Shfletimi si vizitorë është i kufizuar
- Ju do të keni një numër të limituar për të shfletuar në FV.AL
- 1 Shfletime si vizitor të mbetura
- Regjistrohu tani për të hequr këtë kufizim
Fragmente te perzgjedhura
- Hapësi i temës Sirius.
- Start date
KUJDES ME FJALËN
Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi.
Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç’është e di…
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Inspirimi im
Dritëro Agolli
Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi.
Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç’është e di…
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Inspirimi im
Dritëro Agolli
E**A**
Antarë i Respektuar
Në vendin tim e në vendin tënd
E shpojnë lakrën, i hedhin mënd.
Në vendin tim e në vendin tënd
Ty te kruhet, tjetrit i dhëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Hënën si petull e pjekin në shkëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Një i çmendur, një vend e çmend.
/ Dritëro Agolli
E shpojnë lakrën, i hedhin mënd.
Në vendin tim e në vendin tënd
Ty te kruhet, tjetrit i dhëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Hënën si petull e pjekin në shkëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Një i çmendur, një vend e çmend.
/ Dritëro Agolli
"Thonë se bukuria vjen nga një
shpirt që ka munduar shumë
vështirësitë në jetë dhe disi
vazhdon me qëndrueshmëri.
Hiri gjendet në një shpirt
që plaket butë, madje edhe mes
tundimi.
Unë mendoj se më e dashura deri tani është ajo
zemra e butë e të cilit mban njëqind plagë
nga shkujdesja, por ende gjen një mënyrë për të marrë
llambën, edhe një herë, të ndriçojë rrugën
për dashuri. "
shpirt që ka munduar shumë
vështirësitë në jetë dhe disi
vazhdon me qëndrueshmëri.
Hiri gjendet në një shpirt
që plaket butë, madje edhe mes
tundimi.
Unë mendoj se më e dashura deri tani është ajo
zemra e butë e të cilit mban njëqind plagë
nga shkujdesja, por ende gjen një mënyrë për të marrë
llambën, edhe një herë, të ndriçojë rrugën
për dashuri. "
Kahlil Gibran on Children
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite,
and He bends you with His might
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies,
so He loves also the bow that is stable
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite,
and He bends you with His might
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies,
so He loves also the bow that is stable
Tartarian
Ndryshe!
Mjerë ai komb që populli i tij është dele,
dhe barinjtë e të cilëve i çorientojnë ata.
Mjerë ai popull udhëheqësit e të cilit janë gënjeshtarë, të cilit i heshtin urtësitë,
dhe fanatikët e të cilëve përhumbin valët e ajrit.
Mjerë kombi që nuk ngre zërin,
përveçse për të lavdëruar pushtuesit dhe për të vlerësuar bullistin si hero
dhe synon të sundojë botën me forcë dhe me tortura.
Mjerë ai komb që nuk njeh gjuhë tjetër veçse të vetën
dhe asnjë kulturë tjetër përveç vetes së saj.
Mjerë ai milet që frymën e ka paraja
dhe fle gjumin e të ushqyerit tepër mirë.
Mjerë kombi — oh, mjerë njerëzit që lejojnë të drejtat e tyre të shfarosin
dhe liritë e tyre të lahen.
Vendi im, lotët e tu, tokë e ëmbël e lirisë.
Lawrence Ferlinghetti
dhe barinjtë e të cilëve i çorientojnë ata.
Mjerë ai popull udhëheqësit e të cilit janë gënjeshtarë, të cilit i heshtin urtësitë,
dhe fanatikët e të cilëve përhumbin valët e ajrit.
Mjerë kombi që nuk ngre zërin,
përveçse për të lavdëruar pushtuesit dhe për të vlerësuar bullistin si hero
dhe synon të sundojë botën me forcë dhe me tortura.
Mjerë ai komb që nuk njeh gjuhë tjetër veçse të vetën
dhe asnjë kulturë tjetër përveç vetes së saj.
Mjerë ai milet që frymën e ka paraja
dhe fle gjumin e të ushqyerit tepër mirë.
Mjerë kombi — oh, mjerë njerëzit që lejojnë të drejtat e tyre të shfarosin
dhe liritë e tyre të lahen.
Vendi im, lotët e tu, tokë e ëmbël e lirisë.
Lawrence Ferlinghetti
Ivy
Antarë i Respektuar
Balzak: "Vetëfajësimi apo fajësimi i dikujt është një arratisje e lehtë, por kurrë nuk të çon në liri. Procesi i vetëfajësimit më shumë të fut në një burg të perceptimit të rremë. Është po kaq joshëse, gjithashtu, të besosh se vuajtja shkaktohet nga dikush tjetër - se fjalët e tyre, veprimet e tyre ose zgjedhjet e tyre janë arsyeja e dhimbjes tënde.
Gjithçka nis kur zgjidhim një pyetje me veten: Burimi i vërtetë i vuajtjes është ajo që na bënë të tjerët, apo mënyra se si perceptohet nga ne?
Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet.
Por çfarë ndodh nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre që mendojmë se na kanë bërë të ndjehemi keq? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme e jona?
Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit mund të gabojnë, të jenë të padrejtë dhe mund të na zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit tonë personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me besimin se gjithçka mund të ndryshohet
Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit shpirtëror. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktimë apo vetëviktimë në njeri në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.
Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh ty, por diçka e formësuar nga ty.
Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë.
Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë" (Shkëputur nga "Vuajtjet e artistit")
Gjithçka nis kur zgjidhim një pyetje me veten: Burimi i vërtetë i vuajtjes është ajo që na bënë të tjerët, apo mënyra se si perceptohet nga ne?
Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet.
Por çfarë ndodh nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre që mendojmë se na kanë bërë të ndjehemi keq? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme e jona?
Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit mund të gabojnë, të jenë të padrejtë dhe mund të na zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit tonë personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me besimin se gjithçka mund të ndryshohet
Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit shpirtëror. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktimë apo vetëviktimë në njeri në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.
Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh ty, por diçka e formësuar nga ty.
Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë.
Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë" (Shkëputur nga "Vuajtjet e artistit")
“Kam mësuar, tha Princi i Vogël, se bota është pasqyra e shpirtit tim. Kur ajo është e gëzuar, bota i duket e gëzuar. Kur ai është poshtë, bota duket e trishtuar. Por bota nuk është as e trishtuar, as e lumtur. Ai është vetëm atje. Nuk më shqetësonte bota, por ideja që kisha për të... Kam mësuar ta pranoj pa e gjykuar, totalisht, pa kushte”.
Doja të qaja me të madhe, por nuk munda. Nuk isha më aq i rritur sa për të derdhur lot, kisha pasur shumë përvoja. Kjo ekziston edhe në botë, trishtimi që nuk mund të qash me lot të ngrohtë. Është një nga ato gjëra që nuk mund t'ia shpjegosh askujt dhe edhe nëse mundesh, askush nuk do ta kuptonte. Një herë, u përpoqa ta shprehja me fjalë. Por nuk kisha gjetur një që mund t'i shpreh ndjenjat e mia ndaj të tjerëve, ose më mirë edhe vetes, ndaj kisha hequr dorë. Dhe i kisha mbyllur edhe fjalët edhe zemrën. Trishtimi shumë i thellë nuk mund të marrë formën e lotëve.
Haruki Murakami
Haruki Murakami
Duhet të tradhëtosh.
Për të arritur tek vetja, duhet të tradhtoni shumë herë dhe shumë njerëz.
Së pari, duhet të tradhtoni paktin familjar, i cili ju vesh me rroba që nuk janë tuajat, që ju jep një fytyrë që nuk e njihni dhe një drejtim që nuk ju përket.
Më pas duhet të tradhtosh shkollën, e cila të mëson vetëm vlerën e bindjes dhe kurrë atë të të qenit i sikletshëm, origjinal, të ngjyrosur jashtë linjave.
Ju duhet të tradhtoni shoqërinë dhe idetë e saj për të drejtën, të gabuarën, të bukurën, të mirën dhe të shëndetshme.
Duhet të tradhtosh, pra të thyesh paktet e brendshme që ke bërë me gjithçka që të ka bërë të tradhtosh veten sepse nuk mund ta tradhtosh veten. Sepse kushdo që tradhton veten, në fund të fundit do t'i tradhtojë të gjithë, jo duke thyer marrëveshjet, por duke e bërë veten të pabesueshëm, E cila është e ndryshme.
Tradhtoni me vetëdije që të mos e braktisni veten, që të mos tradhtoni më.
Claudia Crispolti
Për të arritur tek vetja, duhet të tradhtoni shumë herë dhe shumë njerëz.
Së pari, duhet të tradhtoni paktin familjar, i cili ju vesh me rroba që nuk janë tuajat, që ju jep një fytyrë që nuk e njihni dhe një drejtim që nuk ju përket.
Më pas duhet të tradhtosh shkollën, e cila të mëson vetëm vlerën e bindjes dhe kurrë atë të të qenit i sikletshëm, origjinal, të ngjyrosur jashtë linjave.
Ju duhet të tradhtoni shoqërinë dhe idetë e saj për të drejtën, të gabuarën, të bukurën, të mirën dhe të shëndetshme.
Duhet të tradhtosh, pra të thyesh paktet e brendshme që ke bërë me gjithçka që të ka bërë të tradhtosh veten sepse nuk mund ta tradhtosh veten. Sepse kushdo që tradhton veten, në fund të fundit do t'i tradhtojë të gjithë, jo duke thyer marrëveshjet, por duke e bërë veten të pabesueshëm, E cila është e ndryshme.
Tradhtoni me vetëdije që të mos e braktisni veten, që të mos tradhtoni më.
Claudia Crispolti
Fjalët jetojnë, hyjnë në trup, shpojnë barkun; fjalët mund të jenë gurë ose flluska sapuni, gjethe të mrekullueshme.
Me fjalët mund të dashurohesh ose të lëndohesh.
Fjalët nuk janë veçse mjet komunikimi, por janë trup, mish, jetë, dëshirë. Ne përbëhemi prej fjalëve, jetojmë dhe marrim frymë brenda fjalëve…
Me fjalët mund të dashurohesh ose të lëndohesh.
