Pe: Heshtja ... ??!!
HESHTJA QE VRET
Lotët janë djersitja e mendimit.
Mendimet janë gjarpërinj.
I shndërroj në lule.
Lulja bëhet pemë.Pa gjethe.
Rrënjët trashëguan helm.
Rrënjët mbeten gjarpërinj.
I mbjell në një mur të gurtë.
Gurët nuk helmohen nga ato.
Këtë mur e dalloj vetëm unë.
Eshtë muri që ndan vështrimet nga fjalët.
Jashtë këtij muri vështrimet bëhen pulëbardha
që kurrë nuk kthehen më te unë.
Fjalët nuk e kapërcejnë kurrë këtë mur.
Të burgosura.bashkë me rrënjët e helmatisura.
Mund të jetë goja ime ky burg
dhe unë i burgosur në gojën time.
Vështroj pulëbardhat të kapërcejnë pa pengesë murin,
por nuk dëgjoj këngën e tyre.
Dëgjoj vetëm oshëtimën e heshtjes brenda murit.
Oshëtimë që më shurdhon.
Apo mos më shurdhon
largimi i pulëbardhave tej murit?
Aty mbushje, aty zbrazje. Nuk mbushet gjë duke u zbrazur. Kur zemra zbrazë ç’ka në të, sado të mbushet, s’mbush gjë. Shembulli i thesit të grisur. Aq më të gjera vrimat, aq më me rrëmbim bëhet shkapërderdhja. Zemër e grisur; shkapërderdh çka në të, e shpërqendruar. Jo e bindur, jo e qëndrueshme.
Ndalon, pyet, ç’ndodhi, me syrin kur loton, kalon pak kohë, thahet! Kur falesh, ndalesh, e të ikë mendja, atje-këtu diçka të shtyn e të pengon, e të mundon; trullosesh, nevrikosesh, por më shpesh ulesh, sikur vajton me zemër të plogështuar; gjendje kome. ا’ke, çdo herë kur thirresh me fjalë të bukura, e me këshilla të dobishme, e ndonjëherë me qortim, përgjigjesh, të lëvizin ndjenjat, të zgjohet zemra, ndihesh më i gjallë, të loton syri. E, ç’ke, kur pritet fryti, futesh në kujtime, diçka të heshttë!
Jo, loti kur thahet! Kur zemra zbrazet. Kur bindja lëkundet. Kur shpresa dobësohet. Po, sepse zemra prehet, kur qetësohet, nuk lëkundet, kur me besim mbushet, e kur diçka bën të zbrazë diçka, po qe e mirë, e ruan, po qe e keqe, e gjuan.
Hidhërimi, shprehje e pakënaqësisë. Kur duart lidhen. E gjuha nuk zgjidhë. Fjala e drejtë, fryt i të menduarit të ndërgjegjshëm. Por, kur fjala e drejtë nuk nxit veçse zhurmë, bërtitmë, nuk është fjalë që nxit vepër, por vajtim e ngushëllim. Po, të bërtitet, të bëhet zhurmë, të lëkunden shpirtrat e drejtë, por kur pena e gjuha thjesht mbettë ngjyrë e zë, shndërrohet në heshtje që vret.
Humbet forca e të menduarit të thukët, kur mendjen e pushton llahtaria e padrejtësive. Syri mjegullohet nga loti kur çnjerëzish sheh, e nga rënkimet e zemrës së pafajshme, veshi trumbetohet. Jo më, edhe trupi nuk është më shtatdrejtë, kërruset i paaftë të lëvizë, gishtërinjtë bëhen grusht, por fund kanë shtrirjen.