bella
Anëtar i Nderuar
"Shpesh personat zhduken perpara syve tane. Ndonjehere i gjejm, here te tjere nuk mundemi edhe pse i kemi pare gjithe kohen me te njejtet sy qe i pame te zhdukeshin"
Cecilia Ahen
1.Nje plak i vjeter ishte ulur vetem ne nje rrugice te erret. Nuk dinte se cfare rruge te merrte, kishte harruar nga vinte e ku shkonte. I ulur ne toke per te pushuar pak, ngriti koken dhe pa perball tij nje grua plak. Ajo beri nje qeshje gerrvishtese dhe i foli. "Tani deshira jote e trete, cfare mund te jete?!" Deshira e trete? Burri u habit. "Si mund te kete deshire te trete kur nuk kam shprehur nje te pare e nje te dyte?"... "I ke shprehur dy deshira" i tha plaka. "Deshira jote e dyte ishte, te kthehej gjithcka sic ishte para deshires se parë, prandaj nuk kujton asgje ..sepse gjithcka u kthye sic ishte para se te shprehje deshiren". U zgerdhi. "E per kete arsye te mbetet vetem nje deshire e vetme". Burri renkoi, "epo mire nuk u besoj shume ketyre budallalleqeve... Do doja te di kush jam une?"... "Vertet argetuese" tha plaka ndersa zhdukej. "Kjo ishte deshira jote e parë"
2.Te gjitheve u pelqen dita e pare e shkolles, nuk eshte keshtu? Nje vit i ri, nje klase e re, shoke te rinj. Nje dite plot me shpresa te reja. Nje dite e vecante ku trishtimi i realitetit nuk e prish argetimin. Por mua me pelqen shkolla per nje tjeter arsye, e dini? Une kam nje superfuqi, kur shoh personat perceptoj nje lloj auerole qe i rrethon, nje siluete e ngjyrosur ne baze sesa kohë i mbetet personit ne fjale per te jetuar. Pjesa me e madhe e bashkmoshatareve te mi ka nje ngjyre jeshile, qe do te thote se kane akoma shume kohe per te jetuar. Nje porcion i te verdhes me portokalli ka domethenie se personi me kete auerole do vdesi nga nje aksident ose tragjedi tjeter. Por auerolat me te mira jane ato me te Kuqe. Ndonjehere shoh njerez qe jane praktikisht si semafora te kuq ambulant. Personat me kete auerole zakonisht ose vriten ose vrasin veten hahaha eshte kaq argetuese te dish se dhe pak kohe kane nga fundi i tyre. Diten e pare te shkolles arrita me shpejt per te pare auerolat e shokeve te rinj. Djali i pare qe hyri ne klase e kishte te nje ngjyre te kuqe te ndezur hehehe qesha me vete...sa pafat or mik. Por sa me shume persona hynin aq me shume mbetesha i cuditur. Kishin te tere ne auerole te ngjyres me djalin e parë. Pashe nga dritarja...pashe refleksin tim e cila kishte nje ngjyre roze, mbeta kaq i shokuar sa smund te levizja. Me pas hyri profesori dhe mbylli deren e klases me celes. Auerola e tij kishte nje ngjyrë vjellëse jeshile.
3.Ku jam?
Eshte gjithcka e zeze perreth meje. Nuk ka asnje burim drite. E megjithate arrij ta shoh veten. Duket sikur trupi im eshte i vetmi burim drite, ne kete vend te erret. Filloj te eci. Eshte nje dysheme, ose nje tavan poshte kembeve te mia, nuk jam shume i sigurte. E ndjej, ndjej konsistencen e saj. E megjithate nuk nxjerr asnje tingull. Hapat e mi nuk bejne asnje zhurem. Jam, por ne te njejten kohe nuk jam.
Cfare bej ketu?
Vazhdoj te eci. Akoma, akoma dhe akoma. Nuk e di se ku po shkoj. Persa aq sa di mund te jem duke xhiruar ne te njejtin vend, ose po eci drejt infinitit. Koha nuk kalon, duket sikur ka ngecur. Ose mos ndoshta eshte shume e shpejte, dhe une nuk mund ti rri nga mbrapa. Nuk ndjej lodhje. Nuk kam uri, nuk kam etje.
