Monolog
Hëna është e bukur sonte… shumë e bukur.
Sikur po më shikon. Sikur po më flet.
Por ti… ti nuk je këtu.
Gjithmonë kështu ka qenë, apo jo? Unë këtu, ti diku tjetër. Si dy yje që sillen rreth njëri-tjetrit, por që kurrë nuk takohen. Si deti që ndjek bregun, por nuk e mban dot. Si një ëndërr që zgjohet gjithmonë në momentin e fundit, pak para se të bëhet realitet.
Sa herë kam menduar për këtë natë… për natën kur do të më shihje në sy dhe do të më thoshe: "Më në fund!"
Por kjo natë nuk erdhi kurrë.
Dhe nuk do të vijë.
E di… gjithmonë kemi jetuar me idenë e një "ndoshta". Një "ndoshta" që na mbante gjallë, një "ndoshta" që na mbushte me shpresë. "Ndoshta një ditë…" "Ndoshta kur gjërat të jenë ndryshe…" "Ndoshta, në një jetë tjetër…"
Por e di çfarë?
Edhe nëse nuk je imi… edhe nëse nuk do të jemi kurrë bashkë…
Unë do të vazhdoj të të dua nga këtu…
Si toka që do hënën e saj, edhe kur ajo largohet… edhe kur ndriçon për dikë tjetër.
Dashuria jonë erdhi në kohën e gabuar.
Ndoshta në një jetë tjetër do të vijë në kohën e duhur.
Ndoshta atje, fati nuk do të na vërë përballë vetëm për të na ndarë.
Ndoshta atje, nuk do të jemi dy anë të ndryshme të së njëjtës monedhë, gjithmonë pranë, por kurrë bashkë.
Por kjo jetë… kjo jetë nuk na e dha këtë mundësi.
Kjo jetë vendosi të na bëjë një histori pa fund… një këngë pa refren… një rrugë pa kryqëzim.
Dhe çfarë mund të bëj unë tani? Të të harroj? Të bëj sikur nuk ka ndodhur?
Jo… nuk mundem. Nuk dua.
Do të të mbaj me vete, në çdo hënë të plotë, në çdo natë të qetë, në çdo erë që më prek lëkurën si duart e tua. Do të jetosh në mua, edhe nëse nuk mund të jesh me mua. Do të jesh fryma që më mungon, emri që nuk guxoj të shqiptoj, ëndrra që më lë pa gjumë.
Dita po agon… edhe kjo natë mbaroi.
Por unë do të jem prapë këtu nesër. Dhe pasnesër. Dhe çdo natë tjetër.
Duke të të dashur nga larg.
Duke të të dashur në heshtje.
Duke të të dashur… edhe kur nuk duhet.
Unë do të jem gjithmonë ajo që të sheh nga larg, edhe kur ti nuk më shikon më.
* kthehu te PËRMBAJTJA