Gi de Masha
Anëtar i ri
Redaktimi i fundit:
Shfletimi si vizitorë është i kufizuar
- Ju do të keni një numër të limituar për të shfletuar në FV.AL
- 1 Shfletime si vizitor të mbetura
- Regjistrohu tani për të hequr këtë kufizim
Konkursi i letërsisë ~prill~2025
- Hapësi i temës Gi de Masha
- Start date
Gi de Masha
Anëtar i ri
Kur shiu pushoi
Binte shi. Po ecja zbathur mijëra kilometra,
gjurmët një nga një po i lija të pllaquritura.
Era po më mbulonte gishtërinjtë e mi,
ndjesia e kësaj cinëgrime nuk kish’ mbarim.
I lodhur nga humbja, copëza të grisura nga shpirti im vdekatar,
po marshoja drejt të pakthyeshmes, duke frymuar nën ajrin përvëlues.
Hijet e kalimtarëve me lot të pareshtur,
vulosur në argjend një mëkat të fshehur.
Por shiu pushoi në lagështinë e lotëve mbi faqet e mia.
Larg syrit tim ëndërrimtar,
përtej horizontit po ndodhte mrekullia.
Krahët e qiellit u hapën dhe sollën një shoqëruese të çastit.
Papritur, dëgjova zërin e saj duke më thirrur:
- Vazhdo, lufto dhe kurrë mos u dorëzo.
- Ashtu si unë, çdo ditë marr një formë të re.
- Ashtu dhe jeta, çdo ditë duhet të ketë një fillim të ri.
- Por si? Nuk mundem të ndriçoj njësoj si ti.
- Nuk dua të ndriçosh njësoj si unë.
- Dua të jetosh dritën brenda teje.
- Mjafton të ndezësh atë pakëz që ke,
dhe jeta jote, nga errësira në dritë do të jetë.
- Kam frikë të guxoj, të shkoj përtej dhimbjes sime.
- Nuk mundem të rifilloj, nuk e di nëse mundem të ndriçoj.
- Ndonjëherë ndihem si një hënëz e vetmuar,
- e di çfarë? Besimin e kam harruar.
- Ngrije kokën, largoje këtë mjegullnajë,
dhe sytë e tu le të shohin lart.
Se hëna asnjëherë nuk është e vetmuar,
me një obsesion yjesh unë jam e mbuluar.
Kurrë mos mendo sa në vetmi je duke jetuar,
shiko përreth me sa yje je duke u mbuluar.
Shushurima e hënës – një përqafim i heshtur,
më përpiu, si etja që kërkon burimin e pashterur.
Nga sot e tutje do të jetoj duke guxuar,
se gjithçka në këtë jetë arrihet duke besuar.
U sodita në dritën e këtij dialogu hyjnor,
mes petale yjesh , mes kohës pa kohë,
Nën hijen e hënës mbetet e shkruar,
e përjetshme ajo.... zëri i amshuar.
kthehu te PËRMBAJTJA
Binte shi. Po ecja zbathur mijëra kilometra,
gjurmët një nga një po i lija të pllaquritura.
Era po më mbulonte gishtërinjtë e mi,
ndjesia e kësaj cinëgrime nuk kish’ mbarim.
I lodhur nga humbja, copëza të grisura nga shpirti im vdekatar,
po marshoja drejt të pakthyeshmes, duke frymuar nën ajrin përvëlues.
Hijet e kalimtarëve me lot të pareshtur,
vulosur në argjend një mëkat të fshehur.
Por shiu pushoi në lagështinë e lotëve mbi faqet e mia.
Larg syrit tim ëndërrimtar,
përtej horizontit po ndodhte mrekullia.
Krahët e qiellit u hapën dhe sollën një shoqëruese të çastit.
Papritur, dëgjova zërin e saj duke më thirrur:
- Vazhdo, lufto dhe kurrë mos u dorëzo.
- Ashtu si unë, çdo ditë marr një formë të re.
- Ashtu dhe jeta, çdo ditë duhet të ketë një fillim të ri.
- Por si? Nuk mundem të ndriçoj njësoj si ti.
- Nuk dua të ndriçosh njësoj si unë.
- Dua të jetosh dritën brenda teje.
- Mjafton të ndezësh atë pakëz që ke,
dhe jeta jote, nga errësira në dritë do të jetë.