Fjalët nuk janë veçse mjet komunikimi, por janë trup, mish, jetë, dëshirë. Ne përbëhemi prej fjalëve, jetojmë dhe marrim frymë brenda fjalëve…
Kur një dyzinë personash mbyllen në një hapësirë të ngushtë, apo syrgjynosen në një ishull të largët, pa libra dhe pa gazeta, pa gjë për të bërë gjithë ditën e ditës, ajo çfarë do të shpalosin nuk do të jetë absolutisht normaliteti i tyre, por patologjia e tyre. Do të derdhin gjithçka më të shtrembëruar që kanë në shpirtin e tyre, pa mundësinë për ta përmbajtur me përgjegjësitë dhe punë, siç bëjmë në jetën reale. Spektakle të çmendurisë pra, e jo të normalitetit.
Këto emisione, duhet t'i konsiderojmë më pornografike nga ajo që quajmë pornografi, sepse të lakuriqësosh shpirtin tënd është më keq se të lakuriqësosh trupin tënd. Faktikisht, mund të jesh lakuriq dhe të mos japësh asgjë; mund të mos i japësh tjetrit as dhe një plasaritje të shpirtit tënd. Lakuriqësia e trupit tonë nuk thotë ende asgjë për gatishmërinë tonë karshi tjetrit.
Ndjenja e turpërimit konsiston në një rikthim të individit tek vetvetja, me qëllim që të mbrojë ndërgjegjen e vet të thellë nga sfera publike. Turpërimi në fakt nuk është punë fustanesh, këmishash apo të linjtash, por është një lloj vigjilence që vendos gradën e hapjes dhe të mbylljes ndaj tjetrit.
Turpërimi është çështje shpirti dhe ky, me t'u sh’psikologjikuar, sepse rrëzohen muret që e mbronin të brendshmen nga e jashtmja, brendësinë nga e dukja, thjesht nuk ekziston më.
Këto emisione, duhet t'i konsiderojmë më pornografike nga ajo që quajmë pornografi, sepse të lakuriqësosh shpirtin tënd është më keq se të lakuriqësosh trupin tënd. Faktikisht, mund të jesh lakuriq dhe të mos japësh asgjë; mund të mos i japësh tjetrit as dhe një plasaritje të shpirtit tënd. Lakuriqësia e trupit tonë nuk thotë ende asgjë për gatishmërinë tonë karshi tjetrit.
Ndjenja e turpërimit konsiston në një rikthim të individit tek vetvetja, me qëllim që të mbrojë ndërgjegjen e vet të thellë nga sfera publike. Turpërimi në fakt nuk është punë fustanesh, këmishash apo të linjtash, por është një lloj vigjilence që vendos gradën e hapjes dhe të mbylljes ndaj tjetrit.
Turpërimi është çështje shpirti dhe ky, me t'u sh’psikologjikuar, sepse rrëzohen muret që e mbronin të brendshmen nga e jashtmja, brendësinë nga e dukja, thjesht nuk ekziston më.
Ivy
Antarë i Respektuar
Poezi nga: Dritëro Agolli
Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi.
Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç’është e di…
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Ivy
Antarë i Respektuar
Herman Hesse- "PËR DASHURINË"
Mësova se të të duan nuk është asgjë, ndërsa të duash është gjithçka. Ajo që i jep vlerë qenësisë sonë nuk është gjë tjetër veç aftësia jonë për të ndjerë. Paraja nuk është asgjë, pushteti nuk është asgjë. Kemi parë plot njerëz që kishin edhe njërën edhe tjetrën, por ishin të pakënaqur. Bukuria nuk është asgjë: pamë burra të pashëm dhe gra të bukura që ishin të palumtur, pavarësisht bukurisë së tyre. Shëndeti gjithashtu nuk ka shumë rëndësi; të gjithë kanë shëndetin që ndiejnë, ka njerëz të sëmurë plot vullnet për të jetuar, që lulëzojnë deri pak para fundit dhe po ashtu të shëndetshëm, që vyshken në ankth nga frika e vuajtjeve.
Lumturia është kudo ku një njëri ka ndjenja të forta dhe jeton për to, nuk i largon, nuk i dhunon, por i kultivon dhe i shijon ato. Bukuria nuk kënaq ata që e zotërojnë, por ata që dinë
ta duan dhe adhurojnë.
(...) Lumturia është dashuri, asgjë tjetër. I lumtur është ai që di të dojë.
(Huazuar nga: Rielna Paja)
Mësova se të të duan nuk është asgjë, ndërsa të duash është gjithçka. Ajo që i jep vlerë qenësisë sonë nuk është gjë tjetër veç aftësia jonë për të ndjerë. Paraja nuk është asgjë, pushteti nuk është asgjë. Kemi parë plot njerëz që kishin edhe njërën edhe tjetrën, por ishin të pakënaqur. Bukuria nuk është asgjë: pamë burra të pashëm dhe gra të bukura që ishin të palumtur, pavarësisht bukurisë së tyre. Shëndeti gjithashtu nuk ka shumë rëndësi; të gjithë kanë shëndetin që ndiejnë, ka njerëz të sëmurë plot vullnet për të jetuar, që lulëzojnë deri pak para fundit dhe po ashtu të shëndetshëm, që vyshken në ankth nga frika e vuajtjeve.
