…”edhe une”
Imagjino per nje moment sa boshlliqe do mbusheshin e do merrnin jete edhe njehere ,nese gjerat do ishin ndryshe mes nesh. Mund te kemi dashur shume njerez ne ditet e kaluara, por asnjehere si sot, asnjehere kur dy zemra behen bashke si ne.
Nje dite do rikthehem tek ti , e di…por do vij kur te jem e zhveshur e tera nga pengjet e mia, e qete. Do te rigjej edhe njehere brenda teje ate qe dikur njoha, zemren pezull, dehjen e shpirtit, fytyren nder duart e tua…
Ajo nate , ajo me vjen shpesh nder mend dhe ne fjalet qe thame ndjeva se bota ndali hapat e saj per pak caste….te kujtohet?
Te vetmit qe leviznin ne menyre te pakoordinuar e pa busulle orientimi ishim une e ti…
E mban mend kur me the – Do me mungosh?!
Une po…s’mundem ta harroj.
E ndersa kthehem pas ne kohe , ne ditet tona me te mira me kujtohet se zgjimi im ishe ti, frymezim ishte dita ime me pranine tende , ahh fryma jote ne mua zhytur ishte emocion qe nuk mund te perseritet me… kam bindjen per kete!
Te premtoj se do te kujtoj cdo cast sepse vetem keshtu do ndjej se isha e lumtur qe te kisha edhe pse per pak.
Me syte mbyllur do imagjinoj edhe njehere veten perballe teje , te provoj nese mundem ti ndjej te gjitha ndjesite te gjalla.
E ne i paca humbur, do nisem ti gjej atje ku lene i kam. Sa shume lodhemi per te gjetur gjithcka qe na jep kenaqesi apo copeza lumturie, dhe sa kollaj e humbasim. E ke provuar te humbasesh ate qe te jep kenaqesi, lumturi , qe te ploteson?

Dreqin…une e kam provuar.
Nese sot do me pyesje cfare me mungon, do te thoja me ze te larte se me mungon vetja pasqyruar ne ty, e nese do me duhej te zgjidhja , pa droje ,pa u menduar dy here …do zgjidhja serisht ty.
Por ti nuk vjen , nuk pyet me, nuk je me ne ditet e mia dhe mua me mbetet vetem te te jetesoj ne kujtimet e mia ,sepse te tilla ke lene pafund. E ne endrrat e mia koken mbeshtetur ne ty kam dhe harroj mungesen tende, ndjesite qe dhembin , harroj gjithcka qe bertet se ti nuk je me!

Te kujtohet kur me the – “Do me mungosh”?
Une e kujtoj sikur te ma kishe thene sot…

Dhimbja qe lekuren djeg

E di? As une , as ti nuk do marrim kurorezime me tituj krenarie ,as cmime te ndjera , asgje sdo fitojme per heshtjen qe mes nesh e kemi lene te krijoj hendekun e saj, apo merine e cila na ka bere te kthejme shpinen njeri – tjetrit dhe rrime ne pritje se kjo heshtje ndoshta , ndoshta gjithcka do e ndreq vete nje dite.
Dashurine askush s’ta meson, as te perulesh me kembe ne toke perpara saj, as kurora apo lavde nuk merr ,per fjalet qe brenda vetes i mban , sepse asnje note pentagrami s’ka vlere nese nuk luhet ne instrumentin e duhur.

Askush sdo na dergoj lule per dhimbjet qe i kemi shkaktuar njeri tjetrit, askush sdo shkruaj per ne sepse mohojme kenaqesite tona, asnje shfaqje nuk do mbaj emrin tone ,sepse askush nuk ngre ne piedestal nderin e nje krenarie te kot! Asnje duartrokitje s’do kete ne sallen e boshatisur tashme , sepse askush nuk duartroket per lotet qe fshehurazi kam derdhur , as per netet pa gjume e belbezitjet me emrin tend nder buze… jo jo asgje e tille nuk ndodh.

