Kohë vampire!
Që thith jo gjak, por tru...
Ndjehem si një përbindësh i zënë në kurth nga vetja më tepër se nga të tjerët.
Edhe ashtu përpëlitem duke thirrur pa zë sepse ndjej se faji është vetëm imi.
Madje nuk e ndjej,
jam i bindur!
Çirrem në brendësinë time të zbrazët nga rrugëdalja,
Edhe ashtu në agoni si ajo kafsha që lëngon.
Gjej të vetmen rrugëdalje... të mbys mendimet në gotën e alkoolit.
Avujt që herë më vënë në gjumë herë më bëjnë të ndihem i pathyeshëm....
Por se më shumë se kurrë,
më bëjnë të shaj me zë!
Ndryshe nga kafsha...
Sepse e di se më shumë se kurrë lëndoj njerëzit që më duan më tepër duke lënduar veten.
Shaj mallkoj! Por më kot.
E di se, sapo të bëhem pak më mirë emri im prej sarhoshi, nuk shkulet lehtë nga pijetorja e radhës...
Edhe kështu ditët kafshojnë thembrat e njëra tjetrës...
Nata, ditën
Dita, natën.
Madje ka ditë kur bind veten plot pozitivitet se kjo do jetë një ditë e mirë! Por më kot... E di se diç mungon.
Ndjehem në kurthin që vetë ja përgatita vetes.
Duke i lënë dikujt apo disave të vendosin për mua duke menduar se jam në shtëpi.
Edhe në shtëpi mund të rrish edhe pa brekë... figurativisht apo me plot kuptimin e fjalës.
Besim?!
Kjo fjalë që është aq e fuqishme, edhe e brishtë njëkohsisht.
Sa herë gjithkush nga ne ndihet në kurthin e situatës?
Apo të një, apo më shumë perosni të cilit i besojmë, sikur veten. Edhe ashtu si pa kuptuar e gjejmë veten të trullosur si një pulë pa kokë...
Dhe befas e kap veten duke besuar gjërat e pa besueshme!
Ti nuk je ky/kjo!!!!
Ky realitet nuk është ky!
Kohë që të thithin si një rërë lëvizëse.
Kohë të çmendura brënda dritave xixëllonjëse të ekraneve mediatike, tashmë në dorë.
Ku gazetar, reporter madje edhe lajm mundë të jemi vetë ne!
Fëmijë që përplasin këmbët me të drejtë!
Dhe brezi i tretë gjithnjë me një këshillë të gatshme në brez si një kobure : "Dikur nuk ka qenë kaq e thejshtë",
Se dikur ato kanë vuajtur shumë për një kore buke etj.
Një kore bukë...
Por si i bëhet për qindra mijëra të diplomuar, ku nuk kërkojnë thejshtë një kore buke? Por për diçka më tepër
Mbase të blejnë një shtëpi!?
Ose të krijojnë një botë mbase më të mirë!?
Por se kur dalin nga bangat e shkollës kanë vështirësi për të gjetur një punë, një shtëpi me qera...
Një kore bukë?!
Morali i një brezi kur gjërat ishin ndryshe (nuk flas për Shqipërinë por kudo)
Nuk i hyn në punë askujt aq më pak brezit tim!
Kohë e çmendur!
Gjithsecili prej nesh nuk merr më tepër se dy metër vënd (në këto kohë babzie)
Nga edhe erdhëm si njerëzim...
S'di përse kjo arratisje nëpër xixa kur jo më larg se karantina, na dha një mësim të mirë rreth natyrës ku jetojmë.
Sa pak kohë ju desh natyrës të ripërtërihet?!!
Ashtu sikundër trupi im pas një dehje të mirë...
Ashtu sikundër trupi yt, edhe joti,
Po po! Edhe juaji!
Truri pa tru, gjithnjë bosh do mbetet...
Si një trung i kalbur ku thjeshtë i bën hije tokës...
Kohë idiote!
Last edited by a moderator:
)