Lumturia është kudo ku një njëri ka ndjenja të forta dhe jeton për to, nuk i largon, nuk i dhunon, por i kultivon dhe i shijon ato. Bukuria nuk kënaq ata që e zotërojnë, por ata që dinë
ta duan dhe adhurojnë.
(...) Lumturia është dashuri, asgjë tjetër. I lumtur është ai që di të dojë.
(Huazuar nga: Rielna Paja)
Balzak:
Vetëfajësimi apo fajësimi i dikujt është një arratisje e lehtë, por kurrë nuk të çon në liri. Procesi i vetëfajësimit më shumë të fut në një burg të perceptimit të rremë. Është po kaq joshëse, gjithashtu, të besosh se vuajtja shkaktohet nga dikush tjetër - se fjalët e tyre, veprimet e tyre ose zgjedhjet e tyre janë arsyeja e dhimbjes tënde.
Gjithçka nis kur zgjidhim një pyetje me veten: Burimi i vërtetë i vuajtjes është ajo që na bënë të tjerët, apo mënyra se si perceptohet nga ne?
Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet.
Por çfarë ndodh nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre që mendojmë se na kanë bërë të ndjehemi keq? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme e jona?
Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit mund të gabojnë, të jenë të padrejtë dhe mund të na zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit tonë personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me besimin se gjithçka mund të ndryshohet
Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit shpirtëror. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktimë apo vetëviktimë në njeri në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.
Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh ty, por diçka e formësuar nga ty.
Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë.
Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë"
(Shkëputur nga "Vuajtjet e artistit")
Vetëfajësimi apo fajësimi i dikujt është një arratisje e lehtë, por kurrë nuk të çon në liri. Procesi i vetëfajësimit më shumë të fut në një burg të perceptimit të rremë. Është po kaq joshëse, gjithashtu, të besosh se vuajtja shkaktohet nga dikush tjetër - se fjalët e tyre, veprimet e tyre ose zgjedhjet e tyre janë arsyeja e dhimbjes tënde.
Gjithçka nis kur zgjidhim një pyetje me veten: Burimi i vërtetë i vuajtjes është ajo që na bënë të tjerët, apo mënyra se si perceptohet nga ne?
Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet.
Por çfarë ndodh nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre që mendojmë se na kanë bërë të ndjehemi keq? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme e jona?
Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit mund të gabojnë, të jenë të padrejtë dhe mund të na zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit tonë personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me besimin se gjithçka mund të ndryshohet
Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit shpirtëror. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktimë apo vetëviktimë në njeri në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.
Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh ty, por diçka e formësuar nga ty.
Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë.
Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë"
(Shkëputur nga "Vuajtjet e artistit")
"Në momentet e vështirësisë, ne shpesh nuk kërkojmë zgjidhje të menjëhershme apo fjalë ngushëllimi. Ajo që na duhet vërtet është siguria për të mos qenë vetëm, prania e matur e dikujt që di të dëgjojë pa gjykuar. Janë gjestet e vogla të afërsisë që na ofrojnë një pikë mbështetjeje kur jeta duket se na pushton."
Sidoqoftë, mbështetja nuk duhet të bëhet një paterica për t'u mbajtur nga frika se mos përballeni me udhëtimin tuaj. Të jesh i shoqëruar nuk do të thotë t'ua delegosh detyrën për të na shpëtuar të tjerëve, as të presësh që dikush të marrë përsipër dhimbjen tonë.
Forca e vërtetë vjen nga njohja se, edhe me dorën e shtrirë drejt nesh, rruga mbetet e jona.
Prania e atyre që na mbështesin është e çmuar, por nuk mund të zëvendësojë angazhimin tonë për të kapërcyer vështirësitë. Mirëpritja e ndihmës pa u varur nga ajo është çelësi për të gjetur ekuilibrin: sepse mbështetja e vërtetë nuk frenon, por shoqëron.
Maria Rayka
Sidoqoftë, mbështetja nuk duhet të bëhet një paterica për t'u mbajtur nga frika se mos përballeni me udhëtimin tuaj. Të jesh i shoqëruar nuk do të thotë t'ua delegosh detyrën për të na shpëtuar të tjerëve, as të presësh që dikush të marrë përsipër dhimbjen tonë.
Forca e vërtetë vjen nga njohja se, edhe me dorën e shtrirë drejt nesh, rruga mbetet e jona.
Prania e atyre që na mbështesin është e çmuar, por nuk mund të zëvendësojë angazhimin tonë për të kapërcyer vështirësitë. Mirëpritja e ndihmës pa u varur nga ajo është çelësi për të gjetur ekuilibrin: sepse mbështetja e vërtetë nuk frenon, por shoqëron.
Maria Rayka
Kam falur gabime gati të pafalshme, kam provuar të zevendësoj persona të pazëvendësueshëm dhe kam harruar persona të paharrueshëm. Kam vepruar sipas momentit dhe jam zhgënjyer nga persona që nuk e mendoja kurrë se mund të zhgënjehesha, por edhe une kam zhgënjyer.
Kam mbajtur dikë mes krahëve të mi për ta mbrojtur, jam berë mik përpjetë. Kam qeshur kur nuk ka qenë e nevojshme, kam dashuruar, më kanë dashuruar, por edhe më kanë refuzuar. Më kanë dashuruar dhe nuk kam ditur si t’jua kthej dashurinë.