E di valle cfare peshe dhimbjes time i ke dhene, e ne gjithe hapsiren e saj ke lene friken te sundoje?
Per te gjitha mendimet qe dyert ia ke mbyllur e nuk i lejon te arrijne ne destinacioni e tyre, mbytur thelle ne shpirt, krahet ia ke prere ..e gjitha kjo perse? Per pak krenari?
Dije se askush sdo te te japi asnje cmim te pare per ditet qe mungesa jote lekuren dogji, e as do shpallesh fitimtar per lotet e derdhur ne boshllikun e heshtjes ….
Por ti zgjodhe te venitesh ne muzgun e nje mbremje dhe shkove pa kthyer me koken pas…

Vallezo me mua sonte

Eshte mbremje vone dhe mbizoteron nje qetesi kaq irreale perreth meje.
Mbyll syte dhe perpiqem te imagjinoj ate, deshiren time me te madhe qe me ka pushtuar shpirtin e mendjen.
Nje vallezim e ku ne te te derdhim gjithe cfare brenda vetes aq me fanatizem ruajme.
Hidhe nje hap , pastaj dy dhe kap ritmin
Me kap doren , dhe pas vetes me terhiq ,ashtu sic jane perqafimet tona pas zenkave , te gjate , intens dhe plot mall
Leri frikerat menjane sonte dhe eja vallezojme nen shkelqimin e yjeve, nen driten e henes qe ti aq fort e do.
Sonte le te jemi une e ti , dhe universi …
Larg syve kureshtar qe ethshem presin te ngaterrojme hapat dhe me gabimet tona te pafajshme , te ushqejne vetmine e tyre.
Larg kohes qe kundra nesh tik tak-un e saj ka kurdisur
Larg realitetit qe na kujton se kembet kemi ngulur fort ne toke e s’mundemi, s’mundemi per asgje.
Sonte i dashur lere te jemi thjesht dy enderrimtar , sepse nga endrrat askush nuk vritet….te pakten per nje nate!
Per nje nate lere shpirtin te zhvishet , e perballe meje te behet transparent , i lexueshem, e te shkrihet brenda meje… te njehesohet….
Sonte me fal ate qe s’munde ne zgjim, e lere kete vallezim te jete kurorezimi yne brenda nje endrre

Te fundit here!

Nje dolli te fundit le ta ngreme sot , le te gjerbim aty dhimbjen e shkuar , te sotmen e me lot ne sy le te themi Gezuar!..
Gezuar per nje fillim te ri , si per ty po aq e per mua.
Ndoshta do jemi larg , jo aq sa per te harruar cfare ishim , as per te mbajtur inat per ditet e shkuara , as per t’u harruar!
Le te jete kjo dolli e fundit per ndjesite qe i lame te fshehura skutave , puthjet qe mbeten ne ajer e te praruara germave , perqafimet e munguara dhe ne kete dolli le te jemi te dy…
Edhe pse me s’do shihemi ne sy dije se endrrat i kemi trazuar dhe heshtjen e zbritem ne toke si stacioni i diteve qe do te vijne.
Ishim te pafuqishem te ndryshonim rrjedhen , te pamundur per te dhene me te miren , mbyllem cdo dyer e dritare si dy frikacake dhe lejuam friken te shtrinte krahet e saj duke u larguar.
Por , do mesojme te jemi secili ne endrrat e tij, ndoshta ne krahe te tjere duke enderruar, duke deshiruar per vibrime zemre, per ngrohtesine qe s’ditem e s’deshem ta falnim…
Do merzitemi ne nje dite me shi qe s’mundem, por ndoshta ne nje jete tjeter, ne nje tjeter dimension do dime te jemi ata qe donim fort.
Do perqafohemi atje per te shuar mallin qe dogji ditet e shkuara
Do puthemi fort per te kuptuar se sa shume nga vetja kemi mohuar.
Do jemi bashke vetem atehere kur gjumi te na marri dhe neper endrra do me kerkosh , do te kerkoj dhe asnje hezitim s’do kemi te jemi te perhumbur ne pranine tone.
Do harrojme krenarine qe frymen na morri , zemren na helmoi..
Do shihemi ne sy dhe me nje buzeqeshje do harrojme e do urojme – Gezuar per nje fillim te ri!
Ate ku sdo jemi me as une , as ti….

10.Behu cka mundesh!

A mund te behesh nje mengjes i fresket edhe pse dielli ciklin e tij filloi?
Po nje vazo lulesh e arome e tyre te me mbush shpirtin?
A behesh dot nje ore ne dite ku mes te qeshurash ,te me ushqesh me endrra, deshira ?
Po kohe a mund te behesh ku mes rrugesh perhumbur te mundem te rikthehem?
Behu i dashur mburoje kur shiu te bjere e mos lejo te me depertoj nen lekure, rreze drite e mbushme me shprese se e nesermja do me gjej serish me ty prane.
Behu poezi a proze, ku germat renditur fort te me bertasin e te me shkundin te teren.
Behu ai kujtimi ,tatuazh ne zemer e kur harruar te jem ...te me kujtosh.
Behu shpirt muzgu i mbremjeve te mia, perendimi i trishtimit tim

A mundesh valle?
A mundesh te behesh gjithcka qe zgjon ato ndjesi qe harruar kam apo kurre si preka?
Endrrat te mi tjetersosh, e neteve te gjata te ndjej sesi ti me ledhaton embelsisht e pas vetes me shtrengon....