- Kam frikë të guxoj, të shkoj përtej dhimbjes sime.
- Nuk mundem të rifilloj, nuk e di nëse mundem të ndriçoj.
- Ndonjëherë ndihem si një hënëz e vetmuar,
- e di çfarë? Besimin e kam harruar.
- Ngrije kokën, largoje këtë mjegullnajë,
dhe sytë e tu le të shohin lart.
Se hëna asnjëherë nuk është e vetmuar,
me një obsesion yjesh unë jam e mbuluar.
Kurrë mos mendo sa në vetmi je duke jetuar,
shiko përreth me sa yje je duke u mbuluar.
Shushurima e hënës – një përqafim i heshtur,
më përpiu, si etja që kërkon burimin e pashterur.
Nga sot e tutje do të jetoj duke guxuar,
se gjithçka në këtë jetë arrihet duke besuar.
U sodita në dritën e këtij dialogu hyjnor,
mes petale yjesh , mes kohës pa kohë,
Nën hijen e hënës mbetet e shkruar,
e përjetshme ajo.... zëri i amshuar.
kthehu te PËRMBAJTJA
Redaktimi i fundit:
Gi de Masha
Anëtar i ri
Luna
Një vajzë ëndërrimtare endej diku mes nesh...
Ajo nuk kishte nevojë të bërtiste që ta dëgjonin. As të binte në sy që të vërehej. Ishte si një fije drite në një mëngjes të qetë ...prezente, por jo pushtuese. Shkëlqimi i saj nuk vinte nga zhurma, por nga heshtja që fliste më shumë se fjalët.
Ajo nuk kërkonte vëmendje. Nuk kërkonte asgjë. Prania e saj ishte si një lloj ngrohtësie që e ndien pa e kuptuar — një varësi që qëndron, por nuk të mban peng. E kishte mënyrën e vet për të qenë aty për të tjerët pa bërë zhurmë. Do gjendej gjithmonë diku në sfond, duke mbajtur të gjithë të tjerët në këmbë, ndërsa ajo vetë rëndohej pak nga pak .
Dhimbjet e veta i mbante thellë, aty ku askush nuk shikonte dot. I pëlqente vetmia, por nuk ishte sepse nuk kishte nevojë për dikë, por sepse kishte mësuar se pritjet shpesh lëndojnë më shumë se mungesa. Dhe kështu, më mirë të mos presësh askënd. Më mirë të mos lësh askënd afër mjaftueshëm sa të të shohë duke u thyer.
Megjithëse ajo nuk thyhej lehtë. Jo sepse ishte prej guri, por sepse kishte ndërtuar veten mbi ndjenja që pak njerëz do t’i kishin duruar. Qëndronte në heshtje, kur brenda vetes kishte stuhi. Qeshte me sy të lodhur, dhe askush nuk e dinte sa net i kishte kaluar duke folur me veten, vetëm që të mos thyhej përpara të tjerëve.
Më shumë se fjalë, ajo kishte nevojë për një prezencë. Një shikim që do t’i thoshte "Unë të shoh." Një përqafim të heshtur që ta mbushte plot. Kishte nevojë për dikë që nuk trembet nga thellësia e saj. Por të gjithë ishin shumë të zënë me botën e tyre për ta parë atë siç ishte — një shpirt që lodhej duke qenë gjithmonë forca e të gjithëve.
Me kohën, ajo nisi të heshtë më shumë. Jo sepse nuk kishte çfarë të thoshte, por sepse e kuptoi se shumë pak njerëzit dëgjonin për ta kuptuar. Dhe kështu, fjalët e saj u bënë gjithnjë e më të rralla. Më në fund, nuk tha më asgjë. Jo sepse nuk ndiente, por sepse ndiente shumë më tepër se ç’duhej.
U bë një prani që kalonte pa zhurmë. Një mister për ata që mendonin se e njihnin. Sepse asnjëherë nuk e kishin parë përtej asaj buzëqeshjeje që maskonte gjithçka. Asnjëherë nuk kishin dëgjuar heshtjen e saj siç ajo kishte dëgjuar të tyren.