Kam bertitur dhe jam hedhur përpjetë nga gëzimi. Kam përjetuar dashurinë e kam bërë premtime të perjetshme, por më është thyer zemra kaq e kaq herë!
Kam qarë duke dëgjuar muzikë e duke parë disa fotografi të mbushura me kujtime. Kam telefonuar thjesht për të dëgjuar një zë. Jam dashuruar përsëri me një buzëqeshje. Kam besuar përsëri me nostalgji dhe kam patur frikë të humbas një person shumë të veçantë, të cilin kam përfunduar duke e humbur… por kam mbijetuar!
Dhe jetoj akoma! Dhe jeta nuk më lodh! Dhe ti nuk duhet të lodhesh nga jeta. JETO!
Është mrekulli të perpiqesh me bindje, të përqafosh jetën dhe ta jetosh me pasion. Të humbësh me klas dhe të fitosh me guxim. Sepse bota i perket atij që guxon…
Charlie Chaplin
Kam mbajtur dikë mes krahëve të mi për ta mbrojtur, jam berë mik përpjetë. Kam qeshur kur nuk ka qenë e nevojshme, kam dashuruar, më kanë dashuruar, por edhe më kanë refuzuar. Më kanë dashuruar dhe nuk kam ditur si t’jua kthej dashurinë.
Kam bertitur dhe jam hedhur përpjetë nga gëzimi. Kam përjetuar dashurinë e kam bërë premtime të perjetshme, por më është thyer zemra kaq e kaq herë!
Kam qarë duke dëgjuar muzikë e duke parë disa fotografi të mbushura me kujtime. Kam telefonuar thjesht për të dëgjuar një zë. Jam dashuruar përsëri me një buzëqeshje. Kam besuar përsëri me nostalgji dhe kam patur frikë të humbas një person shumë të veçantë, të cilin kam përfunduar duke e humbur… por kam mbijetuar!
Dhe jetoj akoma! Dhe jeta nuk më lodh! Dhe ti nuk duhet të lodhesh nga jeta. JETO!
Është mrekulli të perpiqesh me bindje, të përqafosh jetën dhe ta jetosh me pasion. Të humbësh me klas dhe të fitosh me guxim. Sepse bota i perket atij që guxon…
Charlie Chaplin
Punk1
Antarë i Respektuar
Amin Shen Freya ! Do lutemi ne emrin tend
Kështu foli Zarathustra
A e di, o vëlla, se çfarë është pika më e madhe e fitores në jetë? Është të krijosh vetveten. Mos prit të të japë dikush një qëllim, mos shko pas atyre që ecin nëpër rrugë të ndërtuara nga të tjerët. Ngrihu mbi frikën, mbi turmat, mbi moralin që të është mësuar. Dhe kur të qëndrosh përballë botës, thuaj: ‘Unë jam krijues i fatit tim. Unë jam përgjegjës për jetën time.’ Kjo është madhështia e njeriut.
Friedrich Nietzsche
A e di, o vëlla, se çfarë është pika më e madhe e fitores në jetë? Është të krijosh vetveten. Mos prit të të japë dikush një qëllim, mos shko pas atyre që ecin nëpër rrugë të ndërtuara nga të tjerët. Ngrihu mbi frikën, mbi turmat, mbi moralin që të është mësuar. Dhe kur të qëndrosh përballë botës, thuaj: ‘Unë jam krijues i fatit tim. Unë jam përgjegjës për jetën time.’ Kjo është madhështia e njeriut.
Friedrich Nietzsche
Ivy
Antarë i Respektuar
BABAIT...
Lermë të bëhem sërish i vogli yt.
Vetëm një herë.
Një herë të vetme.
Mandej do të lë të shkosh.
Por edhe një herë, ende,
lermë të ndihem i sigurt.
Mbromë prej botës.
Lermë të fle në ndenjësen pas sates.
Vozit ti se unë jam i trishtë dhe i lodhur.
Kam dëshirë të fortë të jesh ti ai që më prin, baba.
Zgjidh muzikën që pëlqen.
Ajo do të jetë muzika që do më kënaqë kur të rritem.
Lermë të bëhem vocërrak.
Mendo ti për mua.
Vendos ti për mua.
Vishmë xhaketën tënde,
që më rri e madhe se mardha.
Merrmë ndër krahë dhe shpjermë në shtroje se më zuri gjumi në divan.
Tregomë rrëfenja.
Nëse je i lodhur, mos e bëj.
Por mos shko.
Kam dëshirë të mbetem
fëmijë përgjithmonë.
Përqafomë fort si pas një goli.
Fli ende, siç ke bërë dikur,
për krejt javën, ulur në një karrige
ngat shtratit tim në shërimore.
Qetësomë. Ledhatomë kokën.
E di se për gjithkënd mbërrin çasti kur duhet të bëjmë babën për babain tonë.
Por unë nuk dua. Jo tani.
Dua të të shoh si një gjigant.
Jo si një zogth.
Mos shko baba. Të lutem.
Lërmë të bëhem sërish i vogli yt.
Lërmë të jem vocërraku yt përgjithmonë.
Nga Gabriele Corsi
Lermë të bëhem sërish i vogli yt.