A mundesh?

Une e di se po.....

Ty!

Sot po te drejtohem ty ….
Ty qe padrejtesisht me mesove te te dua me cdo gabim tendin e ku te miat dot si pertype
Ty qe me dhurove lumturi e timen e more pas si nje cante shpine , per te ikur larg
Ty qe nga frikerat e mia vetmine ma zhduke , e sot te vetmen dhurate ate me ke lene

Te drejtohem ty…a dite te me doje ndonjehere?

A dite te me doje ashtu sic vetem ti di te duash?
Apo edhe une isha nje nder ato qe me pare kishe njohur , e brenda tyre kishe shperthyer mijra fishekzjarre e me pas si krateri i nje vullkani, i braktise?

Me thuaj, mos isha shume per ty? Apo kurre e mjaftueshme?

Ne mes rrefenjash qe koha tregoi per ne , te ka treguar sa shume te doja? Sesi nuk ngurrove per asnje moment te therrmoje ate “boten” e forte brenda meje dhe nxorre ne pah cdo dobesi timen? Po te nesermen qe therret fort ,por jo me emrin tend? Valle ti rrefeu?

Ty …ty te drejtohem
Ty qe perhere mendove se ishe nje kaprico momenti per mua, e se diku diku cdo gje do fashitej , si puhiza ne nje mbremje gushti e pluhurin e rruges vertit neper ajer.
Ty qe shpesh me vishje me petkat e lojtareve te frikshem e prisje me endje levizjen e rradhes si ne nje fushe shahu
Ty qe melodite e mia i ktheve ne zhurma rrebeshesh , e kurre nuk pyete cfare kenge degjoj tani…
Me thuaj a dite ndonjehere te me duash edhe pse sot jam nje kalimtare e huaj , ne rrugetimin tim ?

Ndalu...!

Ndalu nje cast e kujto cfare te beri te lotosh dhe pse fillove lotet te urresh.
Kujto kush te lendoi ,sepse aty fillove njerezit te urresh
Kujto kush dhimbjen ta dhuroi e ti shpirtit ia veshe si petk te praruar ,per te fshehur buzeqeshjet e hidhura , lendimet , peshen e fajit.
Kujto perse botes kaq shume i fal dhe prej saj merr copeza grimcash si ushqim per shpirtin ,por perhere e pangopur ndihesh
Kujto kush pjese te ligesive te beri e boten e pafajshme brenda teje shkaterroi
Sa ligesisht bota shpirtin tend mekoi…


Por ti nuk ndalesh te kerkosh miresi tek kushdo qe takon, shkendijat e tua perpiqen te ndezin zjarre te shuara, e sapo ato i ndez rikthehesh ne cepin tend e shpinen gjithckaje i kthen.
Perse?
Je e lodhur dhe kerkon te flesh e keshtu te harrosh se je duke u tretur nga dhimbja qe brenda vetes mbart?
Shpirti yt shkelqen permes syve te tu , buzeqeshjeve plot rrezatim , puthjeve te embla qe vjedhurazi ke falur
Sa shume i ke falur kesaj bote e asgje mbrapsht s’te ktheu , rende pas dashurive te cmendura dhe te mohuara dhe kurre nuk braktise!
Ti fale boten brenda teje sepse te mesuan se dashuria eshte melhem per shpirtin ….

Por, ndalu nje cast …
A nuk kupton se ne gjithe kete maraton ke humbur veten?
Endrrat e tua i ktheve ne vegime te mjerueshme
A kupton se zgjodhe boten perpara vetes?

Ndalu e dashur ndalu dhe riktheju uni-t tend
Ndalu dhe gje ritmet e tua te sigurta , te cilat te japin paqen e munguar
Jepi zemres tende mundesine te rrah e lire e pa pengje brenda saj …por lere te jetoj pa pritur askend dhe pa ndjere per askend
Mundesh?
Gjeje forcen per hir te paqes qe syte e tu plot shkelqim reflektojne ,sepse lirine dhe dashurine e ke brenda saj, brenda vetes tende dhe harro ligesite qe shpirtin te ndrydhin….dhe jeto e dashur , jeto per veten tende!