Ajo nuk u zhduk. Një vajzë si ajo nuk zhduket lehtë. Ajo jeton në çdo zemër që ka dashur pa kushte, në çdo shpirt që ka prekur në heshtje, në çdo vajzë që i ka dhënë gjithçka dhe i ka kërkuar vetëm pak. Jeton tek të gjitha ato që janë ndierë shumë dhe janë kuptuar pak. Tek ato që kanë qenë aty për të gjithë, por janë harruar kur kanë pasur më shumë nevojë.
Sepse ndonjëherë, më të fortët nuk janë ata që flasin më shumë, por ata që mbajnë gjithçka përbrenda dhe sërish zgjedhin të jenë të mirë e të buzëqeshin …
Sepse dhembja më e madhe nuk është ajo që të lëndon, por ajo që askush nuk e sheh.
Dhe dashuria më e vërtetë nuk është ajo që dhurohet me zhurmë, por ajo që jepet në heshtje, pa kushte, pa kthim.
Kjo nuk është thjesht historia e Lunës.
Është historia e shumë shpirtërave që rrinë në prapaskenë, që nuk kërkojnë duartrokitje, por prapë japin gjithçka që kanë për copëza lumturie.
Është kujtesa që edhe njerëzit më të heshtur mbajnë përbrenda botë të tëra, duke fshehur stuhitë më të mëdha.
Dhe në fund, ajo që mbetet nuk janë fjalët.
Janë ndjesitë që kemi lënë pas në zemrat e të tjerëve.
Dhe një ditë, kur dikush të përpiqet të të përshkruajë, s’do të ketë shumë fjalë për të thënë.
Do të ndalojë pak, do të buzëqeshë me një mall të qetë dhe thjesht do thotë: ”Ajo nuk kishte nevojë të fliste shumë... sepse zemra e saj fliste vetë”.
Dhe unë e ndieva në mënyrën si më pa, si më qëndroi pranë, si më kuptoi pa më pyetur asgjë...
kthehu te PËRMBAJTJA
Një vajzë ëndërrimtare endej diku mes nesh...
Ajo nuk kishte nevojë të bërtiste që ta dëgjonin. As të binte në sy që të vërehej. Ishte si një fije drite në një mëngjes të qetë ...prezente, por jo pushtuese. Shkëlqimi i saj nuk vinte nga zhurma, por nga heshtja që fliste më shumë se fjalët.
Ajo nuk kërkonte vëmendje. Nuk kërkonte asgjë. Prania e saj ishte si një lloj ngrohtësie që e ndien pa e kuptuar — një varësi që qëndron, por nuk të mban peng. E kishte mënyrën e vet për të qenë aty për të tjerët pa bërë zhurmë. Do gjendej gjithmonë diku në sfond, duke mbajtur të gjithë të tjerët në këmbë, ndërsa ajo vetë rëndohej pak nga pak .
Dhimbjet e veta i mbante thellë, aty ku askush nuk shikonte dot. I pëlqente vetmia, por nuk ishte sepse nuk kishte nevojë për dikë, por sepse kishte mësuar se pritjet shpesh lëndojnë më shumë se mungesa. Dhe kështu, më mirë të mos presësh askënd. Më mirë të mos lësh askënd afër mjaftueshëm sa të të shohë duke u thyer.
Megjithëse ajo nuk thyhej lehtë. Jo sepse ishte prej guri, por sepse kishte ndërtuar veten mbi ndjenja që pak njerëz do t’i kishin duruar. Qëndronte në heshtje, kur brenda vetes kishte stuhi. Qeshte me sy të lodhur, dhe askush nuk e dinte sa net i kishte kaluar duke folur me veten, vetëm që të mos thyhej përpara të tjerëve.
Më shumë se fjalë, ajo kishte nevojë për një prezencë. Një shikim që do t’i thoshte "Unë të shoh." Një përqafim të heshtur që ta mbushte plot. Kishte nevojë për dikë që nuk trembet nga thellësia e saj. Por të gjithë ishin shumë të zënë me botën e tyre për ta parë atë siç ishte — një shpirt që lodhej duke qenë gjithmonë forca e të gjithëve.
Me kohën, ajo nisi të heshtë më shumë. Jo sepse nuk kishte çfarë të thoshte, por sepse e kuptoi se shumë pak njerëzit dëgjonin për ta kuptuar. Dhe kështu, fjalët e saj u bënë gjithnjë e më të rralla. Më në fund, nuk tha më asgjë. Jo sepse nuk ndiente, por sepse ndiente shumë më tepër se ç’duhej.