Vetëm një herë.
Një herë të vetme.
Mandej do të lë të shkosh.
Por edhe një herë, ende,
lermë të ndihem i sigurt.
Mbromë prej botës.
Lermë të fle në ndenjësen pas sates.
Vozit ti se unë jam i trishtë dhe i lodhur.
Kam dëshirë të fortë të jesh ti ai që më prin, baba.
Zgjidh muzikën që pëlqen.
Ajo do të jetë muzika që do më kënaqë kur të rritem.
Lermë të bëhem vocërrak.
Mendo ti për mua.
Vendos ti për mua.
Vishmë xhaketën tënde,
që më rri e madhe se mardha.
Merrmë ndër krahë dhe shpjermë në shtroje se më zuri gjumi në divan.
Tregomë rrëfenja.
Nëse je i lodhur, mos e bëj.
Por mos shko.
Kam dëshirë të mbetem
fëmijë përgjithmonë.
Përqafomë fort si pas një goli.
Fli ende, siç ke bërë dikur,
për krejt javën, ulur në një karrige
ngat shtratit tim në shërimore.
Qetësomë. Ledhatomë kokën.
E di se për gjithkënd mbërrin çasti kur duhet të bëjmë babën për babain tonë.
Por unë nuk dua. Jo tani.
Dua të të shoh si një gjigant.
Jo si një zogth.
Mos shko baba. Të lutem.
Lërmë të bëhem sërish i vogli yt.
Lërmë të jem vocërraku yt përgjithmonë.
Nga Gabriele Corsi
Po, izolohem, jo sepse nuk i dua njerëzit, por sepse lodhem nga kontakti me botën: zhurma, turmat, bisedat shumë të gjata. Gjithashtu izolohem sepse preferoj të jem vetëm sesa të rrethohem nga njerëz që nuk vibrojnë në të njëjtat frekuenca si unë.
Nuk po them se janë më pak interesante, nuk e kam atë supozim. Thjesht them se ne jemi të ndryshëm. Unë them gjithashtu se sa më shumë rritem, aq më shumë e di kush jam, ku po shkoj dhe çfarë dua, dhe veçanërisht atë që nuk përputhet më me mua. Ndihem mrekullisht mirë në heshtje. Dhe nëse pranoj dikë, është sepse e dua, sepse kam kënaqësi prej tij! Unë nuk jam antisocial, unë jam, siç tha Jung, «një empati selektive. Një empati që respekton perceptimet e tij dhe dëgjon trupin, mendjen, shpirtin e tij.» Unë i dua thellësisht njerëzit, duke i dëgjuar, duke i këshilluar dhe duke i ndihmuar... Por pas gjithë kësaj, "Unë" im kërkon një pushim. Pra, nëse dikush e njeh veten në këto fjalë, dije se kur kalojmë kohë me dikë, nuk është për të mbushur një boshllëk, por sepse ne e dëshirojmë vërtet atë.
Eden Cara
Nuk po them se janë më pak interesante, nuk e kam atë supozim. Thjesht them se ne jemi të ndryshëm. Unë them gjithashtu se sa më shumë rritem, aq më shumë e di kush jam, ku po shkoj dhe çfarë dua, dhe veçanërisht atë që nuk përputhet më me mua. Ndihem mrekullisht mirë në heshtje. Dhe nëse pranoj dikë, është sepse e dua, sepse kam kënaqësi prej tij! Unë nuk jam antisocial, unë jam, siç tha Jung, «një empati selektive. Një empati që respekton perceptimet e tij dhe dëgjon trupin, mendjen, shpirtin e tij.» Unë i dua thellësisht njerëzit, duke i dëgjuar, duke i këshilluar dhe duke i ndihmuar... Por pas gjithë kësaj, "Unë" im kërkon një pushim. Pra, nëse dikush e njeh veten në këto fjalë, dije se kur kalojmë kohë me dikë, nuk është për të mbushur një boshllëk, por sepse ne e dëshirojmë vërtet atë.
Eden Cara
Letra e Ajnshtajnit për të bijën, Lieserl:
DASHURIA ËSHTË GRAVITET
Kur propozova teorinë e relativitetit shumë pak njerëz më kuptuan. Ajo çfarë do të zbuloj tani për njerëzimin gjithashtu do të pritet me keqkuptim dhe paragjykim.
Po të kërkoj të ruash letrat e mia për sa kohë të jetë e nevojshme: vite, dekada, derisa shoqëria të ketë bërë aq progres sa të arrije të pranojë çfarë do të shpjegoj më poshtë.
Ekziston një forcë kaq e fuqishme sa deri sot shkenca nuk ka arritur t’i gjejë një shpjegim. Është një forcë që përfshin dhe i sundon të gjithë; që fshihet pas çdo fenomeni në univers. Kjo forcë është dashuria.
Kur shkencëtarët kërkonin për një teori të unifikuar të universit harruan më të fuqishmen forcë të padukshme. Dashuria është dritë që ndriçon ata që e japin dhe e marrin. Dashuria është gravitet, sepse i bën disa njerëz të tërhiqen nga të tjerë. Dashuria është pushtet, sepse shumëfishon më të mirën tonë dhe i bën njerëzit mos të humbasin në egoizmin e verbër.