Ndaloj, e mbyll syte. Kuptoj se nuk arrij te ndjej frymarrjen time. Ndoshta jam bere shurdh. Ve dy gishta afer hundes. Por asgje. Nuk po marr fryme. Coj nje dore ne kraheror. Nje goditje, dy goditje, perpiqem ta rianimoj... por zemra eshte ndalur.
Ndalur.
... Kam vdekur?
Sapo ky mendim me kap mendjen, ja ku shfaqen dy porta perpara meje. Jane dy porta absolutisht identike. Te bardha si bora, si qumeshti. Te ftohta si nje kufome. Nuk e di se ku te cojne. Nuk e kam idene. Provoj te hap njeren. Dhe paralizohem. Cfare ka brenda eshte kaq e tmerrshme per tu pershkruar.
Mbyll menjehere porten, i tronditur.
Dridhem, ndersa hap porten e dyte. E marr fryme lirshem. Me ne fund mund te filloj nje jete te re, mund te le pas gjithcka. Me ne fund mund te jem i lire. Kaloj brenda, dhe Satana me pret ne krahet e tij.
“Zgjodhe ferrin.”
Me thote me ze te bindes
“Nuk do isha kthyer kurre mbi Toke.”
Luciferi buzeqesh, dhembet e tij ndriconin midis flakeve. Me merr per dore.
E me hedh ne zjarr.
“Ah, cfare ekstazi e mrekullueshme! Lamtumire trup i vdekshem, lamtumire pergjithmone!Digjem, lekura ime cahet, ndahet nga kockat. Por nuk ndjej dhimbje."
Mbreti me merr perseri per dore. O cka mbeti.
Me nxjerr nga flaket.
“Mjaftueshem?”
Por une e lus te me rihedh ne flake. E lus te me bej te ndjej perseri ate ngrohtesi.
Luciferi inatoset.
Me hedh, nga porta ne te cilen hyra. E kyc ferrin.
Jo, jo! Gjithcka por jo Token!
Mbeshtes veshin ne porten e ferrit. Mbreti me flet. Qesh i argrtuar.
“Mendoje vertet se te vriteshe do te shpetonte nga jeta? Se do te lironte nga pesha e kohes?”
Heshti nje moment. E di qe eshte duke u argetuar.
“Vdekja eshte vetem fillimi.”
Shiko fotografinë 1426952
Nese dini apo keni lexuar histori te tilla ... mund ti shkruani eee
Cecilia Ahen
1.Nje plak i vjeter ishte ulur vetem ne nje rrugice te erret. Nuk dinte se cfare rruge te merrte, kishte harruar nga vinte e ku shkonte. I ulur ne toke per te pushuar pak, ngriti koken dhe pa perball tij nje grua plak. Ajo beri nje qeshje gerrvishtese dhe i foli. "Tani deshira jote e trete, cfare mund te jete?!" Deshira e trete? Burri u habit. "Si mund te kete deshire te trete kur nuk kam shprehur nje te pare e nje te dyte?"... "I ke shprehur dy deshira" i tha plaka. "Deshira jote e dyte ishte, te kthehej gjithcka sic ishte para deshires se parë, prandaj nuk kujton asgje ..sepse gjithcka u kthye sic ishte para se te shprehje deshiren". U zgerdhi. "E per kete arsye te mbetet vetem nje deshire e vetme". Burri renkoi, "epo mire nuk u besoj shume ketyre budallalleqeve... Do doja te di kush jam une?"... "Vertet argetuese" tha plaka ndersa zhdukej. "Kjo ishte deshira jote e parë"
2.Te gjitheve u pelqen dita e pare e shkolles, nuk eshte keshtu? Nje vit i ri, nje klase e re, shoke te rinj. Nje dite plot me shpresa te reja. Nje dite e vecante ku trishtimi i realitetit nuk e prish argetimin. Por mua me pelqen shkolla per nje tjeter arsye, e dini? Une kam nje superfuqi, kur shoh personat perceptoj nje lloj auerole qe i rrethon, nje siluete e ngjyrosur ne baze sesa kohë i mbetet personit ne fjale per te jetuar. Pjesa me e madhe e bashkmoshatareve te mi ka nje ngjyre jeshile, qe do te thote se kane akoma shume kohe per te jetuar. Nje porcion i te verdhes me portokalli ka domethenie se personi me kete auerole do vdesi nga nje aksident ose tragjedi tjeter. Por auerolat me te mira jane ato me te Kuqe. Ndonjehere shoh njerez qe jane praktikisht si semafora te kuq ambulant. Personat me kete auerole zakonisht ose vriten ose vrasin veten hahaha eshte kaq argetuese te dish se dhe pak kohe kane nga fundi i tyre. Diten e pare te shkolles arrita me shpejt per te pare auerolat e shokeve te rinj. Djali i pare qe hyri ne klase e kishte te nje ngjyre te kuqe te ndezur hehehe qesha me vete...sa pafat or mik. Por sa me shume persona hynin aq me shume mbetesha i cuditur. Kishin te tere ne auerole te ngjyres me djalin e parë. Pashe nga dritarja...pashe refleksin tim e cila kishte nje ngjyre roze, mbeta kaq i shokuar sa smund te levizja. Me pas hyri profesori dhe mbylli deren e klases me celes. Auerola e tij kishte nje ngjyrë vjellëse jeshile.