Nentor serish………

A mund te vish e te ulemi prane njeri tjetrit te flasim , pse jo per ditet qe lame pas, per deshirat , endrrat , te hedhim ne tryeze te gjitha ato fjale qe brenda nesh kane krijuar tornado e presin si qielli ne nje dite me diell te plasin ashtu papritur
Le mos ti mbajme me te burgosura ndjenjat por si flladi i nje pranvere ti leshojme ne ajer , e le te ndjejme me pas nostalgji per ate zbrasje shpirti.
Tregome per vlerat e jetes qe ke jetuar deri me sot , femijerine tende, gjunjet e vrare , aromen e shtepise se vjeter , per cdo kujtim qe brenda teje e mban te mbyllur ne sendukun e memories.
Tregome si eshte te ecesh ne nje dite me shi dhe te mos ndihesh se uji te deperton nen lekure , frikerat e tua tek sheh sesi endrrat vdesin brenda endrrash
Eja i dashur te flasim per ne , lejome te te njoh per ate qe je , e jo ate qe bota sheh cdo dite
Tregome per cdo detaj te parendesishem dhe te premtoj se do i jap zerin e munguar.
Tregome edhe per dhimbjet qe te thyen diku por ti gjete forcen te ngrihesh serish e te jesh ketu sot me mua , ne kete dite , ne kete dite Nentori plot vetetima e bubullima.
Le te flasim per ne , per ne qe i kemi mbytur brenda nesh cdo gje .
E diteve tona si nje shurdh-memec i kemi veshur
Eja ulu dhe me fol , sepse brenda kaosit qe jetojme je e vetmja drite qe me ngroh shpirtin e me ndricon diten.
Vertet eshte Nentor , por une ndihem pranvere kur prane meje je ti….
Eja i dashur dhe le ta ndricojme kete dite me shkendijat tona kur syte tona perplasen me njeri tjetrin.

Lamtumire?!

E fundit fjale u tha , e ashtu si pakuptuar shoh veten teksa paketoj te fundit fjale ne valixhet e shumta qe presin aty ne mes te asaj dhome mbushur plot.
Jane kujtimet tona!
Ke menduar se une meritoja nje lamtumire ndryshe?
Ndoshta nje lamtumire ne heshtje, pa shpjegime, kohes duke i dhene kohe e brenda saj te pranonim se nuk kemi bere asnje faj e fajtoret jane thjesht ne mendjen tone?!
Thone se ikjet pa fjale dhembin me shume, por lene pas ndjesi qe sherbejne te rikuperohesh me lehte.
Do kish qene mbase me mire te zhdukeshe ne nje dite te zakonshme, pa dhene asnje shpjegim, per te me treguar se fjalet s'kane rendesi kur ato s'kane me force te ndreqin asgje?

Por ti je ndryshe nga une!

Ti zgjedh zhurmen si per te tronditur per te fundit here, cdo grimce njerezore te mbetur, per te me perplasur edhe njehere gabimet e mia e si per te thene ....
Ti kaq meriton!
Harron se une jam njeri si ti , se thyhem perpara ndjenjes, perpara teje ,perpara kujtimeve e stepem. Stepem te te perplas e une gjithcka brenda vetes mbart.

Por ti je ndryshe nga une!

Sikur te kishe lene qofte e nje dere te thyer nga ku te futej nje rreze dielli si per ti thene faleminderit shpreses per te nesermen. Te me lejonte sadopak te besoja se jam une ajo qe prish mure e endrrat i gris, por jo ....
Ti perplas ne mua stuhite e tua e kujdesesh qe te mbyllesh cdo vrime te harruar...gjithcka per te ashtuquajturen Fajtore!
E ne gjithe kete spektakel pa audience une mendoj se gjeja me e bukur do kish qene e shtrenjta heshtje, sepse me mire pa fjale , se me faje mbeshtjelle.
E ti shkon pa kthyer koken pas ,pendesat e tua mi le si dhurate ne prag krishtlindjesh, dhimbjen qe tejshpon si urim per nderrim vitesh, harresen si shpagim.

Nuk mbetet asnje dhurate per mua....i konsumove te gjitha ti!

Por une meritoja nje lamtumire ndryshe dhe ti e di....

Mesazh per veten!


Kam nderrmar nje rruge te gjate , ndoshta nje nga ato rrugetime per te kuptuar forcen sesi funksionon mekanizmi i jetes.
Vesha dike jashte vetes me petkat e lumturise duke harruar se s’mund dhe s’duhet te varemi nga askush per te ndjere nje te tille.
Perpiqemi kaq shume duke pritur qe dikush te na diktoj lumturine dhe harrojme se gjithcka zanafillen e ka tek Ne..Vetvetja!
Harrojme se ajo qe prevalon eshte Uni yne…

Sa limite vetes i kam vene dhe nga te tjere kam pritur pafundesine , sa kritike jam bere vetem e vetem per me te miren..por cilen te mire?
Kam harruar te jem tolerante me veten , e ta denoj edhe kur gabimet nuk mbajne nenshkrimin tim.
E te gjitha keto vetem per nje version me te mire …