Dashuria shpaloset dhe zbulon. Për dashurinë jetojmë dhe vdesim. Dashuria është Zoti dhe Zoti është dashuri.
Kjo forcë jep shpjegimin e gjithçkaje, i jep kuptim jetës. Është pikërisht ajo që kemi anashkaluar për kaq shumë kohë, mbase sepse kemi frikë nga dashuria, sepse është e vetmja energji në univers që njeriu nuk ka mësuar ende ta manipulojë.
Për t’i dhënë dashurisë vendin që meriton bëra një ndryshim të thjeshtë në ekuacionin tim më të famshëm.
Në vend të E = mc2 të pranojmë se energjia që shëron botën mund të përftohet nga shumëzimi i dashurisë me shpejtësinë e dritës në katror do të arrinim në përfundimin se dashuria është forca më e fuqishme që ekziston… sepse nuk njeh limite.
Pas dështimit të njerëzimit në shfrytëzimin e forcave të universit që na janë kthyer kundër është e rëndësishme që të ushqejmë një tjetër lloj energjie.
Nëse duam mbijetesën e specieve, nëse duam të gjejmë kuptimin e jetës, nëse duam të shpëtojmë botën dhe çdo gjallesë që e popullon atë, dashuria është përgjigjja e vetme.
Mbase nuk jemi ende gati të shpikim një bombë me dashuri, një pajisje të fuqishme që të shkatërrojë urrejtjen, egoizmin dhe lakminë që po gërryejnë planetin. Megjithatë, çdo individ mbart një “gjenerator” të vogël, por të fuqishëm dashurie, energjia e të cilit pret të çlirohet.
Atëherë kur të mësojmë të japim dhe marrim këtë energji universale, e dashura ime Lieserl, do të konfirmojmë se dashuria sundon mbi gjithçka; dashuria është e aftë të kapërcejë mbi çdo gjë, sepse dashuria është jetë.
Jam thellësisht i penduar që nuk kam qenë i aftë të shpreh çfarë kam në zemër, që ka rrahur për ty gjatë gjithë jetës sime. Mbase është vonë për të të kërkuar ndjesë. Por, meqë koha është relative, dua të të them se të dua. Falë teje kam gjetur përgjigjen themelore.
Babai yt,
Albert Einstein.
DASHURIA ËSHTË GRAVITET
Kur propozova teorinë e relativitetit shumë pak njerëz më kuptuan. Ajo çfarë do të zbuloj tani për njerëzimin gjithashtu do të pritet me keqkuptim dhe paragjykim.
Po të kërkoj të ruash letrat e mia për sa kohë të jetë e nevojshme: vite, dekada, derisa shoqëria të ketë bërë aq progres sa të arrije të pranojë çfarë do të shpjegoj më poshtë.
Ekziston një forcë kaq e fuqishme sa deri sot shkenca nuk ka arritur t’i gjejë një shpjegim. Është një forcë që përfshin dhe i sundon të gjithë; që fshihet pas çdo fenomeni në univers. Kjo forcë është dashuria.
Kur shkencëtarët kërkonin për një teori të unifikuar të universit harruan më të fuqishmen forcë të padukshme. Dashuria është dritë që ndriçon ata që e japin dhe e marrin. Dashuria është gravitet, sepse i bën disa njerëz të tërhiqen nga të tjerë. Dashuria është pushtet, sepse shumëfishon më të mirën tonë dhe i bën njerëzit mos të humbasin në egoizmin e verbër.
Dashuria shpaloset dhe zbulon. Për dashurinë jetojmë dhe vdesim. Dashuria është Zoti dhe Zoti është dashuri.
Kjo forcë jep shpjegimin e gjithçkaje, i jep kuptim jetës. Është pikërisht ajo që kemi anashkaluar për kaq shumë kohë, mbase sepse kemi frikë nga dashuria, sepse është e vetmja energji në univers që njeriu nuk ka mësuar ende ta manipulojë.
Për t’i dhënë dashurisë vendin që meriton bëra një ndryshim të thjeshtë në ekuacionin tim më të famshëm.
Në vend të E = mc2 të pranojmë se energjia që shëron botën mund të përftohet nga shumëzimi i dashurisë me shpejtësinë e dritës në katror do të arrinim në përfundimin se dashuria është forca më e fuqishme që ekziston… sepse nuk njeh limite.
Pas dështimit të njerëzimit në shfrytëzimin e forcave të universit që na janë kthyer kundër është e rëndësishme që të ushqejmë një tjetër lloj energjie.
Nëse duam mbijetesën e specieve, nëse duam të gjejmë kuptimin e jetës, nëse duam të shpëtojmë botën dhe çdo gjallesë që e popullon atë, dashuria është përgjigjja e vetme.
Mbase nuk jemi ende gati të shpikim një bombë me dashuri, një pajisje të fuqishme që të shkatërrojë urrejtjen, egoizmin dhe lakminë që po gërryejnë planetin. Megjithatë, çdo individ mbart një “gjenerator” të vogël, por të fuqishëm dashurie, energjia e të cilit pret të çlirohet.
Atëherë kur të mësojmë të japim dhe marrim këtë energji universale, e dashura ime Lieserl, do të konfirmojmë se dashuria sundon mbi gjithçka; dashuria është e aftë të kapërcejë mbi çdo gjë, sepse dashuria është jetë.