U bë një prani që kalonte pa zhurmë. Një mister për ata që mendonin se e njihnin. Sepse asnjëherë nuk e kishin parë përtej asaj buzëqeshjeje që maskonte gjithçka. Asnjëherë nuk kishin dëgjuar heshtjen e saj siç ajo kishte dëgjuar të tyren.
Ajo nuk u zhduk. Një vajzë si ajo nuk zhduket lehtë. Ajo jeton në çdo zemër që ka dashur pa kushte, në çdo shpirt që ka prekur në heshtje, në çdo vajzë që i ka dhënë gjithçka dhe i ka kërkuar vetëm pak. Jeton tek të gjitha ato që janë ndierë shumë dhe janë kuptuar pak. Tek ato që kanë qenë aty për të gjithë, por janë harruar kur kanë pasur më shumë nevojë.
Sepse ndonjëherë, më të fortët nuk janë ata që flasin më shumë, por ata që mbajnë gjithçka përbrenda dhe sërish zgjedhin të jenë të mirë e të buzëqeshin …
Sepse dhembja më e madhe nuk është ajo që të lëndon, por ajo që askush nuk e sheh.
Dhe dashuria më e vërtetë nuk është ajo që dhurohet me zhurmë, por ajo që jepet në heshtje, pa kushte, pa kthim.
Kjo nuk është thjesht historia e Lunës.
Është historia e shumë shpirtërave që rrinë në prapaskenë, që nuk kërkojnë duartrokitje, por prapë japin gjithçka që kanë për copëza lumturie.
Është kujtesa që edhe njerëzit më të heshtur mbajnë përbrenda botë të tëra, duke fshehur stuhitë më të mëdha.
Dhe në fund, ajo që mbetet nuk janë fjalët.
Janë ndjesitë që kemi lënë pas në zemrat e të tjerëve.
Dhe një ditë, kur dikush të përpiqet të të përshkruajë, s’do të ketë shumë fjalë për të thënë.
Do të ndalojë pak, do të buzëqeshë me një mall të qetë dhe thjesht do thotë: ”Ajo nuk kishte nevojë të fliste shumë... sepse zemra e saj fliste vetë”.
Dhe unë e ndieva në mënyrën si më pa, si më qëndroi pranë, si më kuptoi pa më pyetur asgjë...
kthehu te PËRMBAJTJA
Redaktimi i fundit:
Gi de Masha
Anëtar i ri
Në rrugët e qytetit
Në rrugët e ngushta të qytetit tim,
hapat e kohës ende buçasin,
historia flet me muret e vjetra,
me avllinë e bardhë që hijëzon rrugicat.
Një han i harruar,
një xhami e heshtur,
një sokak që fsheh kujtime të moçme.
Librat e vjetër në trotuare
u gërthasin mekurazi kalimtarëve.
Sot qyteti flet me gjuhën e pluhurit,
me vizionin e një kohe që ikën,
e unë mbetem një lexuese e pafuqishme
që me penën time gërshetoj rrëfimet.
Historinë e kalldrëmeve,
e fjalëve nën gurët fshehur.
Dashurinë që frymonte dikur
Tek çdo dritare e braktisur.
kthehu te PËRMBAJTJA
Në rrugët e ngushta të qytetit tim,
hapat e kohës ende buçasin,
historia flet me muret e vjetra,
me avllinë e bardhë që hijëzon rrugicat.
Një han i harruar,
një xhami e heshtur,
një sokak që fsheh kujtime të moçme.
Librat e vjetër në trotuare
u gërthasin mekurazi kalimtarëve.
Sot qyteti flet me gjuhën e pluhurit,
me vizionin e një kohe që ikën,
e unë mbetem një lexuese e pafuqishme
që me penën time gërshetoj rrëfimet.
Historinë e kalldrëmeve,
e fjalëve nën gurët fshehur.
Dashurinë që frymonte dikur
Tek çdo dritare e braktisur.
kthehu te PËRMBAJTJA
Redaktimi i fundit:
Gi de Masha
Anëtar i ri
Më në fund doli edhe konkursi i prillit...
Cili krijim po gudulis shijen tënde?