Dikur heronjte i kerkoja librave dhe i mvishja me imazhet e atyre qe i doja forte.
I doja heronjte e mi te cilet sakrifikonin gjithcka per mireqenien e mbreterise se tyre…
Edhe pse shume shpejt mesova se jashte mbreterise sime imagjinare , i perkisja xhungles.
Asnjeri nga ata s’me kish mesuar se ne ate boten jashte , do perplasesha me frikerat e mia, demonet , ligesite, humbjet, disfatat, gezimet e vogla, menaxhimin e kohes, mendjes dhe zemres.
Askush s’me mesoi se mund te qash, vuash e serish dikush do qeshi me plaget e dhimbjet e tua.
Sepse ne fund te gjithe do mbeshteten vetem tek vetja e tyre.
Cdo dite e re nis me zgjimin ,kohen per ti dhene vetes force dhe te nisim diten jashte endrrave apo maktheve te nates.
Sepse brenda nesh behet lufta e vertete dhe heronjte e vertete jemi vetem ne!

Sa here biem e ngrihemi, thyhemi dhe gjejme forcen per tu ringritur e ecur serish perpara
Sa here luftojme me veten ,me bindjet tona, me dilemat tona dhe gjithnje zgjedhim ata qe jane me te miret mbi ne…familjen!
Sepse edhe pse pranojme humbjet , vetmine , dhimbjen , nuk harrojme se ne jemi heronjte e dikujt….dikujt qe syte ka nga ne.
Ndaj une zgjedh veten si heroi im…

Nene ,vazhdimesi e jetes!

Ne netet e errta , ne ditet e zymta, ne udhen e loteve eshte pikerisht imazhi yt qe me jep jete,paqe e qetesi.
Koha thuri ngjarje me dhimbjet e tua.
Si boheme me vijne ligjerimet e tua ne netet me shi, por ti s'u perkule kurre .
E pamposhtur qendron ne majen me te larte te piedestalit shpirteror , stoike, ti mbreteresha ime.
Mizorite e kesaj jete i veshe ne trup ,dhe s'u ankove kurre
Edhe pse frymen te marrin , edhe pse ditet ti nxine ,ti dite te buzeqeshje dhe te vazhdoje udhetimin tend, pa mallkuar askend per ligesite qe kjo jete trazoi per ty.
Ne prehrin tend kur koken mbeshtes , me duart qe te dridhen nga lodhja embel me buzeqesh.
Ta njoh dhimbjen , e shoh sesi varka e jetes te lundron ne syte e tu blu , e pashprese , e lodhur, e thyer...por lundron ,sepse ti na ke ne , arsyeja per tu zgjuar dhe per ti thene faleminderit edhe nje dite te re!

Miku im me i mire

Ne nje univers paralel kur ti brenda meje ndizje zjarr me goditjet e tua te embla e une prisja me endje e kersheri diten qe do te te kisha nder duar.
Ty qenie e panjohur per mua , por nderkohe me e dashura dhe univers i diteve te mia.
Te flisja sikur te njihja prej nje jete , te kisha pritur kaq gjate , te kisha enderruar qe kur mesova se ne Femrat jemi riprodhuese te jetes.
Imagjinoja ty nder duart e mia me syte mbyllur , teksa te flisja ….
E mban mend zemer kur brenda barkut tim ishe e mezi prisje e ti te ishim bashke?
Po lumturine kur mjeku me tha se do ishe djale dhe une imagjnoja ty si mikun tim me te mire a e ndjeve?
Tani pas kaq vitesh bir , e ndjen se premtimin e kam mbajtur dhe te kam mikun tim me te mire?
E ke ndjere e ti si une ndjesine qe me pershkroi kur per here te pare te mora nder duar , te shihja e sme besohej se ishe imi..po po vetem imi!
Sa nete pa gjume kaloja mbi koken tende sepse kisha frike mos dicka e papritur te ndodhte , dicka qe vetem une mami jote kisha forcen ta ndaloja?
Kaluan shume vite e sot ti je rritur e te pelqen ta shohesh veten burre…
Nese dje te mesoja te hidhje hapat drejt meje, sot te mesoj te hedhesh hapat drejt te panjohurave te jetes.
E sot jemi te dy si dy shok perdore , ti sme leshon , ti sme braktis ,as atehere kur boten kundra kam …ti je aty jete….sepse une jam mikja jote me e mire!
Ti je fari i diteve te mia, me ndricon dhe me drejton ..ti me jep jete!