Jam thellësisht i penduar që nuk kam qenë i aftë të shpreh çfarë kam në zemër, që ka rrahur për ty gjatë gjithë jetës sime. Mbase është vonë për të të kërkuar ndjesë. Por, meqë koha është relative, dua të të them se të dua. Falë teje kam gjetur përgjigjen themelore.
Babai yt,
Albert Einstein.
Vëllezërit Karamazov
Dhe çfarë është ferri? Unë mendoj se është vuajtja për pamundësinë për të dashuruar. Dikur një plak i urtë më tha: Gjithkush është fajtor për gjithçka para të gjithëve. Edhe unë për të gjithë dhe të gjithë për mua. Dhe kur ta kuptosh këtë, atëherë do të jesh i lirë, edhe në burg, edhe në zinxhirë, edhe në dhimbje. Sepse nuk ka lumturi të vërtetë pa dashurinë për të tjerët
Fjodor Dostojevskij
Dhe çfarë është ferri? Unë mendoj se është vuajtja për pamundësinë për të dashuruar. Dikur një plak i urtë më tha: Gjithkush është fajtor për gjithçka para të gjithëve. Edhe unë për të gjithë dhe të gjithë për mua. Dhe kur ta kuptosh këtë, atëherë do të jesh i lirë, edhe në burg, edhe në zinxhirë, edhe në dhimbje. Sepse nuk ka lumturi të vërtetë pa dashurinë për të tjerët
Fjodor Dostojevskij
Qëkur njeriu mësoi t'i jepte një emër çdo pjese të trupit, truri e shqetëson më pak. Gjithkush e di gjithashtu se tashmë shpirti nuk është veçse veprimtaria e lëndës së hirtë të trurit. Dualiteti shpirt dhe trup u fsheh pas termash shkencorë dhe sot s'është veçse një paragjykim i vjetëruar, që të bën të qeshësh me gjithë shpirt.
Por mjafton të dashurosh çmendurisht dhe të dëgjosh si gurgullojnë zorrët e tua, që uniteti i shpirtit me trupin, ky iluzion lirik i epokës shkencore, të davaritet sakaq.
Milan Kundera- Lehtësia e padurueshme e qënies
Por mjafton të dashurosh çmendurisht dhe të dëgjosh si gurgullojnë zorrët e tua, që uniteti i shpirtit me trupin, ky iluzion lirik i epokës shkencore, të davaritet sakaq.
Milan Kundera- Lehtësia e padurueshme e qënies
Përkatësia është një lidhje më e lartë se çdo unazë apo kontratë, një lidhje që sfidon kufijtë, distancat, barrierat, paramendimet dhe paragjykimet.
Përkatësia është një takim i shpirtrave që kërkuan njëri-tjetrin dhe e gjetën njëri-tjetrin
Është një lidhje e fuqishme.
Është një fill që lidh dy mendje.
Dy njerëz që i përkasin njëri-tjetrit e dinë, e kuptojnë dhe e ndjejnë. Sepse përkatësia ndihet brenda, në thellësi të shpirtit.
Haruki Murakami
Përkatësia është një takim i shpirtrave që kërkuan njëri-tjetrin dhe e gjetën njëri-tjetrin
Është një lidhje e fuqishme.
Është një fill që lidh dy mendje.
Dy njerëz që i përkasin njëri-tjetrit e dinë, e kuptojnë dhe e ndjejnë. Sepse përkatësia ndihet brenda, në thellësi të shpirtit.
Haruki Murakami
Ngrihu gjatë darkës, thuaje se ke dhimbje që nuk kalon.
Shikoni në sy të afërmit, përpiquni të gjeni vërtetë një familje një federatë plagësh.
Tani që jeni në shoqëri më trego vetminë tënde, sigurisht që është njësoj si të tjerët. Dhe ju thoni mërzi, padurim për të ftohtin, për pallton, për tretje.
Nëse shpërtheni në lot është edhe më mirë, skandalizoni të afërmit tuaj, mbjell flamurin e shqetësimit në mes të dhomës së ndenjes. Merr guxim, merr një libër me poezi lexo disa vargje, kanë plane për nesër kinemanë. Flisni për të vdekurit, flisni për veten tuaj dhe më pas dëgjoni, pastroni tryezën, hiqni ushqimin, vendosni jetën tuaj në tryezë.
Franco Arminio
Shikoni në sy të afërmit, përpiquni të gjeni vërtetë një familje një federatë plagësh.
Tani që jeni në shoqëri më trego vetminë tënde, sigurisht që është njësoj si të tjerët. Dhe ju thoni mërzi, padurim për të ftohtin, për pallton, për tretje.
Nëse shpërtheni në lot është edhe më mirë, skandalizoni të afërmit tuaj, mbjell flamurin e shqetësimit në mes të dhomës së ndenjes. Merr guxim, merr një libër me poezi lexo disa vargje, kanë plane për nesër kinemanë. Flisni për të vdekurit, flisni për veten tuaj dhe më pas dëgjoni, pastroni tryezën, hiqni ushqimin, vendosni jetën tuaj në tryezë.
Franco Arminio