DeviL , Sirius. , Rrelse , Freya . Punk1 , MonaLisa , Kthjellimi, WxP , Desa , Happyheart , Gjumashi , Ivy , Soulmind , jana80 , NoMaD , Loricaffè , Toto , NeVertiti , Vajza , Stesi Daca, London , NGU, @Hasbulla , @Bebw , @La Reina del Sur , @ZHIGO
Cili krijim po gudulis shijen tënde?
DeviL , Sirius. , Rrelse , Freya . Punk1 , MonaLisa , Kthjellimi, WxP , Desa , Happyheart , Gjumashi , Ivy , Soulmind , jana80 , NoMaD , Loricaffè , Toto , NeVertiti , Vajza , Stesi Daca, London , NGU, @Hasbulla , @Bebw , @La Reina del Sur , @ZHIGO
La Reina del Sur
Antar Aktiv
Interesante kjo!Kur shiu pushoi
Binte shi. Po ecja zbathur mijëra kilometra,
gjurmët një nga një po i lija të pllaquritura.
Era po më mbulonte gishtërinjtë e mi,
ndjesia e kësaj cinëgrime nuk kish’ mbarim.
I lodhur nga humbja, copëza të grisura nga shpirti im vdekatar,
po marshoja drejt të pakthyeshmes, duke frymuar nën ajrin përvëlues.
Hijet e kalimtarëve me lot të pareshtur,
vulosur në argjend një mëkat të fshehur.
Por shiu pushoi në lagështinë e lotëve mbi faqet e mia.
Larg syrit tim ëndërrimtar,
përtej horizontit po ndodhte mrekullia.
Krahët e qiellit u hapën dhe sollën një shoqëruese të çastit.
Papritur, dëgjova zërin e saj duke më thirrur:
- Vazhdo, lufto dhe kurrë mos u dorëzo.
- Ashtu si unë, çdo ditë marr një formë të re.
- Ashtu dhe jeta, çdo ditë duhet të ketë një fillim të ri.
- Por si? Nuk mundem të ndriçoj njësoj si ti.
- Nuk dua të ndriçosh njësoj si unë.
- Dua të jetosh dritën brenda teje.
- Mjafton të ndezësh atë pakëz që ke,
dhe jeta jote, nga errësira në dritë do të jetë.
- Kam frikë të guxoj, të shkoj përtej dhimbjes sime.
- Nuk mundem të rifilloj, nuk e di nëse mundem të ndriçoj.
- Ndonjëherë ndihem si një hënëz e vetmuar,
- e di çfarë? Besimin e kam harruar.
- Ngrije kokën, largoje këtë mjegullnajë,
dhe sytë e tu le të shohin lart.
Se hëna asnjëherë nuk është e vetmuar,
me një obsesion yjesh unë jam e mbuluar.
Kurrë mos mendo sa në vetmi je duke jetuar,
shiko përreth me sa yje je duke u mbuluar.
Shushurima e hënës – një përqafim i heshtur,
më përpiu, si etja që kërkon burimin e pashterur.
Nga sot e tutje do të jetoj duke guxuar,
se gjithçka në këtë jetë arrihet duke besuar.
U sodita në dritën e këtij dialogu hyjnor,
mes petale yjesh , mes kohës pa kohë,
Nën hijen e hënës mbetet e shkruar,
e përjetshme ajo.... zëri i amshuar.
kthehu te PËRMBAJTJA
Votoj per kte !
Gi de Masha
Anëtar i ri
vëmë bast, po nuk erdhi @Xhelozi e të thotë: nuk lejohet të votosh postimin tënd!
pa humor: të faleminderit për vlerësimin dhe për votimin!
PS. duhet të votosh lart!
La Reina del Sur
Antar Aktiv
Selam çoji!vëmë bast, po nuk erdhi @Xhelozi e të thotë: nuk lejohet të votosh postimin tënd!
pa humor: të faleminderit për vlerësimin dhe për votimin!
PS. duhet të votosh lart!
Po ore ku te deshiroje shefi !
E ben ket budallik ? Po eevëmë bast, po nuk erdhi @Xhelozi e të thotë: nuk lejohet të votosh postimin tënd!
pa humor: të faleminderit për vlerësimin dhe për votimin!
PS. duhet të votosh lart!
Komplimenta @Gi de Masha
Sapo të kem kohë me qetësi do ti lexoj.
Sapo të kem kohë me qetësi do ti lexoj.