3.Ku jam?
Eshte gjithcka e zeze perreth meje. Nuk ka asnje burim drite. E megjithate arrij ta shoh veten. Duket sikur trupi im eshte i vetmi burim drite, ne kete vend te erret. Filloj te eci. Eshte nje dysheme, ose nje tavan poshte kembeve te mia, nuk jam shume i sigurte. E ndjej, ndjej konsistencen e saj. E megjithate nuk nxjerr asnje tingull. Hapat e mi nuk bejne asnje zhurem. Jam, por ne te njejten kohe nuk jam.
Cfare bej ketu?
Vazhdoj te eci. Akoma, akoma dhe akoma. Nuk e di se ku po shkoj. Persa aq sa di mund te jem duke xhiruar ne te njejtin vend, ose po eci drejt infinitit. Koha nuk kalon, duket sikur ka ngecur. Ose mos ndoshta eshte shume e shpejte, dhe une nuk mund ti rri nga mbrapa. Nuk ndjej lodhje. Nuk kam uri, nuk kam etje.
Ndaloj, e mbyll syte. Kuptoj se nuk arrij te ndjej frymarrjen time. Ndoshta jam bere shurdh. Ve dy gishta afer hundes. Por asgje. Nuk po marr fryme. Coj nje dore ne kraheror. Nje goditje, dy goditje, perpiqem ta rianimoj... por zemra eshte ndalur.
Ndalur.
... Kam vdekur?
Sapo ky mendim me kap mendjen, ja ku shfaqen dy porta perpara meje. Jane dy porta absolutisht identike. Te bardha si bora, si qumeshti. Te ftohta si nje kufome. Nuk e di se ku te cojne. Nuk e kam idene. Provoj te hap njeren. Dhe paralizohem. Cfare ka brenda eshte kaq e tmerrshme per tu pershkruar.
Mbyll menjehere porten, i tronditur.
Dridhem, ndersa hap porten e dyte. E marr fryme lirshem. Me ne fund mund te filloj nje jete te re, mund te le pas gjithcka. Me ne fund mund te jem i lire. Kaloj brenda, dhe Satana me pret ne krahet e tij.
“Zgjodhe ferrin.”
Me thote me ze te bindes
“Nuk do isha kthyer kurre mbi Toke.”
Luciferi buzeqesh, dhembet e tij ndriconin midis flakeve. Me merr per dore.
E me hedh ne zjarr.
“Ah, cfare ekstazi e mrekullueshme! Lamtumire trup i vdekshem, lamtumire pergjithmone!Digjem, lekura ime cahet, ndahet nga kockat. Por nuk ndjej dhimbje."
Mbreti me merr perseri per dore. O cka mbeti.
Me nxjerr nga flaket.
“Mjaftueshem?”
Por une e lus te me rihedh ne flake. E lus te me bej te ndjej perseri ate ngrohtesi.
Luciferi inatoset.
Me hedh, nga porta ne te cilen hyra. E kyc ferrin.
Jo, jo! Gjithcka por jo Token!
Mbeshtes veshin ne porten e ferrit. Mbreti me flet. Qesh i argrtuar.
“Mendoje vertet se te vriteshe do te shpetonte nga jeta? Se do te lironte nga pesha e kohes?”
Heshti nje moment. E di qe eshte duke u argetuar.
“Vdekja eshte vetem fillimi.”
Shiko fotografinë 1426952
Nese dini apo keni lexuar histori te tilla ... mund ti shkruani eee
Redaktimi i fundit: