D.
.
Dashuria është një ndjenjë veçanërisht intriguese për ne njerëzit. Është një koktej shpërthyes i të qeshurit, të qarit, dëshirës, ankthit dhe kënaqësisë, një ndjenjë e hutuar që përjeton dikush ndaj një personi dhe jo një tjetri.
A është një konstrukt shoqëror, një instinkt natyror për ruajtjen e specieve, apo thjesht diçka tjetër, diçka që lidhet me atë që ne mbartim në vete më njerëzore?
Pyetje e mirë. Në çdo rast, ajo që është e sigurt është se fluturat në stomak nuk shfaqen rastësisht. Përkundrazi, është një shtjellim mendor, i cili përfshin kryesisht pavetëdijen dhe nënvetëdijen tonë. Sigurisht, ne nuk dashurohemi në mënyrë të pashmangshme tre herë me tre njerëz të ndryshëm gjatë jetës sonë: secila qenie njerëzore është unike, disa do të duhet të jetojnë një mori historish përpara se të gjejnë lumturinë e tyre, të tjerët do t’i gjejnë këpucët e tyre shumë shpejt.
Nga ana tjetër, ne dashurohemi në tre mënyra të ndryshme
Ne mund të jetojmë të tre fazat e përshkruara më poshtë me të njëjtin person, ose të jetojmë disa herë të njëjtën lloj marrëdhënie me disa njerëz të ndryshëm… Secili person ka një përvojë unike, e cila është e veta. Ne të gjithë piqemi përmes përvojave dhe e ndërtojmë veten në këtë mënyrë. Sipas psikologjisë, ekzistojnë tre faza kryesore në evolucionin e marrëdhënieve tona romantike dhe perceptimin e të dashurit. Fuqia e këtyre llojeve të ndryshme tërheqëse varet nga idealizmi, narcizmi dhe sinqeriteti i secilit.
Hapi i parë: dashuria idealiste
Dashuria idealiste, ose marrëdhëniet e idealizuara të dashurisë, është dashuria e të rinjve, ajo që ne zakonisht jetojmë në shkollën e mesme. Për shumë njerëz, kjo është dashuria jonë e parë dhe ne jemi plot ëndrra, pafajësi dhe… naivitet. Idealizmi romantik na vjen nga një keqkuptim i realiteteve të botës dhe nga një konstrukt shoqëror i fituar nga fëmijëria që na bën të ëndërrojmë për një dashuri përrallore. Ne në mënyrë të pavetëdijshme duam që të gjitha marrëdhëniet, miqësore ose romantike, të jenë perfekte, të pastra, të përjetshme.
Ky ideal për të cilin priremi mund të na bëjë të jetojmë histori të bukura, me gjithë sinqeritetin e rinisë sonë… por në fund të fundit ne përballemi me zhgënjimin dhe vuajtjet. Sigurisht që nuk është humbje kohe, përkundrazi, është edhe e nevojshme: kjo është ajo që na bën të rritemi, ne e kuptojmë se ndonjëherë, edhe nëse është më pak “perfekt”, realiteti nuk është më pak i bukur, madje edhe në “papërsosmëritë” e tij.
Hapi i dytë: dashuria nga nevoja
Kur idealizmi prishet pas përballjes së dhimbshme me realitetin, fillon një etapë e re, e karakterizuar nga dyshimi, vuajtja dhe vetmia, ndjenja e braktisjes. Pas zhgënjimit, ne e gjejmë veten të pambrojtur dhe dashuria përfundon duke u bërë një domosdoshmëri, ajo kthehet në një nevojë jetike për shpirtin tonë. Por edhe këtu gabojmë dhe mëkatojmë nga një tepricë e individualizmit.
Dashuria nuk mund të jetë egoiste, edhe nëse është për të mbrojtur veten, sepse kjo lloj marrëdhënie gjithashtu përfundon duke na bërë të palumtur në fund. Duke dashur të shërojmë plagën e vjetër (me ose pa vetëdije), ne po fillojmë një rrugë ku duam më shumë për veten sesa për tjetrin. Është një dashuri e fortë, e pasionuar, e cila në fund të fundit është shkatërruese dhe mund të bjerë shpejt në të gjitha llojet e abuzimit, sepse ne jemi shumë të varur nga njëri-tjetri.
Hapi i tretë: dashuria e papritur
Pasi iu përkushtuam shumë tjetrit, pastaj u përqendruam shumë tek vetja, pasi mëkatuam nga të dy teprimet dhe pasi kuptuam që të dy mënyrat nuk funksionuan, ne vendosëm ujë në verën tonë. Ne e kuptuam se ekzistonte një pikë ekuilibri midis dhënies së gjithçkaje për një dhe mbajtjes së gjithçkaje për vete.
Ne jemi rritur, pjekur, me pak fjalë: ne jemi gati të duam vërtet. Ne kemi fituar pavarësinë: dashuria nuk është më një nevojë jetike, ne e dimë se nuk duhet të jetojmë në çifte për të qenë të lumtur… dhe është pikërisht në këtë pikë të jetës sonë që ne të jemi në gjendje biem me të vërtetë thellësisht në dashuri
Kompleksiteti, mirëkuptimi i ndërsjellë dhe sinqeriteti janë çelësat e kësaj dashurie, e cila është ndoshta gjëja më e afërt me këtë nocion të fantazuar të “dashurisë së vërtetë”. Ju jeni në një marrëdhënie, por jo vetëm: shpirti juaj binjak është gjithashtu shoku juaj më i mirë. Dhe kjo është ajo që ju bën të lumtur çdo ditë.
Burimi / etlovebelouder.com
A është një konstrukt shoqëror, një instinkt natyror për ruajtjen e specieve, apo thjesht diçka tjetër, diçka që lidhet me atë që ne mbartim në vete më njerëzore?
Pyetje e mirë. Në çdo rast, ajo që është e sigurt është se fluturat në stomak nuk shfaqen rastësisht. Përkundrazi, është një shtjellim mendor, i cili përfshin kryesisht pavetëdijen dhe nënvetëdijen tonë. Sigurisht, ne nuk dashurohemi në mënyrë të pashmangshme tre herë me tre njerëz të ndryshëm gjatë jetës sonë: secila qenie njerëzore është unike, disa do të duhet të jetojnë një mori historish përpara se të gjejnë lumturinë e tyre, të tjerët do t’i gjejnë këpucët e tyre shumë shpejt.
Nga ana tjetër, ne dashurohemi në tre mënyra të ndryshme
Ne mund të jetojmë të tre fazat e përshkruara më poshtë me të njëjtin person, ose të jetojmë disa herë të njëjtën lloj marrëdhënie me disa njerëz të ndryshëm… Secili person ka një përvojë unike, e cila është e veta. Ne të gjithë piqemi përmes përvojave dhe e ndërtojmë veten në këtë mënyrë. Sipas psikologjisë, ekzistojnë tre faza kryesore në evolucionin e marrëdhënieve tona romantike dhe perceptimin e të dashurit. Fuqia e këtyre llojeve të ndryshme tërheqëse varet nga idealizmi, narcizmi dhe sinqeriteti i secilit.
Hapi i parë: dashuria idealiste
Dashuria idealiste, ose marrëdhëniet e idealizuara të dashurisë, është dashuria e të rinjve, ajo që ne zakonisht jetojmë në shkollën e mesme. Për shumë njerëz, kjo është dashuria jonë e parë dhe ne jemi plot ëndrra, pafajësi dhe… naivitet. Idealizmi romantik na vjen nga një keqkuptim i realiteteve të botës dhe nga një konstrukt shoqëror i fituar nga fëmijëria që na bën të ëndërrojmë për një dashuri përrallore. Ne në mënyrë të pavetëdijshme duam që të gjitha marrëdhëniet, miqësore ose romantike, të jenë perfekte, të pastra, të përjetshme.
Ky ideal për të cilin priremi mund të na bëjë të jetojmë histori të bukura, me gjithë sinqeritetin e rinisë sonë… por në fund të fundit ne përballemi me zhgënjimin dhe vuajtjet. Sigurisht që nuk është humbje kohe, përkundrazi, është edhe e nevojshme: kjo është ajo që na bën të rritemi, ne e kuptojmë se ndonjëherë, edhe nëse është më pak “perfekt”, realiteti nuk është më pak i bukur, madje edhe në “papërsosmëritë” e tij.
Hapi i dytë: dashuria nga nevoja
Kur idealizmi prishet pas përballjes së dhimbshme me realitetin, fillon një etapë e re, e karakterizuar nga dyshimi, vuajtja dhe vetmia, ndjenja e braktisjes. Pas zhgënjimit, ne e gjejmë veten të pambrojtur dhe dashuria përfundon duke u bërë një domosdoshmëri, ajo kthehet në një nevojë jetike për shpirtin tonë. Por edhe këtu gabojmë dhe mëkatojmë nga një tepricë e individualizmit.
Dashuria nuk mund të jetë egoiste, edhe nëse është për të mbrojtur veten, sepse kjo lloj marrëdhënie gjithashtu përfundon duke na bërë të palumtur në fund. Duke dashur të shërojmë plagën e vjetër (me ose pa vetëdije), ne po fillojmë një rrugë ku duam më shumë për veten sesa për tjetrin. Është një dashuri e fortë, e pasionuar, e cila në fund të fundit është shkatërruese dhe mund të bjerë shpejt në të gjitha llojet e abuzimit, sepse ne jemi shumë të varur nga njëri-tjetri.
Hapi i tretë: dashuria e papritur
Pasi iu përkushtuam shumë tjetrit, pastaj u përqendruam shumë tek vetja, pasi mëkatuam nga të dy teprimet dhe pasi kuptuam që të dy mënyrat nuk funksionuan, ne vendosëm ujë në verën tonë. Ne e kuptuam se ekzistonte një pikë ekuilibri midis dhënies së gjithçkaje për një dhe mbajtjes së gjithçkaje për vete.
Ne jemi rritur, pjekur, me pak fjalë: ne jemi gati të duam vërtet. Ne kemi fituar pavarësinë: dashuria nuk është më një nevojë jetike, ne e dimë se nuk duhet të jetojmë në çifte për të qenë të lumtur… dhe është pikërisht në këtë pikë të jetës sonë që ne të jemi në gjendje biem me të vërtetë thellësisht në dashuri
Kompleksiteti, mirëkuptimi i ndërsjellë dhe sinqeriteti janë çelësat e kësaj dashurie, e cila është ndoshta gjëja më e afërt me këtë nocion të fantazuar të “dashurisë së vërtetë”. Ju jeni në një marrëdhënie, por jo vetëm: shpirti juaj binjak është gjithashtu shoku juaj më i mirë. Dhe kjo është ajo që ju bën të lumtur çdo ditë.
Burimi / etlovebelouder.com
